There and back again

Σκέφτομαι και δεν γράφω. Δέκα χρόνια και κάτι από το πρώτο ποστ εδώ. Ένας χρόνος και κάτι από το τελευταίο. Και σκέφτομαι, γιατί δεν γράφω; Γιατί δεν έρχομαι συχνότερα; Γιατί όταν θυμάμαι το μπλογκ μου, με πιάνει ένα σφίξιμο στο στομάχι σα να έχω φάει σαλάτα. Αφού εγώ πρώτος απ' όλους υποστηρίζω  πως οφείλουμε να επιστρέφουμε  ή ιδανικά να μην αφήνουμε ό,τι αγαπάμε; Και ξέρεις, δεν το σκέφτηκα αυτό τώρα αλλά το συλλογιέμαι εδώ και πάρα πολύ καιρό. Αλλά εσχάτως βρήκα την απάντηση. Ή καλύτερα αποδέχτηκα αυτό που
Πριν λίγες ημέρες, περίπου τυχαία, ανέτρεξα στο μπλογκ για να θυμηθώ μια ασήμαντη πληροφορία. Και όπως ήταν φυσικό, άρχισα να διαβάζω αποσπάσματα από ένα ημερολόγιο του οποίου τους κωδικούς είχα σχεδόν ξεχάσει. Και κατάλαβα πως δεν γράφω πια εδώ γιατί φοβάμαι. Απλά πράγματα.
Φοβάμαι να αναμετρηθώ με αυτόν που ξεκίνησε να γράφει εδώ. Γιατί μετά από τόσο καιρό, είμαι σχεδόν σίγουρος πως δεν είμαι εγώ. Έχουν περάσει χιλιάδες μέρες και νύχτες από τότε που άνοιξα αυτόν τον λογαριασμό. Μαζί με αυτές πέρασαν πρόσωπα, καταστάσεις, συνθήκες, χαμόγελα, δάκρυα, νότες, εικόνες, αισθήματα, μάχες, απώλειες. Πολλές απώλειες. Αλλά δεν το καταλαβαίνεις, όταν κοιτάζεσαι στον καθρέφτη. Μόνο μερικές άσπρες τρίχες βλέπεις που κι αυτές τις προσπερνάς και αφήνεις ένα ποστ-ιτ στο ψυγείο "ν' αλλάξω τις λάμπες στο μπάνιο".

Γυρίζοντας πίσω λοιπόν συνειδητοποίησα πως μερικά φώτα μέσα μου έσβησαν. Φυσικά και άναψαν καινούρια και ο παλιός μου εαυτός θα εστίαζε σ' αυτά. Απόψε όμως με νοιάζουν περισσότερο αυτά που έμειναν πίσω σβηστά. Το κέφι για τις λέξεις, ας πούμε. Η δροσιά που σε πλημμυρίζει ο εξορκισμός της αποδόμησης. Αυτή η φρεσκάδα που νιώθεις ολόκληρος όταν αυτό που σε συνθλίβει γίνεται μια μοιρασμένη γελοιότητα και μικραίνει τόσο που ξαναβρίσκεις μακάρια τον ύπνο σου. Η μοιρασιά. Αυτή ξέχασα, τελευταία, πώς γίνεται. Πώς μοιράζεις την τράπουλα της ζωής σου και δίνεις τα φύλλα της σε οικείους αγνώστους να παίξουν για να δεις αν στο τέλος έχεις τίποτε σημαντικό να χάσεις. Ξέχασα. Πολλά είναι αυτά που ξέχασα. Ξέμαθα. Αυτό είναι. Ξέμαθα από πολλά.
Δεν φταίει κανείς. Καμία κρίση, καμία κοινωνία, καμία απογοήτευση. Φταίει που πέρασαν τόσες χιλιάδες μέρες από την πρώτη μέρα εδώ. Φταίει που έγινα πιο δυνατός, που έμαθα να λέω 'όχι', που το βλέμμα μου έγινε πιο διαπεραστικό, που έγινα πιο πολεμιστής, που έμαθα να δένω τα κορδόνια μου.
Εδώ όμως θυμήθηκα πως δεν θέλω να δένω τα κορδόνια μόνος μου. Δεν θέλω να είμαι αυτός που δεν έχω ανάγκη κανέναν και τίποτα. Δεν θέλω να είμαι αυτός που δεν τον νοιάζει κανείς και αδιαφορεί για ό,τι καίγεται. Δεν θέλω να είμαι σκληρός κι αδιαπέραστος. Έχω ανάγκη να σπάω. Έχω ανάγκη να επιστρέφω στην ανασφάλεια της εξάρτησης από τα πρόσωπα, τις λέξεις και τις επιλογές μου. Έχω ανάγκη να θυμάμαι όσα μαθαίνω αλλά να μην γίνομαι αυτά που παθαίνω.Έχω ανάγκη να μην ξεχνάω το παρελθόν, να μην το αρνούμαι. Έχω ανάγκη να επιστρέψω. Μερικές χιλιάδες μέρες πίσω.