Ooops! You did it again! And again!

Οκ! Μετά από τόσο καιρό που είχα να γράψω στο ευλογημένο τούτο βλογ - και μιά που τα πράγματα είναι σχετικά καλύτερα πλέον - σκεφτόμουν να καταπιαστώ μ' ένα πολύ ευχάριστο θέμα τύπου "Η ζωή είναι ωραία/ γειά σου Λίτσα Τσαγανέα".
Γύρισα που λες χαρούμενος χτες βράδυ σπίτι εφοδιασμένος με κόκα κόλα, πακοτίνια και μιά χύτρα λαχανοντολμάδες έτοιμος να επαναλειτουργήσω το, υπό κατάρευση, ηλεκτρονικό μου 'μερολόγιο. Μόλις όμως μπήκα στο σπίτι θυμήθηκα πως δεν έχω ιντερνέτ γιατί αλλάζω προαγωγό. Φτού και re-φτού!
Όταν άναψα το φως για να παρατήσω τους ντολμάδες μαζί με τα συντρίμια μου άρχισαν διάφορα πράγματα να μου κάνουν εντύπωση. Par example, στην κουζίνα υπήρχαν 2 μπύρες ανοιχτές και άδειες. Συγκεκριμένα οι δυο μπύρες που μπήκαν σπίτι τον περασμένο Απρίλιο. Ένα γυάλινο βαζάκι με κέρματα που ξεχείλιζαν, απουσίαζε - μαζί με το περιεχόμενο που μπορεί να έφτανε και τα 2 έυρω σε σύνολο.
Μπαίνοντας στην κρεββατοκάμαρα και μετά στο γραφείο κατάλαβα τι είχε γίνει. Ξανά! Από ένα σημείο και μετά δεν μπορείς ούτε να θυμώσεις! Οπότε τί να κάνω? Άρχισα να μαζεύω πάλι τα ρούχα από το πάτωμα και να ψάχνω ταυτόχρονα για το τί μου έλειπε.
Αυτή τη φορά οι επισκέπτες, ευτυχώς, δεν έφυγαν με άδεια χέρια. Έχουμε και λέμε:
- ένα χαλί της γιαγιάς που μισούσα αλλά κράτησα από υποχρέωση γιατί το θεώρησε δίκαιη ανταλλαγή: της κάνω την χάρη να βγάζει βόλτα το χοντρό και μου δίνει το χαλί. It's a -very weird - deal!
- το καινούριο cd της Αλεξίου που είχα βάλει κάτω από την πόρτα του μπάνιου για να μην κλείνει όταν κάνει ρεύμα από το παραθύρι του φωταγωγού. Τους περιμένει μιά πολύ δυσάρεστη έκπληξη!
- ένα ταψί γαλακτομπούρεκο - από εκείνα τα μοντέρνα, με το καταιφένιο μαλλί,
- μιά γλάστρα μ' ένα απροσδιόριστο φυτό με μελιτζανί ανθούς που, περιέργως, δεν ήταν μελιτζανιά,
- 11 κάλτσες -- κάλτσες, όχι ζευγάρια (!)
- μιά μπλούζα "Mean people suck, nice people swallow" που πλέον δεν μου χωρούσε και πλέον φορούσε ο Λέννυ στο αυτοκίνητο και
- ένα κινητό από τα τρισβάθα του 1997. Δεν θα το θυμόμουν καν αλλά το ανακάλυψα πριν λίγες μέρες σε μία κούτα που έγραφε "Jurassic" με πράσινο μαρκαδόρο.
Βασικά μόνο για το γαλακτομπούρεκο στεναχωρήθηκα. Και το ταψάκι του που ήταν πυρίμαχο και μουσταρδί. Κανονικά θα έπρεπε να βγω στον Αυτιά και να καταγγείλω την τύχη μου την διαρρήκτρια και το ανάλγητο κράτος αλλά η πρωινή μου φάτσα είναι σακουλιασμένη και με το δεδομένο πως η κάμερα προσθέτει (και δεν χωράω σε μία μόνο) θα βγω σαν το Ντρούπη. Οπότε άστο! Έτσι κι αλλιώς, όπως πάει το πράγμα, σε μερικούς μήνες θα με κάνει σαλόνι η Espresso με τίτλο "Με παραβίασαν 312 φορές σε 12 μήνες".
Η αναμονή ανταμοίβειται (σωστά δεν το έγραψα?!)
Και το μαγαζί ξανάνοιξε!