New York Vs Μεσολόγγι

Η ιστορία λίγο πολύ γνωστή: Ρωμιός συνάντησε Ρωμιά σε θερινό παραθαλάσσιο μπαρ, Αύγουστο μήνα στην Αθήνα. Προσπερνόντας τα κουραστικά κλισέ ("έχεις φωτιά?" / "να σε κεράσω άλλη μια Batida de CoCo?" / "έχει υγρασία απόψε" κλπ) με ταχύτητα Τσικλητηρείων Αγώνων, κατέληξαν στο άνευ κλιματιστικού σπίτι του νεαρού για μια φλογερή βραδυά! Λογικό, αφού στις μέρες μας φαίνεται πως ο πιο σίγουρος τρόπος για να σπάσει ο πάγος σε μια νέα γνωριμία είναι το σεξ!
Την επόμενη μέρα, ορίστηκε το δεύτερο (κατ' ουσίαν πρώτο) ραντεβού. Στη ανακαινισμένη ταράτσα της κλασσικής "Μεγάλης Βρετανίας". Αθηναίος της Νέας Υόρκης αυτός, Μεσολογγίτισα της Αθήνας εκείνη. Δημοσιογράφος της καταστροφής και 3,5 Καρδιναλίων αυτός, δικηγόρος του χαρτόσημου αυτή. Ο δεύτερος γύρος κουραστικών κλισέ για το 'One Night Stud'της προηγούμενης ("το χτεσινό ήταν μια έκπληξη για 'μένα" / "δεν είμαι η κοπέλα της μιας βραδυάς" / "δε συνηθίζω να φέρνω γυναίκες στο σπίτι, αλλά εσύ κάτι μου έκανες" κλπ) 'έτρεξε' εξίσου γρήγορα με τον πρώτο.Στ0 17 λεπτό είχαν ήδη πιεί το δεύτερο κοκτέηλ ("όπως Αμερική") και λίγο πριν παραγγείλουν το τρίτο συνειδητοποιούν πως πέρα από το σεξ μάλλον δεν είχαν και πολλά κοινά. Η ζωή είναι μικρή, ο χρόνος χρήμα πλήρωσαν και έφυγαν.
Βγαίνοντας στη Πανεπιστημίου τους πλησιάζει ένας πλανόδιος αλλοδαπός πουλώντας μολύβια. Δεν ζητιάνευε, πουλούσε μολύβια. Πριν η κοπέλα προλάβει να κουνήσει το κεφάλι εννοώντας "όχι, ευχαριστώ", ο νεαρός πρόλαβε και του έριξε μια κλωτσιά λέγοντας μια βρισιά σε βλάχικα αγγλικά. Ο αλλοδαπός εξεπλάγη τόσο ώστε να μην καταφέρει να αρθρώσει συλλαβή. Η κοπέλα αποσβολωμένη ξαναπρόβαλε στην οθόνη του μυαλού της τα τελευταία 5 δευτερόλεπτα μπας και καταφέρει να πιστέψει τι είχαν δει τα μυωπικά της μάτια. "Τι έπαθες?" ρώτησε ο καβαλιέρος. Εκείνη σιώπησε. Ήταν μια από εκείνες τις στιγμές που όλες οι βρισιές του κόσμου σου φαίνονται απογοητευτικά λίγες. "Α! Εμείς στη Νέα Υόρκη δεν τους χωνεύουμε τους ξένους. Ούτε τους ζητιάνους." της είπε. "Άντε προχώρα." Το ότι το έλεγε αυτό ένας άνθρωπος για μια ομάδα άλλων ανθρώπων ακούστηκε θλιβερό. Το ότι το έλεγε ένας Έλληνας που μένει 13 μήνες στη Νέα Υόρκη, μετέτρεπε το θλιβερό σε τραγικό. "Μόλις θυμήθηκα πως έχω μια επείγουσα δουλειά", είπε η αποσβολωμένη. "Έλα και θα σε κάνω να την ξεχάσεις" είπε κλείνοντας το μάτι ο επιβήτορας. "Η δουλεία μου είναι να μην κάνω εμετό. Μετά απ' αυτό που είδα μάλλον δεν θα τα καταφέρεις" είπε και κατέβηκε βιαστικά τα σκαλιά του μετρό.

Συμπέρασμα: Πιθανότατα να μην φταίει η Νέα Υόρκη. Ίσως και να ήταν η διακιολογία. Πόσο μπορεί μια πόλη να αλλάξει έναν αξιοπρεπή άνθρωπο? Η καφρίλα είναι μάλλον γενετικό γνώρισμα. Παντού είσαι κάφρος και σωβινιστής. Απλά ένα αεροπορικό εισιτήριο σε αλλάζει σε κάφρο με διαβατήριο.
(Η οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις είναι απόλυτα εσκεμμένη και καθόλου, μα καθόλου σας ορκίζομαι, τυχαία).