To χόρτο

Όπως είναι γνωστό, η γιαγιά παίρνει ναρκωτικά. Ελαφρά μεν, ενοχλητικά δε. Σήμερα το πρωί, ξύπνησα και τη βρήκα στο σαλόνι με τη φίλη της, την κυρία Μαρίνα του β’ ορόφου, να φοράνε τους γούνινους γιακάδες τους και να καπνίζουν η κάθε μιά από ένα ‘καρότο’ τόοσο (και χωρίς συμπάθειο). Όσο καλή διάθεση και να έχω, είναι λίγο alarming να ξυπνάς στις 8 και το σαλόνι σου να έχει γίνει τζαμαϊκανή παράγκα με ρενάρ πιτσιλιές.
Επειδή δε οι ηλικιωμένες γυναίκες ξυπνάνε από τ’ αχάραγα – πόσο πια να τις ξεκάνει ένα λεξοτανίλ; - έχουν όλο το χρόνο μπροστά τους να κάνουν το σταυρό τους, να πουδραριστούν, να ντυθούν, να στρώσουν τα κρεββάτια και, apparently, να γίνουν κόκκαλο βλέποντας Αυτιά. Το τελευταίο, φυσικά, είναι το σκληρότερο ναρκωτικό που κανένα rehab δεν έχει καταφέρει ν’ αναχαιτήσει.
Το καλό της υπόθεσης είναι βέβαια πως με το ντουμάνι των μπάφων, μαστουρώνει και η χοντρή τετράποδη φλοκάτη με αποτέλεσμα όταν με βλέπει να έχει ξεχάσει πως κατουριέται κι έτσι να γλιτώνουμε τις μισοκοιμισμένες πρωινές περιπλανήσεις στα πειραιώτικα σοκάκια. Το downside είναι πως εγώ το πρωί δεν αντέχω ούτε τη μυρωδιά του κανονικού τσιγάρου. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να ξυπνάω με πρωινή ανακατωσούρα και μέσα στο θολωμένο μου κεφάλι ν’ αναβοσβήνουν δεκάδες λαμπάκια από νέον που σχηματίζουν το γνωστό χιτ «Καμαρώτε τη σακούλα». Προσθέστε άλλο ένα ‘κου’ κατά βούληση.
Τώρα που το ξανασκέφτομαι, μπορεί το κρητικό χόρτο να ευθύνεται για τα τρομοκρατικά σάντουιτς της γιαγιάς τα οποία είναι σαν kinder έκπληξη από την κόλαση! Ποτέ δεν ξέρεις τί θα βρεις αν τ’ ανοίξεις: από μελιτζανοσαλάτα και πιπεριές φλωρίνης, μέχρι σκορδαλιά και φρικασέ. Ξέρω πως δεν θα το πιστέψεις αλλά μιά φορά μέσα σ’ένα σάντουιτς είχα βρει ένα κομμάτι σπανακόπιτα!Τελικά όλα κουμπώνουν μεταξύ τους!
Δυστυχώς, δεν μπορώ να πω στη γιαγιά να σταματήσει τα γάρα γιατί τη λυπάμαι: φέτος δεν βλέπει κανένα απογευματινό σίριαλ και αν καμιά φορά πέσει πάνω στα ‘Μυστικά της Σαμαρόπετρας’ έχει μπερδευτεί τόσο που πριν τελειώσει το επεισόδιο κλείνεται στο δωμάτιο της αγκαλιά με την κουκουνάρα και βγαίνει μετά από 2 μέρες νηστική και μ’ έντονα προβληματισμένο το μάτι που είχε πάθει αποκόλληση.
Έτσι την αφήνω στην ησυχία της. Προσέχω βέβαια να λουκετώνω τις πόρτες και να μην αφήνω πόπερς στο ψυγείο για να μην ξαναζήσω το ξαναμμένο french kissing που είχα δει ν’ανταλλάσουν με την κυρία Μαρίνα. Μία εικόνα, χίλιοι εφιάλτες.
Σήμερα φεύγοντας της άφησα το Trainspotting στον πάγκο της κουζίνας. You gotta do what you gotta do!