Τρίτη, Απριλίου 22, 2014

Κρακ

Πριν ένα χρόνο ακριβώς σαν σήμερα είχα αποφασίσει πως θα αργούσα πολύ να ξαναγράψω εδώ - αν ξαναέγραφα ποτέ. Τα τελευταία δυο χρόνια έχουν αλλάξει τόσα πολλά στη ζωή μου που εμπόδιζαν την επαφή με τον χοντρούλη που ξεκίνησε αυτό το ιστολόγιο. Ξέρετε πώς είναι: από αύριο θα αρχίσω να γράφω, από μεθαύριο θα ξαραχνιάσω, πόσο μου έλειψε το blog μου κλπ κλπ. Όλα αυτά είναι αλήθεια. Ήθελα αλλά ένιωθα πως δεν ήμουν πλέον ο ίδιος άνθρωπος. Και πριν ένα χρόνο ακριβώς σαν σήμερα συνέβη κάτι που - σχεδόν- μου απογόρευσε να ξαναγράψω.
Ο Λέννυ σε μια από τις απριλιάτικες βόλτες του βούτηξε σ' ένα συντριβάνι. Μετά από λίγες ημέρες άρχισε να βήχει. Εκεί άρχισε μια κτηνιατρική σκυταλοδρομία μέχρι να βγει το πόρισμα: πνευμονία! Ακολούθησαν τα γνωστά: αντιβίωση, αγωγή, βασιλική περιποίηση. Τα ξέρεις, τα έχεις κάνει. Δυο εβδομάδες μετά, οι πνεύμονες είχαν καθαρίσει. Και φάνηκε ξεκάθαρα ένας όγκος λίγο παραπάνω από 2 κιλά (αυτό το μάθαμε μετά την επέμβαση) που είχε αγκαλιάσει τρυφερά αλλά θανάσιμα σφιχτά, πολλά από τα ζωτικά του όργανα.
Σαν σήμερα. Νωρίς το πρωί μου το είπε η κτηνίατρος. Έχει περάσει αρκετός καιρός από τότε αλλά σ' εκείνο το τηλεφώνημα άκουσα ένα κομμάτι από την καρδιά μου να σπάει. Και το ένιωσα να πέφτει. Και ξέρω πως είναι παράλογο αλλά στιγμές στιγμές το νιώθω ακόμα να κατρακυλά χωρίς σταματημό. Ήταν το 'κρακ' που νιώθεις όταν είσαι μπροστά σ' ένα οριστικό τέλος. Που καμία αισιόδοξη σκέψη δεν μπορεί να σε κοροιδέψει, κανένα "όλα θα πάνε καλά" δεν μπορεί να σε ξεγελάσει. Ήταν η μοναδική φορά στη ζωή μου που δεν είπα ψέμματα στον εαυτό μου ενώ συνηθίζω να κάνω το ακριβώς αντίθετο μήπως και γίνει το ελάχιστο βήμα προς στ' οποιοδήποτε φως.
Μετά όλα έγιναν γρήγορα. Ο οργανισμός δεν ανταποκρινόταν στην θεραπεία και το σύστημα φαινόταν πως έκλεινε οριστικά. Το σαββατοκύριακο του Πάσχα δεν έφαγε, ούτε ήπιε μια στάλα νερό και την Δευτέρα του Πάσχα τον φίλησα για τελευταία φορά. Βιαστικά. Σα να τον ξαναβλεπα μετά από μισή ώρα. Όπως τα πρωινά που έφευγε από το σπίτι και δίναμε ραντεβού έξω από το κομμωτήριο για να πάρουμε την γιαγιά.


Πολλές φορές ξεκίνησα να γράφω. Αλλά για κάποιο λόγο μου ερχόταν στο νου εκείνη η βόλτα που είχαμε πάει και όπως περπατούσαμε, ο Λέννυ σταμάτησε. Με κόιταξε για ένα κλάσμα του δευτερολέπτου και μετά λιποθύμησε. Και αυτή είναι μια εικόνα που δεν μπορώ εύκολα να ξεπεράσω. Τουλάχιστον όχι ακόμα. Και νιώθω πως έπρεπε την πρώτη φορά που θα γράψω κάτι εδώ οφείλω να είναι για τον αγαπημένο μου φίλο που έζησα κοντά του 8 υπέροχα χρόνια. Και που κάθε φορά που έγραφα εδώ, ήταν κάπου κοντά μου και μασούσε κάτι ή κοιμόταν απλωμένος σ' ένα στρώμα σα να του ανήκε όλος ο κόσμος.
Και ναι, το ξέρω πως αληθινά τα πράγματα είναι καλύτερα τώρα αλλά όταν χάνεις τον φιλαράκο σου το μόνο τελικά που μετράς είναι η απουσία του και, δυστυχώς, όχι τόσο ο κόσμος που γνωρίσατε μαζί.

13 σχόλια:

ΠΑΥΛΟΣ είπε...

Αγγαλιά μεγάλη ρε Νανάκο μου...

Τυπος Νυχτερινος είπε...

Μια μεγάλη αγκαλιά, Νανάκο... Αγάπη ατελείωτη στον Λέννυ.

fevis είπε...

Αχ βρε Νανάκο..... <3

Marina είπε...

Τι δύσκολο που είναι να χάνεις τον τετράποδο φίλο σου, κολλητό της καρδιάς σου που πάντα σε αγαπά γι' αυτό που είσαι και κάθε φορά που επιστρέφεις καταχαίρεται που σε βλέπει. Τεράστιο το πένθος και το κενό. Εχασα και εγώ πέρυσι την αγαπημένη μου γάτα (13 χρόνια μαζί) και ένα κομμάτι μου είναι ακόμη κολλημένο κοντά της.
Θερμά συλλυπητήρια

Roadartist είπε...

Δύσκολο. :(
Καλό του ταξίδι.

An-Lu είπε...

Αχ βρε Νανανο... <3 Αγαπη και για τους δυο σας... <3

vatraxokoritso είπε...

<3

Περαστικός είπε...

Όλοι είμαστε περαστικοί, αλλά η αγάπη μένει. Όσα ζήσατε μαζί θα είναι πάντα μέρος σου. Να είσαι καλά.

BLUEPRINTS είπε...

δύσκολο πολύ να το ξεπεράσεις, ας κρατήσεις τουλάχιστον τα καλά που σου έδωσε, φιλί μεγάλο κι αγκαλιά, μας έλειψες

philos είπε...

Μας έλειψες και σίγουρα μας έχει λείψει και σε μας ο Λέννυ σου!

Ανώνυμος είπε...

Είναι η πρώτη φορά που δακρύζω για κάποιον που δεν γνώριζα από κοντά. (Ψέμματα είχα δακρύσει μικρός και για τον χιονάθρωπο που δεν ήθελε να λιώσει). Ο Λέννυ είναι τυχερός διότι είχε γίνει ήρωας στις ιστορίες που είχαν κάνει να γελάσει είμαι σίγουρος εκτός από εμένα ένας μεγάλος αριθμός αναγνωστών. Και επιπλέον επειδή τον αγαπούσες πολύ. ΠΟλλά φιλιά.
Και ήταν και κούκλος.

spirou είπε...

Είχα καιρό να κλάψω για το σκύλο μου γιατί προσπαθώ να μην το σκέφτομαι, αλλά δε γίνεται με αυτό που διάβασα... Οι καλύτεροί μας φίλοι είναι και δε μπορείς να τους ξεχάσεις με τίποτα, ακόμα κι αν περνάνε χρόνια, ακόμα κι αν πάρεις άλλα σκυλιά... Εύχομαι να τον θυμάσαι σύντομα μόνο με χαμόγελο για τις αστείες φάσεις του και όσα περάσατε.

Ανώνυμος είπε...

Μακάρι να μπορούσα να γυρίσω τον χρόνο πίσω... Μακάρι ο άνθρωπος να μη θυμόταν το τέλος ενός φίλου, μα την αρχή της γνωριμίας και τα ενδιάμεσα... Εμείς όμως φτιάχνουμε τις αναμνήσεις, αν δε μας αρέσει το περιτύλιγμα... λίγο ψαλίδι, λίγο σελοτέϊπ και ένας απέραντος κόσμος ξεδιπλώνεται γι' αυτούς που τολμούν και ξαναρχίζουν! Μου ήρθατε στο μυαλό τυχαία. Και χάρηκα για την ανάρτηση, έστω και θλιβερή. Είναι βάλσαμο να μοιράζεσαι τον πόνο με ανθρώπους που σε αγαπούν γι' αυτό που είσαι. Κι' αν κάποτε δέχτηκαν την ήρα και το στάρι μαζί ήταν γιατί πίστευαν πως δε θα τους αφήσεις ποτέ :-(

Theofanis (Flo)