Ημερολόγια Χωρισμένων Μέρος 'ΙΔ: Θέατρο Τέχνης (Part II)

Τα βράδυα της Πρωτοχρονιάς είμαι συνήθως στο κρεββάτι με 39 πυρετό, παρακολουθώντας τον τελικό κάποιου ριάλιτι. Σηκώνομαι από το κρεββάτι για να πάω στους γονείς, να φιληθούμε , να κόψουμε τη πίτα και να μην μου πέσει το φλουρί. Πολλές χρονιές μάλιστα δεν έχω σηκωθεί καν από το κρεββάτι.




Εκείνη όμως τη χρονιά, η κατάρα δεν είχε πιάσει. Θεώρησα πολύ καλό οιωνό πως ήμουν εντελώς καλά και θα περνούσα την Πρωτοχρονιά σ’ ένα πάρτυ. Είχα σκοπό να χορέψω μέχρι τελικής πτώσεως.




Όταν έφτασα κατά τις 3, το πάρτυ βρισκόταν στο αποκορύφωμα του: κόσμος στριμωχνόταν στο ασανσέρ, άλλοι ποδοπατούνταν στις σκάλες ενώ όσοι είχαν μείνει στο σαλόνι βρίσκονταν σε ημιλιπόθυμη κατάσταση και παρακολουθούσαν ένα πρόγραμμα με τη Γαρμπή (στη τηλεόραση).




Απ’ όλους όσους ήταν εκεί αναγνώρισα μια μεγαλοκοπέλα με την οποία εγώ είχα συνεργαστεί στο stand up και η Ισμήνη Καλέση σε πολλές βιντεοκασσέτες των ‘80ς.



«Νανάκοοο!! Για να σε δω…λες και δεν πέρασε μέρα από πάνω σου αν και είσαι διπλός απ’ όσο σε θυμάμαι!»
«Σάρα!! Είσαι πολύ γλυκειά! Και μόλις προχτές διάβαζα για ‘σένα!»
«Αλήθεια?» έκανε μ’ ενδιαφέρον
«Ναι! Έγραφαν πως ένα ζευγάρι γκέτες σε χτύπησαν μ’ ένα φτυάρι και σε παράτησαν σ’ ένα χαντάκι που έγραφε ‘1983’. Σχεδόν στεναχωρήθηκα!»




Προτού ισιώσει το στόμα της Νόρμα Ντέσμοντ, ο Μπερικλής με τράβηξε από το χέρι και με οδήγησε στο δωμάτιο του. Φυσικά και σκέφτηκα αυτό που σκέφτεστε κι εσείς: making out στο δωμάτιο και οι γονείς στο σαλόνι! Πριν όμως προλάβω να μπω στο πετσί της γυμνασιακής φαντασίωσης, ένιωσα το δυνατό χαστούκι της μοίρας. Κι αντί για ένα χορταστικό «φλαπ!» ακούστηκε ένα μελωδικό «Τιτι ριτιτιιι…!!!»




Το πρόσωπο της Μαριάννας Τόλη στους τοίχους, στα τζάμια, στις ντουλάπες, σε σουβέρ, στον υπολογιστή, σε κουκλάκια, σε πανωσέντονα ακόμα και σε σαγιονάρες 4-1! Όπως αποδείχτηκε, υπήρχε μια άλλη γυναίκα που ο Μπερικλής έβαζα πιο πάνω και από την Ιωάννα Κουταλίδου.




«Είμαι ο μεγαλύτερος θαυμαστής της! Πως σου φαίνεται?» μου είπε γεμάτος χαρά. «Πολύ ιδιαίτερο! Εκτός βέβαια και αν κρύβεις το βαλσαμωμένο πτώμα της στη ντουλάπα που τότε μάλλον θα σου ζητήσω να κάνεις 4 βήματα πίσω με τα χέρια στην ανάταση μέχρι να έρθουν τα περιπολικά» είπα – σχεδόν- αστειευόμενος.




Γέλασε και με αγκάλιασε. «Νιώθω καλύτερα από ποτέ» μου είπε. «Νιώθω πιο στρέητ από ποτέ» σκέφτηκα.




Επιστρέψαμε άρον άρον στο σαλόνι. Οι περισσότεροι καλεσμένοι είχαν φύγει. Είχαν μείνει 6-7 που είχαν ήδη καθίσει στο τραπέζι για να παίξουν χαρτιά. Κάθισα ελπίζοντας πως δεν θα παίζαμε κουμ καν αλλά πόκερ! Ο μεταβολισμός μου είχε ήδη δεχτεί ένα σοκ! Το δεύτερο ήταν καθ’οδόν!



Στο τραπέζι – και συγκεκριμένα απέναντι μου – καθόταν μια κυρία που μου θύμιζε κάτι. Ο Μπερικλής μας συνέστησε και μάλιστα δήλωσε πως η εν λόγω κυρία ήταν σαν μέλος της οικογένειας του. Όση ώρα παίζαμε (και ακούγαμε όλη την δισκογραφία της Μαριάννας) η κυρία ήταν βλοσυρή και δεν μιλούσε. Ψιθύριζε μόνο κάτι στον εαυτό της και μερικές φορές συμφωνούσε μαζί του. Κάποια στιγμή, εντελώς απροειδοποίητα, σηκώθηκε φόρεσε το μπουφάν της κι έφυγε. Κανείς δεν την χαιρέτησε και κανέναν δεν καληνύχτισε. Τη μια στιγμή ήταν εκεί και την επόμενη είχε εξαφανιστεί.



«Η κυρία είναι καλά?» ρώτησα αποφασισμένος να μην υποκριθώ πως τα τελευταία λεπτά διαδραματίστηκαν στο ρετιρέ. «Είναι μεγάλη σταρ!» παρατήρησε ένα κύριος με μπερουκίνι. Μάλλον κατάλαβαν όλοι την απορία μου γιατί μου έριξαν όλοι το ‘Tina Turner look’!




O Mπερικλής πήρε τον λόγο και άρχισε να μου μιλάει για την καριέρα της κυρίας στο θέατρο και τις προοδευτικές της παραστάσεις. Και τότε θυμήθηκα. «Αυτή δεν είναι που κλείδωνε τις πόρτες για να μην φύγει ο κόσμος και δάγκωνε περιστέρια στη σκηνή?!» ρώτησα. Με κοίταξαν ξανά όλοι με αηδία και ο Μπερικλής μου είπε πως αυτά ήταν ψέμματα. Η σκέψη πως στο σόι του ‘γαμπρού’ συγκαταλεγόταν και η ελληνίδα Alice Cooper, δεν με ξετρέλλανε.



Νόμιζα πως δεν θα περνούσε με τίποτε η νύχτα. Με είχαν ξεράσει όλοι – ειδικά όταν τους είπα πως η μόνη επιτυχία της Τόλη ήταν η διαφήμιση για τα τεντόπανα.
Κάποια στιγμή δε, εμφανίστηκε από το πουθενά μια φιγούρα με το νυχτικό της και ένα αναμμένο κηροπήγιο και στάθηκε πάνω από το κεφάλι μου.




«Να σου φέρω κάτι να φας?» μου ψιθύρισε μια γλυκομίλητη κυρία και τινάχτηκα λίγο πιο πάνω από τις τηλεοπτικές κεραίες.



«Ευχαριστώ» είπα μόλις ξαναβρήκα την ανάσα μου, «δεν τρώω ανθρώπινο κρέας την Πρωτοχρονιά!»




Από εκεί και μετά θυμάμαι λίγα. Δεν ξέρω πως έφυγα αλλά θυμάμαι πως αρνήθηκα ευγενικά όταν ο Μπερικλής θέλησε να με συνοδεύσει στο ασανσέρ. Δεν είχα καμία όρεξη να μάθω ούτε τί θα μου έκανε, ούτε τί θ' αντίκρυζα μόλις άνοιγα τα μάτια μου.



Μπορεί να μην χόρεψα αλλά κέρδισα 8 ευρώ στα χαρτιά. Και είχα και μια πολύ ωραία ιστορία για να διηγούμαι τα καλοκαιρινά βράδυα στην κατασκήνωση.