Η σιωπή των αυγών

Το μοναδικό πράγμα που δεν μπορώ να καταλάβω με τις διακοπές είναι πώς μπορεί να αποφασίζουν να φύγουν μαζί δύο άνθρωποι που δεν έχουν τίποτα να κουβεντιάσουν. Τις δυό τελευταίες μέρες πέφτουμε διαρκώς πάνω σε ζευγάρια αμίλητα: στην παραλία, στη διπλανή βεράντα, στις ταβέρνες, στην πισίνα. Τα ίδια πρόσωπα που κάθονται δίπλα δίπλα κοιτώντας ο ένας το κενό στα δεξιά και ο άλλος το κενό στ' αριστερά. Οκ! Κατανοώ το concept 'η σιωπή τα λέει απόψε όλα' και το συμμερίζομαι. Όλοι μας θέλουμε κάποια στιγμή να μην ακούμε καμία φωνή, κανένα τηλέφωνο, κανέναν ήχο, ούτε καν τις φωνές μέσα στο κεφάλι μας. Αλλά δεν μπορώ να καταλάβω πώς γίνεται να κάθονται δύο άνθρωποι στο ίδιο τραπέζι και να μην σχολιάζουν έστω αυτά που δοκιμάζουν. Πώς γίνεται δυό γονείς να βλέπουν το παιδάκι τους να ετοιμάζεται να κάνει το σάλτο μορτάλε από τρίμετρο πεζούλι κι αντί να φωνάζουν ο ένας στον άλλο "τρέχα να σώσουμε τον Ντέμιαν!", να σκουντάει η μαμά τον μπαμπά και να του δείχνει το soon to be σιδερώτυπο στα πλακάκια της πιτσίνας. Πώς γίνεται δυό ερωτευμένοι άνθρωποι να βλέπουν στο Downtown τη φωτογράφηση της Βανδή και να μην σχολιάσουν γελώντας "Κοίτα! γυρίζουν τον Πλανήτη των πιθήκων στο Κολωκοτρωνίτσι"? Γιατί τα ζευγάρια δεν κολυμπούν μαζί?
Ίσως βέβαια και αυτό αν είναι υγιές σε έναν βαθμό. Εμείς με το 'μπεμπέ' έχουμε όλη μέρα θέματα. Θέματα, θέματα πολλά θέματα! Πάντα έχουμε βέβαια αλλά τώρα στις διακοπές ακόμα περισσότερα. Μάλλον γιατί σκεφτόμαστε το ίδιο πράγμα: όλος ο χρόνος που έχουμε τώρα είναι πολύτιμος και θέλουμε να χορτάσουμε ο ένας τον άλλον. Με κουβέντα, με παιχνίδια, με γέλια, με μαλακίες, με imaginary καράτε, με βουτιές, με μπουκιές από το ίδιο πιρούνι, με γουλιές από το ίδιο καλαμάκι. Δεν θα με πείραζε βέβαια αν σταματούσε για λίγο να μιλάει όταν διαβάζω αλλά τί να κάνουμε? Αν είναι για τον έρωτα, να τη χέσω τη λογοτεχνία.
Ωραία είναι η σιωπή όταν μοιράζεται. Άραγε όμως αντιλαμβανόμαστε τη στιγμή που η σιωπή γίνεται αμηχανία? Τη στιγμή που από το "τόσα καλοκαίρια" καταλήγουμε στο "μη μου μιλάς για καλοκαίρια?"

* ο πρωινός προβληματισμός οφείλεται κατά 93% στο disastreous πρωινό του ξενοδοχείου και την εκκωφαντική απουσία ομελέττας από το μπουφέ.
Πάω για ούζα και βουτιές!