Ακολουθεί πολιτικό μήνυμα

Πριν λίγες μέρες, έλαβα από το Βερολίνο (;) το ακόλουθο μήνυμα:

"Καλημερα απο το Βερολινο,

Σας στελνουμε το παρον γραμμα με αφορμη την εθνικη τραγωδια των τελευταιων καταστροφικων ημερων και την αναλγησια του ΠΑΣΟΚ, που σαν να περιμενε την ωρα της συμφορας, εχει εντεινει την προεκλογικη του προπαγανδα

Διαβαστε για να μαθετε που οφειλεται η συμφορα στην μελετη «Η Ελλαδα της παρδαλης επαναστασης»
Στο λινκ http://www.berlin-athen.eu/index.php?id=home


Στο δευτερο λινκ μπορειτε να διαβασετε ενα επισης επικαιρο αρθρο με τον τιτλο
«Να γιατι δεν πρεπει να αλλαξει η κυβερνηση»
http://www.berlin-athen.eu/index.php?id=79&tx_ttnews[tt_news]=307&tx_ttnews[backPid]=78&cHash=2c23c62a84


Σημειωση: Εαν δεν θελετε να λαβενετε πλεον γραμμα μας, γραψτε μας για να σας διαγραψουμε απο τον καταλογο των παραληπτων.

Φιλικα

Δρ. Τάδε"

Σήμερα αποφάσισα να απαντήσω:

"Αγαπητέ κύριε,

σας ευχαριστώ πολύ για το μήνυμα σας αλλά θα σας παρακαλούσα να με διαγράψετε από τη λίστα των παραληπτών για τους εξής λόγους:

(α) καμπάνιες του τύπου "αυτοί - μας - βρίζουν - και - μας - κακολογούν" μου θυμίζουν σχολικά τερτίπια τύπου "θα - το -πω - στην - κυρία" που όσο νοσταλγικά κι αν είναι, προσβάλλουν τη νοημοσύνη, αρχικά τη δική σας και μετά, του ψηφοφόρου,

(β) με ποιά λογική να ψηφίσω ένα κόμμα του οποίου ο υπουργός Δημοσίας Τάξης, κύριος Πολύδωρας, 8 μέρες μετά τις πυρκαγιές ΔΕΝ έχει αυτοκτονήσει ή έστω δεν έχει μετακομίσει στη Γη του Πυρός?

(γ) όσο καλή θέληση κι αν έχω, όσο μεγάλη καρδιά κι αν διαθέτω, όσο καλή πίστη κι αν δείξω είμαι βέβαιος πως το δεξί μου χέρι θα παραλύσει τη στιγμή που σταυρώνω ένα ψηφοδέλτιο στου οποίου τη λίστα θα φιγουράρει το όνομα του Νίκου Γεωργιάδη,

(δ) μου είναι γενικά συμπαθής ο νυν πρωθυπουργός αλλά ακόμα κι εγώ το βρίσκω λίγο υπερβολικό να παίζεις αμέριμνος playstation στη Ραφήνα την ώρα που το σύμπαν παραλύει,

(ε) σαν κόμμα που σέβεται τις παραδόσεις και την οικογένεια θα πρέπει να σας εκμυστηρευτώ πως λίγο πριν βγει η ψυχή του παππού μου - του οποίου τα κόκκαλα ήταν πράσινα - με όρκισε να μην γίνω ποτέ βουδιστής, πλασιέ και νεοδημοκράτης. Όπως καταλαβαίνετε, ένα εκδικητικό πνεύμα που -στην καλύτερη περίπτωση - ανοίγει ντουλάπια, δεν είναι και ο καλύτερος συγκάτοικος. Όμως,

(στ) υπόσχομαι να τα αναθεωρήσω όλα αυτά αν η ανικανότητα της κυβέρνησης έχει καταφέρει να κάψει άλλα 2 εκατομύρια στρέμματα μέχρι την 15η Σεπτεμβρίου. Σε αυτή την περίπτωση, υπόσχομαι να ψηφίσω Νέα Δημοκρατία ως ελάχιστο δείγμα αναγνώρισης του πόσο ψηλά μπορούν να φτάσουν άνθρωποι που ο δείκτης νοημοσύνης του είναι σημαντικά χαμηλότερος του Φόρεστ Γκάμπ.

Μετά τιμής,

Νανάκος

Υ.Γ. Για να μην σας στεναχωρήσω όμως, θα πρέπει να σας πω ότι τίποτε από αυτά δεν είναι προσωπικό. Τα αντίστοιχα θα έγραφα και για τα άλλα κόμματα. Απλά έτυχε εσείς να μου στείλετε αυτό το μήνυμα ενώ οι φωτιές καίνε ακόμα την Αρκαδία."

EMO

Μήπως και ξέρεις να μου πεις τί σκατά σημαίνει 'ΕΜΟ'? Ποιούς αποκαλούν 'ΕΜΟ' και σε τί χρησιμεύουν??? Είμαι απόλυτα βέβαιος πως μέσα στο καλοκαίρι κάποιος, κάπου μου εξηγούσε αναλυτικά τι σημαίνει 'ΕΜΟ' αλλά, ως γνωστόν, αν ο συνομιλητής μου ξεπεράσει τα 40 δευτερόλεπτα συνεχούς λόγου, το σύστημα μου κλείνει αυτόματα και παθαίνω εσωτερική λιποθυμία. Σας ρωτάω γιατί χτες βράδυ αργά στο MAD μαζί με τα μουσικά βίντεο έπαιζαν και μηνύματα τηλεθεατών που έγραφαν " Είμαι μπλά μπλά μπλά και θέλω γνωριμία με 14χρονο ΕΜΟ". Στην αρχή μου φάνηκε πολύ παιδεραστικό μεσάζ αλλά στην πορεία εμφανίστηκαν κι άλλα μηνύματα από 14χρονα, 15χρονα και 16χρονα ΕΜΟς. Κάποιος δόλιος ρώτησε 'τι θα πει ΕΜΟ?' αλλά τα καυμένα φαίνεται πως είναι λίγο αδύναμα στο συντακτικό, οπότε δεν κατάλαβα τί του απαντούσαν. Τα έκανα γούγκλ και βρήκα κάτι φωτογραφίες τέτοιου τύπου:

Όπως καταλαβαίνεις, το μπέρδεμα είναι μεγάλο! Αν ξέρετε κάτι παραπάνω, θα εκτιμούσα πολύ το σεμινάριο!

Υ.Γ. Σήμερα γιορτάζει ο Αλέξης!

Οι ζωές των άλλων

Πέντε μέρες μετά και οι φλόγες (φαίνεται να) σβήνουν. Μαζί τους έσβησαν και οι ζωές πολλών ανθρώπων. Όχι μόνο όσων ξεψύχησαν αλλά και αυτών που έμειναν πίσω χωρίς σπίτι, χωρίς βιός, χωρίς μια φωτογραφία της προηγούμενης ζωής τους. Ίσως ακουστώ κυνικός αλλά τελικά ίσως και να υπάρχει μεγαλύτερη καταστροφή από την απώλεια ενός αγαπημένου προσώπου: να βλέπεις μπρος στα μάτια σου να καίγεται όλη σου η ζωή. Τον πόνο του θανάτου τον αντέχει ο άνθρωπος και με τον καιρό μαθαίνει να ζει μαζί του. Ένας ηλικιωμένος όμως άνθρωπος από πού θα βρει τη δύναμη να ξαναχτίσει τη ζωή του? Πώς να ξεριζωθεί από το πατρικό του στην Ηλεία και να ζήσει σ' ένα αθηναικό δήμο χωρίς οικογένεια, φίλους ή ταυτότητα? Τι να το κάνεις το διαμέρισμα αν χάσεις το μαντρί που έχτισες με τα χέρια σου? Γιατί δυστυχώς μπορεί να χτίστουν πολυκατοικίες σε μια εβδομάδα αλλά τα φτωχόσπιτα που λαμπάδιασαν, δεν μπορεί να τα ξαναφτιάξει ούτε ο πιο έμπειρος αρχιτέκτονας, ακόμα κι αν προσπαθεί μια ζωή.
Ακόμα κι αν σβήσουν οι φωτιές, ακόμα κι αν δωθεί ή βοήθεια που χρειάζεται μερικά πράγματα δεν θα ξαναγίνουν όπως πριν. Δεν θα γυρίσουν πίσω 64 ψυχές, δεν θα ξαναδούν τα σπίτια τους εκατοντάδες συνάνθρωποι μας, δεν θα προλάβουμε να δούμε ξανά τα δάση που έγιναν στάχτη.
Σήμερα το απόγευμα, στις 7, έξω από τη Βουλή θα πραγματοποιηθεί μια σιωπηλή διαμαρτυρία για την καταστροφή των τελευταίων ημερών. Θα διαμαρτυρηθούμε εμείς που παρακαλουθούσαμε από τους δέκτες μας τη φωτιά που σάρωνε τη γη και τις ζωές των άλλων. Νιώθωντας το ένα χιλιοστό από τον πόνο και την οδύνη που ένιωθαν εκείνοι. Θα καθόμαστε σιωπηλοί νομίζοντας πως κάποιος ακούει και πως προσφέρουμε κάτι. Προσωπικά θα ξέρω πως κανένας δεν ακούει και πως δεν προσφέρω τίποτα σημαντικό.
Μερικές φορές, η μόνη αληθινή βοήθεια που μπορείς να προσφέρεις είναι να γυρίσεις τον χρόνο πίσω. Καλό θα είναι να θυμόμαστε πως οτιδήποτε άλλο, όσο μεγάλο κι αν μας φαίνεται, είναι απίθανα λίγο και ανεπαρκές.

We are (sort of) family

Ξύπνησα σήμερα το πρωί και δεν θυμόμουν πολλά από το Σαββατοκύριακο που πέρασε. Για την ακρίβεια, θυμόμουν τόσα λίγα που ήταν λες και το είχα ονειρευτεί κι αυτό. Μόνο καπνό και δακρυσμένα πρόσωπα θυμάμαι. Μόνο στάχτη και μαυροφορεμένους ανθρώπους στοιβαγμένους σ' ένα σαλόνι, σε μια κουζίνα, σ' ένα σπίτι με χαλασμένους σωλήνες που αντί για νερό, πλημμύριζαν με πένθος κάθε του γωνιά.
Τελευταία φορά που πήγα σ' αυτό το σπίτι ήταν στον γάμο του Θανάση, πριν 8 χρόνια, τέτοια εποχή περίπου. Δεν θυμάμαι τον γάμο αλλά θυμάμαι πως είχα φύγει από το σπίτι με μια μεγάλη θλίψη. Ήταν όλα λάθος. Λάθος η στιγμή, λάθος η γυναίκα που διάλεγε και λίγο καιρό μετά απλά εξαφανίστηκε, λάθος τα τραγούδια, λάθος τα λόγια των συγγενών. Μια ζωή γεμάτη λάθη και αδιέξοδα. Πολλά αδιέξοδα. Έπαιρνε μια απόφαση, σου την ανακοίνωνε χαρούμενος κι εξαφανιζόταν για καιρό. Όταν επέστρεφε, χωρίς ίχνος χαράς, το μόνο που τον ένοιαζε ήταν το επόμενο βήμα, το επόμενο αδιέξοδο.
Πέρασα το Σαββατοκύριακο σ' ένα σπίτι που σπάραζε. Σε μια κουζίνα με ξαδέλφια που είχαμε να μιλήσουμε πάνω από 10 χρόνια. Σε μια οικογένεια γεμάτη ξένους που ένωνε το αίμα αλλά είχε διαιρέσει για πάντα το χρήμα και η απληστία. Ακόμα και σε αυτές τις ώρες ένιωθα πως όλα ήταν λάθος. Με κοιτούσαν σαν εξωγήινο, σα να μην είχα μερίδιο στη θλίψη. Και όσο έπεφτε σιωπή μόλις έμπαινα σ' ένα δωμάτιο με κόσμο, τόσο σκλήραινε το πρόσωπο μου και πέρα από ιδρώτα, καμία άλλη σταγόνα δεν κύλησε στο πρόσωπο μου.
Ίσως γιατί να μην είχα αληθινή θλίψη για τον θάνατο του ξαδέλφου μου - ίσως γιατί δεν θεωρώ τον θάνατο από μόνο του τόσο παράλογο. Κοίταζα όμως το κρεββάτι που άφησε την τελευταία του ανάσα ο Θανάσης και μ' έπνιγε ένα μεγάλο παράπονο. Γιατί ποτέ δεν κατάλαβα πώς γίνεται οι άνθρωποι να περνούν τα λίγα χρόνια της ζωής τους διαλέγοντας ό,τι μπορεί να βάλει ο νους εκτός από εκείνους που τους αγαπάνε. Μ' έπιασε το παράπονο που ο Θανάσης διάλεξε το χρήμα και τώρα έφευγε. Και ήξερα τόσα λίγα για εκείνον. Μόνο μιά στιγμή μου ανέβηκε ένας κόμπος στον λαιμό γιατί κοίταξα τα ξαδέλφια και τις οικογένειες που είχαν φτιάξει όλα αυτά τα χρόνια που δεν επικοινωνούμε. Και συνειδητοποίησα πόσο μου έχουν λείψει. Ήθελα να τους πω ότι δεν ήθελα να τους ξαναδώ σε μιά άλλη κηδεία, ότι δεν ήθελα να χάσουμε άλλο χρόνο, ότι είχα ξεχάσει, ότι ποτέ δεν θυμόμουν όσα είπαν κι έκαναν. Το βλέμμα τους όμως δεν με άφησε. Και μου φάνηκε χειρότερο κι από θάνατο το πως οι άνθρωποι σε 10 χρόνια ξεχνάνε τον χαμό ενός αγαπημένου προσώπου αλλά όχι το χρήμα.
Έφυγα από το σπίτι με μια λύπη που ακόμα δεν έχει περάσει. Γιατί ο ξάδελφος μου πέθανε χωρίς να γνωριστούμε καλύτερα, χωρίς να μου αφήσει δυό δικές μας, ολόδικές μας αναμνήσεις. Στάχτες μόνο. παντού στάχτες.

Occhi verdi come il mare

Στον ξάδελφο, τον Θανάση με τα καταπράσινα μάτια, άρεσε πολύ αυτό το τραγούδι. Σήμερα το πρωί ξέχασε να ξυπνήσει και δεν θα το ξανακούσει.

"Κι είπες πως έκλαψες"

Wax on - Wax off

Έχω έναν παιδικό φίλο, τον Μάκη. Δεν τον λένε ακριβώς 'Μάκη' αλλά έτσι συστήνεται. Ο Μάκης, λοιπόν, είναι τριχωτός. Χέρια, πόδια, στήθος, πλάτη, νύχια, δόντια. Εδώ και πολλά καλοκαίρια, που λες, ο Μάκης δεν κάνει μπάνιο στη θάλασσα. Στην παραλία εμφανίζεται φανελωμένος και με φαρδυά βερμούδα. Δεν γδύνεται γιατί δεν θέλει να φανεί το εσωτερικό πουλόβερ. Ο ήλιος έχει χρόνια να τον δει. Κάνει μπάνιο λίο πριν τη δύση του ηλίου και μόνο σε απομονωμένες παραλίες που δεν υπάρχει ψυχή για να δει το ειδεχθές έγκλημα που φύτεψε η φύση στο σώμα του. Χθες βράδυ, μιλούσα με κάποιον που είναι εξίσου τριχωτός. Μου είπε, λοιπόν, πως φέτος δεν έκανε ούτε ένα μπάνιο στη θάλασσα γιατί ο κόσμος, λέει, κοιτάζει τις τρίχες του και σχολιάζει. Αμφότεροι οι προαναφερθέντες είναι γκέϊ.

Πριν μερικές μέρες στην παραλία εμφανίστηκαν δυο μοντέρνα αγόρια. Ήταν σαν αυτές τις αδερφές τις ξεπατικωμένες που αν τις βάλεις πλάι πλάι και σου πουν 'βρες τις 5 διαφορές' θα μείνεις να τις κοιτάς... για πάντα: φορούσαν και οι δυό άσπρο το ίδιο λίκρα τριγωνάκι μαγιό, μαλλί Vodafone, πασουμάκια με παγιετέ διχάλα και τεράστια γυαλιά μάσκες. Ήταν δε απόλυτα αποτριχωμένοι και παστωμένοι με λάδι. Η μόνη διαφορά ήταν πως ο ένας διάβαζε Life & Style και ο άλλος Downtown. Ο αποτριχωτής πρέπει να είχε κέφια την μέρα που μπήκαν στο μαγαζάκι του γιατί, απ'ό,τι φαινόταν, ξεκίνησαν για αποτρίχωση στήθους και το κορύφωσαν με ένα διακριτικό μπραζίλιαν.

Θα μου πεις, τα ράσα δεν κάνουν τον παπά. Το δίκιο με το μέρος σου, θα σου πω. Αυτό που δεν κατάλαβα όμως είναι γιατί για μερικούς η χαρά του καλοκαιριού και της θάλασσας να κρέμεται από ένα αποτριχωτικό τσιρώτο. Είναι προσωπικό κόμπλεξ ή το προτελευταίο οχυρό πριν οι άντρες γίνουν κορίτσια (το τελευταίο είναι να φυτρώσουμε βυζά)? Τι είναι η τρίχα και τι το ζουμί της? Αν βέβαια μοιάζεις με λυκάνθρωπο και αυτό πραγματικά σου δημιουργεί πρόβλημα στο κρεββάτι σου, τότε μπορείς να το διορθώσεις. Αλλά μέχρι ενός ορίου. Γιατί τα μοντέρνα αγόρια αντί να έχουν πρότυπο τον Ράσελ Κρόου, έχουν την Ιμάμ?

Θα μου πείτε βέβαια πως πολλοί στρέιτ κάνουν πλέον αποτρίχωση. Αυτό εκτός από θλιβερό γι' αυτούς, είναι πιο θλιβερό για τις φιλενάδες τους.

Γυναίκα: "Αγάπη μου, σήμερα έχω ωορρηξία και δεν πρέπει να σηκωθούμε από το κρεββάτι!!"

Άνδρας: "Σόρρυ ρε μωρό μου! Σήμερα έχω ραντεβού για ολική!"

Άντε τώρα να περιμένεις από αυτόν τον άνδρα να σου φέρει τον διάδοχο!

Κάποιο μπλέξιμο υπάρχει!

Guess who's back...

Θάλασσα, δροσιά, φίλοι, γέλια δυνατά, ξενύχτια, βόλτες, ο Λέννυ στ' ανοιχτά, παγωμένες μπύρες, ησυχία, ξεκούραση, μουσικές, ωραίο φαγητό.

Γύρισα χτες βράδυ και δεν ένιωθα καμία θλίψη που τελείωσαν οι διακοπές. Ήμουν πολύ χαρούμενος που επέστρεψα χορτασμένος. Χόρτασα τους φίλους μου κυρίως, την καθημερινότητα που μοιραζόμασταν και την καινούρια ρουτίνα που φτιάχναμε. Γύρισα πολύ χαρούμενος και ήταν ένα αληθινά ευτυχισμένο καλοκαίρι. Κι αυτό γιατί μέτρησα τα χρόνια που είμαστε μαζί και μου βγήκαν πολλά. Και ήταν όλα χρόνια καλά και χρόνια που είμαστε μαζί. Ίσως να είναι λίγο καθηλωτικό στην εφηβική ηλικία αλλά το ότι ζω τα καλοκαίρια μου με τους ίδιους ανθρώπους που γέλαγα πριν 20 ή 24 χρόνια, με κάνει απέραντα ευτυχισμένο. Και ασφαλή. Γιατί οι ζωές μας αλλάζουν από τη μιά στιγμή στην άλλη και είναι σωτήριο να ξέρω πως υπήρξα σταθερός σε αυτούς που αγάπησα τόσα πολλά χρόνια πριν και αγαπώ ακόμα. Και περήφανος νιώθω. Όχι για εμένα αλλά γι' αυτούς. Για όλους.

Γι' αυτό και μόνο μου είναι δύσκολο, όπως καταλαβαίνεις, να πω 'Καλό χειμώνα'!

Ο Λιλίκος, ο κινέζος ακροβάτης και το τέρας του Βόρνεο

Όταν πας διακοπές με φίλους και σκοπεύεις να μοιραστείς με κάποιον ή κάποιους ένα δωμάτιο, μόνο μια πληροφορία χρειάζεσαι πριν κλείσεις τις βαλίτσες σου: ποιός και πόσο ροχαλίζει! Διακοπές σημαίνει ξεκούραση και χαλάρωση. Αλλίμονο σου λοιπόν, αν σε βρει το κακό να κοιμάσαι με κάποιον που σε κάθε του ανάσα θα τινάζεσαι γιατί νομίζεις που του ήρθε ο επιθανάτιος ρόγχος ή, ακόμα χειρότερα, κάθε του ‘χρρρρ-φσσστ’ ισοδυναμεί με ρεπετισιόν του τελευταίου δίλεπτου της Ρικομέξ. Αυτό είναι το δυσάρεστο. Το ευχάριστο, στη δική μου περίπτωση, είναι πως αυτός που ροχάλιζε κατ’ αυτό τον τρόπο, ήμουν εγώ!

Οι ωτασπίδες αποδείχθηκαν ανίσχυρες μπροστά στη λαίλαπα του βαθύ μου ύπνου με αποτέλεσμα ν’ ανοίγω τα μάτια μου κάποιες στιγμές μέσα στη νύχτα και να βλέπω τον Βασίλη στο μπαλκόνι ν’ ακούει Κώστα Καφάση και να είναι έτοιμος να πάρει τα μέτρα του γκρεμού.

Τον Ηλία τον έχει χτυπήσει η κουφαμάρα του συνταξιούχου και δεν έπαιρνε χαμπάρι. Για την ακρίβεια, ο Ηλίας ανέπνεε τόσο σιγανά που τα πρωινά, με τη βεβαιότητα πως αντί για τρεις θα επιστρέφαμε δύο, έψαχνα τη βαλίτσα του για να δω τί θα μπορούσα να πουλήσω.

Το πρόγραμμα των διακοπών ήταν σχετικά απλό: μαμ, κακά και νάνι. Και μπάνιο. Το Μεγανήσι, ευτυχώς για μας, δεν έχει και τίποτε σπουδαίο να δεις. Έχει υπέροχες παραλίες τις οποίες δεν μπορείς να πλησιάσεις χωρίς σκάφος και δυο μικρά χωριουδάκια που μοίαζουν με την Ιτέα του 1980 με τη διαφορά ότι αντί για Καλογιάννη και Ζανέτ Καπούγια, ακούγες Χατζηγιάννη και Τάμτα.

Ένα βράδυ, ο Ηλίας και ο Βασίλης αποπειράθηκαν να επισκεφθούν ένα από τα δυο μπαρ του νησιού με την ελπίδα ότι θα περνούσαν τη νύχτα τουλάχιστον 7 χιλιόμετρα μακριά από το κρεββάτι μου και με μια θηλυκή συντροφιά που θα ήταν λιγότερη τριχωτή και με οριακά μεγαλύτερο στήθος από το δικό μου. Για να καταλάβεις το αξιόμαχο του σύγχρονου Greek lover σου παραθέτω τον διάλογο που ακολούθουσε σχεδόν μιάμιση ώρα αργότερα.

Νανάκος: «Πως περάσατε?»
Βασίλης: «Καλά ήταν. Είχε πολλή αθερίνα (σ.σ. κοπελίτσες)»
Νανάκος: «Γαμήσατε?»
Ηλίας: «Όχι αλλά είχε...»
Νανάκος: «Χουφτώσατε?»
Βασίλης: «Όχι, ρε μαλάκα αλλά....»
Νανάκος: «Φλερτάρατε?»
Ηλίας: «Όχι, όμως είχε...»
Νανάκος: «Κατάλαβα...καληνύχτα»
Βασίλης: «Έπρεπε να δεις μια αδερφή που καθόταν στο μπαρ»
Νανάκος: « Αν θέλατε να χαζέψετε μια αδερφή δεν καταλαβαίνω γιατί τρέχατε στα κατσάβραχα μες στην άγρια νύχτα και θα καθόσασταν εδώ?»


Ακολουθήσαμε τη γραμμή "είμαστε -διακοπές- και- ο- καθένας- κάνει- ό,τι- γουστάρει". Ξυπνούσαμε, τρώγαμε, κοιμόμασταν για λίγο, κολυμπούσαμε, ξανακοιμόμασταν και το βράδυ τρώγαμε και ξανακοιμόμασταν. Το αρχικό σχέδιο, βέβαια, ήταν να αποτοξινουθούμε από τις κακές μας συνήθειες: εγώ από το φαγητό, ο Βασίλης από τις μπύρες και ο Ηλίας από το σύνδρομο καταδίωξης που έχει με κάθε πιθανή ασθένεια. Το σχέδιο όμως αυτό πήγε στα κομμάτια το πρώτο βράδυ όταν ο πιο αδύναμος κρίκος της ομάδας (εγώ, σε περίπτωση που δεν το κατάλαβες) είδε το βραδυνό μενού και ήθελε να δοκιμάσει όλα τα πιάτα. Έτσι λοιπόν, ο Ηλίας έπαθε τη μέση του κι ένα βαβά στο πόδι, ο Βασίλης πρόδωσε τις μπύρες κι αγκάλιασε τρυφερά το τζιν τόνικ του κι εγώ εμφανιζόμουν σαν τη μαγική εικόνα μπροστά σε κάθε σερβιτόρο που μετέφερε ένα πιάτο φαί.


Τα θέματα συζήτησης ήταν, κατά βάση, βαρυά αντρικά: γκόμενες, ο Ολυμπιακός που χρειάζεται καινούριο κεντρικό αμυντικό (στόπερ λέγεται!) και πολύ gross λεπτομέρειες για το περιεχόμενο της λεκάνης. Γελάσαμε πάρα πολύ και χαλαρώσαμε. Πάντα χαλαρώνεις όταν είσαι με τους ανθρώπους που αγαπάς κι εμπιστεύεσαι. Το ωραιότερο σε τέτοιου είδους διακοπές είναι πως δεν ακούς, αλλά ούτε και ρωτάς, κανένα 'γιατί?'. Μάλλον γιατί καταλαβαίνεις πως η απόλαυση της εκδρομής είναι, σε μεγάλο βαθμό, η ευχαρίστηση της παρέας σου.
Η εκδρομή κανονίστηκε χωρίς να το πολυσκεφτούμε και δεν μας απασχόλεισαι το αν θα ανεχόμασταν, έστω και για τρεις μέρες, τη διαρκή παρουσία ο ένας του άλλου. Τελικά, με τους ανθρώπους που γνωρίζεις πάνω από 20 χρόνια δεν τίθεται θέμα ανοχής. Υπάρχει μόνο η ασφάλεια πως είσαι μαζί τους και την επόμενη μέρα θα ξυπνήσεις μαζί τους. Έστω κι αν το επόμενο πρωί τιναχτείς στις 07:30 από το ξυπνητήρι κι ακούσεις μέσα στον ύπνο σου τον Βασίλη να λέει: "Δεν το πιστεύω, ρε μαλάκα! Ο χοντρός έβαλε ξυπνητήρι για να πάει να φάει!"

Ήταν τρεις υπέροχες μέρες. Και τελικά είναι αλήθεια πως δεν έχει σημασία πόσο όμορφο είναι το μέρος που πηγαίνεις αλλά πόσο αγαπάς την παρέα σου. Χώρις γκρίνιες, χωρίς καυγάδες, χωρίς παραξενιές λες και ο καθένας μας είχε φέρει μαζί τον καλύτερο εαυτό του. Έστω κι αν δεν με άφηναν να κυκλοφορώ με τα αγαπημένα μου παπουτσάκια μετά τη δύση του ηλίου!

Η επισυτοφή από το Μεγανήσι στο Γαλαξείδι διήρκεσε, λόγω κίνησης, περίπου 6,5 ώρες. Προσωπικά, κόντεψα να φάω τους υαλοκαθαριστήρες από τα νεύρα μου. Το μόνο που με συγκρατούσε ήταν πως στο τέλος του ταξιδιού με περίμεναν με λαχτάρα κι άλλα αγαπημένα
πρόσωπα!

Εκ της Διευθύνσεως

Πριν λίγες ώρες φτάσαμε με τον Ηλία και τον Βασιλάκη στο Μεγανήσι.

Μόλις ήρθαμε στο ξενοδοχείο η ταυτόχρονη αντίδραση του ενός προς τον άλλον ήταν "μην-μιλήσεις-γιατί-θ'-ακούσεις-κάτι-βαρύ- για- τη- μάνα- σου". Το μέρος είναι πολύ όμορφο και ειδυλλιακό για κάθε συνταξιουχό που θέλει να ζήσει ήσυχα τα τελευταία 40 λεπτά της ζωής του. Αλλά αυτό δεν μας νοιάζει γιατί, ούτως ή άλλως, ένα ήσυχο μέρος ψάχναμε από την αρχή. Πέσαμε βέβαια στο μόνο μέρος της γης που αν ανοίξουμε το τάβλι, στη πρώτη ζαριά θα έχει γίνει κατολίσθηση από τον εκκωφαντικό θόρυβο και το νησί θα ζήσει ηρωικές στιγμές Ατλαντίδας.

Το ξενοδοχείο είναι πολύ ωραίο. Είναι όμως εξαιρετικά ακριβό γι' αυτό που στην πραγματικότητα είναι. Δεν θα σας πω περισσότερα γιατί μέχρι να σερβιριστεί το φαγητό δεν βγάζω καταστροφολογικά συμπεράσματα. Έχω όμως μια πολύ βάσιμη υποψία πως το φαγητό θα σώσει γρήγορα και θα μείνουμε νηστικοί.

Τέλος πάντων, μέχρι τώρα όμως έχουμε γελάσει πάρα πολύ και πολύ θα ήθελα να σας δείξω φωτογραφίες αλλά - αντίθετα απ' ό,τι μας είπαν- το δωμάτιο δεν έχει dsl σύνδεση. Για την ακρίβεια δεν έχει internet και αυτή τη στιγμή σας γράφω από το γραφείο της διεύθυνσης. Για να βουλώσω και μερικά στόματα και να σας αποδείξω πόσο κύριος είμαι, δεν είδα τα μηνύματα του κυρίου που μου επέτρεψετε να κάτσω για λίγο στο κομπιουτεράκι του, ούτε έψαξα στα συρτάρια του γραφείου, ούτε διάβασα αυτό το φαξ που έχει έρθει εδώ και 5 λεπτά και οι πρώτες λέξεις είναι "Xuxu= χυμός φράουλας με αλκοόλ".

Ο μπουφές στρώνεται και πρέπει να πάω να φορέσω κάτι πιο άνετο.

Α μπιεντό!

Summertiiiiiime

Αγαπημένοι μου, φεύγω! Σε λίγα λεπτά θα κλείσω την πόρτα του σπιτιού και θα κάνω τον σταυρό μου ελπίζοντας να πάω στην ευχή της Παναγίας και όχι 'στα κομμάτια'! Φεύγω για το Γαλαξείδι γιατί κάποιος πρέπει να μαζέψει τον αλήτη από τη θάλασσα και από την Τρίτη θα είμαι στο Μεγανήσι με τον Βασιλάκη και τον Ηλία, όπου προβλέπεται να γίνει μέγα σανσόν! Πριν αποχωρήσω όμως με το κεφάλι ψηλά και τον γαλάζιο μου αναπνευστήρα θα ήθελα να σας δώσω μερικές συμβουλές, μεταλαμπαδεύοντας έστω και λίγη από την καλοκαιρινή μου σοφία.
Αν φύγετε για διακοπές πετάξτε τις πατάτες που έχετε στο ντουλάπι γιατί σαπίζουν εύκολα και όταν επιστρέψετε αντί για το σπίτι θα νομίζετε πως μπήκατε στον εφιάλτη στο δρόμο με τους βόθρους.
Μην πετάτε στις παραλίες αποτσίγαρα που δεν έχετε σβήσει. Μερικοί από εμάς περπατούν ξυπόλυτοι στην άμμο και οι πατούσες μας δεν είναι σκυλίσιες.
Στα θερινά σινεμά, να παίρνετε μαζί σας αντικουνουπικά φιδάκια: είναι χρήσιμα και σας αφοπλίζουν χαριτωμένα όσους θέλουν να σας βρίσουν επειδή μιλάτε συνέχεια κατά τη διάρκεια της ταινίας.
Να θυμάστε πως μεγαλύτερο κλισέ από τους καλοκαιρινούς έρωτες είναι τα καλοκαιρινά διαζύγια και χωρισμοί γενικότερα.
Ρακέτες και 'παρτά' μαγιό για τους άνδρες απαγορεύονται στις παραλίες. Όπως επίσης απαγορεύεται όταν είστε ζευγάρι να παίζετε σκράμπλ στη παραλία!
Γενικά, φροντίστε να είστε χαρούμενοι και να δροσιστείτε! Γελάστε, χορέψτε, παίξτε κι κάντε τρέλλες. Ακόμα και αν μείνετε στην Αθήνα, η άδεια πόλη είναι γεμάτη ευκαιρίες για χαλάρωση και ηρεμία.
Σας αφήνω, προς το παρόν, με μια πολύ δροσερή είκονα κι ελπίζω να περάσετε όμορφα. Σημάσια άλλωστε, όπως καλώς γνωρίζετε, δεν έχει που βρισκόμαστε αλλά ποιούς έχουμε κοντά μας!

Αύγουστο μήνα στην Αθήνα

Και να σου πω και κάτι? Μπήκε ο καινούριος μήνας και με βρήκε σούπερ ματιασμένο και κοντεύω να αναποδογυρίσω σαν τον 'Ποσειδώνα' από τον πονοκέφαλο!

Ο Αύγουστος ξεκίνησε με μεταμεσονύκτια απειλή: "Ή θα τα κρύψετε αυτά ή θα σας τα πάρω!". Τάδε έφη η ταξιθέτρια αναφερόμενη στα τσιζμέργκερ(ς) που έβγαλα να ρουπώσω μόλις τέλειωσαν τα "ΠΡΟΣΕΧΩΣ" κι έσβησαν τα φώτα της αίθουσας. Μάλλον με είχε νεύρα γιατί ήδη είχα μπει στην αίθουσα τρώγοντας μια κρέπα (με σοκολάτα μόνο) και πριν μου κάνει παρατήρηση της έκανα τον χαριτωμένο και με άφησε να μπω. Τα μπέργκερ όμως νομίζω πως την εκνεύρισαν. Πάλι καλά που δεν τα πήρε να τα γλύψει και vα μου τα δώσει πίσω.

Μετά άρχισε το 'Transformers' που ήταν ευχάριστο, εντυπωσιακό και αστείο. Την ίδια στιγμή όμως ήταν πολύ μεγάλο και είχε πάρα, πάρα, πάρα πολλή φασαρία. Νομίζω πως αν βρισκόμουν σε παιδικό πάρτυ με κλόουν θα είχε λιγότερο χαλασμό. Γύρισα σπίτι με το κεφάλι καζάνι. Ξάπλωσα μέσα σε 5 λεπτά και κοιμήθηκα ακαριαία. Ξύπναγα ενδιάμεσα μόνο και μόνο για να βεβαιωθώ πως μου είχε περάσει ο πονοκέφαλος, πράγμα που δεν έχει συμβεί ακόμα. Μάλλον είμαι ματιασμένος γιατί ήμουν φρεσκοξυρισμένος και γελαδερός χτες. Και λίγο μετά το κεφάλι μου πονούσε τόσο πολύ που τα μαγουλάκια μου κρέμασαν σαν του Ντρούπι.

Δεν βαριέσαι όμως?! Έξω κάνει Αύγουστο. Τις μισές του μέρες θα τις περάσω με τους γονείς, το Λέννυ, τους αγαπημένους μου φίλους, τη Μπουλού και τη θάλασσα. Τις άλλες μισές σε μια άδεια Αθήνα, απίθανα ήσυχη και άνετη. Γενικά δεν με ξετρελλαίνει το καλοκαίρι. Είμαι πιο πολύ χειμωνιάτικος τύπος. Ο Αύγουστος όμως μου αρέσει γιατί είναι ο μήνας που σχεδιάζεις την επόμενη χρονιά. Κάνεις όνειρα, υπολογίζεις, γεμίζεις το μυαλό και την καρδιά σου με όσο περισσότερες λιακάδες αντέχουν κι ελπίζεις: πως όλα θα γίνουν από την αρχή και όλα θα πάνε καλά. So here's to you!

Καλό μας Αύγουστο!

Essential August listening: Hey there, Delilah - Plain White T's