Κυριακή, Φεβρουαρίου 14, 2010
Παρασκευή, Φεβρουαρίου 12, 2010
Δικαιολογητικά απουσίας
Στα 5 χρόνια που έχω αυτό το μπλογκ είχα ακούσει πολλές φορές από άλλους μπλόγκερς που διάβαζα και σιγά σιγά έγραφαν όλο και αραιότερα (μέχρι που έκλεισαν οι περισσότεροι) πως δεν είχαν χρόνο για να γράψουν. "Βλακείες" σκεφτόμουν. Γιατί πώς γίνεται να μην βρίσκεις λίγα λεπτά έστω κάθε δεύτερη ή τρίτη μέρα για να γράψεις δυό λόγια. Μια σκέψη, μια φωτογραφία, κάτι που να δηλώνει πως δεν εξαφανίστηκες. Τους τελευταίους μήνες έκανα ακριβώς την ίδια σκέψη και για τον εαυτό μου. Και όλο έλεγα αύριο και αύριο και αύριο. Και περνούσαν οι εβδομάδες. Τελικά όμως δεν φταίει ο χρόνος.
Τους τελευταίους μήνες, τον τελευταίο χρόνο περίπου δηλαδή, ζω στη δουλειά μου. Ξέρω πως αυτό ακούγεται παράδοξο γιατί μόνο εγώ γνωρίζω πόσο τεμπέλης είμαι. Ο πραγματικός χρόνος που αφιερώνω τους τελευταίους μήνες στην προσωπική μου ζωή είναι σχεδόν μηδαμινός. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να μην έχω άλλες εικόνες ή ερεθίσματα πέραν αυτών της δουλειάς. Φίλους δεν έβλεπα, γονείς δεν έβλεπα, το Λέννυ μπήκε στο bootcamp κι ούτε ξέρω τί κάνει, η Φρόσω έπεσε σε νάρκη, η γιαγιά παντρολογιέται. Όπως καταλαβαίνεις, δεν έχω ιδέα τί γίνεται στο σύμπαν.
Θα μπορούσα βεβαίως να σ' ενημερώνω διαρκώς για τα παράδοξα που συμβαίνουν στη δουλειά αλλά αυτό θα σήμαινε κατάφωρο bitching με συνεπάγοντα σαλόνια στην Espresso και πολλά ζευγάρια μαύρων γυαλιών έξω από την Ευελπίδων και, τελικώς, μερική ή όλικη αναπηρία (μου) από τις απανταχού κλωτσιές. Γιατί λοιπόν να σύρω στο βούρκο των tabloids τον πολύπαθο χώρο της Τέχνης που, ως γνωστόν, είναι αγγελικά πλασμένος?
Τώρα πια όμως πέρασε η μπόρα. Οι παραστάσεις ανέβηκαν, το μυαλό άρχισε πάλι να πήζει, το άγχος υποχωρεί μέρα με τη μέρα και ίσως στις επόμενες μέρες επανέλθει η ζωή (μου) στους κουλεμανσόν ρυθμούς της.
Καλά κούλουμα! Not!
Τους τελευταίους μήνες, τον τελευταίο χρόνο περίπου δηλαδή, ζω στη δουλειά μου. Ξέρω πως αυτό ακούγεται παράδοξο γιατί μόνο εγώ γνωρίζω πόσο τεμπέλης είμαι. Ο πραγματικός χρόνος που αφιερώνω τους τελευταίους μήνες στην προσωπική μου ζωή είναι σχεδόν μηδαμινός. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να μην έχω άλλες εικόνες ή ερεθίσματα πέραν αυτών της δουλειάς. Φίλους δεν έβλεπα, γονείς δεν έβλεπα, το Λέννυ μπήκε στο bootcamp κι ούτε ξέρω τί κάνει, η Φρόσω έπεσε σε νάρκη, η γιαγιά παντρολογιέται. Όπως καταλαβαίνεις, δεν έχω ιδέα τί γίνεται στο σύμπαν.
Θα μπορούσα βεβαίως να σ' ενημερώνω διαρκώς για τα παράδοξα που συμβαίνουν στη δουλειά αλλά αυτό θα σήμαινε κατάφωρο bitching με συνεπάγοντα σαλόνια στην Espresso και πολλά ζευγάρια μαύρων γυαλιών έξω από την Ευελπίδων και, τελικώς, μερική ή όλικη αναπηρία (μου) από τις απανταχού κλωτσιές. Γιατί λοιπόν να σύρω στο βούρκο των tabloids τον πολύπαθο χώρο της Τέχνης που, ως γνωστόν, είναι αγγελικά πλασμένος?
Τώρα πια όμως πέρασε η μπόρα. Οι παραστάσεις ανέβηκαν, το μυαλό άρχισε πάλι να πήζει, το άγχος υποχωρεί μέρα με τη μέρα και ίσως στις επόμενες μέρες επανέλθει η ζωή (μου) στους κουλεμανσόν ρυθμούς της.
Καλά κούλουμα! Not!
Τετάρτη, Φεβρουαρίου 10, 2010
A smile for the morning after
Σκέφτηκα να μην αρχίσω κατευθείαν με το τερατώδες ποστ που ετοιμάζω. Είναι βράδυ και βρέχει και μάλλον θα ξυπνήσουμε με βροχή. Οπότε για πρωινό καφέ προτίμησα ένα πολύ ωραίο τραγούδι και μια βόλτα με ποδήλατο. Οι μέρες που έρχονται ξεκινούν από "Α" κι έχουν χρώμα "Μελί". Καλημέρα!
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)