Μέρες Αμνησίας: 3η μέρα

Nan's Labyrinth

Το χειρότερο πράγμα που σου συμβαίνει όταν σου-διαφεύγουν-μερικά-πράγματα, είναι πως πρέπεις να εμπιστευτείς αυτούς που υποτίθεται σε ξέρουν καλά.
Παράδειγμα 1: Κατά τα λεγόμενα λοιπόν των -υποτιθέμενων -γονιών μου, το αγαπημένο μου φαγητό είναι η φάβα. Τρώω όσπρια, ψητά άπαχα κρέατα και χιλιάδες φρούτα και σαλάτες. Σιχαίνομαι τα τηγανιτά, τα junk και τα φαγητά με πολλά λιπαρά. Γενικά είμαι υπέρμαχος της υγιεινής διατροφής και μάλιστα όταν ήμουν μικρός ήθελα να γίνω διατροφολόγος. Σούπερ ήρωας που τρώει σαλάτες: η στολή μου πιθανότατα να είναι πράσινη με σήμα το σέλινο.
Παράδειγμα 2: Κατά τα λεγόμενα των -υποτιθέμενων - γονιών μου, είμαι δικηγόρος. Αυτή η δήλωση, σε συνδυασμό με τον κρυφό μου έρωτα για τα μαυρομάτικα φασόλια, είχε σαν αποτέλεσμα να πάθω εσωτερική επιληψία για τουλάχιστον 34 δευερόλεπτα. Όσο οι -υποτιθέμενοι- γονείς μου έδειχναν πτυχία, βαθμούς σχολής και συστατικές επιστολές από διάφορα γραφεία, αποφάσισα πως ίσως τελικά να μην είναι τόσο άσχημα τα πράγματα: και ο συνάδελφος Daredevil είναι επίσης δικηγόρος. Η προοπτική να είμαστε ντουέτο αλα Μπάτμαν & Ρόμπιν μου 'φτιαξε λίγο τη διάθεση.
Παράδειγμα 3: Την κοπέλα μου την λένε Αγγέλα. Γνωριζόμαστε από μικρά παιδιά και πριν 3 σχεδόν χρόνια, σ' ένα γάμο στη Κρήτη αποφασίσαμε πως αγαπιόμαστε. Είναι από καλή οικογένεια, με περιουσία και σκοπεύουμε να παντρευτούμε το 2008. Δεν έχει σημασία που είναι δίσεκτο: η αγάπη μας είναι λίγο πιο μικρή από το σύμπαν. Μου την έδειξαν και σε φωτογραφία: ωραία κοπέλα και συνισταζούμενη. Μελαχροινούλα, αδυνατούλα και σύμφωνα με την -υποτιθέμενη- μητέρα μου, στέλεχος μεγάλης επιχείρησης. Δεν μένουμε μαζί γιατί όπως με πληροφόρησε ο -υποτιθέμενος- μπαμπάς μου "τα παιδιά της τάξης μας δεν το συνηθίζουν".
Παράδειγμα 4: Αγαπημένος μου τραγουδιστής είναι ο Γιάννης Πλούταρχος, αγαπημένη τραγουδίστρια η Αλεξίου - μόνο όταν τραγουδάει ως Χαρούλα και όχι ως Χάρις. Αγαπημένο μου τραγούδι ένα που λέει για ένα χαμάμ στο οποίο κολυμπάει ένα χαρέμι (!) και αγαπημένος μου ηθοποιός ο Τσάρλς Μπρόνσον. Μου αρέσουν τα αυτοκίνητα, ψηφίζω ΠΑΣΟΚ δαγκωτό και είμαι Ολυμπιακός μέχρι το κόκκαλο. Τα χρώματα που μου αρέσουν είναι τα σκούρα και δεν περπατάω ποτέ ξυπόλητος. Πηγαίνω τακτικά στην εκκλησία και δεν βγαίνω ποτέ χωρίς την αδελφή μου!
Βγήκα στο μπαλκόνι. Ήθελα να κάνω ένα τσιγάρο αλλά θυμήθηκα πως δεν κάπνιζα. Μετά από όλες αυτές τις πληροφορίες είχα αρχίσει να πιστεύω πως πρέπει να είμαι ο πιο θανάσιμα βαρετός σούπερ ήρωας ... EVER!!! Απ' όλα όσα είχα μάθει δεν θυμόμουν τίποτε! Για την ακρίβεια, όσο τα σκεφτόμουν το στομάχι μου ανακατεύοταν. Μέσα σε όλα αυτά που μου είχαν κάνει εντύπωση, υπήρχε και κάτι ακόμα.
" Έχω σκύλο?" ρώτησα τους -υποτιθέμενους- γονείς μου μόλις ξαναμπήκα στη τραπεζαρία.
"Πώς σου'ρθε αυτό?" απόρησε η -υποτιθέμενη- μαμά μου.
"Στο μπαλκόνι έχει ένα σκυλόσπιτο" είπα.
"Είναι για το κουνέλι του γείτονα. Μας το αφήνει καμιά φορά" μου απάντησε.
"Πόσο μεγάλο είναι αυτό το κουνέλι?" απόρησα
"19 κιλά χώρια τα δόντια" με τάπωσε η -υποτιθέμενη- μητέρα
"Στο σπίτι μου βρήκα κι ένα μασημένο κόκκαλο" συμπλήρωσα
"Κι αυτό του κούνελου είναι" μου ανταπάντησε
"Και που είναι τώρα ο κούνελος?"
"Γλίστρησε στα σκατά και βούλιαξε" ακούστηκε η -υποτιθέμενη-γιαγιά που δεν είχε μιλήσει καθόλου όση ώρα τρώγαμε.
"Ο κούνελος κάνει με τον γείτονα διακοπές στην Αίγινα. Κι εσύ πρέπει να πας να ξεκουραστείς τώρα γιατί σου τα είπαμε όλα μαζεμένα" είπε ο -υποτιθέμενος - μπαμπάς μου "Άντε και να δεις ποιός θα'ρθει να σε δει μετά".
"Ποιός?" ρώτησα χωρίς καμία ευχάριστη προσδοκία.
"Η Αγγέλα" μου είπαν όλοι με μια ενθουσιώδη φωνή.
Προσπάθησα να θυμηθώ το πρόσωπο ή τη φωνή της αλλά το μόνο που άκουγα ήταν μια φωνή στο κεφάλι μου να επαναλαμβάνει: "Τζένη μου, ασφαλώς θα σε καθυστέρησε η μοδίστρα η Αγγέλα!"

Μέρες Αμνησίας: 2η μέρα

HERO

Η υποτιθέμενη οικογένεια μου με άφησε στο υποτιθέμενο σπίτι μου. Σκέφτηκαν πως αν έμενα για λίγο μόνος στο οικείο περιβάλλον ίσως και να θυμόμουν κάτι. Βέβαια για κάποιο ανεξήγητο λόγο θεώρησαν πως αν θυμηθώ κάτι αυτό θα είναι το τηλέφωνο τους γιατί φεύγοντας μου είπαν "πάρε μας τηλέφωνο"!
Μπήκα στο σπίτι. Έκανα μια βόλτα στους χώρους, συμπαθητικό μου φάνηκε. Σίγουρα καλύτερο από το νοσοκομείο. Κάθησα στο δωμάτιο μου και χάζευα. Ενστικτωδώς το χέρι μου έπιασε το τηλεκοντρόλ κι άνοιξε την τηλεόραση στο κανάλι 6. Εκεί ήταν συντονισμένο το Star που έδειχνε την εκπομπή La Sousourela. Για λίγο με μαγνήτισαν τα θέματα της που ήταν πολύ καταγγελτικά. Σηκώθηκα όμως γιατί είχα δουλειά να κάνω.
Το όνομα μου το είχα μάθει. Βρήκα και την ταυτότητα μου και συμπέρανα πως είμαι 30 χρονών και Ιχθύς. ΟΚ! Από το σπίτι μπορούσα επίσης να συμπεράνω πως πρέπει να ζούσα άνετα. Τι δουλειά κάνω όμως? Κοιτάχτηκα στον καθρέφτη, έστρωσα τον φιόγκο του τραύματος και προσπαθούσα να θυμηθώ τι κάνω στη ζωή μου. Κοίταγα μια τον καθρέφτη και μια το δωμάτιο για να πάρω καμιά ιδέα. Με τα πολλά κατέληξα πως πρέπει να είμαι σούπερ ήρωας. Σε αυτή την απόφαση μου συνεπικούρησε κι ένα σπαθί που βρήκα κρυμμένο στη ντουλάπα. Μυστικός σούπερ ήρωας! Έψαξα για στολή αλλά δεν βρήκα. Μάλλον θα έχω και κρυσφήγετο. Ένιωσα πολύ περήφανος για τον εαυτό μου και για το καλό που κάνω στη κοινωνία - γιατί απέκλεισα να είμαι 'κακός'!
Εντύπωση επίσης μου έκανε αρχικά το γεγονός πως δεν είχα καμία φωτογραφία με κάποια κοπέλα. Παντρεμένος δεν ήμουν σίγουρα αλλά δεν μπορεί να μην είχα φιλενάδα. Όταν βέβαια ανακάλυψα πως είμαι σούπερ ήρωας κατάλαβα πως δεν είχα κοπέλα γιατί δεν θα μπορούσα να βάλω τη ζωή της σε κίνδυνο. Συνήθως εμείς που ζούμε πέρα από νόμους και η ζωή μας ταλαντεύεται καθημερινά μεταξύ χαμού και επιβίωσης, δεν έχουμε το δικαίωμα να θέτουμε σε κίνδυνο τις ζωές των άλλων. Οι εχθροί μας μπορεί να μας απειλήσουν χρησιμοποιώντας τα πρόσωπα που αγαπάμε. Καταλαβαίνετε, φαντάζομαι!
Με παραξένεψε βέβαια το γεγονός πως δεν είχα το αθλητικό σώμα ενός σούπερ ήρωα αλλά φαντάστηκα πως θα έχω κάποιες άλλες δυνάμεις - που αυτή τη στιγμή μου διαφεύγουν.
Άρχισα να ψάχνω στη βιβλιοθήκη για παραπάνω στοιχεία. Κόμικς, βιβλία, βιβλία, χιλιάδες cds σε κουτάκια και βαλιτσάκια, ένα γράμμα από την Ίβο Τζίμα στα γιαπωνέζικα, ένα ζευγάρι μαράκες, ταινίες που δεν μου θύμιζαν τίποτα - αν και στις πιο πολλές απ' όσο κατάλαβα πρωταγωνιστούσαν συνάδελφοι μου - κι ένα μασημένο κόκκαλο! Αυτό ομολογώ πως με παραξένεψε λίγο αλλά υπέθεσα πως μπορεί να είμαι παράξενος με το φαγητό. Βρήκα κι ένα χαρτάκι που έγραφε με πορτοκαλί γράμματα "Grow up, Dorothy!". Δεν πρόλαβα όμως να σκεφτώ τι θα μπορούσε να σημαίνει γιατί η υποτιθέμενη αδελφή μου χτύπησε το κουδούνι φωνάζοντας "Πετάξου να φάμε!".

Μέρες Αμνησίας: 1η μέρα

AWAKENINGS

Ξύπνησα μ' ένα φρικτό πονοκέφαλο. Γύρω γύρω από το κρεββάτι μου κάθονταν 4 άνθρωποι που δεν τους είχα ξαναδεί: μια παχουλή κοκκινομάλα γύρω στα 50 που χτένιζε τα μαλλιά ενός συμπαθητικού κυρίου λίγο μεγαλύτερου της, μια ηλικιωμένη που φορούσε γούνινο καπέλο και διάβαζε Avanti και μια κοπέλα γύρω στα 25 που μιλούσε στο τηλέφωνο με κάποιον Τάκη. Δεν ξέρω γιατί ήταν αυτοί οι άνθρωποι γύρω από το κρεββάτι μου και το χειρότερο, γιατί βρισκόμουν σε δωμάτιο νοσοκομείου. Ή μήπως ήταν μαιευτήριο. Ή ακόμα χειρότερα, το δωμάτιο μου!! Πριν προλάβω να προβληματιστώ παραπάνω μπήκε ένας γιατρός και ζήτησε να μιλήσει με την παχουλούτσικη και τον συμπαθητικό. Η κοπέλα είχε βγει στο μπαλκόνι κι έλεγε κάτι ακατάληπτα για γαριδάκια και πιτσίνια.
"Που είμαστε, καλέ κυρία?" ρώτησα τη γιαγιά που διάβαζε απερίσπαστη.
"Στο Ντιβάν" απάντησε χωρίς να με κοιτάξει.
"Το Κάραβελ?"
"Το Ριρίκος. Να σου διαβάσω το ζώδιο? Ψάρι δεν είσαι?"
Εκείνη τη στιγμή συνειδητοποίησα πως όχι μόνο δεν θυμόμουν το ζώδιο αλλά ούτε και το όνομα μου! Ούτε το πρόσωπο μου! Κοίταξα τα χέρια μου - θαύμασα τα υπέροχα δάχτυλα μου - κι έπιασα το κεφάλι μου που ήταν μπανταρισμένο μ' επιδέσμους.
"Μήπως σας βρίσκεται ένα καθρεφτάκι?"
Η γιαγιάκα μπορεί να ήταν λιγάκι self-involved αλλά τελικά φαινόταν χαριτωμένη.
"Να... πάρε. Κραγιόν θες?"
"Όχι τα μαλλιά μου να δω θέλω"
"Εγώ σήμερα πήγα κομμωτήριο. 22 ευρώ μου πήρε αλλά μου έδωσε και μια βασιλόπιτα".
"Χριστούγεννα έχουμε?"
"Πάσχα κοντεύει. Μεθαύριο είναι τα Όσκαρ"
Κοιτάχτηκα στο καθρεφτάκι. Εκ πρώτης όψης, μια χαρά μου φάνηκα: λίγο στα μάγουλα έχω πάρει αλλά τουλάχιστον έχω ωραία φρύδια. Μπαντέρας δεν με λες αλλά ούτε και Σουπιάδη.
Με συμπαθώ!
"Ξύπνησες Νανάκο μου?!" ακούστηκε από το μπαλκόνι η κοπέλα με τα γαριδάκια κι έτρεξε να μ' αγκαλιάσει.
" Αχ κοπελιά, να χαρείς τα δόντια σου, μη με σφίγγεις γιατί το κεφάλι μου παέι να σπάσει"
"Πως το'παθες βρε παιδάκι μου?" με ρώτησε
"Αυτή τη στιγμή δεν θυμάμαι ακριβώς αλλά δώσε μου λίγο χρόνο και θα σου απαντήσω".
Την κοπελίτσα την αντιπάθησα ακαριαία. Όχι γιατί είχε κάτι αντιπαθητικό πάνω της αλλά γιατί μου πέρασε από το μυαλό πως αυτή μπορεί να ήταν η κοπέλα μου ή ακόμα χειρότερα η γυναίκα μου. Για κάποιο απροσδιόριστο λόγο η σκέψη αυτή μου έφερε σκοτοδίνη.
"Να σας πω καλέ κυρία, ποιά είναι η κοπελίτσα? Και το καπελάκι σας όνειρο!"
"Η αδερφή σου. Μάλαμα κορίτσι"
"Α, ωραία. Και ο κύριος με την κυρία που είναι έξω με τον γιατρό?"
"Η μάνα σου με τον πατέρα σου. Ο πατέρας σου, χρυσός άνθρωπος. Και η μάνα σου καλή είναι αλλά έρχεται και μου κάνει έλεγχο στο ψυγείο και τα ντουλάπια".
"ΟΚ, αυτό το τελευταίο δεν το κατάλαβα αλλά για να το λέτε θα έχετε τους λόγους σας. Και να σας ρωτήσω και κάτι άλλο. Η κοπέλα, η αδερφή μου δηλαδή, γιατί μιλάει συνέχεια στο κινητό για πακοτίνια?"
"Τα'χει μπλέξει μ' έναν περιπτερά αλλά στη μάνα σου λέει πως είναι μαθηματικός"
"Γιατί?"
"Πες εσυ! Και τον σουβλατζή που είχε πάλι μαθηματικό τον έλεγε. Νομίζω πως είναι φετιχίστρια!"
Εκείνη τη στιγμή μπήκαν μέσα οι γονείς μου. Οι υποτιθέμενοι γονείς μου γιατί θα μπορούσαν κάλλιστα να είναι μεταμφιεσμένοι εξωγήινοι απαγωγείς κι εγώ να μην είχα ιδέα. Έπεσαν πάνω μου κι άρχισαν να με φιλάνε και να με χαιδεύουνε. Η αδερφή μου ήταν ακόμα στο μπαλκόνι. Κατά τα λεγόμενα του γιατρού είχα χτυπήσει το κεφάλι μου και για μερικές μέρες θα ήμουν λίγο ζαλισμένος και ίσως να μου διέφευγαν μερικά πράγματα. Το 'μερικά πράγματα' οι γονείς μου το μετέφρασαν ως 'θα-ξεχνάει-πως-μετρούνται-οι-πόντοι-στη-μπιρίμπα". Στη πραγματικότητα είχα ξεχάσει το όνομα μου. Για ένα παράξενο λόγο βέβαια, θυμόμουν επακριβώς πώς μετρούνται τα φύλλα της μπιρίμπας. Κουλεμανσόν?! (Ωραία λέξη!)
Όταν ρώτησα τους γονείς μου πώς με λένε, ο μπαμπάς έβαλε τα κλάμματα, η μαμά φώναξε τον γιατρό, η κυριούλα έστρωσε το καπέλο της. Η αδερφή μου μιλούσε για κάτι περιοδικά με τζελατίνα.
Για περίπου ένα τέταρτο γιατροί έμπαιναν, γιατροί έβγαιναν -όχι πως έκαναν κάτι αλλά έτσι, φασαρία να γίνεται. Η κυριούλα μου είχε πιάσει τη κουβέντα για μια Ρούλα Κορομηλά που από τα συμφραζόμενα πως η κυριούλα την είχε κάτι σαν ψυχοκόρη γιατί πολύ τη νοιαζότανε και την αγαπούσε. Μόλις καταλάγιασαν λίγο τα σούρτα-φέρτα, η μαμά μου ανακοίνωσε πως ήμουν καλά στην υγεία μου και θα έβγαινα το επόμενο πρωί. Για λίγες μέρες και μέχρι να αναρρώσω, θα έμενα με τη γιαγιά μου για να με προσέχει κάποιος. Στη λέξη 'γιαγιά', έδειξε την καπελωμένη κυριούλα.
"Γιαγιά μου είστε?" αναφώνησα έκπληκτος
"Της μάνας σου μάνα. Είχες και παπού αλλά συχωρέθηκε το '89" μου είπε γελαστά η κυριούλα. "Μη σε νοιάζει" μου είπε "θα περάσουμε κοτσάνι".
"Το φαντάζομαι" κατάφερα να πω λίγο πριν κλείσουν τα μάτια υπό τη φωνή της αδερφής μου που κάτι έλεγε στο μπαλκόνι για δίλιτρες κόκα-κόλες

ΑΠΟΚΡΙΕΣ 2007!

ΟΚ! Το χειρότερο πέρασε! Πέρασαν τα καρναβάλια, κάηκε ο καρνάβαλος. Τέρμα οι μουτσούνες, οι στολές, οι μπερούκες, τα καπέλα, τα ρόπαλα! Όπως πολλοί από εσάς γνωρίζετε το πρότζεκτ μου για τις φετινές απόκριες είχε τίτλο "Μπόρα είναι θα περάσει".

Όπως όλα δείχνουν, οι καραμούζες σιώπησαν. Τις μισώ τις Απόκριες! Τις μισώ, τις μισώ, τις μισώ! Κι αν νομίζετε πως δεν έχω ανεβάσει ποστ από την Πέμπτη επειδή ήμουν σε κάποιο υπερκαρναβαλικό πανηγύρι,
think again! Ήμουν στο σπίτι - και συγκεκριμένα στο ντουλάπι του νεροχύτη- και περίμενα να λιποθυμήσει και ο τελευταίος χαρταετός για να μπορέσω να βγω ξανά στον έξω κόσμο.
Δεν μπορώ να προσδιορίσω από πού πηγάζει αυτή η απέχθεια μου. Θα έλεγα από τα εφηβικά μου χρόνια, τότε που ήμουν αδύνατος, με σχιστά μάτια και ανεξήγητα ροζ ρώγες, αλλά και πάλι δεν είχε συμβεί κάτι ιδιαίτερα θλιβερό. Αν και θυμάμαι το 1991 που έπαθα ξαφνική δηλητηρίαση από σιμιγδαλένιο χαλβά κι αντί να πάω στο πάρτι που ήμουν καλεσμένος, έμεινα σπίτι και είδα το "Τhe way we were"! Κανονικά θα έπρεπε να μισώ την Στρέιζαντ και τον χαλβά, όχι τις Απόκριες.
Ό,τι κι αν συμβαίνει πάντως, μια είναι η ουσία: ΚΑΤΩ ΟΙ ΑΠΟΚΡΙΕΣ! Δεν θέλω να χορεύω σε βραζιλιάνικους χορούς, δεν θέλω να μπαίνω στη πολυκατοικία μου στις 10 το βράδυ και να βλέπω τον αποκάτω ντυμένο 'slutty Χριστόδουλο'. Δεν μου αρέσουν τα Δημοτικά, ούτε η Φιλλιώ Πυργάκη, ούτε ο αναγραμματισμός του 'λουκουμά'. Δεν μου αρέσει που οι άνδρες ντύνονται γυναίκες και οι γυναίκες χορεύτριες οριεντάλ. Δεν μου αρέσει που όλοι θέλουν να γίνουν κάτι άλλο, έστω και για μια νύχτα.
Όταν ήμουν μικρός ντυνόμουν Σούπερμαν γιατί αυτό ήθελα να γίνω. Μεγαλώνοντας (?) κατάλαβα πως δεν θα γίνω ποτέ Σούπερμαν, όσες κάπες κι αν φορέσω. Αλλά φαντάζομαι πως ο Καρνάβαλος, όπως και όλα στη ζωή, αντιπροσωπεύει για τον καθένα και κάτι διαφορετικό.
Μόνο οι χαρταετοί μου αρέσουν γιατί γεμίζει χρώμα ο ουρανός. Και η αίσθηση πως ξεκινά η Άνοιξη!
Α
Υ.Γ. Για να μην με λέτε όμως και γκαντέμη σας έχω ένα υπέροχο δώρο που ξέρω πόσο πολύ θα εκτιμήσετε! Η Τσσσίλα, η έγχρωμη πρώην παίκτρια της Φάρμας 2 και νυν χορεύτρια στο 'Je t' aime' , μόλις κυκλοφόρησε τη πρώτη της δισκογραφική προσπάθεια με τίτλο "ΜΑΥΡΗ"! Η Τσίλλλα τραγουδάει στα ελληνικά το "ΜΑΥΡΗ", ένα ζειμπέκικο που κάποιες στιγμές γίνεται γαλλικό τσιφτετέλι(!): μερικοί άνθρωποι έχουν περισσότερο χιούμορ κι απ' τον Τσάκωνα!

5

Κατόπιν πρόσκλησης από τον πιο αγαπημένο Κρητικό της μπλογκόσφαιρας, Jedi Master Πολυχρόνη, θα σας μιλήσω σήμερα για 5 πράγματα που με αφορούν στα πλαίσια μιας πυραμίδας (?) που σκοπό έχει να γνωριστούμε καλύτερα - ή να προάγει το προσωπικό Κουλεμανσόν.


*** Το πρώτο ολόκληρο τσιγάρο το κάπνισα στα 18 μου, ένα χρόνο αφότου είχα τελειώσει το σχολείο: Sante άφιλτρο! Ήταν η εποχή που διάβαζα πολύ Μποντλαίρ, άκουγα αποκλειστικά και μόνο Μπράμς και ήμουν γραμμένος στο ΚΚΕ. Ήταν οι μέρες που ξημεροβραδιαζόμασταν σε παρακμιακά θέατρα και αντίστοιχα καφέ και μιλούσαμε για το 'είναι', το 'φαίνεσθαι' και την Τέχνη. Εκείνα τα καλοκαίρια τα πέρναγα σ' ένα μικρό ταρατσάκι με θέα στο δάσος μαζί με το Νεκτάριο, διαβάζοντας ποιήματα και συζητόντας για την αθεία στο έργο του Καμύ. Πριν κλείσω τα 20 και λίγα μόλις εκατοστά από τον απόλυτη ταύτιση μου με τον κυνισμό, άρχισα να καπνίζω Marlboro lights, γράφτηκα στη νεολαία της Πολιτικής Άνοιξης και γνωρίστηκα up close and personal με το έργο της Μπάρμπαρα Κάρτλαντ. Τhe rest is history.

*** To μοναδικό βραβείο που κέρδισα στη ζωή μου ήταν μια πλακέτα για το "ήθος, την αξιοπρέπεια και τον εξαίρετο χαρακτήρα μου" στη Γ' Λυκείου. Για το βραβείο ψήφισαν καθηγητές και μαθητές και να τονίσω πως εκείνη την ημέρα είχα κάνει κοπάνα με τη Βιργινία και τρώγαμε πάστες στο παλιό Fresh στη Σέκερη. Περίπου ένα μήνα μετά, στη γιορτή της αποφοίτησης, παρέλαβα το βραβείο (φυσικά υποδυόμενος τον έκπληκτο!) βγάζοντας έναν οσκαρικό ευχαριστήριο λόγο.

*** Δεν φοράω τζηνς! Ή τουλάχιστον φοράω εξαιρετικά σπάνια. Αυτό οφείλεται σε παιδικό τραύμα γιατί η μαμά μου πάντα πίστευε πως τα τζηνς είναι συνεχώς βρώμικα και δεν ταιριάζουν σε παιδιά που βγαίνουν από σπίτι με αρχές και παράδοση! Ενώ τα κοτλέ!!! Άλλο πράμα! Παρότι ποτέ μου δεν την πίστεψα έχουν περάσει τόσα χρόνια και ακόμα και σήμερα η αντιστοιχία τζήνς-κοτλέ στη ντουλάπα μου είναι 1 προς 6.

*** Τον πρώτο ολόδικο μου σκύλο τον έλεγαν Λένυ. Τον αγόρασα από ένα pet shop στον Πειραιά την παραμονή Πρωτοχρονιάς του 2005. Ήταν ένα ξανθό λαμπραντόρ όμοιο μ' εκείνα που τραβολογάνε το χαρτί της τουαλέτας. Έζησε μόλις ένα μήνα γιατί μου τον έδωσαν πολύ μικρό και άρρωστο. Η γιατρός του pet shop που τον παρακολουθούσε μας έλεγε πως έχει εντερικά προβλήματα αλλά τίποτε ανησυχητικό. Το βράδυ που είχα παέι να δω το Million Dollar Baby, ο Λέννυ έπαθε ιλεό. Τον εγχειρήσαμε αλλά λίγες ώρες μετά πέθανε. Το επόμενο πρωί με βρήκε έξαλλο και κλαμμένο στο pet shop (που φυσικά με αντιμετώπισαν σαν τον τρελλό του χωριού) και με το πτώμα του νεκρού σκύλου σε μια σακκούλα σκουπιδιών πάνω στο γραφείο του ιδιοκτήτη του καταστήματος. Έρχονται στιγμές που αδυνατώ να πιστέψω πως ήμουν έγω εκείνη την ημέρα.

*** Η ζωή μέχρι σήμερα μου έμαθε πως υπάρχουν δυο ειδών άνθρωποι: αυτοί που σ' αγαπάνε γι' αυτό ακριβώς που είσαι (όσο συγκλονιστικό ή ασήμαντο είναι αυτό) κι αυτοί που θα σε αγαπήσουν αν γίνεις αυτό που προσδοκούν (και όχι αυτό που πιστεύουν πως αξίζεις).

(Τον λόγο δίνω στον Έντεκα, την Αlienlover, τον Μauve, την Τrilian και το Νικόλα).

Του Αγίου Βαλεντίνου σήμερα...

I am love - Jennifer Holliday

The game of love - Santana feat. Michelle Branch

Love is holy - Kim Wilde

Love changes (everything) - Climie Fisher

My love is your love - Whitney Houston

Fistful of love - Anthony & the Johnsons

Accidentally in love - The Counting Crowes

All in love is fair - Barbra Streisand

This year's love - David Gray

Everlasting love - Love Affair

Let love in - The Goo Goo Dolls

Caravan of love - The Housemartins

Somebody to love - Brittany Murphy

You got the love - The Source feat. Candi Staton

Στιγμές Νο 2

Η μνημειώδης στιγμή που η Τέχνη συνάντησε το ριάλιτι, ο Παναγιώτης Χατζηστεφάνου την άδικη υποτίμηση και η Δάφνη Μπόκοτα ... μμμ...την πραγματική της ηλικία! Μετά από εκείνη τη Κυριακή του Fame story 3, κανένα τάλεντ σόου δεν ήταν πια ίδιο. Α! και το επίθετο της Δάφνης άλλαξε από 'Μπόκοτα' σε 'Βλαχάρα'!

Στιγμές Νο 1

Aγαπημένοι μου συνάνθρωποι, από σήμερα αποφάσισα να ξεκινήσω ένα θεάρεστο έργο: να μοιραστώ μαζί σας τις στιγμές που άλλαξαν για πάντα τη mainstream τηλεοπτική πραγματικότητα. Δευτερόλεπτα που στην εκπνοή τους ήξερες πολύ καλά πως μια νέα εποχή έχει ξεκινήσει. Όπως όταν έβλεπες το Matrix και ήξερες από την πρώτη στιγμή πως μετά από αυτή τη ταινία ο κινηματογράφος δεν θα είναι ποτέ πια ο ίδιος.
Τις συγκεκριμένες 10 στιγμές τις παραθέτω χωρίς αξιολογική σειρά καθώς η κάθε μια ξεχωριστά έχει τη δική της σημασία.
Για αρχή, κάνουμε ένα σύντομο ταξίδι στο παρελθόν και στο δελτίο ειδήσεων που έδωσε άλλο νόημα στη φράση "ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΤΩΡΑ" αλλά και επιβεβαίωσε τις ειδήσεις του Star ως το πιο happenning δελτίο από καταβολής ελληνικής τηλεόρασης!

voTe 4 Tamta


Όπως πολύ καλά θα γνωρίζεις, πιστό, ανάλγητο και λουσμένο στην υποκουλτούρα αναγνωστικό μου κοινό, χθες ανακοινώθηκαν τα υποψήφια τραγούδια που θα μας εκπροσωπήσουν στη Γιουροβίζιον.
Καθόμουν που λες ωραία και καλά ξαπλωμένος στο κρεββατάκι της Πωλινίτσας έχοντας φάει 3 συγκλονιστικά ρετρό σουβλάκια από το 'Προδόρπιον', όταν η Τάτι, αυτή η καλή γυναίκα με το σινιόν κότσο τα έδειξε στα ΚΑΠΗ που φιλοξενούσε στο στούντιο αλλά και σε μας τους ανυποψίαστους τηλεθεατές.
Βγαίνει πρώτος ο Σαμπρέλ. Καλό παιδί και άξιο παλληκάρι. Δεν πειράζει που είναι σα μακαρόνι από τη Δαμασκό, συμπαθητικός ήταν. Και χόρευε και τ' αγγλικούλια του μια χαρά ήταν. Το τραγούδι φυσικά ήταν για τα μπάζα. Ήταν λίγο από "She bangs", ήταν λίγο από "Gigolo" ήταν λίγο από πολλά που έχεις αποθηκεύσει σε κάποιο ξεχασμένο υπόγειο του μεθυσμένου σου μυαλού. Φυσικά, το τελειωτικό χτύπημα σου ερχόταν όταν άκουγες το "Ya sou Maria"! Στην αρχή νομίζαμε πως ακούσαμε λάθος αλλά η δαιμόνια Τάτι μαζί με το κλιπ παρέθετε και τους μεταφρασμένους στίχους για να είσαι απόλυτα βέβαιος για το κουλεμανσόν που μόλις άκουσες. Μέσα σε όλα αυτά υπήρχε κι ένα μπουζούκι! Ο καλλιτέχνης μας υποσχέθηκε και χορευτικό εντουράζ που θα τον πλαισιώσει όταν θα γίνει η κανονική παρουσίαση. Της Τάμτας της άρεσε -γιατί είναι καλός άνθρωπος- αλλά τα ΚΑΠΗ δεν εξιταρίστηκαν ιδιαιτέρως.
Δεύτερος ήταν κάποιος που έμοιαζε με τον Χρήστο Δάντη. Στη πορεία καταλάβαμε πως ήταν ο Χρήστος Δάντης ντυμένος Kimberley από τις Pussycat Dolls. Παντανέος στην όψη αλλά λίγο μπανταρισμένο το δεξί μάτι. Anyway, όταν άρχισε το τραγούδι κλείσαμε και οι τρεις ταυτόχρονα τ' αυτιά μας. Πολλά, πολλά λόγια, πολύς, πολύς θόρυβος και η γκραν κάσα να φωνάζει όπως εκείνο το καθυστερημένο πανκιό στο Police Academy 2 που έπινε τα ντεοντοράντ. Μέσα στον κακό χαμό είδαμε στους στίχους ν' αναφέρει και κάτι για τη Μαντόνα. Εκεί καταλάβαμε πως τα φετινά υποψήφια τραγούδια είχαν θέμα "Το όνομα της Παναγίας και η (μεγάλη) χάρη της στη Eurovision". Συνοπτικά στο τραγούδι ο Dantis αφηγείται την περιπέτεια του με μια κοπέλα που δεν ήταν η Μαντόνα. Μπορεί να ήταν η Σάντρα, μπορεί η Σαμάνθα Φόξ, ίσως και η Μπεγιονσέ. Δεν μας είπε. Αυτό το πέπλο μυστηρίου για την ταυτότητα της αχάριστης που δεν εκτιμά έναν τέτοιο Πανευρωπαικό συνθέτη, εξίταρε τα πλήθη και κυρίως τα ΚΑΠΗ - της Τάμτας της άρεσε έτσι κι αλλιώς γιατί είναι καλός άνθρωπος. Μαζί με τα ΚΑΠΗ ενθουσιάστηκε και η Τάτι και -σύμφωνα με πληροφορίες που μόλις λάβαμε- η Ντέσσυ Κουβελογιάννη.

Τρίτη και με το μαλλί ισωμένο, βγήκε η Τάμουτα. Εκεί ξεκουράστηκαν λίγο τ' αυτάκια μας. Ένα ήρεμο τραγουδάκι που φαντάζομαι πως αν είναι να πάει στο διαγωνισμό θα το κάνουν πιο "πλούσιο". Αυτό σημαίνει: πόσα όργανα έχουμε αυτή τη στιγμή στο στούντιο? Βάλτα όλα από δυο φορές! Και το καημένο το Τάμτα μια χαρά ήταν. Οκ, μπορεί να μοιάζει με το αντικείμενο του πόθου φιλήδονου, ανορεξικού, παιδεραστή κομμωτή αλλά δεν γίνεται να μοιάζουν και όλες στη Κατερίνα Κούκα του 1993. Το τραγούδι της άρεσε όχι μόνο γιατί είναι καλός άνθρωπος αλλά επειδή το ερμηνεύει και η ίδια! Τα ΚΑΠΗ είχαν μείνει με το παγωμένο χαμόγελο και μόνο ένας δόλιος κάμεραμαν τόλμησε να πει πως του άρεσε. Φημολογείται έντονα πως στο πρώτο μπρέηκ για διαφημίσεις πριν πάει στη τουαλέτα πέρασε κι από το λογιστήριο.
Εν κατακλείδι, αν στείλουμε το μακαρόνι ή τον παντανέο πρώην της Κατερίνας Τομπάζη θα τη φάμε τη τομάτα μας. Αν πάμε με το ανάποδο βουρτσάκι της λεκάνης πάλι θα αποκλειστούμε αλλά τουλάστιχον μπορεί να μας μείνει κάβα η αξιοπρέπεια. Και το 'κατηγορώ' του Γρηγόρη Πετράκου. Επίσης, για λόγους αδιαφάνειας και απόλυτης αναξιοκρατείας παραθέτω μόνο το τραγούδι της Τάμτας!

Υ.Γ. Σήμερα πληροφορήθηκα πως πριν λίγες μέρες πέθανε η Σάλι Σπέκτρα της 'Τόλμης και γοητείας'. Η παχουλή, κοκκινομάλλα ντιζάινερ, που ξεπατίκωνε τα πατρόν των Φόρεστερ, που είχε παντρευτεί τον Κλάρκ και είχε και μια κόρη τη Μέισι που είχε πανρευτεί τον Θόρν. Αυτή!

Dame Ρούλα Βροχοπούλου

H Kυρία Ρούλα Βροχοπούλου σε στιγμές μεγάλης δόξας ...



...και η σχέση με την αγαπημένη συμπαίκτρια της, Χριστίνα.

01/02

Κι έτσι απλά και ήσυχα, έρχονται αυτές οι μέρες που πιστεύουμε πως όλα θα πάνε καλά. Πως ό,τι είχαμε ήταν λίγο σε σχέση μ' αυτό που έχουμε αυτή τη στιγμή. Και ίσως ακόμα λιγότερο από αυτό που θα μας φέρουν οι επόμενες μέρες. Η ζωή ίσως να μην είναι πάντα εύκολη, στρωτή ή γεμάτη λιακάδες. Υπάρχουν όμως μέρες, όπως η σημερινή, που νιώθεις πως είναι αφόρητα δίκαιη για τα χαμόγελα που της έδωσες όταν όλα σκοτείνιαζαν γύρω σου.
Αυτά και καλό μας μήνα!

Essential blissful listening: Lalala (means I love you) - Swing out sister