Πριν ένα χρόνο ακριβώς σαν σήμερα είχα αποφασίσει πως θα αργούσα πολύ να ξαναγράψω εδώ - αν ξαναέγραφα ποτέ. Τα τελευταία δυο χρόνια έχουν αλλάξει τόσα πολλά στη ζωή μου που εμπόδιζαν την επαφή με τον χοντρούλη που ξεκίνησε αυτό το ιστολόγιο. Ξέρετε πώς είναι: από αύριο θα αρχίσω να γράφω, από μεθαύριο θα ξαραχνιάσω, πόσο μου έλειψε το blog μου κλπ κλπ. Όλα αυτά είναι αλήθεια. Ήθελα αλλά ένιωθα πως δεν ήμουν πλέον ο ίδιος άνθρωπος. Και πριν ένα χρόνο ακριβώς σαν σήμερα συνέβη κάτι που - σχεδόν- μου απογόρευσε να ξαναγράψω.
Ο Λέννυ σε μια από τις απριλιάτικες βόλτες του βούτηξε σ' ένα συντριβάνι. Μετά από λίγες ημέρες άρχισε να βήχει. Εκεί άρχισε μια κτηνιατρική σκυταλοδρομία μέχρι να βγει το πόρισμα: πνευμονία! Ακολούθησαν τα γνωστά: αντιβίωση, αγωγή, βασιλική περιποίηση. Τα ξέρεις, τα έχεις κάνει. Δυο εβδομάδες μετά, οι πνεύμονες είχαν καθαρίσει. Και φάνηκε ξεκάθαρα ένας όγκος λίγο παραπάνω από 2 κιλά (αυτό το μάθαμε μετά την επέμβαση) που είχε αγκαλιάσει τρυφερά αλλά θανάσιμα σφιχτά, πολλά από τα ζωτικά του όργανα.
Σαν σήμερα. Νωρίς το πρωί μου το είπε η κτηνίατρος. Έχει περάσει αρκετός καιρός από τότε αλλά σ' εκείνο το τηλεφώνημα άκουσα ένα κομμάτι από την καρδιά μου να σπάει. Και το ένιωσα να πέφτει. Και ξέρω πως είναι παράλογο αλλά στιγμές στιγμές το νιώθω ακόμα να κατρακυλά χωρίς σταματημό. Ήταν το 'κρακ' που νιώθεις όταν είσαι μπροστά σ' ένα οριστικό τέλος. Που καμία αισιόδοξη σκέψη δεν μπορεί να σε κοροιδέψει, κανένα "όλα θα πάνε καλά" δεν μπορεί να σε ξεγελάσει. Ήταν η μοναδική φορά στη ζωή μου που δεν είπα ψέμματα στον εαυτό μου ενώ συνηθίζω να κάνω το ακριβώς αντίθετο μήπως και γίνει το ελάχιστο βήμα προς στ' οποιοδήποτε φως.
Μετά όλα έγιναν γρήγορα. Ο οργανισμός δεν ανταποκρινόταν στην θεραπεία και το σύστημα φαινόταν πως έκλεινε οριστικά. Το σαββατοκύριακο του Πάσχα δεν έφαγε, ούτε ήπιε μια στάλα νερό και την Δευτέρα του Πάσχα τον φίλησα για τελευταία φορά. Βιαστικά. Σα να τον ξαναβλεπα μετά από μισή ώρα. Όπως τα πρωινά που έφευγε από το σπίτι και δίναμε ραντεβού έξω από το κομμωτήριο για να πάρουμε την γιαγιά.
Πολλές φορές ξεκίνησα να γράφω. Αλλά για κάποιο λόγο μου ερχόταν στο νου εκείνη η βόλτα που είχαμε πάει και όπως περπατούσαμε, ο Λέννυ σταμάτησε. Με κόιταξε για ένα κλάσμα του δευτερολέπτου και μετά λιποθύμησε. Και αυτή είναι μια εικόνα που δεν μπορώ εύκολα να ξεπεράσω. Τουλάχιστον όχι ακόμα. Και νιώθω πως έπρεπε την πρώτη φορά που θα γράψω κάτι εδώ οφείλω να είναι για τον αγαπημένο μου φίλο που έζησα κοντά του 8 υπέροχα χρόνια. Και που κάθε φορά που έγραφα εδώ, ήταν κάπου κοντά μου και μασούσε κάτι ή κοιμόταν απλωμένος σ' ένα στρώμα σα να του ανήκε όλος ο κόσμος.
Και ναι, το ξέρω πως αληθινά τα πράγματα είναι καλύτερα τώρα αλλά όταν χάνεις τον φιλαράκο σου το μόνο τελικά που μετράς είναι η απουσία του και, δυστυχώς, όχι τόσο ο κόσμος που γνωρίσατε μαζί.
Ο Λέννυ σε μια από τις απριλιάτικες βόλτες του βούτηξε σ' ένα συντριβάνι. Μετά από λίγες ημέρες άρχισε να βήχει. Εκεί άρχισε μια κτηνιατρική σκυταλοδρομία μέχρι να βγει το πόρισμα: πνευμονία! Ακολούθησαν τα γνωστά: αντιβίωση, αγωγή, βασιλική περιποίηση. Τα ξέρεις, τα έχεις κάνει. Δυο εβδομάδες μετά, οι πνεύμονες είχαν καθαρίσει. Και φάνηκε ξεκάθαρα ένας όγκος λίγο παραπάνω από 2 κιλά (αυτό το μάθαμε μετά την επέμβαση) που είχε αγκαλιάσει τρυφερά αλλά θανάσιμα σφιχτά, πολλά από τα ζωτικά του όργανα.
Σαν σήμερα. Νωρίς το πρωί μου το είπε η κτηνίατρος. Έχει περάσει αρκετός καιρός από τότε αλλά σ' εκείνο το τηλεφώνημα άκουσα ένα κομμάτι από την καρδιά μου να σπάει. Και το ένιωσα να πέφτει. Και ξέρω πως είναι παράλογο αλλά στιγμές στιγμές το νιώθω ακόμα να κατρακυλά χωρίς σταματημό. Ήταν το 'κρακ' που νιώθεις όταν είσαι μπροστά σ' ένα οριστικό τέλος. Που καμία αισιόδοξη σκέψη δεν μπορεί να σε κοροιδέψει, κανένα "όλα θα πάνε καλά" δεν μπορεί να σε ξεγελάσει. Ήταν η μοναδική φορά στη ζωή μου που δεν είπα ψέμματα στον εαυτό μου ενώ συνηθίζω να κάνω το ακριβώς αντίθετο μήπως και γίνει το ελάχιστο βήμα προς στ' οποιοδήποτε φως.
Μετά όλα έγιναν γρήγορα. Ο οργανισμός δεν ανταποκρινόταν στην θεραπεία και το σύστημα φαινόταν πως έκλεινε οριστικά. Το σαββατοκύριακο του Πάσχα δεν έφαγε, ούτε ήπιε μια στάλα νερό και την Δευτέρα του Πάσχα τον φίλησα για τελευταία φορά. Βιαστικά. Σα να τον ξαναβλεπα μετά από μισή ώρα. Όπως τα πρωινά που έφευγε από το σπίτι και δίναμε ραντεβού έξω από το κομμωτήριο για να πάρουμε την γιαγιά.
Και ναι, το ξέρω πως αληθινά τα πράγματα είναι καλύτερα τώρα αλλά όταν χάνεις τον φιλαράκο σου το μόνο τελικά που μετράς είναι η απουσία του και, δυστυχώς, όχι τόσο ο κόσμος που γνωρίσατε μαζί.
