Dance one year in, kiss one goodbye

Ok! Το ξέρω πως στο τέλος ο Τζο Γκίλις κατέληξε στο χώμα και η Νόρμα Ντέσμοντ στη φωλιά του κούκου αλλά όσο κι αν έχω ψάξει δεν έχω ακούσει πιο αισιόδοξους και τρυφερούς στίχους για τη νέα χρονιά. Ειδικά όταν το τραγουδά η Γκλεν Κλόουζ! Θέλω να σας ευχηθώ τόσα πολλά αλλά τίποτε απ' όλα δεν είναι τόσο σημαντικό όσο η αγάπη και το χαμόγελο. Το δικό σας και όσων αγαπάτε. Να γελάτε και να αγαπάτε. Να γελάτε και να αγαπάτε!
Να ζήσετε όλοι μια υπέροχη χρονιά!

The perfect year - Glenn Close & Alan Campbell

Καλά Χριστούγεννα

Τα παλιά Χριστούγεννα έρχονταν στο σπίτι τα αδέλφια των γονιών μου και τα ξαδέλφια μου. Τέτοιες ήταν οι μέρες που τα μικρά παιδιά τρώγαμε στο δωμάτιο βλέποντας χριστουγεννιάτικα κινούμενα σχέδια και παίζοντας επιτραπέζια με τα Στρουμφάκια και κάτι πιγκουίνους που ανεβοκατέβαιναν μια σκάλα τραγουδόντας. Θυμάμαι πώς μου ανέβαινε το αίμα στο κεφάλι όταν το χριστουγεννιάτικο τραπέζι μετατρεπόταν σε νησιώτικο γλέντι με Πάριο και Κονιτοπούλου. Θυμάμαι τη μαμά μου που ξύνιζε όταν απ' όλα τα καλούδια του κόσμου, οι καλεσμένοι της ζητούσαν τζατζίκι. Θυμάμαι όμως και τον μπαμπά μου να είναι υπερχαρούμενος που είχε μαζί όλα του τα αδέλφια. Και αυτή η χαρά του κρατούσε για πολλές μέρες μετά το τραπέζι.
Θυμάμαι πως ήταν Χριστούγεννα την πρώτη φορά που οι γονείς μου με αποκάλεσαν 'Νανάκο' την ώρα που μου έδιναν το δώρο του Άγιου Βασίλη: ένα τεράστιο διαστημικό σταθμό από lego που προσπαθούσα μέρες να το συναρμολογήσω. Αλλά ήμουν πολύ μικρός και δεν τα κατάφερνα. Κι ένα απόγευμα, γυρνόντας από το σχολείο, το δωμάτιο μου ήταν γεμάτο πολύχρωμα μπαλόνια και στη μέση ο σταθμός φτιαγμένος μέχρι την τελευταία του λεπτομέρεια. Την επόμενη μέρα δεν πήγα σχολείο και έμεινα στο σπίτι να παίζω με τον μπαμπά μου και το καινούριο μου παιχνίδι.
Θυμάμαι τη γιαγιά που μας έλεγε όλες τις απίθανες ιστορίες για τα καλλικάντζαρα και τον παππού να κάθεται την παραμονή των Χριστουγέννων στην μεγάλη του πολυθρόνα και να μας διαβάζει τη Χριστουγεννιάτικη ιστορία του Ντίκενς. Μια χρονιά αποπειράθηκε να μας διαβάσει τον 'Γερο Στάθη' αλλά απέτυχε παταγωδώς.
Θυμάμαι χιονισμένα Χριστούγεννα στην Αμβέρσα, το παλιό μας ασημένιο δένδρο που κάθε χρόνο έριχνα κατά λάθος και το πρωινό ξύπνημα για να πάμε στην εκκλησία κατά τις 7 την ημέρα των Χριστουγέννων. Τους υφασμάτινους κόκκινους φιόγκους που σιδέρωνε η μαμά μου προτού δέσει με προσοχή σε κάθε κλαρί του δένδρου. Τις δίπλες που ποτέ δεν έφτιαχναν γιατί δεν άρεσαν σε κανέναν εκτός από εμένα. Τα κάλαντα με τη Mrs Mira που μαζευόμασταν πολλά παιδιά και πηγαίναμε στο σπίτι του καθενός και τραγουδούσαμε 11 αγγλικά χριστουγεννιάτικα τραγούδια. Μετά επιστέφαμε στο ύπερστολισμένο σπίτι της, τρώγαμε σάντουιτς, σοκολάτες και πορτοκαλάδα και μοιραζόμασταν τα λεφτά που είχε ο κουμπαράς. Τα πρώτα Χριστούγεννα του Λέννυ στο σπίτι, που όλα του έκαναν εντύπωση: το δένδρο, τα κουτιά με τα δώρα που τα άνοιγε λες και ήξερε πως κάτι όμορφο κρύβεται εκεί μέσα. Τα Χριστουγεννιάτικα τραπέζια σε φίλους, τα πάρτυ που κάναμε στο σπίτι, τις σακκούλες με τα σπασμένα ρόδια, το δίσκο με το λικέρ και τον κουραμπιέ του Άγιου Βασίλη.
Όλα αυτά σκεφτόμουν σήμερα το μεσημέρι την ώρα που τρώγαμε, ξανά μαζεμένοι όλοι στο σαλόνι των γονιών μου. Σαν ένα deja vu που ξέρω από τώρα πως θα επαναληφθεί σε 365 μέρες. Λες και είναι όμορφα που μερικές φορές η ζωή σταμάτα στις ευτυχισμένες μέρες. και κάθε χρόνο σου τις ξαναφέρνει λες και δεν μεγάλωσες ούτε ένα λεπτό από τη στιγμή που έβαλες τη πρώτη σου μπάλα, στο πρώτο σου δένδρο, τα πρώτα Χριστούγεννα που θυμάσαι.
Να ζείτε όλοι ευτυχισμένοι. Εσείς, οι οικογένειες σας και ο χρόνος που περνάτε μαζί.

Essential Christmas Listening: White Christmas - Bing Crosby

ΠΩΣ ΝΙΚΗΣΑ ΤΟΝ ΠΥΡΕΤΟ

Τα τελευταία 24ωρα ήταν πολύ κρίσιμα. Φάρμακα, αντιπυρετικά, αντιβιώσεις, σιρόπια. Και πάνω απ' όλα συμβουλές: να πίνω νερά, να πίνω χυμούς, να κοιμάμαι, να κάνω ζεστά ντους κλπ κλπ. Ξαπλωμένος στο κρεββάτι με το Λέννυ να με κοιτά με βδελυγμία κάνοντας ανελέητο ζάππινγκ με σκοπό να μου τηγανίσει και τον εγκέφαλο.
Τα βράδια κουτουλούσα σε όποια κάσα όποιας πόρτας βρισκόταν στο διάβα μου. Ο δρόμος για ένα ποτήρι νερό ήταν ένα ναρκοπέδιο από καρούμπαλα και μώλωπες.
Ο ύπνος βαθύς σα λήθαργος γεμάτος εφιάλτες: ήμουν λέει στη Θεσσαλονική - γνωστή για τον άκρατο ερωτισμό της - και πήγαινα σε έναν γάμο με τον Βασιλάκη, ο οποίος αντί να συνοδεύει τη Μίνα, συνόδευε τη Χάλι Μπέρι. Και μόλις φτάσαμε στην εκκλησία, θυμήθηκα πως έπρεπε να φύγω γιατί είχα να γυρίσω το βίντεο κλιπ ενός τραγουδιού του Σότη Βολάνη. Το μόνο καλό ήταν πως στα κουπλέ θα φορούσα το μαύρο μου το κουστούμι, που πολύ μου πάει, και στα ρεφρέν θα φορούσα ένα ροζ παλτό και θα κρατούσα μια τετράγωνη ομπρέλλα. Τρία βράδια το ίδιο όνειρο.
Την αρρώστια όμως τη νίκησα μόνος μου. Χτες βράδυ έδωσα την οριστική μάχη με τον πυρετό και τον γονάτισα. Όχι με φάρμακα και αηδίες. Άλλα με μια μεγάλη πίτσα με πεπερόνι και διπλό τυρί, 8 κομμάτια φτερούγες μπάρμπεκιου, 8 πικάντικες κοτομπουκιές και 6 μπαστουνάκια σκορδόψωμου. Kι εκεί που η συμβατική ιατρική απέτυχε, η Dominos' Pizza θριάμβευσε!
Ξεράθηκα στον ύπνο σαν ανακόντα για περίπου 10 ώρες! Κάποιες στιγμές με άκουγα να ροχαλίζω και να γλύφω από τα χείλια μου μπάρμπεκιου σος που είχε ξεραθεί. Είμαι βέβαιος αγαπημένε μου αναγνώστη πως με έχεις σιχαθεί από τα τρίσβαθα της μαύρης σου ψυχής αλλά λίγο με νοιάζει! Γιατί σήμερις το πρωί - πριν μισή ώρα δηλαδή - ξύπνησα περδίκι! Ούτε πυρετός, ούτε πονεμένα κόκκαλα, ούτε βουλωμένη μύτη, τίποτε, τίποτε! Ρεκτιφιέ κανονικό!
Είμαι πάρα πολύ χαρούμενος! Το βράδυ θα πάρω τη Μπουλού και θα πάμε βόλτα και σινεμά και για φαγητό και θα κάτσω και κάτω από λαμπιόνια και θα με βγάλω πολλές πολλές φωτογραφίες να 'χω να με θυμάμαι!

Υ.Γ. Ελπίζω αυτή η εξομολόγηση να γίνει πηγή έμπνευσης και δύναμης για ομοιοπαθούντες και αν μπορεί κάποιος να με διαφωτίσει σχετικά με τη ζωή και το έργο του Γιάννη Κατέβα, τον οποίο έχει εδώ και πολύ ώρα η Μενεγάκη και τον λιβανίζει. Ποιός είναι, τι έχει πει και το κυριότερο ΓΙΑΤΙ επιστρέφει! (Για να μην παρεξηγηθώ εγώ La Sousourela παρακολουθώ αλλά δυό φορές άλλαξα κανάλι κι έπεσα πάνω στον Mr Misery 1974).

The Curse of the Black Tapa.

Έχουν περάσει 5 μέρες κι ακόμα έχω πυρετό. Χθες τα ξημερώματα έφθασε 39,4 και αυτή τη στιγμή που γράφω έχω 37,6 - με άγνωστες τάσεις. Ξέρω πως σας τα ζαλίζω αλλά αυτό το θέμα έχει σήμερις το κανάλι, αυτό θα σας ανταποκρίνω! Αν συνεχίσω να είμαι άρρωστος μέχρι και την Τρίτη τότε μάλλον θα πάω στο νοσοκομείο και μετά στην ενορία Αγίου Βασιλείου με σκυμμένο το κεφάλι να ζητήσω συγχώρεση για όσα θα έκανα την επόμενη τετραετία.
Αυτό φυσικά που θα με δαιμονίζει όσο σοτάρομαι στα καζάνια της κόλασης είναι πως θα έχει γλιτώσει η κοντοστούμπα που ματιάζει φριχτά κι εγώ που αντικειμενικά είμαι η χαρά της ζωής, θα σβήσω σαν το κεράκι της Λαμπρής μέσα στα Χριστούγεννα. Η κατάρα της Τapas φαίνεται πως εκτός από ολέθρια, είναι και οξύμωρη. Μαλάκο!
Και είναι Χριστούγεννα! Δεν υπάρχει χειρότερο από το να κυκλοφορεί ο κόσμος χαρούμενος στους δρόμους κι εσύ να παίζεις 'τσίμπι-τσίμπι κόκκορα' με το θερμόμετρο. Αυτό βέβαια μου είχε ξανασυμβεί το καλοκαίρι των Ολυμπιακών.
Είχα πάει, που λες, στη Χαλκίδα για να φάω γουρουνόπουλο για τη χάρη της Μεγάλης Παρασκεύης. Περιττό να σου πω πως το χωνεύω ακόμα εκείνο το γουρούνι. Με αφορμή τη δηλητηρίαση όμως ξεράθηκα στο κρεββάτι για 2,5 μήνες. Αν ήμουν σε ριάλιτι θα είχα συμβόλαιο με μεγάλη δισκογραφική και 200,000 ευρώ ν' αερίζομαι. Υπερκόπωση, είπαν οι γιατροί που, μεταξύ μας, εκείνο το καλοκαίρι πρέπει να γνώρισα παραπάνω από τους μισούς παθολόγους του λεκανοπεδίου. Ο κόσμος να τρέχει από το μπάντμιντον στο Άρσης Βαρών Νίκαιας κι εγώ από το Μετροπόλιταν σε καταθλιπτικά ιατρεία με πανομοιότυπους δερμάτινους καναπέδες. Ήταν το καλοκαίρι που είχα ολοκληρώσει με μεγάααλη επιτυχία τις εμφανίσεις μου στο ναυτικό, μια σχέση 4 χρόνων και 12 συνεδρίες ψυχοθεραπείας. Ευτυχώς που είχα γνωρίσει και τον Πωλ, έναν Αυστραλό που συνόδευε την αντίστοιχη αποστολή και μου έφερνε παγωτά στο σπίτι - συνήθως μετά τις 12 το βράδυ. Μετά ο Πωλ έφυγε και μου είπε να πάω μαζί του στη Μελβούρνη. Θα πήγαινα αλλά η Πωλινίτσα δεν με άφησε. Την είχα ορίσει relationship manager εκείνες τις μέρες. Απολύθηκε λίγο μετά την αναχώρηση του Πωλ.
Τώρα δεν έχω Πωλ. Το Λέννυ έχω αλλά αυτός το μόνο που μου φέρνει είναι το γουρουνάκι του για να παίξουμε. Καμιά φορά παίζουμε 'τα κεφτεδάκια' αλλά κι αυτό για λίγο.
Τώρα νύσταξα πάλι. Και ίδρωσα. Και πείνασα.

Υ.Γ. Σας αφήνω μ' ένα πολύ γλυκό Χριστουγεννιάτικο τραγουδάκι, να 'χετε να χοροπηδάτε.

"Γυάλιζαν τα βλέφαρα της..."

Tο χειρότερο πράγμα με τον πυρετό είναι πως σε αποφεύγουν όλοι. Κανείς δεν σε πλησιάζει μη τυχόν και κολλήσουν το χτικιό. Για το κωλόσκυλο, δεν θα το συζητήσω: από την ώρα που ξεράθηκα μια φορά τον πέτυχα τυχαία στο μπάνιο. Εγώ έμπαινα, εκείνος ροχάλιζε. H μαμά μου έφερε λίγη σούπα και ψάρι. Μην φανταστείς...στο ασανσέρ τα άφησε κι εγώ πάτησε το κουμπί να τα τραβήξω. Μόνο κάποιες στιγμές σαν κλέφτες μπαίνουν και βγάζουν βόλτα το παιδί. Ίσως πάλι και να ξεκλειδώνει και να φεύγει μόνος του. Δεν ξέρω, δεν καταλαβαίνω. Έχω την αίσθηση πως κάθε λίγη ώρα λιποθυμώ.
Προσπαθώ να συγκεντρώσω τη σκέψη μου αλλά νιώθω πως ο νους μου βράζει.
37
38,3
38,7
38,6
39,2
39,4
Αυτή τη στιγμή 39 σκέτο. Όχι εντελώς σκέτο. Με λίγο βουητό στ' αυτιά και 4 μελομακάρονα 2007 στο πιατάκι δίπλα στο νερό. Ιδρώνω σιγά σιγά αλλά δεν ξέρω γιατί. Δεν θα μου πέσει ακόμα ο πυρετός. Πάντα μεσημέρια φεύγει.
Θα παραληρήσω μερικές ώρες ακόμα.
Πολλά έχω να γράψω αλλά είμαι πολύ κουρασμένος.
Το ξέρω πως θα με πείτε προκατειλημμένο αλλά η κοντοστούμπα που ματιάζει με κατάντησε έτσι. Κι εμένα και την Πωλινίτσα γιατί φθόνησε την αγάπη μας που είναι πιο μικρή από το σύμπαν.
Θα 'θελα να πω μια καλή κουβέντα για όλους σας αλλά η σκέψη μου είναι πιο σκόρπια κι από τις μπίλιες μου. Μου έλειψε τόσες μέρες αυτή η γραμματοσειρά.
Σας χαρίζω όμως ένα τραγουδάκι από την "Ουρανία" με τη φωνή της Πρωτοψάλτη που είναι τόσο όμορφο και τρυφερό και με τον καιρό θα σας βάλω κι άλλα κομμάτια γιατί ωραία παρέα μου κρατάει μέσα στη ζάλη μου.
Καληνύχτα. Αύριο δεν θα είμαι καλύτερα.

20 και 20 και ίσως παραπάνω

Δεν καταλαβαίνω γιατί, έστω για μία φορά, δεν συλλαμβάνουν εκτός από τον κακοποιό και μερικούς από τους γονείς των 20 βιασθέντων ή των 20 παραλίγο βιασθέντων. Κάποιον από τους γονιούς που δεν ήξεραν πως επί 1 χρόνο κάθε 9 μέρες βιάζεται ή γίνεται απόπειρα βιασμού ενός ανήλικου στη περιοχή τ ους. Γιατί να φταίει μόνο ο 20χρονος όταν 40 οικογένειες δεν μίλησαν, δεν κατήγγειλαν ή, όπως είπαν, δεν ήξεραν τι είχε συμβεί στο παιδί τους. Είναι ποτέ δυνατόν? Εγώ έχω σκύλο και από τα κέφια του μετά την βόλτα καταλαβαίνω αν μπλέχτηκε σε σκυλοκαυγά. Υπάρχει ποτέ πιθανότητα να μην αντιληφθείς πως κάτι τραγικό έχει συμβεί στο μονάκριβο σου που ζείτε στο ίδιο σπίτι, τρώτε στο ίδιο τραπέζι και το παίρνεις αγκαλιά πριν την καληνύχτα? Πόσο διεκπεραιωτική είναι αυτή η αγκαλιά? Πως γίνεται να μην 'ακούς' τη ψυχή του ίδιου σου του παιδιού?
Πως γίνεται να είναι 8-12 ετών και να έχει την απόλυτη εμπιστοσύνη σου όταν βγαίνει από το κατώφλι? Ποιός το συνοδεύει στ' αγγλικά, ποιός τον παρακολουθεί όταν παίζει στο πάρκο, ποιός γονιός στέλνει το παιδί του στο περίπτερο και δεν ανησυχεί όταν επιστρέφει μετά από αδικαιολόγητα πολλή ώρα, χωρίς τσιγάρα και βουλιαγμένο στη σιωπή και την ενοχή?
Γιατί να πάει μόνον ο ένας φυλακή και όχι αυτοί που επέτρεψαν να γίνουν 40 + τα θύματα επειδή φάνηκαν ανίκανοι να προστατέψουν τα παιδιά τα δικά τους αλλά και των άλλων?
Ίσως πολλοί να το έχουν ξεχάσει αλλά υπάρχει και κάτι που λέγεται πρόληψη. Και ξεκινάει από την οικογένεια, απλώνεται στη γειτονιά, στο πάρκο και φτάνει μέχρι τις ζωές... ανήλικων και εικοσάχρονων.

Kalanta by Despina

Απόψε στη δουλειά, εγώ και η Ντόνα διαβάζαμε Downtown. Τώρα που ξαναδιάβασα την φράση σκέφτομαι πως αυτό το πόστ θα μπορούσε και να τελειώσει εδώ. Παρ' όλα αυτά συνεχίζω. Μέσα σε όλα τα κουλεμανσόν υπήρχε και μια ερώτηση στην οποία διαφόροι επώνυμοι, ερωτήθηκαν τι θα ήθελαν να κάνουν πριν εκπνεύσει ο χρόνος. Για να σας κατατοπίσω, η Ελένη Πετρουλάκη θέλει να βρει χρόνο για να τελειώσει τη διακόσμηση ενός παιδικού δωματίου και κάποιος Γιώργος Τσατσίδης, θέλει να βρει χρόνο για να κάνει σεξ. ΟΚ! Εγώ θα ήθελα πριν τελειώσει ο χρόνος να μαζευτούμε εκατό περίπου άτομα και να πάμε στο Ρεξ, στο ιερό τέμενος της Δέσποινας. Now, pay attention γιατί το θέμα πρόκειται να γίνει Jambi!
Στην επίμαχη σκηνή όπου θα βλέπουμε ένα πρωτόγνωρο για τα ελληνικά δεδομένα θέαμα - aka τη μιά μαιμού να εμφανίζεται κρεμασμένη από το πολύφωτο και την άλλη να βγαίνει βιδωμένη με ούπατ στο πάτωμα - θα σηκωθούμε όλοι κι αντί για φρέσκα γαρύφαλλα από τρισάγιο θ' αρχίσουμε να πετάμε σφιχτά αυγά. Κατά προτίμηση κόκκινα της Λαμπρής για να κάνει και οξύμωρο στέιτμεντ την ώρα που η επόμενη απόλυτη ελληνίδα στάρ θα άδει τα 'Γκάλαντα'. Επίσης, επειδή το νέο λούκ της Despina είναι μιξ n' μάτς η πρόταση να πετάξουμε και μιξ n' ματς λαχανικά, θα συζητηθεί πολύ σοβαρά αρκεί να 'δένουν'. Φερ' ειπείν ντομάτα με αγγούρι, σπανάκι με σπανάκι, σέλινα με μαιντανά. Επίσης, όποιος είναι καλός στη σκοποβολή διατίθεμαι να του δανείσω το φλόμπερ ή τη σφεντόνα μου για να 'κεράσει' το σχήμα ό,τι προαιρείται. Το πέταγμα αντικειμένων θα συνοδεύεται από άριες τύπου "Κράαα - Κράααα" μέχρι τα σκηνώματα να αποχωρήσουν για τα καμαρίνια κι από εκεί για το Ελ. Βελ. με άγνωστο προορισμό και ανοιχτή ημερομηνία επιστροφής.
Αν η αποστολή στεφθεί με επιτυχία, δεσμεύομαι να ναυλώνω κάθε Σάββατο πούλμαν του κυρίου Κυριακάκη που θα αναχωρούν μετά τα μεσάνυχτα από το Σύνταγμα με σκοπό αντίστοιχες επισκέψεις σε "ό,τι πιο πρωτότυπο έχουμε δει σε αθηναική πίστα" - βλ. Ζήνα, Κιάμο, Γαρμπή και Ειρήνη Μερκούρη, που μεγάλο άχτι την έχει ο Θύμιος.
Δηλώσεις συμμετοχής και brainstorming εντός.

Δεν ξέρω αν στο' πα...

Τις τελευταίες μέρες, ίσως και λίγο πιο πριν από αυτές, θυμήθηκα πως είχα ξεχάσει να λέω στους ανθρώπους γύρω μου πόσο τους αγαπάω. Με γέλασε για λίγο η πλάνη πως ο κόσμος έχει ανάγκη από έργα και όχι λόγια. Όχι λέξεις. Ίσως γιατί φοβόμαστε τις λέξεις. Ίσως γιατί νομίζουμε πως κάπου θα χαθεί η αντιστοιχία. Ίσως γιατί μερικές λέξεις φανερώνουν μεγαλύτερη αδυναμία από τη δύναμη που τελικά κρύβουν.Είχα ξεχάσει πόσο μου αρέσουν οι λέξεις. Ο Θ. μου το κρατούσε σαν κατηγόρια: "είσαι του αφρού", μου έλεγε "κοιτάς τις λέξεις και όχι τις πράξεις". Και μου πετούσε και καμιά πέτρα για να μην ξεχνιέμαι. Δεν είχε βέβαια άδικο. Προτιμώ τις λέξεις από τις πράξεις. Γενικά είμαι κατά των αποδείξεων. Όχι γιατί δεν με συμφέρουν αλλά μόνο γιατί με τα λόγια χρειάζεται μεγαλύτερη εμπιστοσύνη. Με τις πράξεις περιμένεις την επαλήθευση. Με τα λόγια πιστεύεις, εδώ και τώρα. Η ζωή μας τρέχει και μερικές φορές οι αποδείξεις αργούν. Γι' αυτό τηλεφώνησα προχτές στη Πωλινίτσα και τον Αλεξούλη για να τους υπενθυμίσω πόσο τους αγάπω. Γι' αυτό λυπήθηκα που το Σάββατο βγήκε από το αυτοκίνητο μου ο Ηλίας και δεν του είχα πει πόσο τον αγάπαω που είναι φίλος μου. Και στη μαμά μου το είπα χτες που της πήγα το στιφάδο. Και στη Νατάσσα το ψιθύρησα χτες την ώρα που έβαζε το παλτό της. Και στο Λέννυ το είπα σήμερα το πρωί όσο χοροπηδούσε μέσα στο ασανσέρ. Και το βράδυ θα τηλεφωνήσω στα Μποτάκια και τον Δημήτρη και στο Νίκο και σε πολλούς άλλους. Όχι μόνο γιατί τους αγαπώ αληθινά και τους σκέφτομαι. Και για έναν άλλο λόγο που μου διαφεύγει. Δεν πειράζει όμως. Μερικά πράγματα δεν χρειάζονται δικαιολογία.
Κι αν έχουμε ήδη κλείσει το τηλέφωνο, δεν ξέρω αν στο'πα... σ' αγαπώ!

Σου γράφω 1η του Δεκέμβρη

Αγαπημένο μου blog,

καλό σου μήνα. Το ξέρω πως τις τελευταίες μέρες σε παραμέλησα αλλά ζητάω την κατανόηση σου. Προέκυψαν πολλά θέματα που απέσπασαν την προσοχή κι απαίτησαν τον χρόνο μου. Καταρχάς, η Σαββατογεννημένη για την οποία σου μίλησα πριν 2 πόστς δήλωσε πως θέλει να συμμετάσχει στο επόμενο 'Σουρβάιβορ' και όπως καταλαβαίνεις κινητοποιήθηκε ολόκληρος μηχανισμός για να προωθήσουμε την αίτηση της. Αν όλα πάνε καλά, το επόμενο Πάσχα θα το περάσει στο Κιριμπάτι!
Επίσης, προχτές το βράδυ έκανα τη πρώτη μεγάλου μήκους διαδρομή με τη Μπουλού. Πήγα στη Χαλκίδα. Τη νύχτα. Με βροχή. Πως με βρίσκεις?! Βέβαια, σε κάποια σημεία της εθνικής τα φώτα ήταν σβηστά. Και πάνω που έψαχνα τρόπο να δω λίγο πιο πέρα από τη μύτη μου, θυμήθηκα τα 'μακρινά' μου φώτα! Γαμώ? Αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν το πόσα αυτοκίνητα μου έκαναν σινιάλο με τα δικά τους φώτα. Η αλήθεια είναι πως ήμουν πολύ πεντάμορφος προχτές αλλά, πού με μυρίζονταν μες στο σκοτάδι?!
Έκανα κι άλλα που δεν μπορώ να σου πω γιατί είναι x-rated. Πάντως ξεκουράστηκα, έφαγα τρία πιάτα μακαρόνια και είδα και το νέο βίντεο κλιπ της Βέρας Λάμπρου με τίτλο "Αιμορραγώ"!
Αγαπημένο μου μπλόγκ, ήθελα να σου πω πόσο πολύ σε αγαπάω κι αυτό τον μήνα σου υπόσχομαι να σου αφιερώσω περισσότερο χρόνο. Ούτως ή άλλως, έχω να γράψω το διπλό Χριστουγεννιάτικο Ημερολόγιο Χωρισμένων, πολλά μαθήματα Κουλεμανσόν γιατί κοντεύει να πιάσει αράχνες το φρονιστήριο και πολλά πολλά άλλα μέχρι να κλείσουμε στις 28 Δεκεμβρίου για να πάω στο ραντεβού με τον έρωτα!
Σε αφήνω με το αγαπημένο σου 'γλυκό' τανγκό γιατί έχει έξω μια ωραία συννεφιά και η μυρωδιά του καφέ μου 'φερε χαμόγελα.
Καλό μήνα!