Η καλή η μέρα

Η ώρα είναι 05:50 και είμαι εδώ και δυό ώρες ξύπνιος. Έβλεπα στον ύπνο μου πως περνούσαν οι μέρες. Πώς είναι στο "Πιο λαμπρό αστέρι" με τη Βουγιουκλάκη και τον Δημήτρη Ραζέλλο που κυνηγιούνται στις ακρογιαλιές της Γλυφάδας, υπό τους ήχους του "γύρε στην πέτρα και δεν πειράζει", ενώ μαδιέται αχνά αλλά δαιμονισμένα ένα από εκείνα τα ημερολόγια τοίχου που στην πίσω πλευρά έγραφαν πετυχημένες παροιμίες? Αυτό έβλεπα. Μόνο που αντί να σβαρνιέμαι στα βότσαλα της παραλίας καθόμουν λέει σε μιά καρέκλα, ο χρόνος περνούσε και τα νύχια μου δεν μάκραιναν! Αυτό ήταν πολύ alarming γιατί (α) τα νύχια μου τα περιποιούμαι τουλάστιχον δις εβδομαδιαίως και (β) ακόμα και στην πιο άβολη καρέκλα θα βρω τρόπο ν' απλωθώ σαν φρεσκοπλυμένο κατωσέντονο αντί να κάτσω σαν καθωσπρέπει ουρσουλίνα.
Γύρισα από δω, χτυπήθηκα από 'κει στο τέλος σηκώθηκα. Αρχικά με πιάσαν τα διαόλια μου και σκέφτηκα να βάλω ηλεκτρική και να σηκώσω το τριώροφο στο ποδάρι. Αλλά το σπίτι λάμπει και δεν υπάρχει λόγος να μαδήσω τα χαλιά. Ζέστανα ένα σουβλάκι (της μαμάς) κι εκεί στην άκρη της κουζίνας μ' έπιασε ένας ανεξήγητος θυμός με τον Σκάι και το σλόγκαν "ούτε σταγόνα χαμένη". Ο θυμός προήλθε από ένα ντοκυμαντέρ που έβλεπα προχτές με ένα παιδάκι που δεν είχε πρόσωπο. Επειδή ήταν το πιο ανατριχιαστικό πράγμα που έχω δει στη ζωή μου (την Τζέσσυ Παπουτσή με μαγιό included) ξαγρύπνησα και προχτές. Σύνολο δύο αγρυπνίες! Γι' αυτό πήγα κι έβαλα πλυντήριο με 9 κάλτσες κι ένα σόρτς του τέννις.
Τώρα είμαι κάπως καλύτερα! Ο καφές είναι ζεστός, το κέηκ μισοφαγωμένο και το τασάκι έχει μόνο ένα τσιγάρο. Το ξέρω από τώρα πως κατά τις 11 θα κουτουλάω από τη νύστα αλλά χάρη στο νέο μου teenie-weenie μαξιλαράκι, τον Μαξ, μπορώ οπουδήποτε να ξεραθώ έστω και για ένα λυτρωτικό δεκάλεπτο.
Σήμερα είναι μιά μέρα με χιλιάδες υποχρεώσεις. Αλλά είναι πλέον η Καινούρια μέρα. Καλημέρα λοιπόν. Έστω κι άν πολύ νωρίς ακόμα.