Ένα καρότσι! Παλιακό και σιδερένιο από εκείνα που σούρνουν οι γριές ρημάζοντας αδιάκριτα στο πέρασμα τους καλτσόν και αστραγάλους. Προς στιγμήν, η ιδέα να προσαρμόσω λεπίδες στις ρόδες και να το βγάζω βόλτα σα να ήταν το άρμα του Gladiator μου φάνηκε ιδιάιτερα θελκτική αλλά σκέφτηκα τί θα έκανε ο Snoop Doggy Dog στη θέση μου και παραιτήθηκα από το σκέδιο. Πέραν τούτου, το Βebέ μου ψώνισε καρότσι και μου το έβαψε μπλέ γαλαζί που κομποζάρει απίθανα με μια μπλούζα που έχω χάσει από το '99 και την κλαίω ακόμα.
Το γαλάζιο μου καρότσι είναι το πιο πεντάμορφο όλου του κόσμου και δεν έβλεπα την ώρα να το βγάλω στο σεργιάνι.
Έτσι λοιπόν, το Σάββατο το πρωί και αφού το καρότσι είχε περάσει μια δραματική εβδομάδα στο σπίτι εξαιτίας των πολλών (πάρα πολλών) διακοσμητικών ιδεών μου, έκανε το ντεμπούτο του στον ωραιότερο δρόμο της Αθήνας.
Το πρόβλημα ξεκίνησε όταν βγήκαμε από το σπίτι. Αυτά τα καρότσια, βλέπεις, είναι one size και αν είσαι λίγο παραπάνω από το ύψος της μέσης συνταξιούχας τότε είσαι καταδικασμένος να περιφέρεσαι μπαταρισμένος από πάγκο σε πάγκο απολογούμενος " στις πρόβες το έκανα καλύτερα". Η δεύτερη κατραπακιά ήρθε όταν μια κυρία στον πάγκο με τις καυκαλήθρες (για τη σπανακόπιτα που δεν θα φτιάξω) με κοίταξε, μου χαμογέλασε, μου έγνεψε στα δεξιά της και μου ξαναχαμογέλασε. Της χαμογέλασα, κοίταξα στο πλάϊ της και αντίκρυσα με τρόμο ένα πανομοιότυπο με το δικό μου, μπλέ καρότσι - μη σου πω και καλύτερο καθώς η ταλαιπώρια των χρόνων και των μαρουλιών το είχαν μεταλλάξει ευχάριστα. Θα της έσκαγα τις ρόδες αλλά ας όψεται το προσκοπικό μου παρελθόν.
Κρίμα στο βάψιμο, κρίμα στα βιολογικά όνειρα, κρίμα στον εξαρθρωμένο ώμο. Το ενδεχόμενο να βάλω το Bebέ να μου βάψει εκ νέου ένα πουά καρότσι και να του ενσωματώσει στερεοφωνικό και μια χύτρα, το βλέπω πιθανό. Το ενδεχόμενο να ξαναπάω στη λαϊκή, το αφήνω ανοιχτό στις συναστρίες.
Ευτυχώς που η καλή μου γειτόνισσα Ματίνα με βοήθησε να σηκώσω το βαριά ηττημένο μου καρότσι και να φτάσουμε στον πάγκο με τα μανταρινάκια!
