Memoirs of a Karate Kid

Το όνομα μου δεν ήταν πάντα Νανάκος. Με βαφτίσαν Narahiko. Γεννήθηκα σ’ένα μακρινό χωριό της Γιαπωνίας λίγες μέρες μετά την πρεμιέρα του «Eξορκιστή» στα σινεμά. Για παιδάκι ήμουν αρκετά παχουλό αλλά είχαμε μεγάλη φτώχεια.

Ο μπαμπάς μου ήταν συνταξιούχος νίντζα. Με τα λεφτά του εφάπαξ ανοίξανε με τη μαμά μου βιοτεχνία ‘Κουλεμανσόν’ αλλά δεν πήγε καλά και στο τρίμηνο έβαλε λουκέτο. Φτώχεια καταραμένη! Γλυκόξινο δεν ξέραμε τι θα πει. Τα μπαμπού ωμά τα τρώγαμε σαν τα κοάλα. Από το σούσι τρώγαμε το φύκι μόνο. Στο σπίτι όλο καυγάδες. Η μαμά μου ξενόπλενε κι ο μπαμπάς μου έπινε σάκε με το δελτίο. Ένα βράδυ μας έπαιξαν στα χαρτιά, κι εμένα και την αδελφή μου, την Mατατσούι.



Μας έχασαν. Την αδελφή μου την πήρανε πουτανιτσιουά σ’ ένα μπορντέλο στην Οκινάουα και δεν την ξαναείδα. Μετά από χρόνια έμαθα πως είχε γίνει τηλεπαρουσιάστρια.


Εμένα με πήρε ένας παλιόγερος που’ χε ινστιτούτο αποτρίχωσης.



Ήμουν 9 χρονών. Κάθε μέρα έτρωγα πολύ ξύλο. Με είχανε για τα θελήματα, τα πατώματα και όλες τις χαμαλοδουλειές.



Η μόνη μου παρηγοριά ήταν το αρκουδάκι μου, ο Σο Χο , που τον έφτιαχνα τα βράδια με τις τρίχες που μάζευα από τα πατώματα. Τα άλλα παιδιά δεν με έκαναν παρέα και με κορόιδευαν γιατί εκεί που έκανα δουλειές ξαφνικά με έπαιρνε ο ύπνος.



Μια μέρα βροχερή είχα βγει να πάρω μισό κιλό σαλάχι για τον αφέντη. Όπως γύριζα κάθισα σε μια γέφυρα να ξαποστάσω. Ένας κύριος με πλησίασε.



Μου είπε πως θα μου έδινε ένα κουτί Maltesers αν του έδειχνα το σαλάχι μου. Εγώ αρνήθηκα γιατί αν έχανα το σαλάχι θα με μπαουλιάζανε στο ξύλο πάλι. Ο κύριος όμως δεν θύμωσε. Με κοίταξε και μου είπε πως έχω ωραία μάτια και πως του θύμιζα μια φίλη του, τη Καίτη Γαρμπή Σαν , που’χε κι αυτή στα μάτια ουρανό. Μου πήρε μια γρανίτα κι εξαφανίστηκε στο πλήθος.



Τα χρόνια περνούσαν κι εγώ από το πολύ ξύλο είχα αρχίσει να μοιάζω με την Φάρα Φώσετ στις "Ακρότητες".



Μια μέρα ήρθε ένας κοντούλης παππούλης στο κατώφλι και ζήτησε να με αγοράσει. Ήταν Καράτε Μάστερ και ήθελε να με εκπαιδεύσει για τους Ολυμπιακούς της Αθήνας.



Ο αφέντης μου με πούλησε για ένα μπωλ ρύζι και μ’ έδιωξε δίνοντας μου μια κλωτσιά με το προϊστορικό του πόδι. Ο κύριος Μιγιάγκι ήταν πολύ καλός μαζί μου. Έτρωγα πολύ λιγότερο ξύλο, έβαφα φράχτες, γυάλιζα αυτοκίνητα και για το χαρτζιλίκι μου πουλούσα τσοπ στικς στα φανάρια. Μ’ έγραψε και σε μια σχολή να μάθω τραγούδι, χορό και κανονάκι.



Το καλοκαίρι του 2004 πήγαμε στην Αθήνα. Ήμουν πολύ καλά προετοιμασμένος. Ήξερα το χτύπημα του γερανού, της κόμπρας, της πάπιας και της πέρδικας.



Έφτασα εύκολα στον τελικό και πήρα και το Χρυσό. Την ώρα που φώναζα «Mr Miyaki we did it!» πλησίασε ένας κύριος και μου ‘κανε ‘πατ πατ’ στον ώμο. Ω! τι έκπληξη! Ήταν ο ίδιος κύριος που ήθελε να του δείξω το σαλάχι μου χρόοονια και ζαμάνια πριν.



Εκτίμησε πολύ τις προσπάθειες μου και το ότι είχα κρατήσει το χωνάκι από εκείνη τη γρανίτα και το’χα κάνει στο λαιμό μου τσόπερ. Μου εκμυστηρεύτηκε πως αυτός είχε βάλει τον Μιγιάκι να με αγοράσει. Εκείνος πλήρωνε την προστασία μου όσο δούλευα στα φανάρια. Εκείνος ερχόταν κι έπαιρνε τον έλεγχο μου κάθε τρίμηνο από τη σχολή και τα κιμονό του Μιγιάκι από το καθαριστήριο.



Μου είπε πως επόμενος μου στόχος θα ήταν να πετύχω και στο τραγούδι και πως θα μ’ έβαζε στο Fame Story 3 αρχικά...



και μετά θα κάναμε περιοδείες στην υφήλιο.



«Γιατί τα κάνατε όλα αυτά για μένα;» τον ρώτησα σε άπταιστα γιαπωνικά με ταπεινό το βλέμμα. «Narahiko» μου είπε «I AM YOUR FATHER»