H espresso του μεσονυκτίου

Σήμερα το πρωί, στη 'μπουγάδα' των περιπτέρων κρεμόταν η Espresso με το αποκλειστικότερο ρεπορτάζ ΟΛΩΝ των εποχών. 'Αποκλειστικές' φωτογραφίες από το διαμέρισμα του Σεργιανόπουλου, τραβηγμένες το πρωινό που τον βρήκαν νεκρό. Φυσικά ΜΕ το ματωμένο πτώμα! Σε αποκλειστικότητα! Από τον κυνηγών αποκλειστικοτήτων, Στέφανο Χίο.
Δεν σε πιάνει ένα αποκλειστικό ρήγος?!
Έχουν περάσει αρκετές ώρες κι αναρωτιέμαι: υπάρχει ακόμα αυτή η εφημέριδα? Την έκλεισαν μέσα στη διάρκεια της μέρας? Τους έριξαν όλους σ' ένα πηγάδι με καπάκι ασήκωτο? Εκδότη, διευθυντή, δημοσιογράφους, γραφίστες, τυπογράφους? Άραγε υπήρξε ένας, έστω ένας που να παραιτήθηκε μόλις είδε το θέμα? Υπήρξε έστω κι ένα ζευγάρι χείλια που να ρώτησε "γιατί"?
Γιατί να γίνει αυτό? Γιατί δεν το βουλώνουν αφού πιάστηκε πια ο δολοφόνος? Γιατί πρέπει να σκυλεύεις ένα σώμα τόσο καιρό μετά? Γιατί να αφαιρείς από την κοινωνία ακόμα και αυτά τα λίγα κατάλοιπα ηθικής που της απέμειναν? Γιατί πρέπει να διαλύεις οικογένειες που έχουν ήδη βυθιστεί στο πένθος?
"Γιατί ο κόσμος πρέπει να μάθει την αλήθεια" θα σου απαντήσουν.
Και όντως αυτή είναι η αλήθεια.
Κανένας φραγμός, καμία ντροπή, κανένας ενδοιασμός. Δεν υπάρχει τίποτε. Μέσα από ένα στρεβλό καθρέφτη όλοι αυτοί πιστεύουν πως το μόνο που επιθυμεί η κοινωνία είναι να λουστεί σε μιά μπανιέρα από αίμα και χυδαιότητα. Η ίδια κοινωνία που έμαθε πώς πρέπει να τιμώνται οι νεκροί, είναι η ίδια που - αυτοί θεωρούν - απαιτεί τα κομμάτια της σάρκας που θάφτηκε.
Μου κάνει εντύπωση πώς τόσοι άνθρωποι ζουν σε σπίτια χωρίς καθρέφτες. Μου κάνει εντύπωση πώς τόσοι άνθρωποι δεν έγραψαν στο Δημοτικό, στο πίσω μέρος του αναγνωστικού τους, την λέξη 'αξιοπρέπεια'. Μου κάνει εντύπωση πώς τόσοι άνθρωποι δεν άκουσαν ποτέ τους γονείς τους να προφέρουν τη λέξη 'σεβασμός'.
Δεν υπάρχει αλήθεια. Δεν υπάρχει τιμή. Δεν υπάρχει λογική. Μόνο μια μανία για περισσότερο αίμα, για περισσότερα φύλλα, για περισσότερα λεφτά. Κανείς δεν πρέπει να βγάζει έτσι το ψωμί του. Κανέις δεν πρέπει να βγάζει το ψωμί του πατώντας - στη θλιβερά αποκλειστική πραγματικότητα - επί πτωμάτων. Κανείς.
Ντρέπομαι που έπεσε το βλέμμα μου στη εφημερίδα αυτή.
Ντρέπομαι που υπάρχουν δουλειές που σου κολλάνε ένσημα για να κυλιέσαι σαν το φίδι και να δηλητηριάζεις ό,τι βρεις μπροστά σου.
Ντρέπομαι που το βαρέλι δεν έχει πάτο.
Ντρέπομαι που αυτοί οι άνθρωποι μεγαλώνουν τις επόμενες γενιές.
Σίγουρα χωρίς μαλακά αρκουδάκια.