Ο Αλέξανδρος έχει ένα πολύ ωραίο μπλόγκ που θα έπρεπε να είχες ξετρυπώσει εδώ και αρκετό καιρό. Απλό, ειλικρινές και ισορροπημένο. Χωρίς φαμφάρες και δυσεντερικές φιοριτουρές. Γεμάτο από πραγματικότητα, ευαισθησία και χάρη. Γεμάτο εικόνες από τα ταξίδια του, μουσικές από την καρδιά του και αγάπη για τον σύντροφο του. Είναι από τις φορές που διαβάζεις και χαίρεσαι ακόμα και με την υποψία πως τέτοιοι άνθρωποι, έντιμοι και παθιασμένοι με τη ζωή, υπάρχουν ακόμα τριγύρω μας.Ο Αλέξανδρος, όμως, προχτές το μεσημέρι αποχαιρέτησε οριστικά τη μαμά του. Και το έγραψε στο ημερολόγιο του. Και είναι περίεργο πως απόψε δεν μπορώ να κοιμηθώ και σκέφτομαι αυτά που έγραψε κι έζησε ένας -τυπικά- άγνωστος.Ίσως γιατί μου έκανε εντύπωση πώς μερικοί άνθρωποι είναι τόσο αποφασιστικά αφοσιωμένοι σ' εκείνους που αγαπούν και υπερασπίζονται. Ίσως γιατί σε μερικούς ανθρώπους σαν τον Αλέξανδρο οι λέξεις 'για πάντα' έχουν αγκαλιάσει τόσο ασφυκτικά το dna τους που δεν μπορείς παρά να νιώσεις δέος. Ίσως πάλι, γιατί αν σας μιλήσω για τον Αλέξανδρο - και πολύ περισσότερο, αν διαβάσετε την ιστορία του - νιώσω λίγο καλύτερα. Γιατί κι ένας πολύ αγαπημένος μου φίλος έχασε πρόσφατα τη δική του μαμά και όσο κι άν τον αγκάλιασα και τον παρηγόρησα και τον έκανα να γελάσει, κάπου μέσα μου αισθάνομαι πως δεν του συμπαραστάθηκα όσο έπρεπε.
Γιατί και ο δικός μου φίλος μοιάζει πολύ με τον Αλέξανδρο. Και είναι φοβερό πώς σε κάποιους το μεγαλείο μοιάζει τόσο πολύ με τέχνη: εκείνη τη τέχνη που δεν ορίζεις. Απλά υπάρχει. Και κάποιες στιγμές αν δεν μπορούμε να τους συμπαρασταθούμε αλλιώς, απλώς τους το αναγνωρίζουμε. Προσωπικά τέτοιες στιγμές νιώθω μεγάλη αμηχανία.
Να ζεις καλά.
Essential listening: All the way - Frank Sinatra
8 σχόλια:
nanako ημουν ηδη αλλα μ αυτο το κειμενο με τσακισες πραγματικα.
Μπραβο φιλε. Ετσι ειναι. Κι οσοι ποναν πραγματικα ειναι κι αυτοι που εχουν χιουμορ κι ορεξη για ζωη και επικοινωνια.
Πηξαμε στους cool και τους δηθενεδες.
δεν ξέρω τι να πω.. δεν έχω τι να πω... μόνο λυπάμαι...
Το έγραψα και στο δικό του blog, το γράφω άλλη μια και στο δικό σου.. Θερμά συλλυπητήρια... Τέτοιες ώρες τα λόγια δύστυχώς είναι πολύ μικρά. Και πολύ λίγα...
Όταν ήμουν στο νοσοκομείο έμαθα πως ο πρώην συνάδελφος και νύν πολύ καλός μου φίλος Σ. έχασε τη μητέρα του...
Ο Σ.είναι αρκετά μεγαλύτερος, γύρω στα 40.
"Γιατί" λέω, "Τί έγινε?" Ήταν άρρωστη???
Όχι, μου απαντάει η Κ...κρεμάστηκε...
Πάγωσα...75 χρονών γυναίκα κρεμάστηκε..
Γιατί??? Άφησε σημείωμα, για να μήν επιβαρύνει οικονομικά τους γυιούς της με τις αρρώστιες της που είναι ήδη καταχρεωμένοι...
Δέν μπορούσα να τον πάρω τηλ. τις πρώτες μέρες...ήταν πιό πάνω απ'τις δυνάμεις μου...τον είδα πρόσφατα, ήρθε από το σπίτι...ένας όρθιος νεκρός...Δέ μπορώ, ειλικρινά δέ μπορώ.
Μία αγκαλιά στις μανούλες όλου του κόσμου, όπου και να βρίσκονται...
Mια ο Αλέξανδρος μια το προηγούμενο σχόλιο του Patsiouri δεν μπορώ να συνέλθω.
Δεν περίμενα ένα τέτοιο ποστ... Να'σαι καλά "άγνωστέ μου" φίλε Νανάκο, και να'ναι καλά και τα παιδιά που μου άφησαν τα συναισθήματα και τις σκέψεις τους. Νιώθω πολύ τυχερός που μοιραστήκατε μαζί μου πράγματα δύσκολα, όπως έκανα κι εγώ μαζί σας.
Έκλαψα πολύ αυτές τις μέρες - ευτυχώς. Δεν ξεγελιέται η λύπη με την άρνησή της. Αν δεν πενθήσεις δεν ξεπερνάς το θάνατο, τον όποιο θάνατο, προσώπων ή σχέσεων. Και τότε είναι που μένεις εκεί καθηλωμένος.
Μετά από μέρες και μήνες απόγνωσης είμαι ήδη καλύτερα, και σας ευχαριστώ από καρδιάς.
Το ότι είσαι καλύτερα είναι που έχει σημασία. Αυτό και τίποτε άλλο.
:-)
τρέχω να πω ςστη μαμά μου πως αν και σκυλοβριζόμαστε που και που,την λατρέυω!
υγ που πριν προλάβω να της το πω πάλι θα σκυλοβριστούμε.
υγ Κουράγιο. Είμαστε εδώ όλοι μαζί
Δημοσίευση σχολίου