Ένας χειμώνας που τον λέγαν 'καλοκαίρι'

Φαίνεται πως στη ζωή τίποτε δεν υπάρχει από μόνο του και δεν υπάρχει αν στροβιλίζεται γύρω από τον εαυτό του. Κάθε μας κίνηση, κάθε μας στιγμή είναι ένας κρίκος που συνδέει το παρελθόν με το μέλλον μας: αυτά που μάθαμε με αυτά που πρόκειται να ζήσουμε. Η ζωή μας αλλάζει ακόμα και τις στιγμές που ξαπλώνουμε και μετράμε πόντο πόντο το ταβάνι. Προχωράμε, άλλοτε σιγά, άλλοτε ταχύτερα. Προχωράμε. Μεγαλώνουμε. Δεχόμαστε. Απορρίπτουμε πολλά απ’ όσα ξέραμε. Ετοιμαζόμαστε ν’ αγκαλιάσουμε με κλειστά μάτια όσα νιώθουμε πως έρχονται. Αργά ή γρήγορα, όλα θα είναι εδώ.

Χθες το βράδυ, επέστρεψα μετά από 12 μέρες από το Πήλιο. Αλλιώς πήγα, αλλιώς γύρισα. Στο δρόμο προς το Πήλιο, οδηγούσα ήρεμος, χαρούμενος με την αυτάρκεια μου. Στην επιστροφή, φούσκωνα ευτυχισμένος από την εξάρτηση μου στην παρουσία του Στε. Επιβεβαιωμένα πλέον. Γύρισα με την βεβαιότητα πως υπάρχουν ένα σωρό πράγματα που δεν μπορώ και δεν θέλω να κάνω μόνος. Μετά από χρόνια, δεν θέλω. Δεν υπάρχει λόγος. Η αυτονομία, όσο μεγαλώνεις, από ανάγκή μεταβάλλεται σ’ ένα όπλο που έρχεται η ώρα να το βάλεις στη θήκη του. Και όταν το ξαναχρειαστείς...

Όλα στη ζωή είναι θέμα μοιρασιάς: ο χρόνος, το αίσθημα, το γέλιο, οι εμμονές, το σκοτάδι. Ωραία τα μοιράσαμε τόσες μέρες. Σαν μικρό τρέηλερ για όσα έρθουν. Μετά από τόσους μήνες χρειαζόμασταν μια σφραγίδα. Οι δυό μαζί και ο καθένας μόνος για τους ξεχωριστούς του λόγους.

Χορτάσαμε ήλιο, θάλασσα, καθαρό νερό κι ασφάλεια. Μεγαλώνουμε. Είναι καλύτερο να μεγαλώνεις μαζί.

Tricks are for kids. ;-)

Αύριο ξαναφεύγουμε.

Θα τα ξαναπούμε σε μερικές μέρες.

Να προσέχετε και να γελάτε.