Μέρες Αμνησίας: 1η μέρα

AWAKENINGS

Ξύπνησα μ' ένα φρικτό πονοκέφαλο. Γύρω γύρω από το κρεββάτι μου κάθονταν 4 άνθρωποι που δεν τους είχα ξαναδεί: μια παχουλή κοκκινομάλα γύρω στα 50 που χτένιζε τα μαλλιά ενός συμπαθητικού κυρίου λίγο μεγαλύτερου της, μια ηλικιωμένη που φορούσε γούνινο καπέλο και διάβαζε Avanti και μια κοπέλα γύρω στα 25 που μιλούσε στο τηλέφωνο με κάποιον Τάκη. Δεν ξέρω γιατί ήταν αυτοί οι άνθρωποι γύρω από το κρεββάτι μου και το χειρότερο, γιατί βρισκόμουν σε δωμάτιο νοσοκομείου. Ή μήπως ήταν μαιευτήριο. Ή ακόμα χειρότερα, το δωμάτιο μου!! Πριν προλάβω να προβληματιστώ παραπάνω μπήκε ένας γιατρός και ζήτησε να μιλήσει με την παχουλούτσικη και τον συμπαθητικό. Η κοπέλα είχε βγει στο μπαλκόνι κι έλεγε κάτι ακατάληπτα για γαριδάκια και πιτσίνια.
"Που είμαστε, καλέ κυρία?" ρώτησα τη γιαγιά που διάβαζε απερίσπαστη.
"Στο Ντιβάν" απάντησε χωρίς να με κοιτάξει.
"Το Κάραβελ?"
"Το Ριρίκος. Να σου διαβάσω το ζώδιο? Ψάρι δεν είσαι?"
Εκείνη τη στιγμή συνειδητοποίησα πως όχι μόνο δεν θυμόμουν το ζώδιο αλλά ούτε και το όνομα μου! Ούτε το πρόσωπο μου! Κοίταξα τα χέρια μου - θαύμασα τα υπέροχα δάχτυλα μου - κι έπιασα το κεφάλι μου που ήταν μπανταρισμένο μ' επιδέσμους.
"Μήπως σας βρίσκεται ένα καθρεφτάκι?"
Η γιαγιάκα μπορεί να ήταν λιγάκι self-involved αλλά τελικά φαινόταν χαριτωμένη.
"Να... πάρε. Κραγιόν θες?"
"Όχι τα μαλλιά μου να δω θέλω"
"Εγώ σήμερα πήγα κομμωτήριο. 22 ευρώ μου πήρε αλλά μου έδωσε και μια βασιλόπιτα".
"Χριστούγεννα έχουμε?"
"Πάσχα κοντεύει. Μεθαύριο είναι τα Όσκαρ"
Κοιτάχτηκα στο καθρεφτάκι. Εκ πρώτης όψης, μια χαρά μου φάνηκα: λίγο στα μάγουλα έχω πάρει αλλά τουλάχιστον έχω ωραία φρύδια. Μπαντέρας δεν με λες αλλά ούτε και Σουπιάδη.
Με συμπαθώ!
"Ξύπνησες Νανάκο μου?!" ακούστηκε από το μπαλκόνι η κοπέλα με τα γαριδάκια κι έτρεξε να μ' αγκαλιάσει.
" Αχ κοπελιά, να χαρείς τα δόντια σου, μη με σφίγγεις γιατί το κεφάλι μου παέι να σπάσει"
"Πως το'παθες βρε παιδάκι μου?" με ρώτησε
"Αυτή τη στιγμή δεν θυμάμαι ακριβώς αλλά δώσε μου λίγο χρόνο και θα σου απαντήσω".
Την κοπελίτσα την αντιπάθησα ακαριαία. Όχι γιατί είχε κάτι αντιπαθητικό πάνω της αλλά γιατί μου πέρασε από το μυαλό πως αυτή μπορεί να ήταν η κοπέλα μου ή ακόμα χειρότερα η γυναίκα μου. Για κάποιο απροσδιόριστο λόγο η σκέψη αυτή μου έφερε σκοτοδίνη.
"Να σας πω καλέ κυρία, ποιά είναι η κοπελίτσα? Και το καπελάκι σας όνειρο!"
"Η αδερφή σου. Μάλαμα κορίτσι"
"Α, ωραία. Και ο κύριος με την κυρία που είναι έξω με τον γιατρό?"
"Η μάνα σου με τον πατέρα σου. Ο πατέρας σου, χρυσός άνθρωπος. Και η μάνα σου καλή είναι αλλά έρχεται και μου κάνει έλεγχο στο ψυγείο και τα ντουλάπια".
"ΟΚ, αυτό το τελευταίο δεν το κατάλαβα αλλά για να το λέτε θα έχετε τους λόγους σας. Και να σας ρωτήσω και κάτι άλλο. Η κοπέλα, η αδερφή μου δηλαδή, γιατί μιλάει συνέχεια στο κινητό για πακοτίνια?"
"Τα'χει μπλέξει μ' έναν περιπτερά αλλά στη μάνα σου λέει πως είναι μαθηματικός"
"Γιατί?"
"Πες εσυ! Και τον σουβλατζή που είχε πάλι μαθηματικό τον έλεγε. Νομίζω πως είναι φετιχίστρια!"
Εκείνη τη στιγμή μπήκαν μέσα οι γονείς μου. Οι υποτιθέμενοι γονείς μου γιατί θα μπορούσαν κάλλιστα να είναι μεταμφιεσμένοι εξωγήινοι απαγωγείς κι εγώ να μην είχα ιδέα. Έπεσαν πάνω μου κι άρχισαν να με φιλάνε και να με χαιδεύουνε. Η αδερφή μου ήταν ακόμα στο μπαλκόνι. Κατά τα λεγόμενα του γιατρού είχα χτυπήσει το κεφάλι μου και για μερικές μέρες θα ήμουν λίγο ζαλισμένος και ίσως να μου διέφευγαν μερικά πράγματα. Το 'μερικά πράγματα' οι γονείς μου το μετέφρασαν ως 'θα-ξεχνάει-πως-μετρούνται-οι-πόντοι-στη-μπιρίμπα". Στη πραγματικότητα είχα ξεχάσει το όνομα μου. Για ένα παράξενο λόγο βέβαια, θυμόμουν επακριβώς πώς μετρούνται τα φύλλα της μπιρίμπας. Κουλεμανσόν?! (Ωραία λέξη!)
Όταν ρώτησα τους γονείς μου πώς με λένε, ο μπαμπάς έβαλε τα κλάμματα, η μαμά φώναξε τον γιατρό, η κυριούλα έστρωσε το καπέλο της. Η αδερφή μου μιλούσε για κάτι περιοδικά με τζελατίνα.
Για περίπου ένα τέταρτο γιατροί έμπαιναν, γιατροί έβγαιναν -όχι πως έκαναν κάτι αλλά έτσι, φασαρία να γίνεται. Η κυριούλα μου είχε πιάσει τη κουβέντα για μια Ρούλα Κορομηλά που από τα συμφραζόμενα πως η κυριούλα την είχε κάτι σαν ψυχοκόρη γιατί πολύ τη νοιαζότανε και την αγαπούσε. Μόλις καταλάγιασαν λίγο τα σούρτα-φέρτα, η μαμά μου ανακοίνωσε πως ήμουν καλά στην υγεία μου και θα έβγαινα το επόμενο πρωί. Για λίγες μέρες και μέχρι να αναρρώσω, θα έμενα με τη γιαγιά μου για να με προσέχει κάποιος. Στη λέξη 'γιαγιά', έδειξε την καπελωμένη κυριούλα.
"Γιαγιά μου είστε?" αναφώνησα έκπληκτος
"Της μάνας σου μάνα. Είχες και παπού αλλά συχωρέθηκε το '89" μου είπε γελαστά η κυριούλα. "Μη σε νοιάζει" μου είπε "θα περάσουμε κοτσάνι".
"Το φαντάζομαι" κατάφερα να πω λίγο πριν κλείσουν τα μάτια υπό τη φωνή της αδερφής μου που κάτι έλεγε στο μπαλκόνι για δίλιτρες κόκα-κόλες