Loving Dimitra!

  

Τόσο καιρό δεν σας έχω μιλήσει καθόλου για το ριάλιτι, ούτε για το περσινό, ούτε καν για τότε που παραλίγο να βγω με rollerblades στη σκηνή με την Καλομοίρα Fame Story - θύμισε μου να στο πω μια μέρα. Σήμερα όμως ήθελα πολύ να σας δείξω αυτό το υπέροχο πλάσμα που λέγεται Δήμητρα Σταθοπούλου. Όχι γιατί έχει τη φωνή που ακούς μια φορά στα χίλια χρόνια. Τραγουδάει πολύ όμορφα, σωστά κι εννοώντας κάθε λέξη που βγαίνει από τα χείλη της. Όμως η Δήμητρα ξεχωρίζει από τα παιδιά που έχεις συνηθίσει να βλέπεις στα talent shows και για μερικούς ακόμα λόγους.

 


Ξεχωρίζει γιατί ανήκει στη σπάνια κατηγορία ανθρώπων που το πρώτο αίσθημα που νιώθουν μόλις ξυπνήσουν είναι ευγνωμοσύνη για τη ζωή και την καινούρια μέρα. Δεν το λέει ποτέ αλλά το καταλαβαίνεις. Με χαμόγελο μόνιμα σκαλισμένο στο πρόσωπο της, με λάμψη και χαρά στα μάτια της, με διάθεση να προσπαθήσει, να μάθει και τελικά ν' αλλάξει προς το καλύτερο. Ποτέ δεν κακολογεί, ποτέ δεν θυμώνει, ποτέ δεν σταματά να χορεύει. Σαν το Καλομοιράκι. Μόνο που είναι πιο τσουπωτή και όταν τραγουδάει δεν νομίζεις πως ήρθαν οι εξωγήινοι.

 

Όλοι την αγαπάμε γιατί ποτέ δεν συννεφιάζει, δεν ενοχλεί, δεν δυσανασχετεί. Μου θυμίζει με τον πιο χαριτωμένο τρόπο πως αυτό που είμαστε είναι το ελάχιστο από αυτό που μπορούμε πραγματικά να γίνουμε. Το μόνο που την απασχολεί είναι να τραγουδήσει ό,τι ήχο φτάσει στ' αυτιά της όχι για τον εαυτό της αλλά και για την χαρά των άλλων. Μοιρασιά λέγεται αυτό. Το μισό της ευτυχίας. Το υπόλοιπο θα το βρει, είναι μικρή ακόμα.