Τον τελευταίο καιρό κρατάω μιά απόσταση από το μπλόγκ μου. Δεν γράφω, δεν απαντάω σε μηνύματα και μέηλ, δεν το ανοίγω καν για να δω τί κάνουν οι αράχνες που πιάνει σιγά σιγά. Έχουν περάσει τεσσεράμιση χρόνια από το πρώτο ποστ και δεν το έχω βαρεθεί ακόμα. Δεν θέλω να το κλείσω και δεν το έχω παρατήσει στο δρόμο της φθοράς.
Απλά τον τελευταίο καιρό δεν μπορώ. Δεν μπορώ να γράψω, δεν μπορώ να μιλήσω ή να σκεφτώ. Όπως πολύ καλά γνωρίζετε σκοπός του κάθε μπλόγκερ είναι να πει κάτι και όχι ν' ανεβάσει καταναγκαστικά κείμενα. Τα ημερολόγια μας είναι κομμάτια του εαυτού μας και όχι ψυχαναγκασμοί.
Τον τελευταίο καιρό δεν μπορώ να βρω ποιό κομμάτι του εαυτού μου μπορεί να συνδεθεί με αυτό το μπλόγκ. Διαβάζω παλιά μου ποστς και νιώθω πως τα έγραψε ένας άλλος. Κάποιος που το τελευταίο διάστημα δεν κατοικεί μέσα μου. Την θέση του έχει πάρει κάποιος που δεν θέλω να ξέρω. Δεν έχει νόημα να σας πω περισσότερα. Έχω χάσει την ισορροπία μου και όλο και πιο συχνά ξεχνάω πώς τραβάνε από τη ζωή ευτυχία αντί για δηλητήριο.
Νιώθω πως πολλά πράγματα αυτή τη στιγμή είναι λερωμένα. Φυσικό είναι. Αυτά συμβαίνουν κάποιες στιγμές. Απλά δεν θέλω να μεταφέρω εδώ γκρίνια, απογοήτευση και θυμό. Εδώ είναι η παιδική χαρά μου. Θα γυαλίσω τις κούνιες μου και θα ξαναγυρίσω. Πολύ σύντομα.
Να προσέχετε, να είστε καλοί και τίμιοι.
19 σχόλια:
εγώ διαβάζω αυτά που γράφεις, παλαιά και νέα, και περνάω ωραία, αλλά πολύ ωραία. και γι αυτό σ' ευχαριστώ. σε φιλώ γλυκά, κι ας μη σε ξέρω.
Όλοι λίγο-πολύ περνάμε από αυτή τη φάση. Το χειρότερο που μπορεί να συμβεί είναι να αισθάνεσαι αναγκασμένος να γράφεις σε τακτά χρονικά διαστήματα για να μη χάσεις τους αναγνώστες. Κάπου εκεί αρχίζει και χάνεται το παιχνίδι.
Σ'αγαπάμε το ίδιο :)
ta'xoun auta oi euaisthitoi anthrwpoi kalo mou (k nomizw oti autes oi diadikasies, para to oti einai epwdynes, mas pane kapou opou einai pio tairiasta me tis pragmatikes mas anagkes). don't worry, we will wait 4u2comeback thriamveutika! :-)
Και ποιος σου είπε ότι εμείς σε θέλουμε μόνο καραγκιόζη και παιδική χαρά; Μπορείς να τα βγάλεις όλα από μέσα σου εδώ και το μαύρο αραδιασμένο στο άσπρο φόντο γίνεται λίγο γκρι, μετά θα πετάξουμε εμείς οι σουρλουλούδες τις κοτσάνες μας θα το κάνουμε πιο ροζ... Τι λες; Εμένα μ'αρέσεις έτσι κι αλλιώς, ό,τι και να γράφεις, στο κάτω κάτω όλα μες στη ζωή είναι και όλα περνάνε...
Σε φιλώ
Κατερίνα
Κι εγώ σ' ευχαριστώ Νανάκο μου που με κάνεις και χαμογελάω, κι ας μη σε ξέρω. Keep walking όπως λένε και στο χωριό μου και σύντομα όλα θα ξαναγίνουν όπως πριν κι ακόμα καλύτερα! Καλό κουράγιο! Φιλιά
Νοέμβριος είναι...θα περάσει...
ευχές, πολλές
Να σου πω την αλήθεια, το κατάλαβα όταν ακύρωσες την εξεταστική περίοδο του Κουλεμανσόν.
Όλοι περνάμε τέτοιες φάσεις. Εσύ να είσαι καλά και ας μη χρειάζεται να το βλέπουμε στο μπλογκ.
φάσεις αλλάζουμε όλοι κατά καιρούς, να προσέχεις τον εαυτό σου αυτό είναι το βασικό, εμείς εδώ γύρω θα είμαστε, φιλιά
Κατανοητό και επιβραβεύσιμο.
Δεν θα ήθελα να δω καταναγκαστικά κείμενα εδώ μέσα, μόνο και μόνο για να μη χαθούν οι αναγνώστες.
Σκοπος της ζωης ειναι η χαρα, αμα τη ξαναβρεις, θα ειμαστε στις διπλανες κουνιες.
(αντε γιατι κανω τρελο αγωνα να συγκρατησω τη καυστικη μου γλωσσα, που μεταξυ μας τωρα, μονο εσυ αντεχεις) :-ΡΡΡ
Εγώ από τότε που το άνοιξα το ρημάδι μου το μπλογκ όλο καταθλιπτομανιομελόδραμα είμαι και μιά χαρά δουλεύει όλο αυτό το σχήμα.
Γράφε κι εδώ να ξεδίνεις όποτε μπορείς, μην το κρατάς όλο μέσα σου. Και στην παιδική χαρά όλο και κάποιος πέφτει και χτυπάει και σκούζει, όλο και κάποιος σπάει την τραμπάλα με το βάρος του (δεν φταίω εγώ ήταν ετοιμόρροπη).
Καμμιά φορά κοιτάω κι εγώ τα παλιά μου κείμενα σαν να είναι τίποτα ανίδεα πιτσιρίκια που παίζουνε σε παιδική χαρά. Και βασικά αυτό ακριβώς είναι. Ξέρεις τι; Μεγαλώνουμε. Αυτό απλά.
Σε φιλώ, να είσαι καλά.
Τώρα που το θυμήθηκα: Πρόσεξε μην το παρακάνεις γιατί κάτι τέτοιες φάσεις πέρασε και γνωστή ποπ (και μετά έντεχνη) γιουροβιζιονίστρια τραγουδίστρια από μεσογειακό νησί και τώρα ηχογραφεί δίσκους με ουρλιαχτά και ροχαλητά.
Hint: ΔΕΝ αναφέρομαι στην Chiara από τη Μάλτα, ούτε στον Κωνσταντίνο Χριστοφόρου
κι εγώ σ' αγαπάω, γύρνα πίσω... (ούτε κι εγώ γράφω πια συχνά, στο λέω για να μην νιώθεις μόνος)
"γκρίνια, απογοήτευση και θυμός" μέρος του δικού μας λόγου γιατί να τ' αρνηθούμε τότε;
Κι εγώ το παράτησα το δικό μου blog..Ποιος ο λόγος ν' ασχολούμαι με τόση αναισθησία που υπάρχει σε αυτόν τον κόσμο, μου λες;;;
WELCOME BACK! Για να σου φτιάχνει το κέφι: [code]http://www.youtube.com/watch?v=zBwk5LRyTDQ[/code] αφιερωμένο εξαιρετικά στον πολυαγαπημένο μας, Νανάκο!
Elanor
Δημοσίευση σχολίου