Όταν ζούσαμε με το Θου είχαμε δυο σκυλιά, τον Τσέρτο και τη Λώρα. Δυο αδέλφια Ροτβάιλερ. Τα πήραμε 2 μηνών και τα μεγαλώσαμε με πολύ αγάπη. Μόνοι μας τα εκπαιδεύσαμε, μόνοι μας τα μάθαμε να είναι φαγανά, γλυκά και αξιολάτρευτα.
Έμεναν μαζί στο ίδιο κλουβί (το είχε φτιάξει ο Θού και ήταν ένα τεράστιο κλουβί που χωριζόταν στα δυο με πόρτα για τις μέρες που θα ήταν 'αδιάθετη' η μικρή). Παρ' όλο όμως που προσέχαμε πάντα τις ημερομηνίες για να ξέρουμε πότε θα τα χωρίσουμε, μια φορά δεν υπολογίσαμε σωστά τις μέρες και, όταν γυρίσαμε σπίτι ένα βράδυ, τα βρήκαμε Kabalah. Λένε πως όσες φορές δυο σκυλιά κάνουν σεξ, τόσα κουτάβια θα γεννήσει το θηλυκό. Όπως αποδείχτηκε δυο μήνες μετά, ο Τσέρτος και η Λώρα μέχρι να τους ανακαλύψουμε είχαν ήδη κάνει 8 φορές σεξ.
Νοέμβρης ήταν, ξημέρωμα Δευτέρας που με ξύπνησε ο Θου. "Γεννάει η σκύλα". "Α! τη σκύλα" σκέφτηκα και βγήκα να δω. Η Λωρίτσα ήσυχη στο σπιτάκι της είχε ήδη βγάλει το πρώτο μωρό. Γεννούσε μέχρι το μεσημέρι της επόμενης μέρας. Οκτώ μωρά.
Ο Θού πήγε στη δουλειά το πρωί κι εγώ τηλεφώνησα στον τμηματάρχη μου (υπηρετούσα τότε ... στο ναυτικό μη νομίζετε, στη Σάλα-Μίνα) και ειδοποίησα πως δεν θα πήγαινα γιατί γεννούσε η σκύλα μου. "Καλή λευτεριά!" μου είπαν και μου έδωσαν την ευχή να της βγουν μ' έναν πόνο.
Η Λώρα όμως δεν τα πλησίασε τα μωρά της. Ούτε να τα πλησιάσει. Ο γιατρός είπε να τα ταίζουμε με σύρηγγα ή μπιμπερό κάθε 4 ώρες και να τα κρατάμε ζεστά. Τα βάλαμε μπροστά από μια σόμπα και τα κανακεύαμε.
Την άλλη μέρα όμως ο Θου έπρεπε οπωσδήποτε να πάει στη δουλειά του κι εγώ στο στρατόπεδο. Ποιός θα φύλαγε 8 νεογέννητα;
Αυτό που με εντυπωσίασε ήταν το πόσο εύκολα πείστηκε ο Θου! Έβαλα σε ένα σακ βουαγιάζ μια σόμπα, γκαζάκι, μπιμπερό και γάλα σε σκόνη. Σε ένα άλλο σακ βουαγιάζ που κρατούσα στα χέρια φόρτωσα τα μωρά!
Αποφάσισα να μείνω 2 μέρες 'μέσα' για να μην τα πηγαινοφέρνω μιας και ο Θου δεν μπορούσε να τα κρατήσει. Στην πύλη δεν με έψαξε κανείς -λόγω παλαιότητας! μπουχαχαχα! Τα άφησα σε ένα καμαράκι που είχε η καντίνα του Διοικητηρίου. Σε ένα χαμηλό χαρτόκουτο στρωμένο με την Athens Voice (ήταν η πρώτη και η τελευταία φορά που εκτίμησα αυτή τη 'φημερίδα) και κάθε 4 ώρες τα τάιζα και τους άλλαζα φύλλα. Από το απόγευμα τα έφερνα στο γραφείο που κοιμόμουν για να τα έχω κοντά. Το πρωί τα ξαναπήγαινα στη καντίνα. Εννοείται πως η παρουσία τους δεν πέρασε απαρατήρητη. Ευτυχώς όμως που όλοι (οι ανώτεροι δηλαδή, βαθμούς δεν ξέρω και δεν κατάφερα να μάθω ποτέ γι' αυτό μη με ρωτάτε!) έβρισκαν το περιστατικό περισσότερο χαριτωμένο παρά κολάσιμο! Τα είχα κάνει και βόλτα μέχρι την Ασφάλεια (όπου εμείς και η σόμπα με τα μπιμπερά) αλλά δεν ξέρω αν τους άρεσε γιατί τα ματάκια τους τα άνοιξαν 2 εβδομάδες μετά.
Δυστυχώς, τα 7 από τα 8 πέθαναν λίγο καιρό αργότερα. Ο γιατρός είπε πως έπαθαν εντερικά γιατί όταν τελείωσε το πρώτο κουτί με τη σκόνη γάλατος, πήραμε μια άλλη μάρκα χωρίς να ξέρουμε πως είχε σημασία. Μια άλλη κτηνίατρος είπε πως τα σκυλιά αυτά θα πέθαιναν ούτως ή άλλως γι 'αυτό και δεν τα πλησίασε η μάνα τους. Ο Θου μου θύμωσε πάρα πολύ γιατί
ήθελε να τα πηγαίναμε σε μια βοηθό του κτηνίατρου που θα τα φρόντιζε μέχρι να μεγάλωναν. Η κυρία ήταν αποδεδειγμένα αδιάφορη και ήμουν βέβαιος πως δεν υπήρχε περίπτωση να τα ταίζει τις ώρες που χρειαζόταν οπότε επέμεινα να τα κρατήσουμε. Μέχρι σήμερα δεν ξέρω αν έκανα το σωστό.
Αυτή πάντως είναι η μοναδική ανάμνηση από τη θητεία μου. Όλο το βράδυ χτες, μετά την κουβέντα που είχα με τον Μάκη έσπαγα το κεφάλι μου μήπως και θυμηθώ και τίποτε άλλο. Μάταια.
Ευτυχώς.
