Μέρες Αμνησίας: 6η Μέρα

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΩΡΑ

Είχε δίκιο ο εαυτός μου: πίσω από το ψυγείο βρισκόταν όντως ένα κουτί. Δυστυχώς όμως κάποιος άλλος το είχε βρει πριν από εμένα και είχε αφήσει μόνο το περιτύλιγμα από τα τορτελίνια και το άσχετο κλειδί. Βρέθηκα ξανά στο μηδέν. Αν και αυτή τη φορά γνώριζα με βεβαιότητα πως είχα πέσει θύμα πλεκτάνης. Και μόνο ένας τρόπος υπήρχε για να βρω την άκρη του νήματος.

(Αργότερα το ίδιο απόγευμα, στο σαλόνι)

- Τι βλέπετε, γιαγιά?
- Τη Θρασκιά ... κάτσε κι εσύ λίγο να ξεστραβωθείς.
- Τι θέμα έχει?
- "Νυφο-μανία: γίνε κι εσύ εξώφυλλο στο φανζίν της ενορίας σου".
- Ενδιαφέρον.
- Σε λίγο θα βγεί μια Βασιλική από την Παιανία. Νομίζω πως είναι η ξαδέλφη μου.
- χαχαχαχ... Ποιός είναι ο Λέννυ?
- (Η γραία πάγωσε)
- Μη βιαστείτε να μου απαντήσετε... να ξεστραβώσει πρώτα το στόμα σας και μετά μου λέτε.
- Να πηγαίνω τώρα, με περιμένει και η Κατερίνα στο Accessorize.
- Η πόρτα είναι κλειδωμένη και σας έχω κρύψει όλα τα παπούτσια. Ποιός είναι ο Λέννυ?
- Θα με σκοτώσει η μάνα σου.
- Tουλάχιστον εκείνη θα το κάνει γρήγορα και ανώδυνα. Ενώ εγώ δεν μπορώ να σας εγγυηθώ το ίδιο.
- Να χαρείς το γιόκα σου, εγώ δεν φταίω σε τίποτε!
- Έχω γιο???
- Ο Λέννυ είναι γιος σου.
- Δηλαδή είμαι στρέιτ?
- Άντε καλέ! Μια δόλια παραστρατημένη είσαι, μη κοιτάς που κάνω την ανύποπτη. Ο Λέννυ είναι σκύλος.
- Και που είναι τώρα?
- Μη με πιέζεις βρε αγόρι μου. Σε παρακαλώ. Κι από 'μένα ό,τι θες: ΄θα σου φτιάχνω κάθε μέρα φρέσκο ρυζόγαλο, θα σε κάνω διαχειριστή, θα σου γράφω στο βίντεο την 'Τόλμη και γοητεία'.
- Δεν θα ξαναρωτήσω: πού είναι ο σκύλος.
- Σ' ένα spa στην Αιδηψό με τους γονείς σου και τη φιλενάδα του, τη Γιαννούλα.
- Σε ποιό spa?
- Στις Θέρμες της Τσίλας.
- Πως έπαθα αμνησία?
- Δεν θυμάσαι?!
- Με δουλεύεις? Λέγε!
- Την προηγούμενη εβδομάδα που είχες κρυώσει, η μάνα σου έφερε ένα γιατρό να σε δει. Μόνο που δεν ήταν κανονικός γιατρός. Ήταν ένας γιατρός που είχε βγει στη Ντέσσυ Κουβελογιάννη κι έλεγε πως θεραπεύει "τα παιδιά που δεν γίνονται άντρες". Καλή ώρα!
- Και?
- Ε, σε κοίμησαι και μετά είπε κάτι στα αρραμαικά και αυτό ήταν.
- Και πως βρέθηκα στο νοσοκομείο?
- Αυτό ήταν ιδέα του πατέρα σου: σου 'σπασε ένα λαμπαντέρ στο κεφάλι γιατί σε είχε νεύρα που του 'παιρνες τις κάρτες.
- Σε τι οικογένεια ζω?
- Υπάρχουν και χειρότερα, μη το λες αυτό.
- Όπως?
- Τις προάλλες, έβλεπα για μια οικογένεια στο Τέξας που τη δεκαετία του '70...
- ΔΕ ΜΕ ΝΟΙΑΖΕΙ!
- Ο,τι πεις! Να σου στίψω 2 πορτοκάλια?
- Και γιατί μου κρύβετε τον σκύλο?
- Γιατί ο γιατρός είπε πως όσοι έχουν σκύλο αντί για κοπέλα γίνονται αδερφές. Κι έτσι τον στείλαμε διακοπές για λίγο.
- Τι γιατρός ήταν αυτός?
- Πολύ καλός... Έχει πάει και ΔΙΚΑΤΣΑ... θέλαμε να τον δώσουμε στην αδερφή σου αλλά τραβολογιέται κι αυτή με τους περιπτεράδες.
- Και τώρα?
- Τώρα τον έχει στείλει ο πατέρας σου σε όποιο αντρικό όνομα βρήκε στο κινητό σου.
- Μ' εμένα τι θα γίνει τώρα?
- Θα βγάλεις το μπλέντερ από το κάτω ντουλάπι, θα φτιάξουμε από ένα milkshake που σ' αρέσει και μετά θα βρούμε μια λύση, μου είπε καθησυχαστικά η γιαγιά.

Το τελευταίο πράγμα που θυμάμαι είναι η γιαγιά να στέκεται από πάνω μου κρατώντας ένα βάζο σατσούμα και να μου λέει με μάτι που γυάλιζε: "Do you feel lucky, punk?".
Ξύπνησα μ' ένα φοβερό πονοκέφαλο. Ο Λέννυ καθόταν στο πλάι και με κοιτούσε ανέκφραστος. Του χαμογέλασα και θυμήθηκα πως αυτός ήταν ο σκύλος μου, αυτό ήταν το σπίτι μου και στο τραπέζι υπήρχε μια μεγάλη πίτσα. Άπλωσα το χέρι μου να τον χαιδέψω ευτυχισμένος και μου έγλυψε τα δάχτυλα. Και μετά με δάγκωσε με όλη του τη δύναμη.