Easter eggs

Είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου και στον παπά που με διαβάζει πως θα ξαναέγραφα στο μπλογκ μου όταν θα είχε νέο επεισόδιο "Glee". Η Gleemania που με καταδιώκει τους τελευταίους μήνες επιστρέφει απόψε όποτε κι εγώ με τη σειρά μου επιστρέφω στον τόπο του εγκλήματος. Τον τελευταίο χρόνο βέβαια αυτό το ιστολόγιο ανοιγοκλείνει με τέτοια συχνότητα που αν ήταν πατζούρι θα του είχαν ξεκολλήσει οι μεντεσέδες. Anywho!
Θα σας τα πω εν τάχει γιατί στο σπίτι με περιμένουν μπριζόλες και πατάτες τηγανητές. Το Πάσχα πέρασα πολύ ωραία:
Ταξιδέψαμε με τη γιαγιά και το χοντρό για Γαλαξείδι με πλαστές πινακίδες που τις είχα πατήσει κιόλας χάμω για να φαίνονται παλιές και κακοποιημένες. Αυτό συνέβη γιατί στην τροχαία δεν μου έδιναν τις αληθινές ενώ πήγα και έπαιξα όλο το κλασσικό ρεπερτόριο στον διοικητή - από Εκάβη μέχρι Matrix- δεν με λυπήθηκε κανείς. Βγαίνοντας από την Τροχαία, στην ακριβώς διπλανή πόρτα, έχει μαγαζάκι ένας κύριος που με είκοσι ευρώ σου φτιάχνει ό,τι ταμπλέτα θέλεις. Είκοσι ευρώ δεν είχα αλλά του έδωσα προσκλήσεις για το θέατρο και μισό κιλό αρετσίνωτο. Κι έτσι σαλπάραμε. Κι ευτυχώς ο καλός Θεούλης μας λυπήθηκε και δεν καταλήξαμε στα μπουντρούμια της Άμφισσας να κάνουμε τον σταυρό στο κατώφλι του κελιού 33.
Την Μεγάλη Πέμπτη έβαψα τ' αυγά. Για την ακριβεία τα πιο αποτυχημένα αυγά από καταβολής ζαχαροπλαστικής μπογιάς. Σαράντα αυγά. Καλογυαλισμένα μεν, ροζ δε. Λες και ζούσαμε στο κοτέτσι της BiBiBo. Το χειρότερο όμως ήταν πως το βράδυ της Ανάστασης όταν πήγαμε να τσουγκρίσουμε τα αυγά φανέρωσαν κι άλλο ένα ελάττωμα τους: ήταν μελάτα! Όπως καταλαβαίνεις, κάναμε Ανάσταση με τα σφουγγαρόπανα προσπαθώντας να ξεβρωμίσουμε το σπίτι από την αυγουλίλα. Της γιαγιάς ευτυχώς είχε προλάβει να γίνει κοτοπουλάκι (κίτρινο με ροζ πιτσιλιές) όποτε ο Λέννυ τσέπωσε και αδελφάκι. Tην επομένη βέβαια το πάτησε ο χοντροδεινόσαυρος αλλά γιορτές χωρίς λίγο δράμα δεν είναι γιορτές.
Την Μεγάλη Παρασκεύη το μεσημέρι ενώ κοιμόμουν έσπασε το κρεββάτι μου (φαντάσου!). Το λυπηρό ήταν πως κάτω από το κρεββάτι είχα ξεχάσει το λαπτοπ από το προηγούμενο βράδυ που έβλεπα American Idol. Στεναχωρήθηκα για ένα δεκάλεπτο και κυρίως γιατί ήθελα να κάνω επανάληψη στους 'Sopranos'. Ανασύρθηκε κυριολεκτικό πτώμα από τα συντρίμια και έζησα το δράμα της χοντρής παραμάνας που πλακώνει με τα στήθια της το βρέφος που κοιμάται στο κρεββάτι μαζί της. Το καινούριο κομπιούτερ δεν το έχω αγαπήσει ακόμα (και νομίζω πως το έχει καταλάβει).
Γενικά στις διακοπές πέρασα ωραία: κοιμήθηκα πολύ, έφαγα πολύ αρνί, πέρασα χρόνο με την οικογένεια και τους φίλους μου που είχα παραμελήσει τον τελευταίο καιρό και ανακάλυψα πως μου λείπει ένα δόντι. Γύρευε πού το έχασα.
Το καλό είναι πως είναι πια άνοιξη και οι νεραντζιές μοσχοβολούν σε όλη την Αθήνα. Και είναι όμορφο αυτό γιατί όταν επιστρέφεις από λίγες μέρες ξενοιασιάς, πολλές φορές δεν σου αρκούν οι αναμνήσεις και θες κάτι που να σου θυμίζει πως δεν είναι όλα γκρίζα και θλιβερά. Η μικρή διαδρομή από το σπίτι στη δουλειά τα απογεύματα, μου δημιουργεί αυτό το αίσθημα που ώρες ώρες με σφίγγει σαν ζώνη ασφαλείας. Και του χρόνου.
Φιλιά από τις μπριζόλες μου!