5

Κατόπιν πρόσκλησης από τον πιο αγαπημένο Κρητικό της μπλογκόσφαιρας, Jedi Master Πολυχρόνη, θα σας μιλήσω σήμερα για 5 πράγματα που με αφορούν στα πλαίσια μιας πυραμίδας (?) που σκοπό έχει να γνωριστούμε καλύτερα - ή να προάγει το προσωπικό Κουλεμανσόν.


*** Το πρώτο ολόκληρο τσιγάρο το κάπνισα στα 18 μου, ένα χρόνο αφότου είχα τελειώσει το σχολείο: Sante άφιλτρο! Ήταν η εποχή που διάβαζα πολύ Μποντλαίρ, άκουγα αποκλειστικά και μόνο Μπράμς και ήμουν γραμμένος στο ΚΚΕ. Ήταν οι μέρες που ξημεροβραδιαζόμασταν σε παρακμιακά θέατρα και αντίστοιχα καφέ και μιλούσαμε για το 'είναι', το 'φαίνεσθαι' και την Τέχνη. Εκείνα τα καλοκαίρια τα πέρναγα σ' ένα μικρό ταρατσάκι με θέα στο δάσος μαζί με το Νεκτάριο, διαβάζοντας ποιήματα και συζητόντας για την αθεία στο έργο του Καμύ. Πριν κλείσω τα 20 και λίγα μόλις εκατοστά από τον απόλυτη ταύτιση μου με τον κυνισμό, άρχισα να καπνίζω Marlboro lights, γράφτηκα στη νεολαία της Πολιτικής Άνοιξης και γνωρίστηκα up close and personal με το έργο της Μπάρμπαρα Κάρτλαντ. Τhe rest is history.

*** To μοναδικό βραβείο που κέρδισα στη ζωή μου ήταν μια πλακέτα για το "ήθος, την αξιοπρέπεια και τον εξαίρετο χαρακτήρα μου" στη Γ' Λυκείου. Για το βραβείο ψήφισαν καθηγητές και μαθητές και να τονίσω πως εκείνη την ημέρα είχα κάνει κοπάνα με τη Βιργινία και τρώγαμε πάστες στο παλιό Fresh στη Σέκερη. Περίπου ένα μήνα μετά, στη γιορτή της αποφοίτησης, παρέλαβα το βραβείο (φυσικά υποδυόμενος τον έκπληκτο!) βγάζοντας έναν οσκαρικό ευχαριστήριο λόγο.

*** Δεν φοράω τζηνς! Ή τουλάχιστον φοράω εξαιρετικά σπάνια. Αυτό οφείλεται σε παιδικό τραύμα γιατί η μαμά μου πάντα πίστευε πως τα τζηνς είναι συνεχώς βρώμικα και δεν ταιριάζουν σε παιδιά που βγαίνουν από σπίτι με αρχές και παράδοση! Ενώ τα κοτλέ!!! Άλλο πράμα! Παρότι ποτέ μου δεν την πίστεψα έχουν περάσει τόσα χρόνια και ακόμα και σήμερα η αντιστοιχία τζήνς-κοτλέ στη ντουλάπα μου είναι 1 προς 6.

*** Τον πρώτο ολόδικο μου σκύλο τον έλεγαν Λένυ. Τον αγόρασα από ένα pet shop στον Πειραιά την παραμονή Πρωτοχρονιάς του 2005. Ήταν ένα ξανθό λαμπραντόρ όμοιο μ' εκείνα που τραβολογάνε το χαρτί της τουαλέτας. Έζησε μόλις ένα μήνα γιατί μου τον έδωσαν πολύ μικρό και άρρωστο. Η γιατρός του pet shop που τον παρακολουθούσε μας έλεγε πως έχει εντερικά προβλήματα αλλά τίποτε ανησυχητικό. Το βράδυ που είχα παέι να δω το Million Dollar Baby, ο Λέννυ έπαθε ιλεό. Τον εγχειρήσαμε αλλά λίγες ώρες μετά πέθανε. Το επόμενο πρωί με βρήκε έξαλλο και κλαμμένο στο pet shop (που φυσικά με αντιμετώπισαν σαν τον τρελλό του χωριού) και με το πτώμα του νεκρού σκύλου σε μια σακκούλα σκουπιδιών πάνω στο γραφείο του ιδιοκτήτη του καταστήματος. Έρχονται στιγμές που αδυνατώ να πιστέψω πως ήμουν έγω εκείνη την ημέρα.

*** Η ζωή μέχρι σήμερα μου έμαθε πως υπάρχουν δυο ειδών άνθρωποι: αυτοί που σ' αγαπάνε γι' αυτό ακριβώς που είσαι (όσο συγκλονιστικό ή ασήμαντο είναι αυτό) κι αυτοί που θα σε αγαπήσουν αν γίνεις αυτό που προσδοκούν (και όχι αυτό που πιστεύουν πως αξίζεις).

(Τον λόγο δίνω στον Έντεκα, την Αlienlover, τον Μauve, την Τrilian και το Νικόλα).