Moυ λέει, λοιπόν, ο μπαμπάς μου χτες το μεσημέρι:"Για πες μου τελικά τί έγινε στο ελληνικό πρωτάθλημα? Ποιός κέρδισε?"
"Η Μίλαν... νομίζω" απαντάω
"Αυτό ήταν το Τσάμπιονς Λιγκ. Στο ελληνικό ποιός κέρδισε και πόσο ήταν το τελικό σκορ?" με διορθώνει κι επαναλαμβάνει την ερώτηση
"Θα σου πω ψέμματα και δεν το θέλεις" ξαναπαντάω
"Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί αδιαφορείς τόσο πολύ για το ελληνικό ποδόσφαιρο" παρατήρησε
"Δεν αδιαφορώ για το ελληνικό ποδόσφαιρο. Αδιαφορώ για το ποδόσφαιρο σε παγκόσμιο επίπεδο" τον διόρθωσα εγώ
"Ελάτε να φάμε και τα λέτε στο τραπέζι" ακούστηκε η μαμά μου. Και συμπλήρωσε "Νανάκο μου, σου έκανα την αγαπημένη σου σαλάτα!"
"Μα, δεν μου αρέσουν οι σαλάτες!" της απάντησα
"Γιατί?!" με κοίταξε έκπληκτη.
Ίσως είναι ιδέα μου αλλά μερικές φορές έχω την αίσθηση πως με κοιτούν κι αντί για τον γιό τους που ξέρουν 30 χρόνια, βλέπουν έναν ξένο φοιτητή από πρόγραμμα ανταλλαγής σπουδαστών που μόλις κάθισε στη κουζίνα τους.
20 σχόλια:
Μερικά πράγματα δεν αλλάζουν ποτέ.
Ο πανικός των γονέων οταν δεν ακολουθείς ΑΚΡΙΒΩΣ τα βηματα τους ειναι δεδομένος. Αντιμετωπισε το με χιούμορ
Με προβληματιζει περισσότερο αν στο συντομο μέλλον γινω και γω σαν και αυτούς ...
Απλά οι γονείς σου σου φέρονται όπως ΘΑ ΗΘΕΛΑΝ να είσαι, μπας και τους κάνεις τη χάρη να γίνεις έτσι!
Μη μασάς! Ζήτα πατάτες τηγανιτές!
Παιδί μου ακόμη η μάνα μου δεν θυμάται ότι σιχαίνομαι τις αγκινάρες... έχω να φάω πάνω από 15 χρόνια και πάντα με το ζόρι και ψέματα με κατάφερναν, αλλά το θυμούνται; Μπααααα!
Νανάκο δεν ξέρεις πόσο σε καταλαβαίνω! Η μάνα μου επί 34 χρόνια δεν μπορεί να θυμηθεί τι απεχθάνομαι τις ντομάτες! Σκέτες εννοώ, σε σάντουιτς τις τρώω άνετα!
Μιλάμε θα με στείλει αυτή η γυναίκα!
To ξέρω πως το μεγαλύτερο ταλέντο που έχουν γενικά οι γονείς είναι η άρνηση. Πολλές φορές είναι χαριτωμένο. Άλλες πάλι είναι λίγο στεναχωρηματικό. Ακόμα και όταν πρόκειται για κάτι ασήμαντο, όπως η ντομάτα, η σαλάτα ή οι αγκινάρες.
[Γερμανέ], ακόμα κι αν γίνεις έτσι τα παιδιά σου δεν θα σε αγαπάνε λιγότερο. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο.
χα χα χα χα χα χα χα
τι να πεις αγαπητέ
Ίσως, αν ζητήσεις σαλάτα την επόμενη φορά να σου σερβίρουν τηγανιτές πατάτες!
Μήπως κατά βάθος σου αρέσουν οι σαλάτες, αλλά απλά φοβάσαι να το παραδεχτείς? :-)
εγω φοβαμαι οτοι με το που θα αρχισουν να μας καταλαβαινουν θα αρχισει αμεσως η εποχη της ανοιας..
Οι δικοί μου πάλι μας έχουν αντικαταστήσει με το Χοντρό Όνειρο...
Βλεπω φρικτούς εφιάλτες πως θα μας αποκληρώσουν και όλη η περιουσία θα πάει στο "Σπίτι του Σκύλου",ή κάτι παρεμφερές και το καθημερινό μας χαρτζηλίκι θα εξαρτάται από το πώς ξύπνησε το Μεγαλειότατο...
Δέ θα ξεχάσω ποτέ, πέρισυ, στο πατρικό μου, βοηθούσα τη μανούλα σε ένα τραπέζι που οργάνωσε...
Καλεσμένοι όλοι βαρεμένοι 50ρηδες καλλιτέχνες...αυτοκτονία...
Κάποια στιγμή έπιασα κουβέντα με μία καλεσμένη, με συμπάθησε η κυριούλα, μου ζάλισε και τον έρωτα μια ώρα, οπότε αργότερα πιάνει τη mammy και της λέει: " Καλή μου συγχαρητήρια, είναι και πανέμορφη καί πανέξυπνη καί ευγενέστατη..."
Και τί απαντάει η άκαρδη μάνα???
" Ναί, είδες Μαίρη μου??? Της έχουμε μάθει και κόλπα, όταν της λέμε "δώσε το χεράκι σου" σηκώνεται στα δύο πόδια και σου δίνει το άσπρο χεράκι!!!!"
Η κυρία Μαίρη ακόμη θα αναρωτιέται...
Επί 13 χρόνια η μαμά μου με βλέπει να καπνίζω- σπάνια μπροστά τους μια και σπάνια τους συναντώ- και λέει «Κατερίνα!!! Καπνίζεις?»
Τι να απαντήσω η έρμη μετά...μου λέτε?
Πατσιούρι, είσαι απόλυτα βέβαιη πως δεν έχεις ουρά και δεν φοράς scalibor για τους ψείλους? Συμπάθα με που ρωτάω αλλά μήπως έιδικά οι δικοί σου γονείς προσπαθούν να σου πουν κάτι???
Fevis, αυτό δεν θέλω ούτε να το σκέφτομαι. Έχω ενδείξεις πως μου αρέσει ο δίσκος του Πλιάτσικα, αν το γυρίσω και στις σαλάτες το επόμενο βήμα θα είναι να χουφτώνω ανυποψίαστα γυναικεία μπουτάκια στο μετρό!
Βατραχό, δεν θέλω να σε κολακέψω αλλά οι δίκοι σου οι γονείς θέλουν γενικά να ξεχάσουν πως έχουν μια κόρη που τριγυρνά μαυροντυμένη στους δρόμους και προσυλητίζει ανυποψίαστους οδηγούς ταξί στον κόσμο του μπλόγκινγκ!
Χαιρετώ. Νομίζω ότι οι συγγενείς θεωρούν ότι τις ιδιοτροπίες που κουβαλάμε ως παιδιά τις προβάλλουμε και στην ενήλική ζωή μας. Ίσως γιατί ηθελημένα μένουν στην εικόνα που είχαν για εμάς ως μικρά παιδιά και δεν την κάνουν update. Εμένα π.χ. το σόι μου ακόμα εκπλήσσεται όταν με βλέπει να τρώω τυρί επειδή όταν ήμουν 5 ετών δεν μπορούσα να το πλησιάσω. Το ρίχνω στην πλάκα πλέον γιατί ούτε να τσαντιστώ δεν μπορώ.
Απίστευτο, το ίδιο μου κάνει η μάνα μου 32 χρόνια τώρα: κάθε φορά που πάω απ' το σπίτι της κι έχει φτιάξει μακαρόνια, μου βάζει και από πάνω ρίχνει κι ένα τόνο κεφαλοτύρι τριμμένο (που το σιχαίνομαι)! "Καλά ρε μαμά" της λέω, "πόσα χρόνια πρέπει να περάσουν για να μάθεις ότι ΔΕΝ τρώω κεφαλοτύρι με τα μακαρόνια μου???" Και πάντα - μα πάντα! - γυρνάει και μου απαντάει σοκαρισμένη: "ΔΕΝ ΤΡΩΣ ΚΕΦΑΛΟΤΥΡΙ???" - I rest my case..
Νομίζω πως οι γονεις μου εχουν από ενα διδυμο αδελφι ο καθενας, πως σπιτι ερχεται οποιος ειναι πιο κοντα καθε φορα, πως και οι τέσσερις τους είναι δίγαμοι (οχι ομως μεταξύ τους)και πως μοιραζουν τη ζωη τους αναμεσα σε τρεις οικογενειες ο καθενας και γι αυτο τα εχουν κανει μπαχαλο.
Αρα τους καταλαβαινω και τους συγχωρω...
axaxaxaxaxaxa!
προφανώς!
θα τα πουμε στο ΤΡΙΑΝΟΝ?
Να σου πώ...στην κατάστασή μου αυτή την περίοδο το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να μιμούμαι το Χοντρό Όνειρο, το ικετευτικό του ύφος τουλάχιστον και να ρωτάω εναγωνίως το γιατρό: "Βόλτα-βόλτα"??????
Seven Film Gallery, δε νομίζω να τα πούμε στο Τριανόν. Οι ταινίες με γκέι θεματολογία ποτέ δεν με συγκίνησαν, όσο παράδοξο κι αν ακούγεται αυτό. Με εξαίρεση το Carrington ίσως και το Madagascar skin. Εύχομαι όμως να έχει επιτυχία η διοργάνωση και να συνεχιστεί :-)
"Ίσως είναι ιδέα μου αλλά μερικές φορές έχω την αίσθηση πως με κοιτούν κι αντί για τον γιό τους που ξέρουν 30 χρόνια, βλέπουν έναν ξένο φοιτητή από πρόγραμμα ανταλλαγής σπουδαστών που μόλις κάθισε στη κουζίνα τους."
Βασικά ο περισσότερος κόσμος το ίδιο νιώθει. Ποιοι είναι αυτοί αναρωτιέμαι συχνά; Δικοί μου γονείς είναι; Μπα, άλλο και τούτο!
Δημοσίευση σχολίου