Ο καινούριος χρόνος...

....με βρήκε αγκαλιά με το Λέννυ έξω από την είσοδο της πολυκατοικίας να περιμένουμε το σήμα από τις καμπάνες για να μπούμε στο σπίτι και να κάνουμε ποδαρικό. Με τα πρώτα βεγγαλικά φιληθήκαμε σταυρωτά και προχωρήσαμε: μπρος εγώ και πίσω το παιδί – αυτό ήταν ασφαλιστικό μέτρο σε περίπτωση που μπερδευόταν κι έμπαινε με το αριστερό. Σπάσαμε το ρόδι, φιληθήκαμε με την υπόλοιπη οικογένεια και κόψαμε την πίτα.
Εκεί εκτυλίχθηκε ένα θρίλερ καθώς μιλούσαν όλοι μαζί την ώρα που προσπαθούσα να μοιράσω τα κομμάτια με αποτέλεσμα να μπερδεύομαι: «...του νοικοκύρη, του Άη Βασίλη, της νοικοκυράς, του κουλεμανσόν, του νοικοκύρη ξανά κλπ κλπ». Έτσι την πήρα και την έκοψα στη κρεββατοκάμαρα με κλειστή την πόρτα και μοίρασα τα κομμάτια ανάλογα με το αντίστοιχο σημαιάκι.
Έφυγα από το σπίτι των γονιών μου κατά τις 12:30 και σε περίπου 10 λεπτά βρισκόμουν στο Μοναστηράκι. Πάρκινγκ δεν βρήκα γι’ αυτό και αμόλησα την Μπουλού πάνω στο πεζοδρόμιο – έχω ξεχάσει να σου πω ότι έχω αποκτήσει ‘επιθετικό λουκ κι έτσι’ στο κεφάλαιο παρκάρισμα. Η Πωλινίτσα με τον Αλεξούλη, το Σου και το Λου είχαν αλλάξει τη χρονιά στο Cosa Nostra. Η ατμόσφαιρα ωραία και γιορτινή. Το φαγητό πάλι, όχι. Για να σας δώσω να καταλάβετε τους βρήκα όλους να μοιάζουν τρομακτικά πολύ με την Κέητ Κάπσοου στο ‘Ιντιάνα Τζόουνς και ο ναός του χαμένου θησαυρού’ στη σκηνή με το δείπνο στο παλάτι. Πολλά αυγά ορτυκιών, πολλά ελάφια με σως σοκολάτας, πολλά μάνγκο στο σχήμα του γαντιού του Φρέντι Κρούγκερ. Η πρόταση μου να πάμε στη κουζίνα και να κάνουμε στον σεφ το ξόρκι ‘sectumsempra’ δεν χαιρετήθηκε με ιδιαίτερο ενθουσιασμό οπότε πήραμε τα πρωτοχρονιάτικα κομμάτια μας και φύγαμε.
Περπατήσαμε μέχρι το ‘Μαργαρώ’ (δλδ το ‘Baccaro’) για να ευχηθούμε στο Νου που δούλευε χρονιάρα μέρα. Το θέμα του πάρτυ φέτος στο Baccaro ήταν «Εμμηνόπαυση: άλλος ένας χρόνος στη πλάτη σου». Είχε λίγο κόσμο, ηλικίες από 25 έως 2007 και πολλοί (10 περίπου) χόρευαν. Το κοινό όσων χόρευαν με όσους προσπαθούσαν να συνέλθουν από το φαγητό (δεν θέλετε να ξέρετε τι διάβασα στο μενού!) ήταν πως όλοι ανεξαιρέτως μισούσαν το νέο χρόνο! Μούτρα, μούτρα, μούτρα! Να έφταιγε ο dj που μόνο Iron Maiden δεν έπαιξε? Να φταίει το μεγάλο πανό που πρόβαλλε διεστραμμένα γκράφιτι απ’ όλη την Αθήνα (είμαι βέβαιος πως όλοι οι σανσόν τα χάζευαν κι έλεγαν «Τς, τς, τς! Εκπληκτικό! Αυτά τα παιδιά σήμερα ουρλιάζουν την απογοήτευση τους με έργα τέχνης!»)? Να φταίει που οι περισσότεροι επειδή ήταν arty τύποι είχαν έρθει αχτένιστοι και με πασούμια? Δεν ξέρω! Αδειάσαμε τα ποτά μας σε μια γλάστρα και διακτινηστήκαμε στο πεζοδρόμιο.
Οδηγούσαμε στην Αθήνα που για πρώτη φορά μας φαινόταν τόσο άδεια τέτοια μέρα. Χωρίς κίνηση, χωρίς μποτιλιάρισμα. Κατεβαίναμε την Πειραιώς και με δυσκολία αποφεύγαμε τους μετρ από τις μεγάλες πίστες που μας τουφέκιζαν με άγχος και μανία. Με τα πολλά – και μετά από μια συγκλονιστική ιδέα μου – καταλήξαμε στη παραλία, στο περίφημο Βινύλιο!
Αν δεν έχεις πάει, χάνεις! Μια παλιά ντίσκο, μουσική από τα ‘50ς μέχρι τα ένδοξα ‘80ς, παλιακά φωτορυθμικά και ντισκομπάλες. Ξαφνικά τσουλίσαμε στον χωροχρόνο με βρεθήκαμε στο 1993, όταν τα τραγούδια του ελληνικού κινηματογράφου ήταν τόσο πολύ της μόδας! Χαρούμενα τραγούδια, χαρούμενοι άνθρωποι, χορός και κέφι.
Ωραία ήταν! Γελάσαμε πολύ κι επιστρέφοντας το φεγγάρι είχε γίνει πορτοκαλί και χανόταν σιγά σιγά. Ανοίξαμε τα παράθυρα του αυτοκινήτου και κάναμε τις ευχές μας που πέρυσι είχαμε γράψει σ’ ένα μπαλόνι και μετά το αφήσαμε να χαθεί στη νύχτα.Φέτος δεν βρήκαμε μπαλόνι αλλά δεν είχε και πολύ σημασία.
Καταλήξαμε να τρώμε ζεστή κρεμμυδόσουπα στο Baby Grand και να γελάμε. Όπως κάναμε όλο το βράδυ. Όπως κάναμε και όλη τη προηγούμενη χρονιά. Και καθώς οδηγούσα προς το σπίτι, περασμένες 8 το πρωί, αποφάσισα πως και φέτος θα περάσουμε τη χρονιά γελώντας μέχρι δακρύων.