New York Vs Μεσολόγγι

Η ιστορία λίγο πολύ γνωστή: Ρωμιός συνάντησε Ρωμιά σε θερινό παραθαλάσσιο μπαρ, Αύγουστο μήνα στην Αθήνα. Προσπερνόντας τα κουραστικά κλισέ ("έχεις φωτιά?" / "να σε κεράσω άλλη μια Batida de CoCo?" / "έχει υγρασία απόψε" κλπ) με ταχύτητα Τσικλητηρείων Αγώνων, κατέληξαν στο άνευ κλιματιστικού σπίτι του νεαρού για μια φλογερή βραδυά! Λογικό, αφού στις μέρες μας φαίνεται πως ο πιο σίγουρος τρόπος για να σπάσει ο πάγος σε μια νέα γνωριμία είναι το σεξ!
Την επόμενη μέρα, ορίστηκε το δεύτερο (κατ' ουσίαν πρώτο) ραντεβού. Στη ανακαινισμένη ταράτσα της κλασσικής "Μεγάλης Βρετανίας". Αθηναίος της Νέας Υόρκης αυτός, Μεσολογγίτισα της Αθήνας εκείνη. Δημοσιογράφος της καταστροφής και 3,5 Καρδιναλίων αυτός, δικηγόρος του χαρτόσημου αυτή. Ο δεύτερος γύρος κουραστικών κλισέ για το 'One Night Stud'της προηγούμενης ("το χτεσινό ήταν μια έκπληξη για 'μένα" / "δεν είμαι η κοπέλα της μιας βραδυάς" / "δε συνηθίζω να φέρνω γυναίκες στο σπίτι, αλλά εσύ κάτι μου έκανες" κλπ) 'έτρεξε' εξίσου γρήγορα με τον πρώτο.Στ0 17 λεπτό είχαν ήδη πιεί το δεύτερο κοκτέηλ ("όπως Αμερική") και λίγο πριν παραγγείλουν το τρίτο συνειδητοποιούν πως πέρα από το σεξ μάλλον δεν είχαν και πολλά κοινά. Η ζωή είναι μικρή, ο χρόνος χρήμα πλήρωσαν και έφυγαν.
Βγαίνοντας στη Πανεπιστημίου τους πλησιάζει ένας πλανόδιος αλλοδαπός πουλώντας μολύβια. Δεν ζητιάνευε, πουλούσε μολύβια. Πριν η κοπέλα προλάβει να κουνήσει το κεφάλι εννοώντας "όχι, ευχαριστώ", ο νεαρός πρόλαβε και του έριξε μια κλωτσιά λέγοντας μια βρισιά σε βλάχικα αγγλικά. Ο αλλοδαπός εξεπλάγη τόσο ώστε να μην καταφέρει να αρθρώσει συλλαβή. Η κοπέλα αποσβολωμένη ξαναπρόβαλε στην οθόνη του μυαλού της τα τελευταία 5 δευτερόλεπτα μπας και καταφέρει να πιστέψει τι είχαν δει τα μυωπικά της μάτια. "Τι έπαθες?" ρώτησε ο καβαλιέρος. Εκείνη σιώπησε. Ήταν μια από εκείνες τις στιγμές που όλες οι βρισιές του κόσμου σου φαίνονται απογοητευτικά λίγες. "Α! Εμείς στη Νέα Υόρκη δεν τους χωνεύουμε τους ξένους. Ούτε τους ζητιάνους." της είπε. "Άντε προχώρα." Το ότι το έλεγε αυτό ένας άνθρωπος για μια ομάδα άλλων ανθρώπων ακούστηκε θλιβερό. Το ότι το έλεγε ένας Έλληνας που μένει 13 μήνες στη Νέα Υόρκη, μετέτρεπε το θλιβερό σε τραγικό. "Μόλις θυμήθηκα πως έχω μια επείγουσα δουλειά", είπε η αποσβολωμένη. "Έλα και θα σε κάνω να την ξεχάσεις" είπε κλείνοντας το μάτι ο επιβήτορας. "Η δουλεία μου είναι να μην κάνω εμετό. Μετά απ' αυτό που είδα μάλλον δεν θα τα καταφέρεις" είπε και κατέβηκε βιαστικά τα σκαλιά του μετρό.

Συμπέρασμα: Πιθανότατα να μην φταίει η Νέα Υόρκη. Ίσως και να ήταν η διακιολογία. Πόσο μπορεί μια πόλη να αλλάξει έναν αξιοπρεπή άνθρωπο? Η καφρίλα είναι μάλλον γενετικό γνώρισμα. Παντού είσαι κάφρος και σωβινιστής. Απλά ένα αεροπορικό εισιτήριο σε αλλάζει σε κάφρο με διαβατήριο.
(Η οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις είναι απόλυτα εσκεμμένη και καθόλου, μα καθόλου σας ορκίζομαι, τυχαία).

Καλές διακοπές σε όλους!

ExTerminaTe

Ό,τι κι αν γράφεται, ό,τι κι αν λέγεται είναι ένα τεράστιο κυβερνητικό ψέμα! Τα μικρά παιδιά είναι ΕΔΩ! Πιο κλαψιάρικα από ποτέ, πιο απαιτητικά από ποτέ, αποφασισμένα να καταστρέψουν όχι μόνο τις διακοπές σου αλλά να εξαφανίσουν και κάθε επιθυμία σου για ζωή πάνω από την επιφάνεια της Γης. Οι μανάδες τους λες και θέλουν να εκδικηθούν το σύμπαν για την κακιά τους τύχη και είμαι σχεδόν βέβαιος πως τη στιγμή που τα αμολάνε στη παραλία τους ψιθυρίζουν : " SEEK AND DESTROY"! Φυσικά τα παιδάκια δεν φταίνε. Μάλλον φταίνε οι γονείς που πριν ξεκινήσουν για διακοπές τα σημάδεψαν με τον αριθμό 666 στο τριχωτό της κεφαλής για να τα ξεχωρίζουν ανάμεσα στα αλλοδαπά παιδάκια που, αντίθετα από τα ελληνόπουλα, είναι σα να μην υπάρχουν.
Ένα παράδειγμα: To παιδάκι της Ανθούλας!
Κοριτσάκι καστανόξανθο, περίπου 5-6 χρονών από τα παιδιά που μόλις τα δεις θες να τα κλέψεις και να τα βάλεις στη βιτρίνα της τραπεζαρίας. Όλα αυτά φυσικά μέχρι να πάρει την απόχη στα χέρια του και να νομίζει πως βλέπει καβουράκια σε κάθε κεφάλι της παραλίας. Θα το βρεις χαριτωμένο...για λίγο. Όταν όμως θα στροβιλίζεται σαν τον "Έμιλυ" παρασέρνοντας πετσέτες, αντηλιακά, βατραχοπέδιλα και τα πακέτα της μπιρίμπας δε μπορεί... άνθρωπος είσαι... θα σπάσεις! Εξάλλου, όλοι κρύβουμε μέσα μας μια Μις Χάννιγκαν!
Η Ανθούλα ατάραχη! Το παιδί να σπέρνει τον όλεθρο κι εκείνη να διαβάζει το Downtown μου (το οποίο φυσικά κάποια αποφράδα στιγμή βρέθηκε στο πάτο της θαλάσσης). Τη στιγμή που τελείωνα το λάκο που αριστοτεχνικά έφτιαχνα για να θάψω μάνα και κόρη, εμφανίστηκαν τρεις φιλενάδες της Ανθούλας με τα δικά τους βλαστάρια και τη φονική ατάκα: "Άντε να παίξετε κι αφήστε μας λιγάκι να πιούμε ένα καφέ" που μεταφράζεται σε "WREAK HAVOC".
Είναι απίστευτο τη καταστροφή που μπορούν να προκαλέσουν 4 μικρά παιδιά! Από τη συμπεριφορά τους καταλαβαίνεις ότι στο σπίτι τους: δίνει ο ένας στον άλλο καρπαζιές δίχως λόγο και αιτία, κρύβουν ο ένας τις σαγιονάρες και τα παπούτσια του άλλου, δαγκώνουν οτιδήποτε φαγώσιμο εμφανιστεί σε ακτίνα 300 μέτρων και, ο μόνος τρόπος συζήτησης είναι οι κραυγές (κατά προτίμηση προιστορικές και άναρθρες για να σηκώνεται και η γειτονιά στο ποδάρι).
Προσωπικά λατρεύω τα παιδιά. Δεν βρίσκω όμως καθόλου χαριτωμένο ένα παιδάκι 4 χρονών που μόλις σε δει σου λέει: "Ωραίο σουτιέν!". Και πέρα από την παραλία: είναι λογικό μικρά παιδιά να ξενυχτάνε μέχρι τις 3 το πρωί??? Και γιατί οι γονείς τους βάζουν αλκαλικές μπαταρίες??? Μια χαρά έχω κι εγώ το καλοκαίρι: να φάω ένα γαμωπαγωτό στη παραλία! Είναι ανάγκη να έχω το Ντέμιαν πάνω από το κεφάλι μου να δαιμονίζεται και να κυνηγάει κουνούπια???
Τα παιδιά πρέπει να κάνουν κι αυτά διακοπές γιατί, ομολογουμένως η Δευτέρα είναι η δυσκολότερη τάξη του Δημοτικού! Δεν καταλαβαίνω όμως γιατί ένας σκύλος 7 μηνών να αντιλαμβάνεται περισσότερα από ένα παιδί 7 χρονών? Πως γίνεται να με δαγκώνει το κοριτσάκι όταν ο Λένυ κάθεται ήσυχος στα πόδια μου?

Πρόσκληση σε γεύμα

Ok!!! Έχω υποσχεθεί στη DiS εδώ και πολύ καιρό έναν κουβά κεφτέδες! Τώρα ζητά και παστίτσιο (προφανώς γιατί ο Νίκος εκθείασε τη τελευταία μου προσπάθεια!). Ο Vague Tourist θέλει παγωτό (ελπίζω παρφέ γιατί αυτό φτιάχνω καλύτερα!). Δεσμεύομαι λοιπόν μετά τις διακοπές να κάνουμε ένα μεγάλο blogger-τσιμπούσι στο σπίτι, να ταίσω και την αγάπημένη μου Κουρούνα Συριανά 'λοκάνικα'!! Η πρόσκληση ανοιχτή και δεχόμαστε παραγγελιές!
Το μενού καθώς και λοιπές λεπτομέρειες θα αναρτηθούν στο παρόν b-log!