Το ορφανοτροφείο

Προχθές, είχα αποφασίσει πως θα περάσω τη βραδιά μου στη δεξιά γωνία του καναπέ κρατώντας στο' να χέρι το τσιγάρο, στ' άλλο χέρι το καρπούζι. Το ερ κοντισιόν σε αρνητικό δείκτη, το παιδί αναποδογυρισμένο στον διάδρομο and a partridge in a pair tree!
Πήγα λοιπόν στο dvd club και, όπως συνηθίζω, στήθηκα με ανοιχτό το στόμα μπροστά από το stand με τις ταινιές. Δέκα αποχαυνωμένα λεπτά αργότερα, οι φιναλίστ της βραδυάς ήταν οι εξής δυο: το ψυχολογικό θρίλερ "Το ορφανοτροφείο" και, την οικολογική περιπέτεια "Mega-snake" - νομίζω πως οποιαδήποτε επεξήγηση είναι αδικαιολόγητα περιττή.
Mε την πρώτη ταινία θα ερχόμουν σ' επαφή με τη non-existent αρτιστίκ πλευρά του ισπανόφωνου εαυτού μου. Η δεύτερη ήταν ξεκάθαρο tribute στη Γιάννα που γοητεύεται από οτιδήποτε σαυροειδές, καρχαροειδές, εντομοειδές κλπ κλπ. Όσο ταλανιζόμουν, παρατήρησα πως το χοντρό (αλλά μυώδες και ηλιοκαμένο) σκυλί μου αντί να με περιμένει πιστά στο πεζοδρόμιο, είχε πάρει την κατηφόρα (στο ρόλο της κατηφόρας, ο δρόμος προς το συντριβάνι της Ζέας). Από ένστικτο, έδωσα μιά ταινία στον υπάλληλο κι έφυγα να μαζέψω τον Φέλπς πριν βουτήξει για το παγκόσμιο στην πεταλούδα.
Γυρίσαμε σπίτι σώοι και, κυρίως, στεγνοί. Έβαλα την ταινία, πήρα αγκαλιά το καρπούζι και οριζοντιώθηκα. Μετά από τα πρώτα 30 λεπτά της ταινίας ήταν σαφές πως είχα διαλέξει το λάθος έργο, την λάθος βραδυά.
Έκανα ένα γρήγορο ζάπινγκ μπας και πετύχω βίντεο κλιπ με την Αθηνά Χαϊκάλη αλλά τίποτα. Αποφάσισα πως η Τέχνη θέλει θυσίες και ξαναπάτησα στο play.


Λίγα λόγια για το έργο: ένα ζευγάρι ζει σ' ένα σπίτι που παλιά ήταν ορφανοτροφείο. Έχουν υιοθετήσει κι ένα παιδάκι που στην καλύτερη περιγραφή έχει aids και στην χειρότερη, ένα κοπάδι από imaginary friends. Το παιδάκι εξαφανίζεται, η μαμά ψάχνει να βρει τους φανταστικούς του φίλους για να το πάρει πίσω και στο τέλος όλοι παντρεύονται.
Λίγα λόγια για τις παρενέργειες του έργου: παιδάκια, παιδάκια, παιδάκια. Ξυπόλητα, άρρωστα, δαιμονισμένα, με βρώμικα ρουχαλάκια και κουκούλες πιο μακάβριες από την μάσκα του χόκευ που φόραγε ο Τζέησον Βούρχις. Παιδάκια εγκληματικά, παιδάκια που φέρουν τριψήφιο νούμερο στο τριχωτό της κεφαλής, παιδάκια που η αγαπημένη τους κούκλα λέγεται Τσάκι και όχι Μπάρμπι. Και όλα αυτά στο σπίτι σου!
Όλη τη νύχτα είχα την αίσθηση πως τα άκουγα να πηγαινοέρχονται από την κουζίνα στο σαλόνι και από το ταβάνι στο κεφάλι μου. Νόμιζα πως άκουγα την πόρτα ν' ανοιγοκλείνει και τα σερβίτσια να στρώνονται και να ξεστρώνονται. Κατά μία διαβολική σύμπτωση, άρχισε να στάζει και η βρύση του μπάνιου σε αυτόν τον αργόσυρτο ρυθμό που μπορεί να σε στείλει στο τρελλοκομείο.
Σηκώθηκα, έφτιαξα ένα ντάκο και τον έφαγα όρθιος στον πάγκο της κουζίνας. Όση ώρα έτρωγα έριχνα και καμιά κλωτσιά στον αέρα πίσω μου - έτσι για να έχω ήσυχο το κεφάλι μου. Σκέφτηκα να βγάλω μια βόλτα το χοντρό αλλά φοβήθηκα πως θα γυρνούσα και θα έβρισκα ολόκληρο νηπιαγωγείο να παίζει αμπάριζα στο νεροχύτη.
Κοιμήθηκα κατά τις 6 το πρωί. Φουσκωμένος από το ντάκο, τα κάσιους, τη βυσσινάδα κι ένα γιαούρτι με ζάχαρη και ψωμί.
Και κατάλαβα γιατί ο Λέννυ δεν συμπαθεί τα παιδιά: δεν σε ταίζουν ποτέ, σε κρατάνε όλη τη νύχτα όρθιο και δεν ξέρεις πότε θα αποφασίσουν να παίξουν 'Μαθήματα νεκροτομείας' μ' εσένα στον ρόλο του πτώματος. Μετά από αυτή τη βραδυά αποφάσισα και το δώρο που θα πάρω στην Έφη για το νεογέννητο μωρό της: δύο ωραιότατα ζευγάρια χειροπέδες - χεριών/ ποδιών. Case closed.