Συνηθισμένοι άνθρωποι στο θέατρο

Χθες το βράδυ παρακολούθησα την πρεμιέρα της παράστασης "Εξίσωση Ι: Συνηθισμένοι άνθρωποι" της Λένας Φιλίπποβα στο θέατρο του '104 Κέντρου Λόγου & Τέχνης' των εκδόσεων Καστανιώτη. Τη γνώμη μου για το σύγχρονο ελληνικό θέατρο λίγο-πολύ την ξέρετε, οπότε καταλαβαίνετε πως δεν πήγα κι εντελώς οικειοθελώς. Προς μεγάλη μου έκπληξη όμως είδα ένα έργο που μου άρεσε. Πολύ.
Δεν θα σας πω την υπόθεση του έργου γιατί μάλλον συνέβησαν πολλά περισσότερα και βαθύτερα απ' όσα εγώ κατάλαβα. Ούτε θα σας πω για τη σκηνοθεσία, τις ερμηνείες, τη μουσική ή τον φωτισμό γιατί δεν θα είμαι αντικειμενικός ( κι εκτός αυτού, let's face it, δεν έχει τόση σημασία η δική μου γνώμη). Θα σας πω όμως τί με συγκίνησε σε αυτή την παράσταση και γιατί της αφιερώνω τον χρόνο και της λέξεις αυτού του κειμένου.
Με συγκίνησε το ήθος της. Η ευγένεια των προθέσεων του θιάσου να παρουσιάσει ένα έργο έντιμο, ειλικρινές και, σε κάποιες στιγμές, αφοπλιστικά ωμό - όσο ωμή μπορεί να είναι η καθυστερημένη συνειδητοποίηση των χαμένων ονείρων. Μου άρεσε ο χαρακτήρας της δουλειάς αυτής: δεν κορόιδευε τον θεατή, δεν κορόιδευαν τους εαυτούς τους οι συντελεστές και δεν παρουσίασαν κάτι πρόχειρο κι ευτελές. Νομίζω πως αυτό δεν οφείλεται τόσο πολύ στο κείμενο ή στη προσωπική δουλειά των παραγόντων. Οφείλεται κυρίως στον χαρακτήρα των ανθρώπων.
Αν είσαι παλιοχαρακτήρας, ό,τι κι αν κάνεις στη ζωή σου, όσο σκληρά κι αν δουλέψεις, ό,τι κι αν καταφέρεις πάντα τα επιτεύγματα σου θα έχουν μια απρόσωπη σφραγίδα. Mπορεί να τα χειροκροτήσουν χιλιάδες, χιλιάδες όμως θα είναι και αυτοί που πολύ σύντομα θα τα ξεχάσουν.
Αν όμως διοχετεύσεις σ' ένα πόνημα το ήθος που είναι μια φυσική πτυχή του εαυτού σου, τότε θα αγγίξεις ακόμα κι έναν εξαιρετικά απαίδευτο θεατή, όπως είμαι εγώ. Γιατί εγώ δεν μπορώ να κρίνω σύμφωνα με αυτό που βλέπω αλλά με γνώμονα το πώς με κάνει να νιώθω αυτό που βλέπω. Κι αυτό που ένιωσα χθες βράδυ μοναδικό και σχεδόν ανεκτίμητο. Μέσα από τις αποκαλύψεις και τις αλήθειες που ο χρόνος, η ζωή και ο Ντοστογέβσκι φέρνουν στην επιφάνεια είχα κουρνιάσει ζεστά στην καρέκλα μου γιατί ένιωσα την ασφάλεια και τη συγκίνηση του γνώριμου και προσωπικού. Κι ακόμα έχω ακόμα μέσα μου αυτή τη συγκίνηση.

(Στη φωτογραφία η Μαρίτα Τζατζαδάκη σε μια στιγμή του έργου. Πληροφορίες για την παράσταση και τους συντελεστές θα βρείτε στο www.commonpeople104.blogspot.com)