H συνομωσία του σφραγισμένου αιδοίου

Αυτό που μου έκανε τη μεγαλύτερη εντύπωση φέτος το καλοκαίρι, ήταν οι γυναίκες - και είμαι βέβαιος πως μετά από αυτή τη δήλωση, έχω την απόλυτη προσοχή σου. Άκου να δεις τί (παρατήρησα πως) συμβαίνει:
Όπως έχουμε ξαναπεί, το θέμα του φετινού καλοκαιριού ήταν "το ωραιότερο καρότσι του κόσμου είσαι εσύ!". Καρότσια, καρότσια, καρότσια. Και όπου δεν έβλεπες καρότσια, έπεφτες πάνω σε μια φουσκωμένη κοιλίτσα. Όλα αυτά είναι πολύ ωραία και φυσιολογικά και υπέροχα.
Όσο περνούσαν όμως οι μέρες άρχισε να φαίνεται πως μιά περίεργη συνομωσία είχε στηθεί ανάμεσα σε όλες τις μέλλουσες και μη μαμάδες: σεξουαλικό εμπάργκο!
Με την αγωνιστική λεζάντα "τώρα είμαι μάνα!" οι νέες μαμάδες φαίνεται πως αποφάσισαν ότι η δουλειά του συζύγου έχει τελειώσει και αν σκεφτεί να απλώσει το ξερό του θα βρεθεί σε μηδενικό χρόνο να μαζεύει τα κρόσια του από την κιμαδομηχανή.
Σύμφωνα με τους ειδικούς (στο ρόλο του ειδικού οι νέοι μπαμπάδες που, αρχικά, δείχνουν απίθανη υπομονή) οι γυναίκες μετά τη γέννα περνούν μια περίεργη ψυχολογική φάση και δεν θέλουν κανενός είδους μπαντανό. Ένας άλλος βέβαια δήλωσε πως η 'περίεργη' αυτή φάση στη περίπτωση της γυναίκας του κράτησε 4 χρόνια. Όταν, βέβαια, η γυναίκα του ξαναθυμήθηκε το σεξ αυτός είχε ήδη πηδήξει όλα τα ζώδια των ηλικιών 21-26 και δεν είχε καμία διάθεση -ούτε καν τοην φιλοτιμία του συζυγικού καθήκοντος- να τριφτεί με την κυρά του που μετά από 4 χρόνια ανομβρίας είχε βάλει τη δική της σημαιούλα στο Έβερεστ της υστερίας. Λογικό μου φαίνεται. Γιατί όταν βρίσκεσαι με μιά ψησταριά με μεγάλη παρέα και η γυναίκα σου δηλώνει (με τη βροντερή φωνή της): "Εγώ δεν ήθελα να φάω σπληνάντερο. Ήθελα να με πάει κάπου ο άνδρας μου να με γαμήσει!", με τί καρδιά θα την χουφτώσεις μετά?!
Επιστρέφοντας στην Αθήνα, έτυχε να συναντήσω άλλους δύο συζύγους που αντιμετώπιζαν το ίδιο πρόβλημα. Στον έναν δε από αυτούς, η γυναίκα του δήλωσε μερικούς μήνες μετά τη γέννα: "Γι' αυτό που σε ήθελα, την έκανες τη δουλειά σου!".
Κατά πως φαίνεται, με τη μητρότητα πολλές γυναίκες φαίνεται πως ξεχνάνε ή απαρνιούνται τη φυσιολογική ανάγκη για σεξ. Το ότι αυτό τις κάνει πιο νευρωτικές από τη Σάμμι Τζο, δεν τις αφορά. Το ότι οι περισσότεροι άνδρες τις βλέπουν και νομίζουν πως βλέπουν τον δεσμοφύλακα κάποιας αγροτικής φυλακής, ούτε αυτό τις αφορά. Και μετά? Τι γίνεται μετά?
Όπως είπε ο Σώτος: "Όταν ξεπεταχτεί το παδί κι αρχίσει να τις κάνει στη μπάντα γιατί θα έχει φίλους και δική του ζωή, θυμούνται πως έχουνε μπατζάϊνα. Αλλά τότε ο άντρας θα έχει σπιτώσει τη μικρούλα σιγά μη γυρίσει να κοιτάξει τη μαλάκο που θα του έχει ζαλίσει τα καρότα τόσα χρόνια". Στο ρόλο του καρότου συμπληρώστε κατά βούληση.
Use it or lose it!

Ο τελευταίος πυρετός: Origins

Σήμερα είμαι κάπως καλύτερα. Μάλλον έπαιξε τον ρόλο του ο θετικός ενοραματισμός που έκανα και τις 18 φορές που τινάχτηκα κάθυδρος στον ύπνο μου επαναλαμβάνοντας "είμαι καλά, πολύ καλά, ευχαριστώ!". Το χειρότερο πράγμα με τις ιώσεις είναι πως δεν μπορείς να απολάυσεις τον ύπνο που έχεις κερδίσει με τον ιδρώτα σου: ξυπνάς ανά 20 λεπτά με την εντύπωση πως είσαι σε ξενοδοχείο ημιδιαμονής κι έχει τρυπήσει το water-bed στο οποίο κοιμάσαι μόνος!
Εξακολουθώ φυσικά να πιστεύω πως η δική μου αρρώστια ήταν αποτέλεσμα φρικτού ματιάσματος από το σόι του μπαμπά μου με το οποίο περάσαμε ένα ολοήμερο μνημόσυνο την Κυριακή. Ήταν από αυτές τις Κυριακές που όλοι σε φωνάζουν 'Θανάση' ή 'Νάσο', όλοι σου λένε πως έτσι στρουμπουλός και γελαστός ήταν και ο εκλιπόντας συνονόματος μέχρι που ένα πρωί τον βρήκανε ξερό με ένα σάντουιτς στο χέρι και όλοι ζητάνε και δεύτερο πιάτο φρικασέ (ewww!) για τιμήσουν τη μνήμη του.
Bέβαια, ίσως να φταίω κι εγώ λιγάκι όταν είπα στον γιο της μιάς ξαδέλφης μου -που θα πάει Β' Λυκείου και φορούσε ένα μπλουζάκι με τη Μαντόνα: "μακριά από τα ναρκωτικά, το αλκοόλ και τα δερμάτινα παντελόνια". Η ξαδέλφη Στέλλα νομίζω πως με μίσησε ανεπανόρθωτα και δεν εκτίμησε καθόλου τα σοφά λόγια του ακριβοθώρητου θείου του παιδιού της. Εξ ου και η σουβλερή ματιά που αργά το απόγευμα μεταφράστηκε σε 37,5 (για αρχή).
Ευτυχώς δρόσισε λιγάκι και δεν θα λιώσουμε σήμερις σαν γρανίτες.
Καλημέρα και περαστικά.

υγ. εσείς το ξέρατε πως οι αθλητικές εφημερίδες δεν έχουν ζώδια?! Γιατί?

Έλα στο βραστό μαζί μου

Τις τελευταίες δυό μέρες περνώ από crash test το τελευταίο μοντέλο καλοκαιρινής γρίπης που κυκλοφορεί. Σας την προτείνω ανεπιφύλακτα: με ελαφρύ (στην αρχή) πονόλαιμο και σταδιακά πρησμένη αμυγδαλιά, με δέκατα πυρετού τις πρώτες ώρες και με υπέροχα σαραντάρια στο αποκορύφωμα του γλεντιού. Θα το καταευχαριστηθείτε!
Συνήθως χρειαζόμαστε 2-3 μέρες (μερικοί ίσως και περισσότερο) για να συνέλθουμε από τις διακοπές και να ξαναμπούμε σε χειμερινούς ρυθμούς. Σας υπόσχομαι πως με το τελευταίο edition της ίωσης που κυκλοφορεί θα νομίζετε πως είναι Γενάρης μέχρι να πείτε την Δεσποίνα- Δεσφίνα!
Εγγυημένη διασκέδαση! Και για εσάς αλλά και για το πλυντήριο σας που θα βαρεθεί να πλένει σκεπάσματα και μουσκεμένα μπλουζόν. Αποφύγετε τα ρεύματα, τα παιδάκια που σας γλύφουν στα μούτρα και τα μνημόσυνα με συγγενείς που λένε λάθος το όνομα σας: είμαι 80% πως η γρίπη οφείλεται σε μάτι!
Είχα πολλά νέα να σας πω αλλά πάω να ξεραθώ. Και όταν ξυπνήσω θα διαβάσω την 'Αθλητική Ηχώ' που μου έφερε ο μπαμπάς μου το πρωί.
Κλ χμν!

Η Κάρπαθος που θα'θελα να ξεχάσω

Στην εγκυκλοπαίδεια των καλοκαιρινών διακοπών θα βρεις την έκφραση: "Δεν έχει σημασία το μέρος αλλά η συντροφιά" - Άγνωστος. Αυτό τον άγνωστο δεν ξέρω αν τον λένε Βασίλη, Παναγιώτη ή Μερόπη. Το σίγουρο όμως είναι πως αυτός ο 'άγνωστος' δεν έχει επισκεφθεί την Κάρπαθο.

Η Κάρπαθος είναι ένα νησί που φημίζεται για τις παραλίες του, τις μακαρούνες, τους ευγενείς κατοίκους και την Όλυμπο. Ας πάρουμε κοιπόν τα πράγματα με τη σειρά.

Οι παραλίες του είναι όντως υπέροχες και θα τις λατρέψεις. Aν είσαι ο Κακλαμανάκης! Στην αντίθετη περίπτωση, τα μεγάλα κύματα θα σε στείλουν οριζοντιωμένο στο ορθοπεδικό της Ρόδου. Είναι ωραίο να τα βλέπεις αλλά αδύνατο να τα κολυμπήσεις. Κι αν καταφέρεις να βουτήξεις θα βγεις από το νερό και θα μοιάζεις με δειγματολόγιο κραγιόν για ΕΜΟ με όλες τις πιθανές αποχρώσεις του βιολετί.

Οι μακαρούνες είναι σπιτικά κοντόχοντρα μακαρόνια με ντρέσσινγκ από σοταρισμένο κρεμμύδι και τυρί. Είναι πάρα πολύ ωραία. Αν δεν τα φας κατεψυγμένα - που είναι και το πιθανότερο. Σε μερικές δε περιπτώσεις, ο φούρνος μικροκυμάτων δεν δουλεύει και τόσο καλά με αποτέλεσμα η κατεψυγμένη μακαρούνα να σου διαλύσει τον τραπέζίτη. Αν ζητήσεις τη συνταγή κανείς δεν θα θελήσει να την μοιραστεί μαζί σου!

Οι ευγενείς κάτοικοι! Ακολουθεί πραγματικός διάλογος:

"Ήρθατε χωρίς να έχετε κλείσει αυτοκίνητο?"

"Είχαμε κλείσει αλλά στα 10 χιλιόμετρα το αυτοκίνητο χάλασε και ο ιδιοκτήτης μας απείλησε πως θα μας κάνει μήνυση γιατί του χαλάσαμε τον δίσκο."

"Α, μάλιστα! Ε, συμβαίνουν αυτά!! Τί αυτοκίνητο θέλετε?"

"Ένα μικρό που να μην μας αφήσει στην επόμενη γωνία".

"Ας βρούμε μεγάλο και ευχαριστημένοι να είστε".

"Εντάξει αλλά να μην το πληρώσουμε και 60 ευρώ".

"60 ευρώ??!! Χαχαχαχχαχαχχα!! Σήμερα έδωσα ένα Fiat Punto για 80 ευρώ!"

"Δεν είναι λίγο υπερβολικό?"

"Και βέβαια είναι! Αλλά εμείς δουλέυουμε 1 μήνα τον χρόνο και πρέπει να βγάλουμε λεφτά για ένα χρόνο!"

"Το καλό είναι πως μας το λέτε στα μούτρα!"

"Ε,τι? Να μην νομίζετε πως σας κλέβω κιόλας!"

Και κάπως έτσι οι κάτοικοι από 'ευγενείς' αναβαπτίστηκαν σε 'αφοπλιστικά έντιμοι'.

Η Όλυμπος! "Η φίλη μου η Μαριάντζελα μόλις έφθασε στην Όλυμπο έβαλε τα κλάμματα" μας είπε η Αγάπη. Λογικό αφού μετά από 20 χιλιόμετρα χωμάτινης ανηφόρας η Μαριάντζελα θα κόντεψε να ξεράσει τα pancakes που έτρωγε προ διετίας στο Τέξας. Στη θέση της εκτός από κλάμματα, φίλησα και τα χαλίκια. Η Όλυμπος είναι ένα πολύ ωραίο παραδοσιακό χωριό κυριολεκτικά κρεμασμένο πάνω στο βουνό. Εκεί υποτίθεται πως συγκινείσαι από τις γυναίκες που εξακολουθούν να φορούν την παραδοσιακή ενδυμασία και είναι έτοιμες να σε καλωσορίσουν στο σπίτι τους. Αυτό γινόταν παλιά.

Πλέον οι κυρίες κάθονται και πλέκουν μπροστά στα μαγαζάκια τους με την παραδοσιακή πραγμάτεια. Στο ρόλο του 'πλέκουν' δυο χέρια που κάνουν την κίνηση του πλεξίματος κι ένα μαγικό κουβάρι που δεν ξετυλίγεται ΠΟΤΕ! Στο ρόλο της 'παραδοσιακής πραγμάτειας' πασμίνες, μαντήλια, τσάντες και παπούσια. Αν βέβαια τα κοιτάξεις λίγο καλύτερα, θα καταλάβεις πως οι κυρίες με τις παραδοσιακές στολές είναι Κινέζες και Ινδές καθώς ΟΛΑ τα πράγματα φέρουν την επιγραφή "made in China/India"! Αν ανοίξεις τον χάρτη της Καρπάθου σου εγγυώμαι πως δεν θα βρεις ούτε China ούτε India. Θα βρεις επίσης πολύ κάρυ σε παραδοσιακά σακουλάκια. Α, και το βράδυ οι κυρίες φοράνε τα κανονικά τους ρούχα και πίνουν τη λεμονίτα τους στην πλατεία. Λογικό!

Όπως καταλαβαίνεις, δεν με ενθουσίασε η Κάρπαθος. Είχε μερικά ωραία σημεία και μερικές εντυπωσιακές όψεις. Είναι όμως ένα νησί που δεν σε χαλαρώνει. Όλα τα σπίτια είναι παράξενα φτιαγμένα, λες και δεν έπρεπε να είναι καν εκεί. Όλα φαίνονται να γίνονται βεβιασμένα, με χρώμα που θα έπρεπε να είναι παραδοσιακό αλλά τελικά είναι ένα ξεθωριασμένο τουριστικό σε αγχωτικό τόνο. Λες και κάνεις διακοπές στο σετ του "My big fat greek wedding" με μόνιμο σάουντρακ τα άπαντα της Ελένης Τσαλιγοπούλου.

Μετά τις υπέροχες μέρες στο Πήλιο, η Κάρπαθος μας έκατσε στο λαιμό σαν κουκούτσι από γιαρμά.

Το καλύτερο κομμάτι της Καρπάθου λέγεται 'Γλάρος' και είναι ένα εστιατόριο/ ξενώνας στην Αρκάσα. Με πολύ μεγάλη διαφορά το καλύτερο φαγητό και οι ευγενέστεροι οικοδεσπότες. Η Σοφία που το έχει ήταν μια εξαιρετική οικοδέσποινα, φιλόξενη, περιποιητική και διακριτική. ίσως ο μοναδικός λόγος για να μην σβήσεις με γαλάζιο μπλάνκο την Κάρπαθο από κάθε μελλοντικό σχέδιο διακοπών.

Προσωπικά νομίζω πως είναι θαύμα το ότι περάσαμε ωραία με τον Στε και γελάσαμε πολύ. είναι πραγματικό κατόρθωμα το ότι δεν σφαχτήκαμε. Ή το ότι δεν σφάξαμε τον επιστάτη του ξενοδοχείου που καθότανε αθόρυβα τα μεσημέρια έξω από το παράθυρο μας για να ακούσει αυτό που κάνουν οι άνθρωποι όταν δεν μπορούν να πάνε για μπάνιο και η τηλεόραση δεν πιάνει κανένα κανάλι!

Μετά την Κάρπαθο, απέκτησα ένα σεβασμό για την Ιτέα!

Ένας χειμώνας που τον λέγαν 'καλοκαίρι'

Φαίνεται πως στη ζωή τίποτε δεν υπάρχει από μόνο του και δεν υπάρχει αν στροβιλίζεται γύρω από τον εαυτό του. Κάθε μας κίνηση, κάθε μας στιγμή είναι ένας κρίκος που συνδέει το παρελθόν με το μέλλον μας: αυτά που μάθαμε με αυτά που πρόκειται να ζήσουμε. Η ζωή μας αλλάζει ακόμα και τις στιγμές που ξαπλώνουμε και μετράμε πόντο πόντο το ταβάνι. Προχωράμε, άλλοτε σιγά, άλλοτε ταχύτερα. Προχωράμε. Μεγαλώνουμε. Δεχόμαστε. Απορρίπτουμε πολλά απ’ όσα ξέραμε. Ετοιμαζόμαστε ν’ αγκαλιάσουμε με κλειστά μάτια όσα νιώθουμε πως έρχονται. Αργά ή γρήγορα, όλα θα είναι εδώ.

Χθες το βράδυ, επέστρεψα μετά από 12 μέρες από το Πήλιο. Αλλιώς πήγα, αλλιώς γύρισα. Στο δρόμο προς το Πήλιο, οδηγούσα ήρεμος, χαρούμενος με την αυτάρκεια μου. Στην επιστροφή, φούσκωνα ευτυχισμένος από την εξάρτηση μου στην παρουσία του Στε. Επιβεβαιωμένα πλέον. Γύρισα με την βεβαιότητα πως υπάρχουν ένα σωρό πράγματα που δεν μπορώ και δεν θέλω να κάνω μόνος. Μετά από χρόνια, δεν θέλω. Δεν υπάρχει λόγος. Η αυτονομία, όσο μεγαλώνεις, από ανάγκή μεταβάλλεται σ’ ένα όπλο που έρχεται η ώρα να το βάλεις στη θήκη του. Και όταν το ξαναχρειαστείς...

Όλα στη ζωή είναι θέμα μοιρασιάς: ο χρόνος, το αίσθημα, το γέλιο, οι εμμονές, το σκοτάδι. Ωραία τα μοιράσαμε τόσες μέρες. Σαν μικρό τρέηλερ για όσα έρθουν. Μετά από τόσους μήνες χρειαζόμασταν μια σφραγίδα. Οι δυό μαζί και ο καθένας μόνος για τους ξεχωριστούς του λόγους.

Χορτάσαμε ήλιο, θάλασσα, καθαρό νερό κι ασφάλεια. Μεγαλώνουμε. Είναι καλύτερο να μεγαλώνεις μαζί.

Tricks are for kids. ;-)

Αύριο ξαναφεύγουμε.

Θα τα ξαναπούμε σε μερικές μέρες.

Να προσέχετε και να γελάτε.

H espresso του μεσονυκτίου

Σήμερα το πρωί, στη 'μπουγάδα' των περιπτέρων κρεμόταν η Espresso με το αποκλειστικότερο ρεπορτάζ ΟΛΩΝ των εποχών. 'Αποκλειστικές' φωτογραφίες από το διαμέρισμα του Σεργιανόπουλου, τραβηγμένες το πρωινό που τον βρήκαν νεκρό. Φυσικά ΜΕ το ματωμένο πτώμα! Σε αποκλειστικότητα! Από τον κυνηγών αποκλειστικοτήτων, Στέφανο Χίο.
Δεν σε πιάνει ένα αποκλειστικό ρήγος?!
Έχουν περάσει αρκετές ώρες κι αναρωτιέμαι: υπάρχει ακόμα αυτή η εφημέριδα? Την έκλεισαν μέσα στη διάρκεια της μέρας? Τους έριξαν όλους σ' ένα πηγάδι με καπάκι ασήκωτο? Εκδότη, διευθυντή, δημοσιογράφους, γραφίστες, τυπογράφους? Άραγε υπήρξε ένας, έστω ένας που να παραιτήθηκε μόλις είδε το θέμα? Υπήρξε έστω κι ένα ζευγάρι χείλια που να ρώτησε "γιατί"?
Γιατί να γίνει αυτό? Γιατί δεν το βουλώνουν αφού πιάστηκε πια ο δολοφόνος? Γιατί πρέπει να σκυλεύεις ένα σώμα τόσο καιρό μετά? Γιατί να αφαιρείς από την κοινωνία ακόμα και αυτά τα λίγα κατάλοιπα ηθικής που της απέμειναν? Γιατί πρέπει να διαλύεις οικογένειες που έχουν ήδη βυθιστεί στο πένθος?
"Γιατί ο κόσμος πρέπει να μάθει την αλήθεια" θα σου απαντήσουν.
Και όντως αυτή είναι η αλήθεια.
Κανένας φραγμός, καμία ντροπή, κανένας ενδοιασμός. Δεν υπάρχει τίποτε. Μέσα από ένα στρεβλό καθρέφτη όλοι αυτοί πιστεύουν πως το μόνο που επιθυμεί η κοινωνία είναι να λουστεί σε μιά μπανιέρα από αίμα και χυδαιότητα. Η ίδια κοινωνία που έμαθε πώς πρέπει να τιμώνται οι νεκροί, είναι η ίδια που - αυτοί θεωρούν - απαιτεί τα κομμάτια της σάρκας που θάφτηκε.
Μου κάνει εντύπωση πώς τόσοι άνθρωποι ζουν σε σπίτια χωρίς καθρέφτες. Μου κάνει εντύπωση πώς τόσοι άνθρωποι δεν έγραψαν στο Δημοτικό, στο πίσω μέρος του αναγνωστικού τους, την λέξη 'αξιοπρέπεια'. Μου κάνει εντύπωση πώς τόσοι άνθρωποι δεν άκουσαν ποτέ τους γονείς τους να προφέρουν τη λέξη 'σεβασμός'.
Δεν υπάρχει αλήθεια. Δεν υπάρχει τιμή. Δεν υπάρχει λογική. Μόνο μια μανία για περισσότερο αίμα, για περισσότερα φύλλα, για περισσότερα λεφτά. Κανείς δεν πρέπει να βγάζει έτσι το ψωμί του. Κανέις δεν πρέπει να βγάζει το ψωμί του πατώντας - στη θλιβερά αποκλειστική πραγματικότητα - επί πτωμάτων. Κανείς.
Ντρέπομαι που έπεσε το βλέμμα μου στη εφημερίδα αυτή.
Ντρέπομαι που υπάρχουν δουλειές που σου κολλάνε ένσημα για να κυλιέσαι σαν το φίδι και να δηλητηριάζεις ό,τι βρεις μπροστά σου.
Ντρέπομαι που το βαρέλι δεν έχει πάτο.
Ντρέπομαι που αυτοί οι άνθρωποι μεγαλώνουν τις επόμενες γενιές.
Σίγουρα χωρίς μαλακά αρκουδάκια.

"Sometimes I wish that...

I could freeze the picture and......save it from the funny tricks of time".