Ημερολόγια Χωρισμένων Μέρος 'ΙΓ: Επέτειος

Τα ακόλουθα συνέβησαν σαν σήμερα, τρία χρόνια πριν.

Τω καιρώ εκείνω, κλείναμε πάνω από 4 χρόνια σχέσης με τον Βαλάντη. Ο Βαλάντης με τη σειρά του, είχε κλείσει πάνω από 10 χρόνια σχέσης με τον Τριαντάφυλλο. Ο Τριαντάφυλλος αγνοούσε την ύπαρξη μου. Το ‘χεις, αγαπημένε μου μπλόγκερ? Οκ! Προχωρώ!
Ήταν η εποχή που εγώ υπηρετούσα στο ναυτικό και η σχέση μας περνούσε τη γνωστή ‘κρίση της μπελαμάνας’: μούτρα, τσακωμοί και κάπου ανάμεσα σε κολαρίνα και σκοπιά είχαμε χάσει τη μπάλα. Λίγες μέρες πριν τα Χριστούγεννα, ο Βαλάντης μου ανακοίνωσε πως θα πάει για 10 μέρες στη Νέα Υόρκη με τον Τριαντάφυλλο γιατί «η Νέα Υόρκη είναι υπέροχη τέτοια εποχή». Ξεμπερδέψαμε σχετικά γρήγορα με ευχές του τύπου «ελπίζω το όνομα του διπλανού στο αεροπλάνο να τελειώνει σε Λάντεν» και ο Βαλάντης πήρε το midget και αναχώρησε για την πόλη που δεν κοιμάται ποτέ.
Οι αναφορές από τη Νέα Υόρκη ήταν συχνές και πολύ ευχάριστες – για ‘μένα που έβραζα στο καζάνι με το σέλινο: «είναι υπέροχα...μου λείπεις...είναι κρίμα που δεν είσαι εδώ!» Όλο αυτό το κουλεμανσόν αναδεικνύεται καλύτερα αν με φανταστείς σ’ ένα καναπέ, με πιτζάμες, μπουκωμένο με τα αμφιβόλου ποιότητας απομεινάρια εκείνου του αποτυχημένου πρωτοχρονιάτικου πάρτυ που σου ‘λεγα.
Λίγο πριν πρηστώ από τη τελευταία μπόμπα, σηκώνομαι, ντύνομαι, βάζω ένα πορτοκαλί σκουφί και πάω στο σπίτι του Δάκη που είχα γνωρίσει το ίδιο απόγευμα από το ίντερνετ. Δεν κάναμε και τίποτε τρομερό, μη φανταστείς, γιατί ο Δάκης φορούσε κάλτσες (δεν είναι της παρούσης). Πάντως ένα δίωρο το έκατσα. Τι είναι 2 ώρες θα μου πεις? Να μπεις, ένα ‘χρόνια πολλά’ να πεις, ένα μπακάρντι να τσουγκρίσεις, ένα σώβρακο να ψάξεις, πέρασε η ώρα.
Επιστρέφοντας στο σπίτι με είχαν φάει οι τύψεις. Βασικά γιατί την πιθανότητα να χωρίσω με αξιοπρέπεια την είχε ρουφήξει το σιφόνι της τουαλέτας. Τηλεφώνησα στη Πωλινίτσα – που δεν είχε χάψει το παραμύθι πως ήμουν για πρόβα στη μοδίστρα.

«Έναν Δάκη τον ξέρεις?» τη ρωτάω χωρίς να περιμένω απάντηση.
«Ποιόν Δάκη? Εκείνον που μας έλεγε ο Βαλάντης πριν 2 μήνες? Εκείνον που είχε γνωρίσει σ’ ένα τραπέζι και σου έκανε πλάκα πως θα σε χωρίσει και θα τα φτιάξει μαζί του?»

Εκείνη ακριβώς τη στιγμή κατάλαβα το τίμημα που πληρώνεις όταν τραγουδάς μέσα στο κεφάλι σου όταν οι άλλοι τριγύρω σου μιλάνε. Όπως αποδείχθηκε, ποτέ δεν ξέρεις ποιά άχρηστη πληροφορία θα σου καταστρέψει τη ζωή!
9 ώρες αργότερα κι ενώ ήμουν στο ταξί επιστρέφοντας από το “Freaky Friday” μου τηλεφώνησε ο Βαλάντης. Από Νέα Υόρκη. Να με ρωτήσει τι κάνει ο φίλος μου ο Δάκης! Εκείνη τη στιγμή έκανα –χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία- την πάπια. Δεν ήθελα να δώσω και χειρολαβές στον ταξιτζή. Όταν έφτασα σπίτι κι επειδή ψυχανεμίστηκα πως κάποιος Ξεκουκουλωματάκης είχε ανοίξει το στόμα του και δεν μπορούσα να το παίξω θύμα δικαστικής πλάνης, τα ομολόγησα όλα χωρίς περιστροφές, καταλήγοντας 'Θέλω να χωρίσουμε'. Η αλήθεια είναι πως προσπάθησα να ανταλλάξω την χαμένη μου τιμή με θράσος! Για να μην σου τα πολυλογώ, ο Δάκης αποδείχτηκε major μπουκάλα χωρίς πάτο: μόλις έφυγα από το γιατάκι – και λογικά πριν φτάσει το ασανσέρ στον ημιόροφο- τηλεφώνησε στον φίλο του, τον Ανδρέα-Έκτορα, και του περιέγραψε καρέ καρέ τη συνάντηση μας. Ο Ανδρέας-Έκτορας με τη σειρά του τα είπε στη γυναίκα του, τη Μαντώ και αυτή, που δεν είχε με τι άλλο να ασχοληθεί, τηλεφώνησε σε μια φίλη της στη Νέα Υόρκη, την Αλέξια. Η Αλέξια το ίδιο απόγευμα πήγε στο θέατρο με τον Βαλάντη, τον Τριαντάφυλλο και κάτι άλλους που είχαν συναντηθεί την προηγούμενη τυχαία στα Gap. Μετά το θέατρο, πήγαν να τσιμπήσουν μια πίτσα κι εκεί τους τα ξέρασε όλα. Με κάθε λεπτομέρεια plus ό,τι προσθέτει το σύνδρομο ‘χαλασμένο τηλέφωνο’.
Όπως καταλαβαίνεις, το ‘butterfly effect’ νίκησε το ‘κουλεμανσόν’ κατά κράτος. Όταν κλείσαμε το (πρώτο) τηλεφώνημα του χωρισμού θυμήθηκα το tagline από τον «Μονομάχο»: “What you do in life, echoes in eternity”. “What you do in Athens, echoes in New York”, αποφάσισα κι έβαλα ν’ ακούσω Λίτσα Γιαγκούση.