Κυριακή, Δεκεμβρίου 31, 2006

Dance one year in, kiss one goodbye


Ok! Το ξέρω πως στο τέλος ο Τζο Γκίλις κατέληξε στο χώμα και η Νόρμα Ντέσμοντ στη φωλιά του κούκου αλλά όσο κι αν έχω ψάξει δεν έχω ακούσει πιο αισιόδοξους και τρυφερούς στίχους για τη νέα χρονιά. Ειδικά όταν το τραγουδά η Γκλεν Κλόουζ! Θέλω να σας ευχηθώ τόσα πολλά αλλά τίποτε απ' όλα δεν είναι τόσο σημαντικό όσο η αγάπη και το χαμόγελο. Το δικό σας και όσων αγαπάτε. Να γελάτε και να αγαπάτε. Να γελάτε και να αγαπάτε!
Να ζήσετε όλοι μια υπέροχη χρονιά!

The perfect year - Glenn Close & Alan Campbell

Δευτέρα, Δεκεμβρίου 25, 2006

Καλά Χριστούγεννα

Τα παλιά Χριστούγεννα έρχονταν στο σπίτι τα αδέλφια των γονιών μου και τα ξαδέλφια μου. Τέτοιες ήταν οι μέρες που τα μικρά παιδιά τρώγαμε στο δωμάτιο βλέποντας χριστουγεννιάτικα κινούμενα σχέδια και παίζοντας επιτραπέζια με τα Στρουμφάκια και κάτι πιγκουίνους που ανεβοκατέβαιναν μια σκάλα τραγουδόντας. Θυμάμαι πώς μου ανέβαινε το αίμα στο κεφάλι όταν το χριστουγεννιάτικο τραπέζι μετατρεπόταν σε νησιώτικο γλέντι με Πάριο και Κονιτοπούλου. Θυμάμαι τη μαμά μου που ξύνιζε όταν απ' όλα τα καλούδια του κόσμου, οι καλεσμένοι της ζητούσαν τζατζίκι. Θυμάμαι όμως και τον μπαμπά μου να είναι υπερχαρούμενος που είχε μαζί όλα του τα αδέλφια. Και αυτή η χαρά του κρατούσε για πολλές μέρες μετά το τραπέζι.
Θυμάμαι πως ήταν Χριστούγεννα την πρώτη φορά που οι γονείς μου με αποκάλεσαν 'Νανάκο' την ώρα που μου έδιναν το δώρο του Άγιου Βασίλη: ένα τεράστιο διαστημικό σταθμό από lego που προσπαθούσα μέρες να το συναρμολογήσω. Αλλά ήμουν πολύ μικρός και δεν τα κατάφερνα. Κι ένα απόγευμα, γυρνόντας από το σχολείο, το δωμάτιο μου ήταν γεμάτο πολύχρωμα μπαλόνια και στη μέση ο σταθμός φτιαγμένος μέχρι την τελευταία του λεπτομέρεια. Την επόμενη μέρα δεν πήγα σχολείο και έμεινα στο σπίτι να παίζω με τον μπαμπά μου και το καινούριο μου παιχνίδι.
Θυμάμαι τη γιαγιά που μας έλεγε όλες τις απίθανες ιστορίες για τα καλλικάντζαρα και τον παππού να κάθεται την παραμονή των Χριστουγέννων στην μεγάλη του πολυθρόνα και να μας διαβάζει τη Χριστουγεννιάτικη ιστορία του Ντίκενς. Μια χρονιά αποπειράθηκε να μας διαβάσει τον 'Γερο Στάθη' αλλά απέτυχε παταγωδώς.
Θυμάμαι χιονισμένα Χριστούγεννα στην Αμβέρσα, το παλιό μας ασημένιο δένδρο που κάθε χρόνο έριχνα κατά λάθος και το πρωινό ξύπνημα για να πάμε στην εκκλησία κατά τις 7 την ημέρα των Χριστουγέννων. Τους υφασμάτινους κόκκινους φιόγκους που σιδέρωνε η μαμά μου προτού δέσει με προσοχή σε κάθε κλαρί του δένδρου. Τις δίπλες που ποτέ δεν έφτιαχναν γιατί δεν άρεσαν σε κανέναν εκτός από εμένα. Τα κάλαντα με τη Mrs Mira που μαζευόμασταν πολλά παιδιά και πηγαίναμε στο σπίτι του καθενός και τραγουδούσαμε 11 αγγλικά χριστουγεννιάτικα τραγούδια. Μετά επιστέφαμε στο ύπερστολισμένο σπίτι της, τρώγαμε σάντουιτς, σοκολάτες και πορτοκαλάδα και μοιραζόμασταν τα λεφτά που είχε ο κουμπαράς. Τα πρώτα Χριστούγεννα του Λέννυ στο σπίτι, που όλα του έκαναν εντύπωση: το δένδρο, τα κουτιά με τα δώρα που τα άνοιγε λες και ήξερε πως κάτι όμορφο κρύβεται εκεί μέσα. Τα Χριστουγεννιάτικα τραπέζια σε φίλους, τα πάρτυ που κάναμε στο σπίτι, τις σακκούλες με τα σπασμένα ρόδια, το δίσκο με το λικέρ και τον κουραμπιέ του Άγιου Βασίλη.
Όλα αυτά σκεφτόμουν σήμερα το μεσημέρι την ώρα που τρώγαμε, ξανά μαζεμένοι όλοι στο σαλόνι των γονιών μου. Σαν ένα deja vu που ξέρω από τώρα πως θα επαναληφθεί σε 365 μέρες. Λες και είναι όμορφα που μερικές φορές η ζωή σταμάτα στις ευτυχισμένες μέρες. και κάθε χρόνο σου τις ξαναφέρνει λες και δεν μεγάλωσες ούτε ένα λεπτό από τη στιγμή που έβαλες τη πρώτη σου μπάλα, στο πρώτο σου δένδρο, τα πρώτα Χριστούγεννα που θυμάσαι.
Να ζείτε όλοι ευτυχισμένοι. Εσείς, οι οικογένειες σας και ο χρόνος που περνάτε μαζί.

Essential Christmas Listening: White Christmas - Bing Crosby

Τρίτη, Δεκεμβρίου 19, 2006

ΠΩΣ ΝΙΚΗΣΑ ΤΟΝ ΠΥΡΕΤΟ

Τα τελευταία 24ωρα ήταν πολύ κρίσιμα. Φάρμακα, αντιπυρετικά, αντιβιώσεις, σιρόπια. Και πάνω απ' όλα συμβουλές: να πίνω νερά, να πίνω χυμούς, να κοιμάμαι, να κάνω ζεστά ντους κλπ κλπ. Ξαπλωμένος στο κρεββάτι με το Λέννυ να με κοιτά με βδελυγμία κάνοντας ανελέητο ζάππινγκ με σκοπό να μου τηγανίσει και τον εγκέφαλο.
Τα βράδια κουτουλούσα σε όποια κάσα όποιας πόρτας βρισκόταν στο διάβα μου. Ο δρόμος για ένα ποτήρι νερό ήταν ένα ναρκοπέδιο από καρούμπαλα και μώλωπες.
Ο ύπνος βαθύς σα λήθαργος γεμάτος εφιάλτες: ήμουν λέει στη Θεσσαλονική - γνωστή για τον άκρατο ερωτισμό της - και πήγαινα σε έναν γάμο με τον Βασιλάκη, ο οποίος αντί να συνοδεύει τη Μίνα, συνόδευε τη Χάλι Μπέρι. Και μόλις φτάσαμε στην εκκλησία, θυμήθηκα πως έπρεπε να φύγω γιατί είχα να γυρίσω το βίντεο κλιπ ενός τραγουδιού του Σότη Βολάνη. Το μόνο καλό ήταν πως στα κουπλέ θα φορούσα το μαύρο μου το κουστούμι, που πολύ μου πάει, και στα ρεφρέν θα φορούσα ένα ροζ παλτό και θα κρατούσα μια τετράγωνη ομπρέλλα. Τρία βράδια το ίδιο όνειρο.
Την αρρώστια όμως τη νίκησα μόνος μου. Χτες βράδυ έδωσα την οριστική μάχη με τον πυρετό και τον γονάτισα. Όχι με φάρμακα και αηδίες. Άλλα με μια μεγάλη πίτσα με πεπερόνι και διπλό τυρί, 8 κομμάτια φτερούγες μπάρμπεκιου, 8 πικάντικες κοτομπουκιές και 6 μπαστουνάκια σκορδόψωμου. Kι εκεί που η συμβατική ιατρική απέτυχε, η Dominos' Pizza θριάμβευσε!
Ξεράθηκα στον ύπνο σαν ανακόντα για περίπου 10 ώρες! Κάποιες στιγμές με άκουγα να ροχαλίζω και να γλύφω από τα χείλια μου μπάρμπεκιου σος που είχε ξεραθεί. Είμαι βέβαιος αγαπημένε μου αναγνώστη πως με έχεις σιχαθεί από τα τρίσβαθα της μαύρης σου ψυχής αλλά λίγο με νοιάζει! Γιατί σήμερις το πρωί - πριν μισή ώρα δηλαδή - ξύπνησα περδίκι! Ούτε πυρετός, ούτε πονεμένα κόκκαλα, ούτε βουλωμένη μύτη, τίποτε, τίποτε! Ρεκτιφιέ κανονικό!
Είμαι πάρα πολύ χαρούμενος! Το βράδυ θα πάρω τη Μπουλού και θα πάμε βόλτα και σινεμά και για φαγητό και θα κάτσω και κάτω από λαμπιόνια και θα με βγάλω πολλές πολλές φωτογραφίες να 'χω να με θυμάμαι!

Υ.Γ. Ελπίζω αυτή η εξομολόγηση να γίνει πηγή έμπνευσης και δύναμης για ομοιοπαθούντες και αν μπορεί κάποιος να με διαφωτίσει σχετικά με τη ζωή και το έργο του Γιάννη Κατέβα, τον οποίο έχει εδώ και πολύ ώρα η Μενεγάκη και τον λιβανίζει. Ποιός είναι, τι έχει πει και το κυριότερο ΓΙΑΤΙ επιστρέφει! (Για να μην παρεξηγηθώ εγώ La Sousourela παρακολουθώ αλλά δυό φορές άλλαξα κανάλι κι έπεσα πάνω στον Mr Misery 1974).

Κυριακή, Δεκεμβρίου 17, 2006

The Curse of the Black Tapa.

Έχουν περάσει 5 μέρες κι ακόμα έχω πυρετό. Χθες τα ξημερώματα έφθασε 39,4 και αυτή τη στιγμή που γράφω έχω 37,6 - με άγνωστες τάσεις. Ξέρω πως σας τα ζαλίζω αλλά αυτό το θέμα έχει σήμερις το κανάλι, αυτό θα σας ανταποκρίνω! Αν συνεχίσω να είμαι άρρωστος μέχρι και την Τρίτη τότε μάλλον θα πάω στο νοσοκομείο και μετά στην ενορία Αγίου Βασιλείου με σκυμμένο το κεφάλι να ζητήσω συγχώρεση για όσα θα έκανα την επόμενη τετραετία.
Αυτό φυσικά που θα με δαιμονίζει όσο σοτάρομαι στα καζάνια της κόλασης είναι πως θα έχει γλιτώσει η κοντοστούμπα που ματιάζει φριχτά κι εγώ που αντικειμενικά είμαι η χαρά της ζωής, θα σβήσω σαν το κεράκι της Λαμπρής μέσα στα Χριστούγεννα. Η κατάρα της Τapas φαίνεται πως εκτός από ολέθρια, είναι και οξύμωρη. Μαλάκο!
Και είναι Χριστούγεννα! Δεν υπάρχει χειρότερο από το να κυκλοφορεί ο κόσμος χαρούμενος στους δρόμους κι εσύ να παίζεις 'τσίμπι-τσίμπι κόκκορα' με το θερμόμετρο. Αυτό βέβαια μου είχε ξανασυμβεί το καλοκαίρι των Ολυμπιακών.
Είχα πάει, που λες, στη Χαλκίδα για να φάω γουρουνόπουλο για τη χάρη της Μεγάλης Παρασκεύης. Περιττό να σου πω πως το χωνεύω ακόμα εκείνο το γουρούνι. Με αφορμή τη δηλητηρίαση όμως ξεράθηκα στο κρεββάτι για 2,5 μήνες. Αν ήμουν σε ριάλιτι θα είχα συμβόλαιο με μεγάλη δισκογραφική και 200,000 ευρώ ν' αερίζομαι. Υπερκόπωση, είπαν οι γιατροί που, μεταξύ μας, εκείνο το καλοκαίρι πρέπει να γνώρισα παραπάνω από τους μισούς παθολόγους του λεκανοπεδίου. Ο κόσμος να τρέχει από το μπάντμιντον στο Άρσης Βαρών Νίκαιας κι εγώ από το Μετροπόλιταν σε καταθλιπτικά ιατρεία με πανομοιότυπους δερμάτινους καναπέδες. Ήταν το καλοκαίρι που είχα ολοκληρώσει με μεγάααλη επιτυχία τις εμφανίσεις μου στο ναυτικό, μια σχέση 4 χρόνων και 12 συνεδρίες ψυχοθεραπείας. Ευτυχώς που είχα γνωρίσει και τον Πωλ, έναν Αυστραλό που συνόδευε την αντίστοιχη αποστολή και μου έφερνε παγωτά στο σπίτι - συνήθως μετά τις 12 το βράδυ. Μετά ο Πωλ έφυγε και μου είπε να πάω μαζί του στη Μελβούρνη. Θα πήγαινα αλλά η Πωλινίτσα δεν με άφησε. Την είχα ορίσει relationship manager εκείνες τις μέρες. Απολύθηκε λίγο μετά την αναχώρηση του Πωλ.
Τώρα δεν έχω Πωλ. Το Λέννυ έχω αλλά αυτός το μόνο που μου φέρνει είναι το γουρουνάκι του για να παίξουμε. Καμιά φορά παίζουμε 'τα κεφτεδάκια' αλλά κι αυτό για λίγο.
Τώρα νύσταξα πάλι. Και ίδρωσα. Και πείνασα.

Υ.Γ. Σας αφήνω μ' ένα πολύ γλυκό Χριστουγεννιάτικο τραγουδάκι, να 'χετε να χοροπηδάτε.

Πέμπτη, Δεκεμβρίου 14, 2006

"Γυάλιζαν τα βλέφαρα της..."

Tο χειρότερο πράγμα με τον πυρετό είναι πως σε αποφεύγουν όλοι. Κανείς δεν σε πλησιάζει μη τυχόν και κολλήσουν το χτικιό. Για το κωλόσκυλο, δεν θα το συζητήσω: από την ώρα που ξεράθηκα μια φορά τον πέτυχα τυχαία στο μπάνιο. Εγώ έμπαινα, εκείνος ροχάλιζε. H μαμά μου έφερε λίγη σούπα και ψάρι. Μην φανταστείς...στο ασανσέρ τα άφησε κι εγώ πάτησε το κουμπί να τα τραβήξω. Μόνο κάποιες στιγμές σαν κλέφτες μπαίνουν και βγάζουν βόλτα το παιδί. Ίσως πάλι και να ξεκλειδώνει και να φεύγει μόνος του. Δεν ξέρω, δεν καταλαβαίνω. Έχω την αίσθηση πως κάθε λίγη ώρα λιποθυμώ.
Προσπαθώ να συγκεντρώσω τη σκέψη μου αλλά νιώθω πως ο νους μου βράζει.
37
38,3
38,7
38,6
39,2
39,4
Αυτή τη στιγμή 39 σκέτο. Όχι εντελώς σκέτο. Με λίγο βουητό στ' αυτιά και 4 μελομακάρονα 2007 στο πιατάκι δίπλα στο νερό. Ιδρώνω σιγά σιγά αλλά δεν ξέρω γιατί. Δεν θα μου πέσει ακόμα ο πυρετός. Πάντα μεσημέρια φεύγει.
Θα παραληρήσω μερικές ώρες ακόμα.
Πολλά έχω να γράψω αλλά είμαι πολύ κουρασμένος.
Το ξέρω πως θα με πείτε προκατειλημμένο αλλά η κοντοστούμπα που ματιάζει με κατάντησε έτσι. Κι εμένα και την Πωλινίτσα γιατί φθόνησε την αγάπη μας που είναι πιο μικρή από το σύμπαν.
Θα 'θελα να πω μια καλή κουβέντα για όλους σας αλλά η σκέψη μου είναι πιο σκόρπια κι από τις μπίλιες μου. Μου έλειψε τόσες μέρες αυτή η γραμματοσειρά.
Σας χαρίζω όμως ένα τραγουδάκι από την "Ουρανία" με τη φωνή της Πρωτοψάλτη που είναι τόσο όμορφο και τρυφερό και με τον καιρό θα σας βάλω κι άλλα κομμάτια γιατί ωραία παρέα μου κρατάει μέσα στη ζάλη μου.
Καληνύχτα. Αύριο δεν θα είμαι καλύτερα.

Δευτέρα, Δεκεμβρίου 11, 2006

20 και 20 και ίσως παραπάνω

Δεν καταλαβαίνω γιατί, έστω για μία φορά, δεν συλλαμβάνουν εκτός από τον κακοποιό και μερικούς από τους γονείς των 20 βιασθέντων ή των 20 παραλίγο βιασθέντων. Κάποιον από τους γονιούς που δεν ήξεραν πως επί 1 χρόνο κάθε 9 μέρες βιάζεται ή γίνεται απόπειρα βιασμού ενός ανήλικου στη περιοχή τ ους. Γιατί να φταίει μόνο ο 20χρονος όταν 40 οικογένειες δεν μίλησαν, δεν κατήγγειλαν ή, όπως είπαν, δεν ήξεραν τι είχε συμβεί στο παιδί τους. Είναι ποτέ δυνατόν? Εγώ έχω σκύλο και από τα κέφια του μετά την βόλτα καταλαβαίνω αν μπλέχτηκε σε σκυλοκαυγά. Υπάρχει ποτέ πιθανότητα να μην αντιληφθείς πως κάτι τραγικό έχει συμβεί στο μονάκριβο σου που ζείτε στο ίδιο σπίτι, τρώτε στο ίδιο τραπέζι και το παίρνεις αγκαλιά πριν την καληνύχτα? Πόσο διεκπεραιωτική είναι αυτή η αγκαλιά? Πως γίνεται να μην 'ακούς' τη ψυχή του ίδιου σου του παιδιού?
Πως γίνεται να είναι 8-12 ετών και να έχει την απόλυτη εμπιστοσύνη σου όταν βγαίνει από το κατώφλι? Ποιός το συνοδεύει στ' αγγλικά, ποιός τον παρακολουθεί όταν παίζει στο πάρκο, ποιός γονιός στέλνει το παιδί του στο περίπτερο και δεν ανησυχεί όταν επιστρέφει μετά από αδικαιολόγητα πολλή ώρα, χωρίς τσιγάρα και βουλιαγμένο στη σιωπή και την ενοχή?
Γιατί να πάει μόνον ο ένας φυλακή και όχι αυτοί που επέτρεψαν να γίνουν 40 + τα θύματα επειδή φάνηκαν ανίκανοι να προστατέψουν τα παιδιά τα δικά τους αλλά και των άλλων?
Ίσως πολλοί να το έχουν ξεχάσει αλλά υπάρχει και κάτι που λέγεται πρόληψη. Και ξεκινάει από την οικογένεια, απλώνεται στη γειτονιά, στο πάρκο και φτάνει μέχρι τις ζωές... ανήλικων και εικοσάχρονων.

Παρασκευή, Δεκεμβρίου 08, 2006

Kalanta by Despina

Απόψε στη δουλειά, εγώ και η Ντόνα διαβάζαμε Downtown. Τώρα που ξαναδιάβασα την φράση σκέφτομαι πως αυτό το πόστ θα μπορούσε και να τελειώσει εδώ. Παρ' όλα αυτά συνεχίζω. Μέσα σε όλα τα κουλεμανσόν υπήρχε και μια ερώτηση στην οποία διαφόροι επώνυμοι, ερωτήθηκαν τι θα ήθελαν να κάνουν πριν εκπνεύσει ο χρόνος. Για να σας κατατοπίσω, η Ελένη Πετρουλάκη θέλει να βρει χρόνο για να τελειώσει τη διακόσμηση ενός παιδικού δωματίου και κάποιος Γιώργος Τσατσίδης, θέλει να βρει χρόνο για να κάνει σεξ. ΟΚ! Εγώ θα ήθελα πριν τελειώσει ο χρόνος να μαζευτούμε εκατό περίπου άτομα και να πάμε στο Ρεξ, στο ιερό τέμενος της Δέσποινας. Now, pay attention γιατί το θέμα πρόκειται να γίνει Jambi!
Στην επίμαχη σκηνή όπου θα βλέπουμε ένα πρωτόγνωρο για τα ελληνικά δεδομένα θέαμα - aka τη μιά μαιμού να εμφανίζεται κρεμασμένη από το πολύφωτο και την άλλη να βγαίνει βιδωμένη με ούπατ στο πάτωμα - θα σηκωθούμε όλοι κι αντί για φρέσκα γαρύφαλλα από τρισάγιο θ' αρχίσουμε να πετάμε σφιχτά αυγά. Κατά προτίμηση κόκκινα της Λαμπρής για να κάνει και οξύμωρο στέιτμεντ την ώρα που η επόμενη απόλυτη ελληνίδα στάρ θα άδει τα 'Γκάλαντα'. Επίσης, επειδή το νέο λούκ της Despina είναι μιξ n' μάτς η πρόταση να πετάξουμε και μιξ n' ματς λαχανικά, θα συζητηθεί πολύ σοβαρά αρκεί να 'δένουν'. Φερ' ειπείν ντομάτα με αγγούρι, σπανάκι με σπανάκι, σέλινα με μαιντανά. Επίσης, όποιος είναι καλός στη σκοποβολή διατίθεμαι να του δανείσω το φλόμπερ ή τη σφεντόνα μου για να 'κεράσει' το σχήμα ό,τι προαιρείται. Το πέταγμα αντικειμένων θα συνοδεύεται από άριες τύπου "Κράαα - Κράααα" μέχρι τα σκηνώματα να αποχωρήσουν για τα καμαρίνια κι από εκεί για το Ελ. Βελ. με άγνωστο προορισμό και ανοιχτή ημερομηνία επιστροφής.
Αν η αποστολή στεφθεί με επιτυχία, δεσμεύομαι να ναυλώνω κάθε Σάββατο πούλμαν του κυρίου Κυριακάκη που θα αναχωρούν μετά τα μεσάνυχτα από το Σύνταγμα με σκοπό αντίστοιχες επισκέψεις σε "ό,τι πιο πρωτότυπο έχουμε δει σε αθηναική πίστα" - βλ. Ζήνα, Κιάμο, Γαρμπή και Ειρήνη Μερκούρη, που μεγάλο άχτι την έχει ο Θύμιος.
Δηλώσεις συμμετοχής και brainstorming εντός.

Τρίτη, Δεκεμβρίου 05, 2006

Δεν ξέρω αν στο' πα...

Τις τελευταίες μέρες, ίσως και λίγο πιο πριν από αυτές, θυμήθηκα πως είχα ξεχάσει να λέω στους ανθρώπους γύρω μου πόσο τους αγαπάω. Με γέλασε για λίγο η πλάνη πως ο κόσμος έχει ανάγκη από έργα και όχι λόγια. Όχι λέξεις. Ίσως γιατί φοβόμαστε τις λέξεις. Ίσως γιατί νομίζουμε πως κάπου θα χαθεί η αντιστοιχία. Ίσως γιατί μερικές λέξεις φανερώνουν μεγαλύτερη αδυναμία από τη δύναμη που τελικά κρύβουν.Είχα ξεχάσει πόσο μου αρέσουν οι λέξεις. Ο Θ. μου το κρατούσε σαν κατηγόρια: "είσαι του αφρού", μου έλεγε "κοιτάς τις λέξεις και όχι τις πράξεις". Και μου πετούσε και καμιά πέτρα για να μην ξεχνιέμαι. Δεν είχε βέβαια άδικο. Προτιμώ τις λέξεις από τις πράξεις. Γενικά είμαι κατά των αποδείξεων. Όχι γιατί δεν με συμφέρουν αλλά μόνο γιατί με τα λόγια χρειάζεται μεγαλύτερη εμπιστοσύνη. Με τις πράξεις περιμένεις την επαλήθευση. Με τα λόγια πιστεύεις, εδώ και τώρα. Η ζωή μας τρέχει και μερικές φορές οι αποδείξεις αργούν. Γι' αυτό τηλεφώνησα προχτές στη Πωλινίτσα και τον Αλεξούλη για να τους υπενθυμίσω πόσο τους αγάπω. Γι' αυτό λυπήθηκα που το Σάββατο βγήκε από το αυτοκίνητο μου ο Ηλίας και δεν του είχα πει πόσο τον αγάπαω που είναι φίλος μου. Και στη μαμά μου το είπα χτες που της πήγα το στιφάδο. Και στη Νατάσσα το ψιθύρησα χτες την ώρα που έβαζε το παλτό της. Και στο Λέννυ το είπα σήμερα το πρωί όσο χοροπηδούσε μέσα στο ασανσέρ. Και το βράδυ θα τηλεφωνήσω στα Μποτάκια και τον Δημήτρη και στο Νίκο και σε πολλούς άλλους. Όχι μόνο γιατί τους αγαπώ αληθινά και τους σκέφτομαι. Και για έναν άλλο λόγο που μου διαφεύγει. Δεν πειράζει όμως. Μερικά πράγματα δεν χρειάζονται δικαιολογία.
Κι αν έχουμε ήδη κλείσει το τηλέφωνο, δεν ξέρω αν στο'πα... σ' αγαπώ!

Παρασκευή, Δεκεμβρίου 01, 2006

Σου γράφω 1η του Δεκέμβρη

Αγαπημένο μου blog,

καλό σου μήνα. Το ξέρω πως τις τελευταίες μέρες σε παραμέλησα αλλά ζητάω την κατανόηση σου. Προέκυψαν πολλά θέματα που απέσπασαν την προσοχή κι απαίτησαν τον χρόνο μου. Καταρχάς, η Σαββατογεννημένη για την οποία σου μίλησα πριν 2 πόστς δήλωσε πως θέλει να συμμετάσχει στο επόμενο 'Σουρβάιβορ' και όπως καταλαβαίνεις κινητοποιήθηκε ολόκληρος μηχανισμός για να προωθήσουμε την αίτηση της. Αν όλα πάνε καλά, το επόμενο Πάσχα θα το περάσει στο Κιριμπάτι!
Επίσης, προχτές το βράδυ έκανα τη πρώτη μεγάλου μήκους διαδρομή με τη Μπουλού. Πήγα στη Χαλκίδα. Τη νύχτα. Με βροχή. Πως με βρίσκεις?! Βέβαια, σε κάποια σημεία της εθνικής τα φώτα ήταν σβηστά. Και πάνω που έψαχνα τρόπο να δω λίγο πιο πέρα από τη μύτη μου, θυμήθηκα τα 'μακρινά' μου φώτα! Γαμώ? Αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν το πόσα αυτοκίνητα μου έκαναν σινιάλο με τα δικά τους φώτα. Η αλήθεια είναι πως ήμουν πολύ πεντάμορφος προχτές αλλά, πού με μυρίζονταν μες στο σκοτάδι?!
Έκανα κι άλλα που δεν μπορώ να σου πω γιατί είναι x-rated. Πάντως ξεκουράστηκα, έφαγα τρία πιάτα μακαρόνια και είδα και το νέο βίντεο κλιπ της Βέρας Λάμπρου με τίτλο "Αιμορραγώ"!
Αγαπημένο μου μπλόγκ, ήθελα να σου πω πόσο πολύ σε αγαπάω κι αυτό τον μήνα σου υπόσχομαι να σου αφιερώσω περισσότερο χρόνο. Ούτως ή άλλως, έχω να γράψω το διπλό Χριστουγεννιάτικο Ημερολόγιο Χωρισμένων, πολλά μαθήματα Κουλεμανσόν γιατί κοντεύει να πιάσει αράχνες το φρονιστήριο και πολλά πολλά άλλα μέχρι να κλείσουμε στις 28 Δεκεμβρίου για να πάω στο ραντεβού με τον έρωτα!
Σε αφήνω με το αγαπημένο σου 'γλυκό' τανγκό γιατί έχει έξω μια ωραία συννεφιά και η μυρωδιά του καφέ μου 'φερε χαμόγελα.
Καλό μήνα!

Τετάρτη, Νοεμβρίου 29, 2006

coming up next...

Κάτι θέλω να σας πω... είναι κάτι αλλά δεν μπορώ να το προσδιορίσω. Είναι κάτι που συμβαίνει αλλά δεν προσδιορίζεται ακόμα. Βρίσκομαι σε αυτές τις ανήσυχες μέρες που ξέρεις πως από στιγμή, σε ώρα, σε μέρα κάτι θα γίνει. Φαντάζομαι πως το 'χεις νιώσει: αυτό το αίσθημα πως σύντομα όλα θα είναι αλλιώς. Αλλιώς καλύτερα, αλλιώς χειρότερα, δεν ξέρεις. Γι' αυτό και δεν γράφω συχνά τις τελευταίες μέρες: γιατί ξέρω πως όπου να'ναι θα στρωθώ και θα σας γράψω κάτι πολύ ιδιαίτερο και δεν θα πρέπει να το αποδυναμώσουν τα αδιάφορα τριγύρω. Κοιτάζω τις λέξεις στην οθόνη και φαίνονται λίγες. Δεν συγκρίνονται με την ανυπομονησία που έχω στο βλέμμα μου. Αλλά δυστυχώς δεν υπάρχει καθρέφτης να σας δείξω. Θα τις μαζέψω ξανά και θα τις βάλω στην καλή τους τη σειρά για να σας περιγράψω αυτό που θα έρθει. Αν έρθει, φυσικά. Γιατί ξέρεις καλά πως μερικές φορές όλα γύρω και μέσα μας συνομωτούν με την ψευδαίσθηση. Θα δούμε.
Πάω να πλύνω τη Μπουλού, γιατί μπήκε μέσα το παιδί και την έκανε χάλια και, μετά θα κάνω μια βόλτα στη λιακάδα. Σας αφήνω την πιο καλή μου καλημέρα μου και το Rotterdam των Beautiful South που πολύ αγαπάω κι άκουσα αμέσως μόλις άνοιξα τα μάτια μου. Και όσο έπαιζε εγώ έκανα μια εξαιρετικά αισιόδοξη σκέψη. Δεν τη θυμάμαι αλλά φαντάζομαι πως μόλις το ακούσετε θα τη θυμηθείτε εσείς.

Δευτέρα, Νοεμβρίου 27, 2006

Get shorty!

Τους τελευταίους 2 μήνες υπα΄ρχει στη ζωή μου μια κοντή. Λέγοντας κοντή δεν εννοώ '1.60 κοντή'. Μιλάμε για '1,40 παρά κάτι'. Να φανταστείς, είναι τόσο κοντή που η ταυτότητα της δεν γράφει ύψος (πώς βρήκα την ταυτότητα μην με ρωτήσεις, είναι άλλο καπέλο). Φυσικά και το πρόβλημα δεν είναι το ύψος: όταν την έπλασε ο καλός Θεούλης θα είχε τις κοντές του εκείνη την ημέρα. Στο κάτω κάτω θα μπορούσε να μου πει κανείς "αυτή κοντή, εσύ κουλή" - και πως να του ρίξω άδικο. Το κακό όμως είναι πως όσο μπόι λείπει σε αυτό τον ψηλό νάνο, τόσα σαντιμέτρ κερδίζει στο κακό μάτι.
Γεννημένη κάποιο Σάββατο κι απόβραδο του 1978, με μάτια γαλάνα και τεράστια, μόνιμα γουρλωμένα. Αν ψάξουμε στο γενεαλογικό της δένδρο, στοιχηματίζω τη Γιουκανούμπα του Λέννυ, πως θα βρούμε συγγένεια με τη Μέδουσα: καλή γυναίκα αλλά major ματιάχτρα! Θα σας δώσω 3 παραδείγματα που αποδεικνύουν όσα λέω:

(1) Μια μέρα βλέπει ένα Λαμπραντόρ, παχουλό, μπεζ και χαρούμενο. "Αααα, τι όμορφο σκυλάκιιι!". Δυό μέρες μετά είχε πάθει καλααζάρ το σκυλί, το σπιτάκι του και δυο μύγες που τυχαία έκαναν σεξ στην ουρά του σκύλου.
(2) Με ρωτάει ένα απόγευμα: "Θα με πάρεις με το αυτοκίνητο σου μέχρι το σπίτι μου?" "Δυστυχώς απόψε πηγαίνω από άλλο δρόμο" της λέω. "Χεχεχε (γέλιο Δρακουμέλ) θες να με αποφύγεις ε???". 17 λεπτά μετά είχα τρακάρει!
(3) "Ωραίο φαίνεται το σάντουιτς" είπε μια μέρα στην άτυχη καθαρίστρια που έκανε lunch break. "Μισό λεπτό να πάω στη τουαλέτα" μας είπε μετά από μισή ώρα. Δεν την ξαναείδαμε... ποτέ!

Με τούτα και μ' εκείνα, μόλις με ειδοποιήσουν από την πύλη, πάω στο μπάνιο και αναποδογυρίζω το βρακί μου, αποφεύγω κάθε είδους eye contact και κάθε φορά που της απευθύνομαι τελειώνω με τη φράση 'στα όρη στ' άγρια βουνά'! Έχω προσθέσει στο speed-dial το τηλέφωνο της γιαγιάς, η οποία είναι κορυφαία στο ξεμάτιασμα με νερό και λάδι και προσεύχομαι. Προσεύχομαι να μην δει τις στιγμές που χαζεύω τα τεράστια μάλλινα ροζ σκουφιά της που κρύβουν όλο το πρόσωπο (εκτός από τα μάτια), να μην με πάρει χαμπάρι όταν κάθομαι από πίσω της και ραντίζω τη θέση της με χοντρό αλάτι, να μην καταλάβει πως εγώ σηκώνω το κάθισμα και μπλοκάρω τον μηχανισμό της καρέκλας για να μην ακουμπάνε τα κοντοπόδαρα της στο πάτωμα.

Πέμπτη, Νοεμβρίου 23, 2006

Τhanks for everything!

Η αγαπημένη μου Πωλινίτσα είχε προχτές τα γενέθλια της. Έγινε 35 (part II). Kι έγραψε ένα γράμμα στο μπλόγκ της (so-de-lovely.blogspot.com) για όσα την κάνουν ευτυχισμένη και για όσα ευχαριστεί τον Θεό. Το αναδημοσιεύω, όχι γιατί είναι η Πωλινίτσα μου, αλλά γιατί αν υπήρχαν μερικές Πωλινίτσες παραπάνω οι ζωές όλων μας θα ήταν αλλιώς. Και σήμερα είναι η Μέρα των Ευχαριστιών. Ξέρω πως εμείς δεν τη γιορτάζουμε αλλά δεν είναι ανάγκη να ζούμε στη πέρα άκρη του Aτλαντικού για να νιώσουμε ευγνωμοσύνη για ό,τι ζούμε.


Posted by Picasa
ειμαι ευτυχισμενη που

1.ειμαι ακομα εδω κι αυτο το χρονο,come rain or come shine

2.εχω ανθρωπους που με αγαπανε αποδεδειγμενα οπως και να ειμαι

3.αγαπω τον Α. και με αγαπαει κι αυτος

4.καθε μερα ξυπναω στο κρεββατακι μου διπλα στην αγαπη μου

5.εχω μανουλα το λατρεμενο μου Σου, δυνατο και ανικητο

6.ειμαι εγω κι οχι καμια ξυνη καριολα

7.υπαρχει η τεχνη και η σοκολατα

8.γελαμε μεχρι δακρυων

9.μιλαμε στα τηλεφωνα ατελειωτα

10.καθε μερα εχουμε καινουρια θεματα κι εξελιξεις

11.το μπλε αυτοκινητο μου τρεχει τρεχει και ποτε δε σταματαει

12.το μυαλο μου και το ματι μου κοβει

13.καμια φορα αμα δεν την πω την κακια μου θα σκασω

14.παιρνω ρισκα, τρεμει το φυλλοκαρδι μου και την βγαζω καθαρη

15.θυμαμαι με καθε λεπτομερεια

16.ξεχνω για παντα

17.πεφτω με τα μουτρα στο φαι

18.αγοραζω με μανια βιβλια μαγειρικης

19.συλλεγω με ευλαβεια διαιτες απο ολο τον κοσμο

20.υπαρχει ο Harry Potter

21.μια μερα θα χτυπησει το τηλεφωνο μου και θα ειναι ο Brad Pitt

22.εχω αφησει ενα ζευγαρι Alain Mikli στην Croisette

23.περπατησα στο λιμανι και την αποβαθρα της Ταγγερης

24.η Πωλινιτσα με αγαπαει παθολογικα και καθεται να τη πατησω

25.αν κοιταξω λοξα βλεπω το εισιτηριο μου για Λονδινο

26.μπορω παντα να τρεξω πισω απο τον Γ. και να φαω τα μουτρα μου

27.με αγαπω just the way I am

28.καμια μερα τα βιβλια θα με καταπιουν

29.τα χερια μου ειναι παιδικα-δυνατα τετραγωνα χοντροκομμενα

30.ο,τι εχω ειναι αληθινο και δικο μου

31.ειμαστε ραγιαδες και αγαπιομαστε μοναχοι μας

32.εχω τοσα κι αλλα τοσα και χιλιαδες αλλα τοσα

33.κλαιω στα καλα καθουμενα ετσι για κατι που δε λεγεται αλλα ειναι εκει παντα

34.τσακιζω σαν κλαδακι και δεν σπαω

35.παλι απο την αρχη ξεκινω, μπορω και ξαναρχιζω

+1.αγαπω, αγαπω βαθια αληθινα ολοκληρωτικα με ολο μου το σωμα και την ψυχη.

Τετάρτη, Νοεμβρίου 22, 2006

Thessaloniki & Athens: Sister Cities

Πρέπει να σας ενημερώσω πως στη Θεσσαλονίκη ζει μια παρέα φίλων τους οποίους έχει καταλάβει το πνεύμα της Βικτώριας Ταγκουνάκη! Φανατικοί Ερωτοδικιότες, βαμμένοι Καμπουρολόγοι, ξυπνούν και κοιμούνται με το μαράζι ‘ Τι απέγινε η grande dame Ελένη Βασιλάκη?’. Ο Χάρης, λοιπόν, εκπρόσωπος της ανέμελης παρέας, επικοινώνησε με τα γραφεία του μπλόγκ γιατί ακόμα κι από τη Θεσσαλονίκη αναγνωρίστηκε το χαμηλό επίπεδο του ιστιολογίου τούτου και πολύ, πάρα πολύ χαίρομαι.
Καλώ λοιπόν, όποιον διαθέτει μαγνητοσκοπημένες εκπομπές

(α) Ερωτοδικείου (χρυσή εποχή New Channel),
(β) Φτυάρι με τον Εθνικό μας Σταρ, Ανδρέα Ευαγγελόπουλο (Tv Magic),
(γ) Όσο υπάρχουν Έλληνες με τη Μαλβίνα Κάραλη (ANT 1),
(δ) Στο κρεββάτι με τον Αλκίνοο Μπουνιά (Κανάλι 5),
(ε) Σπάνια Πουλιά με την Αννίτα Πάνια (Star Channel),

να επικοινωνήσει το συντομότερο δυνατό με τα παιδιά από τη Σαλονίκη στο vampire_xs@yahoo.gr. Το συντομότερο δυνατό! Τα παιδιά έχουν πλούσιο υλικό τρασιάς και, μεταξύ άλλων, το περίφημο χαστούκι Εθνικού Σταρ στο Μίστερ Μπούτια και τα Αντικαλλιστεία ’97 (τον κύριο που έκανε ημίγυμνο πορνό!) και θα χαρούν πολύ να το ανταλλάξετε ή ακόμα και να μαζεύεστε όλοι μαζί να παρακολουθήσετε το "Δεν ήξερες, δεν ρώταγες" και το "Μπούρου-μπούρου τη νύχτα"!
Το μπλόγκ μας χειροκροτά αυτή την προσπάθεια και παρακαλώ όποιον διαθέτει το παραμικρό να στείλει ένα μήνυμα στα παιδιά, γιατί απ’ ό,τι φαίνεται περνούν πολύ ωραία εκεί πάνω στο Βορρά!
Τους ευχόμαστε τα καλύτερα και από την Αθήνα τους στέλνουμε το "Θέλω πίπα" της αγαπημένης Λατόγια!!

Τρίτη, Νοεμβρίου 21, 2006

Γκρρρρρ...μμμμμμμ

Σήμερα ξύπνησα με μούτρα. Μούτρα, μούτρα, μούτρα, πολλά μούτρα. Δεν θέλω να μιλήσω με κανέναν, δεν θέλω να συναντήσω κανέναν, να μην πάω το βράδυ στη δουλειά, να μην πάω το Λέννυ βόλτα, να μην βγω ούτε για τσιγάρα. Σα να μην έφταναν όλα τα νεύρα μου, η Μενεγάκη έχει καλεσμένο τον Δημήτρη Κόκοτα. Μαζί με τα νεύρα μ' έπιασε και μια νοσταλγία για το ένδοξο '98.
Rewind στα μούτρα:

(1) Είδα το Borat χτες και δεν μου άρεσε. Επίσης, με είχε νευριάσει τόσο που δεν έφαγα ούτε ποπ κορν, ούτε κοκα κόλα και,
(2) Νομίζω πως έφαγα λίγο βαριά για βράδυ: 2 σουβλάκια από τον 'ΘΑΝΑΣΗ' στο Μοναστηράκι και 1,5 πιάτο μακαρόνια με σάλτσα γιατί μέχρι να γυρίσω σπίτι πήγε 3 και με είχε πιάσει λιγούρα.
Δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι άλλο. Τώρα βέβαια που το σκέφτομαι μπορεί να μ' έχει επηρεάσει το γεγονός πως κόπηκε η εκπομπή της Τζούλιας Αλεξανδράτου. Υποσυνείδητα. Μπορεί να δαιμονίστηκα που μόλις άνοιξα τα ματάκια μου, άκουσα από κάπου να παίζουν στη διαπασόν τα 'Κάλαντα' της Βανδή, που είναι ό,τι χειρότερο έχει ακουστεί στον γαλαξία τα τελευταία 250 χρόνια. Μπορεί να με πιάνει 'εορταστικό προμελαγχολικό σύνδρομο'. Αργούνε και τα γενέθλια μου. Άστα να πάνε στο διάολο. Καλημέρα (;)

Posted by Picasa

Πέμπτη, Νοεμβρίου 16, 2006

Σεμινάρια Κουλεμανσόν Αρ.3

Αγαπημένοι μου μαθητές,

σήμερα σας είχα ετοιμάσει μια έκπληξη για να γιορτάσουμε την επαναλειτουργία και το νέο διάκοσμο του φροντιστηρίου: θα ερχόταν η φίλη μου η Στέλλα να επαναλάβει και σε εσάς το σεμινάριο που την έχει κάνει διάσημη ανά την υφήλιο "Κουλεμανσόν στον εργασιακό χώρο: παγίδες, ξύστρες και φωτοτυπίες". Δυστυχώς όμως έπαθε κράμπα στις θηλές και δεν θα μπορέσει να παρευρεθεί.
Το πρόγραμμα θα εξελιχτεί ως εξής:


ΒΓΑΛΤΕ ΜΙΑ ΚΟΛΛΑ ΧΑΡΤΙ...

"Η Μανίνα και η Κατερίνα είναι δυο μοντέρνα κορίτσια. Γνωρίζονται μια βραδιά στο Λεβερκούζεν, πίνουν ένα καφέ και κάνουν σεξ στο σπίτι της Μανίνας. Τις επόμενες μέρες μιλάνε από το τηλέφωνο. Ξαναβρίσκονται μετά από 10 μέρες και ξανακάνουν σεξ.
Η Μανίνα είχε αποφασίσει πως δεν θα γίνει κάτι σοβαρό με τη Κατερίνα γιατί η τελευταία αντιμετώπιζε σοβαρό πρόβλημα στο πάρκινγκ με την μπετονιέρα της. Η Μανίνα είχε και μπλόγκ, κι εκείνη την ημέρα έγραψε για μια παλιά της σχέση στο μπλόγκ (άσχετο με την Κατερίνα). Λιγότερο από μια ώρα μετά λαμβάνει το εξής μήνυμα - επιτομή κουλεμανσόν- από την Κατερίνα:

"Κρίμα να δεν λες αγάπη από που και θέλεις εμένα.εμένα που πριν από εσένα εμένα το ξέρω να. 'Αλλά όχι κι έτσι' που λέει και η Αλέξις-λατρεύω Δυναστεία. Κι άμα ποτέ θες στα τελευταία δηλαδή κανά ποτάκι μέσα εγώ μόνο εσύ νεράκι. Γεια"

ΑΝΑΛΥΣΕ ΤΟ

Essential koulemanson listening: One Night Stand - Στέλλα Μπεζαντάκου

Τετάρτη, Νοεμβρίου 15, 2006

Η σοφία της ημέρας:

"...sometimes the clothes do not make the man". Freedom'90 - George Michael

Tα υπόλοιπα περιττεύουν.

Τρίτη, Νοεμβρίου 14, 2006

Μπυροκοιλιά & Δυστυχία

Στη δουλειά έχουμε μια κοπέλα, τη Μπυροκοιλιά. Είναι καλή κοπέλα, λίγο μουτρού αλλά έχει περάσει κι αυτή η δόλια πολλά.
Τον μπαμπά της τον λέγανε Μπέττυ κι όταν ήταν νέος μπήκε λαθραία σ’ εκείνο το πλοίο που μετέφερε τις νύφες στην Αστόρια. Από εκεί πήρε το τελεφερίκ κι έφτασε στο Λος Άντζελες όπου μεσουρανούσε η Γκρέτα Γκάρμπο. Δούλεψε ζογκλέρ σε T.G.I Fridays, κουμπί-κουμπότρυπα σε μεγάλους οίκους μόδας και για ένα φεγγάρι έγραφε με καλλιγραφικά τα ονόματα των ανύπαντρων στα γοβάκια των ελληνίδων νυφών της διασποράς. Λίγα χρόνια μετά, η Μπέττυ γνώρισε τον Μπάμπη και κουτρουβαλιάστηκαν στον βούρκο των κλισέ: η Μπέττυ βιζιτονόταν και ο Μπάμπης πλούτιζε.Φυσικά και μέρος από τα κέρδη ο Μπάμπης το έτρωγε στις τροτέζες, το πιοτί και το πόκερ. Έφτιαξαν μια εταιρεία παραγωγής και προώθησης (της Μπέττυς), την Μπ.Μπ.Μπροντάκσιονς. Η Μπέττυ δούλευε σαν το σκυλί και τσούκου τσούκου πήραν κι ένα διαμερισματάκι και το’καναν φωλίτσα όπου η Μπέττυ γύρισε τις πρώτες της βιντεοκασσέτες. 5 έκανε συνολικά αλλά από την μια μόνο κατάφερε να πάρει τα λεφτά γιατί οι υπόλοιπες ξόφλησαν τα χρέη του Μπάμπη από τον ιππόδρομο και τα γκανιάν που αποδείχτηκαν κουτσά άλογα.
Έτσι πέρασαν 22 χρόνια για τη Μπέττυ στην Αμερική: διχασμένη ανάμεσα στον αγοραίο έρωτα και τις μπάτσες του άνδρα που αγαπούσε (σ.σ. ο Μπάμπης είχε μια χερούκλα σα βατραχοπέδιλο που την άπλωνε συχνά στο στεφάνι του). Ένα βράδυ που είχε συνοδεύσει 17 προσκόπους στο Κρύσταλ Λέηκ, η Μπέττυ πήρε τη μεγάλη απόφαση: «Enough πια με το βίζιτα στο Αμερική. Πάω πατρίδα μου, Greece, να μας μείνει και το currency να γνωρίσω και τον Γιομπαζολιάς».
Πήρε λοιπόν τα ρούτια της ένα βράδυ και κρυφά από τον Μπάμπης έφυγε με την πτήση 4711 για Αθήνα. Με τις οικονομίες που είχε μαζέψει με κόπο και δεκάδες αφροδίσια άνοιξε ένα μαγαζάκι στα Μανιάτικα. Ένα πρωτοποριακό lounge caf? με μπουζούκι και τραβεστί. Έκανε και νέες παρέες: τη Τζέφυ, την Ωραία Περιπτερού και τη Δυστυχία. Η Δυστυχία ήταν κομματάκι ασκημομούρα, δεν βαφόταν, φορούσε κατσαρές περούκες και γιόμιζε τα σουτιέν με φημερίδες. Άνθρωπος δεν πήγαινε μαζί της και με τον καιρό όλοι ξέχασαν το πραγματικό της όνομα και τη φωνάζαν Δυστυχία.
Ένα βράδυ, έκλεισαν το μαγαζί και πήγαν γυναικοπαρέα στον Γιομπαζολιά, που μεγάλο καημό τον είχε Μπέττυ. Τραγουδούσε τότες στη Φαντασία (by night). Όταν τα κορίτσια πήγαν backstage για αυτόγραφα, η Μπέττυ έπεσε πάνω στα φωνητικά Γ’, την Καίτη Παπαλάγιου. Μεθυσμένη η Μπέττυ, αλλήθωρη η Καίτη πέρασαν μια νύχτα θυελλώδους σεξ στο κελάρι.
Ένα χρόνο μετά, εμφανίστηκε η Καίτη στο μαγαζί της Μπέττυς, την ώρα που τραγουδούσε η Κατρίν Ντενέρ το «Ας ερχόσουν για λίγο». Στην αρχή η Μπέττυ τα αρνήθηκε όλα και δεν είχε « recollection του γεγονότος, whatsoever!». Όταν όμως κοίταξε πιο προσεκτικά το κοριτσάκι αναγνώρισε τα μάτια του Μπάμπη και σαν κλαράκι τσάκισε. Η Καίτη έφυγε για πανευρωπαική περιοδεία στη Πελοπόννησο και μάλλον την κατάπιε ο καβοΜαλιάς, γιατί ποτέ δεν ξαναγύρισε. Η Μπέττυ έκλεισε το lounge caf? και άνοιξε πανσιόν για ζώα. Έδωσε και στη Δυστυχία μια ταίστρα και την όρισε αρχικοταρού.
Πριν αφήσει την τελευταία της ανάσα, σε πολύ βαθιά γεράματα, τα έγραψε όλα στη Μπυροκοιλίτσα και της έδωσε την ευχή να μην μπλέξει με τραγουδιστή, νταβατζή και να ταίζει τον ρινόκερο.
Όλα αυτά ξαναθυμήθηκα αστραπιαία όταν είδα τη Μπυροκοιλιά να δίνει μπυροχαστουκάκια στη κοιλίτσα της και να μιλάει στο τηλέχωνο με τα πόδια πάνω στο γραφείο. Αποφάσισα να μην τη συγχύσω. Έκλεισα αθόρυβα την πόρτα χωρίς να της μεταφέρω πως είχαν ειδοποιήσει από την πύλη κι ανέβαιναν 2 άνδρες από το Αλλοδαπών.

Δευτέρα, Νοεμβρίου 13, 2006

HAPPY MONDAYS


Posted by Picasa

To μόνο που πρέπει να θυμάσαι για να έχεις μια καλή εβδομάδα είναι το εξής: οι Δευτέρες είναι σαν τη πρώτη μέρα του χρόνου: δεν πρέπει να δίνεις υποσχέσεις που δεν θα μπορέσεις να τηρήσεις μέχρι να τελειώσει η εβδομάδα. Αλλιώς σε 3 μήνες θα έχεις χωρίσει, θα έχεις βάλει 26 κιλά και θα επισκέφτεσαι τον ψυχοθεραπευτή σου έως και 4 φορές την εβδομάδα. Άκου που σου λέω!
Καλή μας εβδομάδα!

Manic Monday - The Bangles

Monday Morning - Rialto

Monday, Monday - The Mamas & the Papas

I don't like Mondays - The Bootown Rats

Κυριακή, Νοεμβρίου 12, 2006

Όλη η αλήθεια για την κατάληψη.

Η κατάληψη πράγματι έλαβε τέλος την προηγούμενη Δευτέρα. Το Πρόβατο προέβη στην εξής ψευδή δήλωση:

Από το γραφείο τύπου της επιτροπής κατάληψης λάβαμε την εξής ανακοίνωση:

ΣΗΜΕΡΑ ΔΕΥΤΕΡΑ Η ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΕΛΑΒΕ ΤΕΛΟΣ. Ο ΦΡΙΚΤΟΣ ΝΑΝΑΚΟΣ ΕΚΑΝΕ ΤΗΝ ΚΙΝΗΣΗ ΜΑΤ.

ΜΑΣ ΕΦΕΡΕ ΤΗΝ ΒΙΝΑ ΑΣΙΚΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΙΣΜΗΝΗ ΚΑΛΕΣΗ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟ ΦΡΟΝΤΙΣΤΗΡΙΟ. ΜΕ ΤΟ ΠΟΥ ΤΙΣ ΕΙΔΑΜΕ ΠΕΤΑΧΤΗΚΑΜΕ ΝΑ ΠΑΡΟΥΜΕ ΑΥΤΟΓΡΑΦΟ ΩΑ ΓΝΗΣΙΟΙ ΦΑΝΣ.

ΤΗΝ ΩΡΑ ΠΟΥ ΥΠΟΓΡΑΦΑΝΕ ΤΑ ΑΥΤΟΓΡΑΦΑ ΜΑΣ, ΤΑ ΣΤΡΑΤΕΥΜΑΤΑ ΤΟΥ ΝΑΝΑΚΟΥ (ΟΙ SAILOR MOON ΔΗΛΑΔΗ) ΒΡΗΚΑΝ ΤΗΝ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΚΑΙ ΑΝΑΚΑΤΕΛΑΒΑΝ ΤΟ ΦΡΟΝΤΙΣΤΗΡΙΟ...

ΚΛΑΨ ΛΥΓΜ

...ΕΙΜΑΣΤΕ ΧΑΛΙΑ. ΑΛΛΑ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΣΤΕΙΛΑΜΕ ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΣΕ ΟΛΟΝ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ. ΚΑΙ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΕΧΟΥΜΕ ΚΑΙ ΑΥΤΟΓΡΑΦΑ ΒΙΝΑ ΑΣΙΚΗ ΚΑΙ ΙΣΜΗΝΗ ΚΑΛΕΣΗ.

Καταρχάς, να ευχαριστήσω από τα βάθη της καρδιάς μου, από τις ρίζες των νυχιών μου κι από τα εξτένσιονς των μαλλιών μου την Βίνα Ασίκη και την Dame Ismini Kalesi, οι οποίες αποδέχτηκαν την πρόσκληση μου και παρακολούθησαν από κοντά το χρονικό της κατάληψης. Η προσέλευση και η διανυκτέρευση τους όμως σε σκηνές μπροστά από το καταληφθέν φροντιστήριο, δεν ήταν ο αληθινός λόγος τερματισμού της κατάληψης.
Νωρίς το πρωί της Κυριακής αποχώρησε από το σχήμα ο διαχειριστής της διπλανής πολυκατοικίας λόγω ξαφνικού κρύου και ανάγκης να συγκλιθεί εκτάκτως συμβούλιο των ενοίκων για να καθοριστούν οι ώρες λειτουργίας του καλοριφέρ.
Τα εξωφροντιστηριακά πρεζόνια (φίλοι του Πρόβατου) αφού κάπνισαν ακόμα και τους χάρτες των τάξεων κατέληξαν με τα κεφάλια στη λεκάνη της τουαλέτας και αυτοεξουδετερώθηκαν.
Η Πουπέτα δέχτηκε τηλεφώνημα από την παραγωγή του Super Deal να λάβει μέρος ως βαλιτσοκρατούσα στο επεισόδιο της Κυριακής. Αποχωρώντας πήρε μαζί της για σταθόρι και την βοηθό ακτινολόγου η οποία τις προηγούμενες μέρες είχε διαγνώσει με απόλυτη ανακρίβεια, όλες τις πλάκες του Δ’ ΚΑΠΗ Φαλήρου.
Η καθαρίστρια είχε αποχωρήσει από το προηγούμενο βράδυ καταπονημένη από το task που της είχε αναθέσει η γιαγιά: να ξεχωρίσει όλες τις φούστες σε μαύρες και μπλού (navy) και να καρφιτσώσει πάνω ανορθόγραφες ταμπελίτσες με το χρώμα, το ύφασμα και τη σεζόν που φοριέται η καθεμιά. Αυτή τη στιγμή που σας γράφω, η καθαρίστρια νοσηλεύεται σε ιδιωτική κλινική heavily sedated!
Tα υπόλοιπα ήταν σχετικά εύκολα: μια σακκούλα με παρτάλια από ζαμπόν και μπέικον ήταν υπέραρκετη για να δελεάσει το κοιλιόδουλο χοντρόπόδαρο σκυλί μου ενώ η γιαγιά δεν είχε απολύτως καμία πρόθεση να χάσει και δεύτερο μνημόσυνο αγνώστου (με την ξαδέρφη της Βασιλική κάνουν διαγωνισμό και όποια φάει τα περισσότερα κόλλυβα μέρι το τέλος του χρόνου θα κεράσει Ρέμο-Μαρινέλλα).
Με τούτα και μ’ εκείνα, το Πρόβατο έμεινε μόνο του σαν θεατής στο Άστυ. Λίγο μετά τις 12 το μεσημέρι βγήκε από το ναό του Κουλεμανσόν και γονηπετής ικέτευσε για συγχώρεση. Φυσικά και του δόθηκε άφεση αλλά για τιμωρία του θα βάψει το φροντιστήριο στο χρώμα που μισούσε και θα σφίξει με ούπατ τις νέες αφίσες των Pussycat dolls που θα κοσμούν τις αίθουσες.
Καλώς εχόντων των πραγμάτων, οι εργασίες θα έχουν τελείωσει την Τετάρτη οπότε την Πέμπτη θα χτυπήσει το κουδούνι κανονικά και μαζί μας θα μιλήσουμε για... Oh well, θα σας τα πει η Στέλλα!

Παρασκευή, Νοεμβρίου 10, 2006

Loving Dimitra!

  Posted by Picasa

Τόσο καιρό δεν σας έχω μιλήσει καθόλου για το ριάλιτι, ούτε για το περσινό, ούτε καν για τότε που παραλίγο να βγω με rollerblades στη σκηνή με την Καλομοίρα Fame Story - θύμισε μου να στο πω μια μέρα. Σήμερα όμως ήθελα πολύ να σας δείξω αυτό το υπέροχο πλάσμα που λέγεται Δήμητρα Σταθοπούλου. Όχι γιατί έχει τη φωνή που ακούς μια φορά στα χίλια χρόνια. Τραγουδάει πολύ όμορφα, σωστά κι εννοώντας κάθε λέξη που βγαίνει από τα χείλη της. Όμως η Δήμητρα ξεχωρίζει από τα παιδιά που έχεις συνηθίσει να βλέπεις στα talent shows και για μερικούς ακόμα λόγους.

 


Ξεχωρίζει γιατί ανήκει στη σπάνια κατηγορία ανθρώπων που το πρώτο αίσθημα που νιώθουν μόλις ξυπνήσουν είναι ευγνωμοσύνη για τη ζωή και την καινούρια μέρα. Δεν το λέει ποτέ αλλά το καταλαβαίνεις. Με χαμόγελο μόνιμα σκαλισμένο στο πρόσωπο της, με λάμψη και χαρά στα μάτια της, με διάθεση να προσπαθήσει, να μάθει και τελικά ν' αλλάξει προς το καλύτερο. Ποτέ δεν κακολογεί, ποτέ δεν θυμώνει, ποτέ δεν σταματά να χορεύει. Σαν το Καλομοιράκι. Μόνο που είναι πιο τσουπωτή και όταν τραγουδάει δεν νομίζεις πως ήρθαν οι εξωγήινοι.

 

Όλοι την αγαπάμε γιατί ποτέ δεν συννεφιάζει, δεν ενοχλεί, δεν δυσανασχετεί. Μου θυμίζει με τον πιο χαριτωμένο τρόπο πως αυτό που είμαστε είναι το ελάχιστο από αυτό που μπορούμε πραγματικά να γίνουμε. Το μόνο που την απασχολεί είναι να τραγουδήσει ό,τι ήχο φτάσει στ' αυτιά της όχι για τον εαυτό της αλλά και για την χαρά των άλλων. Μοιρασιά λέγεται αυτό. Το μισό της ευτυχίας. Το υπόλοιπο θα το βρει, είναι μικρή ακόμα.

Τετάρτη, Νοεμβρίου 08, 2006

Άνεμος

Υπήρχε μια εποχή, πριν περίπου 2 χρόνια, που δεν έβλεπα την ώρα να κάτσω μπροστά στο κομπιούτερ μου και να διαβάσω μπλόγκς. Τότε τα είχα πρωτομάθει και τα έβρισκα συναρπαστικά: τόσες λέξεις, τόσες εικόνες, τόσες ζωές και καθημερινότητες. Σελίδες γεμάτες χιούμορ, φρεσκάδα, μοναξιά, θλίψη, όνειρα κι αυτή η ακαταμάχητη λαχτάρα για ζωή.
Διάβαζα όποιο μπλόγκ έβρισκα. Οποιοδήποτε! Και με τον καιρό ξεχώρισα αυτά που μ’ έκαναν ν’ ανυπομονώ για το νέο κείμενο. Αυτά που πίστευα πως οι ‘μπαμπάδες’ και ‘μαμάδες’ τους θα μπορούσαν να γίνουν οι καλύτεροι μου φίλοι. Κι επειδή αυτό ήταν ανέφικτο, γινόμουν εγώ ο καλύτερος αναγνώστης τους. Φαντάζομαι πως όλοι περάσατε από αυτή τη φάση όταν ήρθατε για πρώτη φορά σ’ επαφή με τη μπλογκόσφαιρα. Και ίσως να νοσταλγείτε εκείνες τις μέρες.
Σχεδόν δυο χρόνια και λίγες μέρες μετά από όσα συνέβησαν με μπλόγκερς κι εφημερίδες και άλλους μπλόγκερς και πολλά πολλά λόγια, τα αισθήματα μου δεν είναι πια τα ίδια. Βρισιές, βρισιές, σχόλια υποτιμητικά, ψέμματα, αναξιοπρέπεια. «Πώς αλλάζει ο καιρός» αναρωτιέται η Καιτούλα κι εγώ μαζί της. Και δεν θέλω να γράψω αυτές τις μέρες. Όχι γιατί είμαι καλύτερος άλλων, όχι γιατί είμαι σεμνότυφος και σοκάρομαι, όχι γιατί είμαι ιεραπόστολος της αλήθειας και της ειρήνης. Ξέρετε πολύ καλά πως είμαι πολύ λιγότερα απ’ όλα τα παραπάνω. Απλά αγαπάω πολύ (μα πάρα πολύ) το μπλόγκ μου. Και πίστευα πως στη γειτονιά αυτή αντί για φωνές από τα μπαλκόνια, θα βγάζαμε τα σκαμνάκια στο πεζοδρόμιο και θα μοιραζόμασταν παγωτά. Αντί γι’ αυτό τις τελευταίες μέρες συνειδητοποίησα πως όσο περισσότερα μπλόγκ διαβάζεις, τόσο πιο πολύ κλείνεσαι στο δικό σου. Κι αυτή είναι, κατά τη γνώμη μου, μια αφόρητη αδικία.

Πέμπτη, Νοεμβρίου 02, 2006

Kατάληψη

Αγαπημένοι μου μαθητές...

τα σεμινάρια Κουλεμανσόν σταμάτησαν αιφνιδίως. Και τούτο διότι το Πρόβατο σε ένδειξη διαμαρτυρίας για την χαμηλή του βαθμολογία σε πρόσφατο διαγώνισμα, προέβη σε κατάληψη του φροντιστηρίου "Σχολή Κουλών Μανσόν". Στην κατάληψη συμμετέχουν οικειοθελώς και οι έτεροι κοσμήτορες του φροντιστηρίου (δλδ ο Λέννυ και η γιαγιά), τρία εξωφροντιστηριακά πρεζόνια (φίλοι του προβάτου), η καθαρίστρια, ο διαχειριστής της διπλανής πολυκατοικίας, μια βοηθός ακτινολόγου και η Πουπέτα.

Τα αιτήματα των καταληψιών είναι τα ακόλουθα:

(α) Επαναβαθμολόγηση του γραπτού του Πρόβατου,

(β) Πρόωρο πτυχίο στα 4 μαθήματα,

(γ) Λιγότερες κροκέτες, περισσότερα κόκκαλα,

(δ) Ναι στα λούτρινα σχολικά είδη,

(ε) Ποινικοποίηση στους μαθητές και τις μαθήτριες με μεγάλες βάτες.

Σύμφωνα με πληροφορίες που μου παρέχει κατ' αποκλειστικότητα η περιπτερού Τερέζα, η γειτονιά συγκλονίζεται από τους βανδαλισμούς, τα όργια (του Λέννυ) και τους Pet Shop Boys που παίζουν όλη μέρα από τα μεγάφωνα. Βουνά από κουτιά πίτσες και σκυλοτροφές δυσχεραίνουν την κυκλοφορία ενώ το Αθηνόραμα έδειξε ενδιαφέρον για να καταχωρηθεί το φροντιστήριο μας στο gay guide του.
Με την παρούσα ανοιχτή επιστολή προς όλους τους μαθητές θέλω να τονίσω πως ο χουλιγκανισμός δεν θα περάσει! Η ακεραιότητα και η αντικειμενικότητα στη βαθμολογία δεν θα πληγεί. Η διεύθυνση του φροντιστηρίου (δλδ εγώ) καταδικάζει αυτές τις αποτρόπαιες πράξεις και δεσμεύεται να απολύσει τους επίτιμους καθηγητές, την καθαρίστρια ΚΑΙ την Πουπέτα. Επίσης, υπόσχομαι να ασβεστώσω το πατάρι και να μαντρώσω το πρόβατο μέχρι το Μεγάλο Σάββατο.

Διαπραγμάτευση με τους καταληψίες δεν θα υπάρξει.

Θα ειδοποιηθείτε για την επανέναρξη των μαθημάτων.


Μετά τιμής,

Νανάκος

Τρίτη, Οκτωβρίου 31, 2006

Based on true events.

Χτες το απόγευμα, με φώναξε η γιαγιά στο δωμάτιο επικοινωνίας να μιλήσουμε για τα προβλήματα της. «Πάρε ένα κάθισμα» μου λέει και πήρε βαθιά ανάσα:
« Ως γνωστόν, η Ρούλα περνάει κρίση».
«Η Ρούλα του θείου Βασίλη;» την ρωτάω απορημένος.
«Βασίλη τον λένε τον Γαλακτερό;»
«Για τη Κορομηλά μου μιλάς;»
«Για τη Κορομηλά φυσικά. Άκου παιδί μου και μη με διακόψεις. Xτές είχα πάει στη Νίκαια να δω την εκπομπή της από κοντά και ήταν τι ωραία. Δεν έπεφτε καρφίτσα στο γήπεδο. Βλέπω σήμερα τα νούμερα της AGB και η εκπομπή άφαντη. Σα να μην παίχτηκε. Θα ήθελα λοιπόν να σε παρακαλέσω, εσύ που ξέρεις τόσο κόσμο, να κάνεις κάτι να ξαναπάρει τα πάνω του το Ρουλάκι μας. Κρίμα κι άδικο είναι. Γκαστρώνονται και ξαναγκαστρώνονται όλες οι άλλες και η Ρούλα μόνο έχει μείνει άκληρη. Δεν είναι αμαρτία να της κόψουν και την εκπομπή;»
Πριν ακόμα βάλει τελεία η γιαγιά πετάγεται ο Λέννυ:
«Μια που το έθιξε η γιαγιά θέλω κι εγώ να ρωτήσω κάτι επ’ αυτού: μπορώ απόψε αντί για κροκέτες να φάω σουβλάκια;»
Στο ιατρικό ιστορικό μου τα δευτερόλεπτα που μόλις είχαν περάσει ήμουν βέβαιος πως θα γράφονταν ως ‘αρχή αυχενικού συνδρόμου’.
«Καταρχάς, γιαγιά την Κυριακή υποτίθεται πως ήσουν σε τσάι στο Μετροπόλιταν με τη Βασιλική. Πως βρέθηκες στη Νίκαια;»
«Βαρεθήκαμε με όλες τις γριές που τραγουδούσανε ‘Μαραμένα τα γιούλια κι οι βιόλες'…»
«…και πήγατε στη Ρούλα να τραγουδήσετε με τον Γονίδη»
«…ήταν και ο Διονύσης Μακρής!»
«Πες το μας κι αυτό! Τέλος πάντων, next question: που ξέρεις εσύ τα νούμερα της?»
«Τα είπε ο Πετιπόν στη Λαμπίρη. Τι νόμιζες; Πως ζω πίσω από τους ουραγκοτάγκους;»
«Μήπως εκτός από τα νούμερα της Ρούλας είπε τίποτε και για τα γιουβαρλάκια;»
«Τα δικά μου;»
«Τα γιουβαρλάκια γενικά. Σαν έννοια.»
«Δεν μαγειρεύουνε στης Λαμπίρη το κονάκι.»
«Κακώς. Γιατί αν βάζανε και κανένα τσουκάλι μπορεί και να έπεφτε στην αντίληψη σου πως ο τραχανάς δεν συνοδεύει ΟΛΑ τα φαγητά. Δεν είναι πανάκεια.»
«Τα πανάκια του Λέννυ θες; Κάτσε να στα φέρω»
«Κάτσε κάτω άλλο εννοούσα. Και φτάνουμε στην ερώτηση για το αυτοκίνητο: πως πιστεύεις ότι μπορώ εγώ να βοηθήσω την εκπομπή της Ρούλας;»
«Να βάλεις λίγο μπλάνκο και να τα διορθώσεις»
«Μα δεν δουλεύω στην AGB .»
«Ε, και; Στη τηλεόραση δουλεύεις. Όλοι ένα συναφή είναι. Θα βγούνε τα νούμερα, θα κάνεις μια μουτζουρίτσα και αντί για 10% θα γράψεις 80%.»
«80 δεν έκανε το Μουντιάλ, θα κάνει η Ρούλα;»
«Λέγε, λέγε το κοπέλι κάνει το παιδί να θέλει!»
«Γιαγιά για να τελειώνει η κουβέντα αυτό το πράγμα δεν γίνεται και φυσικά εγώ δεν έχω καμία σχέση με τα νούμερα κανενός.»
«Όταν σας έφερνε τον Ρίκι Μάρτιν ήταν καλή η Ρούλα.»
«Όταν μας έφερνε τον Ρίκι Μάρτιν ήταν καλός και ο Ρίκι.»
«Τον σαρκασμό κάτω από τη γλώσσα τον έχεις!»
«Ήθελα να’ ξερα που τις ακούς αυτές τις λέξεις και τις ξεπατικώνεις;»
«Εσύ να μην ασχολείσαι με τις δουλειές μου. Σε ποιόν να μιλήσω για το θέμα της Ρούλας;»
«Στην αντιτρομοκρατική. Αυτοί θα ξέρουν.»
«Έχεις το τηλέφωνο της;»
«Θα πάρεις το 131 και θα επαναλάβεις αυτά μου είπες χρησιμοποιώντας τις ίδιες ακριβώς λέξεις κι αυτοί θα σε συνδέσουν με το αρμόδιο τμήμα.»
Έκανα να σηκωθώ αλλά με σταμάτησε ο Λέννυ:
«Με το δικό μου θέμα τι θα γίνει;» μου γάβγισε.
«Για το δικό σου θέμα μια λέξη έχω μόνο: ‘ευθανασία’»
«Αύριο μήπως;»
«Αύριο Λέννυ θα σου έχω δυο λέξεις: ‘επώδυνη ευθανασία’. Αυτά και καληνύχτα».

Δευτέρα, Οκτωβρίου 30, 2006

Un cuore malato

Αν δεν λατρέψεις αυτό το κομμάτι - που μου έστειλε χθες βράδυ ο Κωστάκης- θα κλείσω απόψε κιόλας το μπλόγκ του Πρόβατου!
Κι αν δεν καταφέρει να συμμαζέψει τη βροχερή σου διάθεση, θα με πάω εγώ ο ίδιος στον εισαγγελέα!
Κι αν δεν αλλάξει το ρυθμό του φθινοπώρου σου, θα παραιτηθώ από την έδρα μου στη Σχολή Κουλών Μανσόν!
Ευτυχώς μερικά τραγούδια από τη πρώτη στιγμή που τ' ακούμε, ξέρουμε πως θα τ' αγαπάμε...πάντα!

Un cuore malato - Gigi d' Alessio & Lara Fabian

Κυριακή, Οκτωβρίου 29, 2006

Δεν φτάνει που δεν ήξερες, δεν ρώταγες κιόλας!




Είναι σχεδόν αδύνατον και πολύ πέρα από τις συμβατικές ανθρώπινες δυνάμεις να μην αγαπήσεις μια εκπομπή όπου:

(1) βλέπεις τον Γιώργο Ταμπάκη να ψήνει κρέπες στη Καλαμάτα και να κάνει στριπτίζ,

(2) μια τραβεστί λέει πως νοίκιαζε μωρά από τους τσιγγάνους κι έκανε την άπορη στην Ομόνοια (« Και πάω στη γύφτισσα μου λέει ‘Σοκερέ’ της απαντώ ‘Λατσέ’!»),

(3) η τρανσέξουαλ Τζένη κατηγορείται από τη κυρία Βουναλάκου πως έβαλε γνωστούς της να στείλουν μήνυμα στη κυρία Βουναλάκου στις 3 τα ξημερώματα «Η Τζένη μας σκοτώθηκε σε τροχαίο. Να ζήσουμε να την θυμόμαστε». Από τη σύγχυση η κυρία Βουναλάκου πήγε 2 ώρες νωρίτερα στο γραφείο της,

(4) η μεγαλειώδης Αλόμα θέλοντας να βάλει τα πράγματα στη θέση τους αποκαλύπτει πως η Εύα Κουμαριανού την δεκαετία του ’80 –κατά την οποία έβραζαν οι βιντεοταινίες – πρωταγωνίστησε σε πορνοταινίες μια εκ των οποίων έφερε τον τίτλο «Οι βλάχοι προτιμούν τραβεστί»!,





(5) ο κύριος Κωλοτούμπας αποκαλύπτει πως μια τραβεστί στη Συγγρού τον πλάκωσε στις τσαντιές / δεν χρησιμοποιεί χαρτί υγείας / έχει 2 χρόνια να πάει με γυναίκα (λογικό!),


(6) ο Μίστερ Εθνικά Μπούτια κύριος Σταυρόπουλος ερμηνεύει Βέμπο (tribute στην 28η Οκτωβρίου), Κατερίνα Χέλμη από τα Κόκκινα Φανάρια και αν δεν κάνω λάθος Μήδεια (ή Μύδια, θα σε γελάσω),


(7) ο προαναφερθείς την περασμένη Τετάρτη ρημάχτηκε από κλωτσιά που του έδωσε ο Γιώργος Ταμπάκης στα παρασκήνια. Τα μπούτια – όπως δήλωσε – είναι ασφαλισμένα και θα απαιτήσει αποζημίωση ύψους 1 εκατ. Ευρώ,


(8) η λατρεμένη Εύα Κουμαριανού αποκάλεσε την κυρία Βουναλάκου «Κουράδα του Ελέφαντα»,

Posted by Picasa


(9) η γυμνόστηθη dj Λατόγια τραγούδησε σε αποκλειστικότητα το νέο της χιτ «Θέλω πίπα» (‘θέλω πίπα, θέλω πίπα, θέλω πίπα και καπνό’),


(10) την ώρα που τραγουδίστρια πεμπτοέκτης κατηγορίας αντέκρουε καταγγελίες περί ‘πισωκολλητών και πορνοταινιών’, της έφυγε η θήκη του δοντιού και την έψαχνε στα (καθαρά according to Kampouris) πατώματα και,


(11) άλλαξαν οι απαιτήσεις μας αναφορικά με τις τραγουδίστριες πίστας: τώρα πια δεν μας νοιάζει τι και πως το τραγουδάνε, τι και πως το φοράνε αλλά μόνο ένα πράγμα βασανίζει τα πρώτα τραπέζια: ποια επιτέλους φοράει πάνα για την ακράτεια κάτω από το πανάκριβο pr?t a porter?!


Συντονίσου κάθε Τετάρτη & Σάββατο γύρω στις 00:30 στο Extra 3

Σάββατο, Οκτωβρίου 28, 2006

60 λεπτά νωρίτερα

Posted by Picasa

Απόψε η ώρα αλλάζει. Μην ξεχαστείς: μια ώρα πίσω! Μια ώρα περισσότερου ύπνου, περισσότερου χορού, περισσότερου σεξ... ό,τι περισσότερου θες. 60 λεπτά όμως που μας φέρνουν, επιτέλους και ωρολογιακά, τον χειμώνα. Τέρμα το καλοκαιράκι. Όσο κι αν αποφεύγαμε τη σκέψη, τώρα πια δεν μπορούμε να αποφύγουμε την πραγματικότητα. Χαίρομαι που χειμώνιαζει. Και χάιρομαι διπλά γιατί είχα αφήσει γι ' αυτή τη μέρα τρία τραγούδια που συνόδεψαν τα καλοκαιρινά μου απογεύματα. Ειδικά τις βόλτες στο δάσος με τον Λέννυ στο τέλος του Αυγούστου. Τα κράταγα μέχρι τώρα γιατί ήθελα να φυλάξω λίγη από τη μυρωδιά της θάλασσας και του πεύκου. Άλλο όμως δεν μπορώ. Τα αφήνω να πετάξουν από τη καρδιά στο μπλόγκ, από το μπλόγκ στα ηχεία σας κι από εκεί στο γλυκό παρελθόν. Τρία μοναδικά τραγούδια του δικού μου καλοκαιριού που απόψε αποχαιρετώ με γλυκιά νοσταλγία.

Summertime in Prague - Έλλη Πασπαλά

Επιμένει - Ελένη Πέτα

Η συνάντηση - Παναγιώτης Ραφαηλίδης

Την επόμενη καληνύχτα θα την πούμε 60 λεπτά νωρίτερα...




Παρασκευή, Οκτωβρίου 27, 2006

Πριν γράψεις το επόμενο σου ποστ θυμήσου να...

- έχεις ετοιμάσει ένα βαλιτσούι με τα είδη πρώτης ανάγκης: σωβρακοκυλόττες, καθαρές κάλτσες, προφυλακτικά, κονσέρβες με ντολμαδάκια "Παλίρροια", τσιγάρα, ένα μυθιστόρημα άνω των 500 σελίδων, ipod, οδοντόβουρτσα και σεμνά πασουμάκια. Όπως οι έγκυες, μόνο που αντί για μαιευτήριο εσύ θα βγεις στον πηγεμό για το κρατητήριο.

- να σβήσεις όλα τα πορνό από το κομπιούτερ σου και να σώσεις όλα τα τραγούδια που έχεις 'κατεβάσει' με τόσο παράνομο κόπο.

- να ζητήσεις συγχώρεση από την οικογένεια, τους πρώην και τους φίλους που γκαντέμιασες. Δεν είναι ανάγκη να μεταλάβεις. Η χάρη του παπά φτάνει μέχρι και στο κελί 33.

- φόρα κάτι άνετο, σικ αλλά όχι προκλητικό. Το ένδυμα κρατητηρίου πρέπει να υπόσχεται αλλά και να δίνει σ' εσένα το πάνω χέρι.

- καλλυντικά καλής μάρκας, βούρτσες και νυχοκόπτη. Δεν ξέρεις πότε θα βγεις σε ζωντανή σύνδεση με το ΑΛΤΕΡ, να μην είσαι σαν τη Τζόντι στους 'Κατηγορούμενους'.

Αν ξέχασα κάτι συμπληρώστε το γιατί δεν προλαβαίνω. Μου χτυπάει ο εισαγγελέας.

The (stupid) People Vs Blogme.gr

Χτες το βράδυ, έκανα μια βόλτα στα μπλόγκς και πήρα είδηση το μεγάλο θέμα σχετικά με το blogme.gr. Την αμαρτία μου θα την εξομολογηθώ: δεν το είχα επισκεφτεί ποτέ αυτό το μπλόγκ, και για να είμαι και ακριβέστερος δεν ήξερα καν πως υπάρχει. Προς μεγάλη μου έκπληξη είδα πως όλοι συγκλονίστηκαν από αυτό που συνέβη.

«Λογοκρισία στα μπλόγκς! OMG!! Aερίστε με γιατί θα λιποθυμήσω από το σοκ».

Εμένα γιατί δεν με εξέπληξε καθόλου?? Η λογοκρισία είναι ακριβώς το ίδιο με την ηλιθιότητα: όλοι έχουμε δικαίωμα σ’ αυτή. Δεν μπορείς να μετρήσεις τη νοημοσύνη κανενός και δεν μπορείς να καταδικάσεις κανέναν για την ανοησία του. Ακόμα και αν αυτή είναι εις βάρος των άλλων. Έναν άνθρωπο με προβληματική αντίληψη δεν μπορείς να τον κατηγορήσεις - εξ ολοκλήρου - για τις πράξεις του.
Ως γνωστό, οι ηλίθιοι άνθρωποι υπάρχουν για να μην νιώθουν μοναξιά οι εξυπνότεροι, να κρατάνε την ισορροπία του πλανήτη για να μην μπατάρει και, όπως αποδείχτηκε εσχάτως, για να λογοκρίνουν. Όποιοι από εσάς πιστέψατε πως ζούμε σε μια κοινωνία που η ελευθερία λόγου είναι δεδομένη, μάλλον δεν βλέπετε πολύ Τριανταφυλλόπουλο. Εξάλλου, δεν είναι καθόλου τυχαίο που η έκφραση «θα σου κάνω μήνυση» είναι η Νο 1 φράση που χρησιμοποιείται σε μεσημεριανούς τηλεκαβγάδες. Γιατί δεν πιστεύω πως αυτός που λογόκρινε το οποιοδήποτε μπλογκ καταλαβαίνει περισσότερα από την Στέλλα Μπεζαντάκου. Οοουπς!! Μάλλον δεν έπρεπε να το πω αυτό! Sorry! Η κακιά η ώρα!
Τέλος πάντων, κι εγώ θέλω να συμπαρασταθώ στον blogme.gr αλλά ταυτόχρονα να υπερασπιστώ και το δικαίωμα του ενάγοντα να είναι απερίφραστα ηλίθιος.

Blogme, ελπίζω να μην σε μήνυσαν γι’ αυτά που είχα γράψει για τη Μάρα Μείμαρίδη ή τη Βέρα Λάμπρου ή κάποιος από τα Ημερολόγια Χωρισμένων - 2-3 είχαν εκνευριστεί πολύ. Το χειρότερο είναι πως μετά από αυτά δεν θα μπορέσω ποτέ να γράψω το Ημερολόγιο Χωρισμένων με τη Μαριάννα Τόλη και την Ιωάννα Κουταλίδου. Δε γαμιέται;!

Πέμπτη, Οκτωβρίου 26, 2006

Σεμινάρια Κουλεμανσόν Αρ. 2

Αγαπημένοι μου μαθητές (που σας τρώει το στρες),

το σημερινό μας μάθημα είναι ιδιαιτέρως σημαντικό γι’ αυτό και θα παρακαλέσω την αμέριστη προσοχή σας. Επίσης, το παλιοΠρόβατο και η Vasvoe παρακαλούνται να μην φάνε τις τιράντες τους μέχρι να χτυπήσει το κουδούνι γιατί σήμερα δεν θα ανεχτώ κουλιγκανισμούς. Λοιπόν…
Το πρώτο βήμα στον κόσμο του κουλεμανσόν είναι η συνειδητοποίηση. Όσοι έχετε ντιλέη και χρειάζεστε 2-3 μέρες για να χωνέψετε τον λογαριασμό της πιστωτικής, είστε καταδικασμένοι σε παραδειγματική αποτυχία. Για να είναι η αντίδραση άμεση πρέπει και η αντίληψη σας να είναι αντιστοίχως οξυμμένη και σ’ εγρήγορση.
Αυτό που πρέπει να γνωρίζετε είναι η φύση του εχθρού. Μόνο αν γνωρίζεις το κακό που σε βρήκε, μπορεί και ν’ αντεπιτεθείς. Κι εδώ βρίσκεται όλη η ουσία του σημερινού μαθήματος.

Το κουλεμανσόν ΔΕΝ είναι το παράλογο! Το παράλογο είναι ο μεγαλύτερος εχθρός του κουλεμανσόν καθώς είναι έννοιες που συχνά ταυτίζονται. Το κουλεμανσόν είναι αυτό που ξεκινά μετά το παράλογο. Όταν ακούμε ή μας συμβαίνει κάτι παράλογο προσπαθούμε, συνήθως με φωνές κι επιχειρήματα, να διορθώσουμε. Παράλογο είναι αυτό που μπορούμε να εξηγήσουμε άρα και να διορθώσουμε.
Παράδειγμα 1: Η Πουπέτα καθαρίζει φακές. Με το τρυπητό της άχνης ζάχαρης. Με λογικά επιχειρήματα της εξηγείς πως οι κόκκοι της φακής δεν χωράνε να περάσουν από το τρυπητό.
Παράδειγμα 2: Η Πουπέτα θέλει να ντυθεί Άγιος Βασίλης τις επόμενες Απόκριες. Με ήρεμη φωνή της εξηγείς πως ο Άγιος Βασίλης δεν κυκλοφορεί μετά τις 31 Δεκεμβρίου, ιδίως χωρίς έλκηθρο.

Αντιθέτως, όταν ακούμε ή μας συμβαίνει το κουλεμανσόν δεν μπορούμε να το αναχαιτίσουμε ή να το αποπροσανατολίσουμε. Δεν μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε επιχειρήματα, λογική και φυσικά, φωνές. Είναι το απίστευτο που καλούμαστε να αποδεχτούμε ή να σχολιάσουμε με μια σύντομη αλλά ευθύβολη φράση/κίνηση.
Παράδειγμα 1: Η Πουπέτα παρακολουθεί την εκπομπή του κύριου Φίλιππου Καμπούρη με τίτλο «Δεν ήξερες, δεν ρώταγες;». Σημερινό θέμα: ποια πασίγνωστη τραγουδίστρια φοράει πάνα την ώρα που τραγουδάει στη πίστα λόγω ακράτειας? Η Πουπέτα σχολιάζει: «Ε, μην τα φορτώνουμε όλα στους εξωγήινους».
Παράδειγμα 2: Η Πουπέτα ροχαλίζει πολύ. Για να μην ακούγεται στους υπόλοιπους ορόφους της πολυκατοικίας, τα βράδια, ακολουθώντας την τακτική της γιαγιάς, αφήνει ανοιχτά όλα τα ντουλάπια της κουζίνας.


Εργασία για το σπίτι: Αποδώστε με δυο προσωπικά σας παραδείγματα τη διαφορά μεταξύ παραλόγου και κουλεμανσόν.


Essential koulemanson listening: Τα νύχια μου μπήγω (Υπάρχει άλλη) – Μάρω Λύτρα

Τρίτη, Οκτωβρίου 24, 2006

Τhe first cut is the deepest

Σήμερα το πρωί πήγα στο νοσοκομείο αυτοκινήτων να δω τη Μπουλού. Η δόλια η Μπουλού. Ανεβασμένη σ’ ένα σιδερένιο κρεβατάκι με τα μάτια κλειστά. Ναρκωμένη.
Το ψαλίδι της στράβωσε, το τόξο έσπασε, κάτι μπουκάλες που κάτι λαδώνουν, μπρος και πίσω φτερό θέλουν άλλαγμα, μπρος και πίσω ρόδα και κάτι άλλα που δεν θυμάμαι. Πολύ μεγάλη ζημιά. Ο γιατρός της Μπουλούς είπε πως θα ήταν καλύτερα αν είχα πέσει με φόρα πάνω σε τοίχο και απορεί πώς δεν σκοτώθηκα. Το καλό είναι πως μέχρι την άλλη Πέμπτη όλα θα έχουν τελειώσει και θα κάνουμε πάλι βόλτες.
Το περίεργο είναι που έπιασα τον εαυτό μου να συγκινείται τόσο πολύ με μια υλική ζημιά (για την οποία ξανατονίζω πως δεν έφταιγα!). Στεναχωρήθηκα. Όχι για τη ζημιά, το κόστος ή το σοκ του νέου οδηγού. Στεναχωρήθηκα γιατί η Μπουλού είναι φίλη μου: μαζί τραγουδάμε δυνατά, μαζί πάμε στη δουλειά, μαζί πάμε βόλτες. Και που θα γίνει καλά, τι θα πει αυτό? Στη ζωή ξέρω πως όλα διορθώνονται ετσι κι αλλιώς. Τα αυτοκίνητα, οι μηχανές, τα λάθη, οι καρδιές… όλα. Το μόνο που δεν μπορείς να διορθώσεις ή να σβήσεις είναι οι εικόνες που σου φέρνουν αυτό τον κόμπο στο λαιμό. Μπορεί να διορθώσεις το λάθος, να φτιάξεις το αυτοκίνητο ή να αγαπήσεις ξανά. Ποτέ όμως δεν μπορείς να λύσεις τον κόμπο που θα σου φέρνει η θλιβερή εικόνα στο μυαλό σου. Μερικές στεναχώριες, μάλιστα, έχουν και τη δική τους, κατά δική τους μυρωδιά. Κι εγώ ξέρω πως από σήμερα κάθε φορά που θα μυρίζω το ερωτηματικό 'τι θα είχε γίνει αν...', θα θυμάμαι το πρώτο μου αυτοκίνητο πληγωμένο, σ' ένα υπόγειο της οδού Πειραιώς. Και αυτή είναι η πρώτη μου στεναχωρηματική σκέψη εδώ και πολύ καιρό.

Κυριακή, Οκτωβρίου 22, 2006

Crash! Boom! Bang!

Θα μπω κατευθείαν στο ψητό: μόλις τράκαρα! Πριν λίγες ώρες δηλαδή, μη φανταστείς πως είμαι στη μέση της Μαραθώνος κι έχω βγάλει το λαπτοπ για να σου γράψω τις εντυπώσεις. Πριν 5 μαρτυρικές ώρες. Να τι έγινε:
Βγαίνοντας απόψε από το στούντιο και στρίβοντας για Μαραθώνος, ένα ΤΟΥΟΤΑ από αυτά τα δίπορτα, κοντοκλώτσικα πέρασε σαν σίφουνας το πίσω μου κόκκινο. Εγώ, όντας στραβόγιαννο στο τιμόνι, τον είδα να έρχεται καταπάνω μου σαν εκείνο το καρτούν με το λοφίο που κάνει Μπιπ-Μπιπ κι έστριψα με δύναμη το τιμόνι μια αριστερά και μια δεξιά. ΜΠΑΑΑΜ κάνει η Μπουλού στην αριστερή τιμονιά, ΧΡΑΑΑΑΠ κάνει η Μπουλού στη δεξιά τιμονιά. Μέχρι να παρκάρω τη Μπουλού στην άκρη του δρόμου το ΤΟΥΟΤΑ είχε διακτινιστεί.
Σηκώνω χειρόφρενο, λύνω τη ζώνη κι αφού είχα αλλάξει δώδεκα διαφορετικές αποχρώσεις του άσπρου κατεβαίνω να δω τη ζημιά. Το πίσω φτερό γρατζουνισμένο. «Δεν βαριέσαι, λέω, πες πως μου το ‘γδαρε δεινόσαυρος». Πάω μπροστά. Φανάρι σπασμένο – μόνο το τζάμι. «Πες πως το χτύπησα με τη ρακέτα» είπα. Μπροστινό φτερό. Την αλήθεια θα την πω: μια κλίση προς τα μέσα την είχε. Πήγα να πω «δε γαμιέται, πες μου το κλώτσησε ελέφαντας» και να βάλω μπρος αλλά η Μπουλού είχε άλλη γνώμη. Άρχισε να κάνει έναν πολύ άσχημο θόρυβο. Σα να έβηχε, σα να αγκομαχούσε, σα να μου έλεγε «Παλιομαλάκα, στα επόμενα 14 εκατοστά I Will Self-Destruct!».
Ανοίγω τα αλάρμ, τρώω 4 κουλουράκια – γιατί στα δύσκολα λιγουριάζω – και άρχισα τα τηλέφωνα. Πρώτα στην οδική βοήθεια, στη Πωλινίτσα και μετά στη μαμά μου να της πω να μην τηγανίσει το σνίτσελ.
Στην οδική βοήθεια ήταν ευγενέστατοι. Το πρώτο που με ρώτησαν ήταν αν είμαι καλά στην υγεία μου. «Καλά είμαι» της λέω της κοπέλας «αλλά είμαι στην ερημιά κι αν αργήσετε θα γίνω και απαχθείς και βιασθείς». «Σε 50 λεπτά θα είμαστε εκεί» μου λέει η κοπελίτσα.
Να μην περνάνε τα λεπτά με τίποτε. Μόνο αυτοκίνητα που με μουτζώνανε γιατί τους έκοβα το ράλι. Πέρασε κι ένα ζευγάρι που έψαχνε μια εκκλησία γιατί παντρευόταν ένας παλιός συμφοιτητής του κυρίου. 2 ακόμα μπισκότα και 4 τσιγάρα μετά έφτασε η οδική βοήθεια. Και μαζί της 80 με 82 κιλά κουλεμανσόν.
«Πωπω φίλε, σώβρακο το ‘κανες το αυτοκίνητο» μου λέει ο κύριος. «Και που την έκανες τη μαλακία?» συνέχισε. Εγώ υπέμενα στωικά τις ερωτήσεις υποδυόμενος τον κουφό δίδυμο αδελφό μου.
Ανεβάζουμε την δόλια τη Μπουλού στη καρότσα και μπαίνω στο φορτηγό για να πάμε στο συνεργείο.
«Ψαλίδι!» μου κάνει.
Πάω ν’ ανοίξω το ντουλαπάκι να του δώσω το ψαλίδι «Όχι εκεί ρε, το ψαλίδι της μπεβέ…έσπασε». Δεν πολυκατάλαβα αλλά «Για να το λέτε». Με ρώτησε πως έγινε το μοιραίο κι αφού πλέον δεν μπορούσα να κάνω τη Μαρλίν Ματλίν, του εξήγησα.
«Μαλακία έκανες. Δεν έπρεπε να τον αποφύγεις τον άλλον, έπρεπε να τον χτυπήσεις» απεφάνθη.
«Μα θα σκοτωνόμασταν. Έτρεχε πάρα πολύ» προσπαθούσα να βγάλω άκρη.
«Ναι αλλά θα σε πλήρωνε»
«Και που θα τα βαζα τα λεφτά? Το παντελόνι μου θα βρισκόταν μισό χιλιόμετρο πιο πέρα. Μαζί με τα πόδια μου».
«Εεεε, μαλακίες…τίποτα δεν θα πάθαινες» είπε ο εμπειρογνώμων.
Για λίγη ώρα το βουλώσαμε. Εγώ δηλαδή γιατί αυτός τραγουδούσε το «Σώσε με» της Ρίτας. By the way, καλώ ΟΛΟΥΣ τους ραδιοφωνικούς παραγωγούς της επικράτειας και τους απανταχού εξωγήινους να απαγάγουν ΟΛΟ το crew του ‘Ντέρτι FM’ και να τους χρησιμοποιήσουν για πειράματα. Απόψε κιόλας!!
Τηλεφωνεί στο μωρό του. Κάτι για νερά, κάτι για φώτα λέγανε, σημασία δεν έδωσα. Κοίταζα τα ματάκια της Μπουλούς που είχαν κλείσει κι απελπιζόμουν.
«Τις γυναίκες φίλε» μου λέει ο Βούδας «πρέπει να τις δέρνεις δυο φορές τη μέρα. Χωρίς λόγο, αυτές ξέρουν. Συμφωνείς?»
«Τι να σου πω τώρα? Έπεσες στη περίπτωση»
«Παντρεμένος είσαι?» με ρωτά.
«Αχ, φίλε…να χαρείς ό,τι αγαπάς έχε το νου σου στο δρόμο γιατί θα σου απαντήσω και θα ζήσω και δεύτερο τροχαίο».
Περιέργως το βούλωσε. Μετά από 10 λεπτά ξαναπαίρνει το ‘μωρό’.
«Πω πω καύλααα! Άναψε τα φώτα και βάλε τα μαύρα που με φτιάχνουν» είπε ο αγαπημένος οδηγός. «Φίλε, σήμερα τελείωσε το τζακούζι στο σπίτι μου» με ενημερώνει.
«Πες το μας κι αυτό!» του απαντώ εμβρόντητος.
«Και είναι και μεγάλο…6 άτομα χωράνε μέσα…ε, ρε κάτι παρτούζες που θα γίνουν!» θριαμβολόγησε.
Δεν μπορούσα να αξιολογήσω τι ήταν το χειρότερο που μου είχε τύχει: που τράκαρα ή που έπεσα στον παρτουζιάρη οδηγό του Λάρυ Φλίντ?
Μέχρι να φτάσουμε στο συνεργείο μου είχε αναλύσει όλους τους λόγους που συνεπικούρησαν στην απόφαση του να φτιάξει τζακούζι ( ο εξής ένας: σεξ με μπουρμπουλήθρες) και σε ένα παιχνίδι του Ολυμπιακού που έγινε/θα γίνει/ αναβλήθηκε, ψέμματα θα σας πω. Φυσικά και με ρώτησε τι ομάδα είμαι. «Δεν παρακολουθώ λυπάμαι. Παίζω τένις» του είπα και για μερικά υπέροχα δευτερόλεπτα αναχαιτίστηκε και το βούλωσε.
Με τα πολλά φτάσαμε στο συνεργείο, βάλαμε τη Μπουλού στο νεκροτομείο και χαιρετηθήκαμε. «Ελπίζω να μην τα ξαναπούμε φίλε, αχρείαστος να σου είμαι» μου ευχήθηκε. «Ευχαριστώ κι αντεύχομαι. Καλά μπάνια» απάντησα και σταμάτησα το πρώτο ταξί που πέρασε.
Το σοκ ακόμα δεν το έχω ξεπεράσει. Απλά δεν ξέρω ποιό σοκ απ' όλα... Να προσέχετε.

Παρασκευή, Οκτωβρίου 20, 2006

What lies beneath

Η κυρία Mrs Πόπη μένει στο δεύτερο όροφο της πολυκατοικίας. Από τη πρώτη στιγμή που τη γνώρισα, την κατασυμπάθησα. Όχι γιατί είναι ιδιαίτερα καλός άνθρωπος αλλά γιατί την λένε Πόπη κι εγώ έχω ένα θέμα μ’ αυτού του είδους τα δισύλλαβα ονόματα παλαιάς κοπής (δεν είναι τυχαίο που η προσωπική μου τραγουδίστρια είναι η Λίτσα Γιαγκούση και ο αγαπημένος μου δρόμος η Λέλας Καραγιάννη).
Η κυρία Mrs Πόπη είναι γύρω στα 78 με 83. Ψηλή, ξανθιά και όλες τις ώρες της ημέρας φτιασιδομένη λες και πάει στη ‘Φαντασία’. Γλυκόλαλη δεν τη λες. Ούτε και σβέλτη. Μέχρι να κάνει τη διαδρομή από την εξώπορτα στο ασανσέρ, η Τσουμελέκα έχει πάει, έχει έρθει κι έχει ανακυκλώσει και τις μπαταρίες της.
Τα καλοκαίρια πάει και κάθεται στο ψιλικατζίδικο/παντοπωλείο του Γιάννη. Η γυναίκα του Γιάννη την φωνάζει την κυρία Mrs Πόπη μπετονιέρα αλλά η κυρία Mrs Πόπη δεν το έχει ακούσει ποτέ γιατί έχει και τα’ αυτιά του Μπετόβεν. Ήσυχη κυρία. Δεν ενοχλούσε κανέναν, δεν ακουγόταν, δεν γκρίνιαζε και τον Λέννυ πολύ τον αγαπούσε (aka δεν τον κλώτσαγε).
Πριν λίγο καιρό, την ώρα που η καθαρίστρια της σχολής οδηγών μου έκλεβε το κινητό (θα σας τα διηγηθώ μια άλλη στιγμή), ένας νεαρός γύρω στα 28-30 έριχνε κάτω την κυρία Mrs Πόπη και την πλάκωνε στο ξύλο. Έξω από το διαμέρισμα της. Της έδωσε μερικές σφαλιάρες, της έφυγαν κολιέ και σκουλαρίκια και αποχώρησε με το κεφάλι ψηλά αφήνοντας την κυρία Mrs Πόπη χυμένη τα μπρούμυτα στο κατώφλι του σπιτιού της να σκούζει και να ολοφύρεται.
Η κυρία Mrs Πόπη δεν τραυματίστηκε σοβαρά. Κάτι μώλωπες στο πρόσωπο που έτσι κι αλλιώς δεν φαίνονται κάτω από τα 2,5 μέτρα μέικ απ. Μόλις γύρισα σπίτι και τα έμαθα όλα αυτά έγινα έξαλλος και απόρησα που κανείς δεν ειδοποίησε την αστυνομία. Πήγα για debriefing στη διαχειρίστρια Στέλλα που δεν ανακατεύεται ποτέ στις ζωές των άλλων (όποιον ακούσετε να λέει ποτέ κάτι τέτοιο να ξέρετε πως το αγαπημένο του μάθημα στο Δημοτικό ήταν το ‘Εμείς και ο Κόσμος’).
Ο Τόνι Αλμέϊντα της πολυκατοικίας με ενημέρωσε πως αυτός που πλάκωσε την κυρία Mrs Πόπη του δευτέρου, δεν ήταν κλέφτης ούτε πρεζάκι. Ήταν ο Γιωργάκης, ο γκόμενος της κυρίας Mrs Πόπης! Καλό παιδί αλλά άτυχο. Είχαν γνωριστεί στα Παρατράγουδα όταν η κυρία Mrs Πόπη είχε πάει για να βρει σύντροφο και τα ‘χουν εδώ και 4 χρόνια. Ο καυγάς είχε να κάνει με την κυρία Μrs Πόπη που για άλλη μια φορά, επέμενε να γνωρίσει τους γονείς του Γιωργάκη! Ε, και κουβέντα στη κουβέντα ήρθανε στα χέρια. Ζευγαρωμένοι είστε πολλοί από εσάς και ξέρετε τώρα πως καταλήγει η συζήτηση με θέμα «Δεν με θέλει η κάρια η μάνα σου». Έχουν ξαναπλακωθεί (γιατί σύμφωνα με την κυρία Στέλλα, η κυρία Mrs Πόπη την σηκώνει τη μαγκούρα της) αλλά για άλλη θεματολογία.
Σας τα διηγούμαι όλα τούτα γιατί χτες είδα τον Γιωργάκη να φεύγει από την πολυκατοικία μας αργά το βράδυ αγκαλιά με μια κοπελίτσα. Απ’ ό,τι με ενημέρωσε η καλύτερη φίλη της διαχειρίστριας (aka η γιαγιά μου) η κυρία Mrs Πόπη τα απογεύματα πάει και παίζει χαρτιά με τις φίλες της και αφήνει το σπίτι ελεύθερο στον Γιωργάκη για να διαβάζει με την ησυχία του γιατί στο δικό του σπίτι χτίζεται μια οικοδομή δίπλα και έχει πολύ φασαρία.

Τετάρτη, Οκτωβρίου 18, 2006

Σεμινάρια Κουλεμανσόν Αρ.1

Κουλεμανσόν: ετυμολογικά λέξη αποτελούμενη από τα συνθετικά κουλό- (το πλάσμα – συνήθως άνθρωπος αλλά πολλές φορές και εξωγήινος- από το οποίο λείπουν τα χέρια) και τη λέξη μανσόν (γούνινο ενδυματολογικό εξάρτημα που χρησιμεύει στο χουχούλιασμα των χεριών. Απαντάται σε χώρες με πολύ χαμηλά βαρομετρικά και στη Dame Νόνικα Γαληνέα). Ουσιαστικό ουδέτερο και άκλιτο καθώς το δεύτερο συνθετικό είναι ξενικό. Ενίοτε μπορεί να χρησιμοποιηθεί και ως επιθετικός προσδιορισμός.
Νοηματικά υπογραμμίζει το παράλογο, το απροσδόκητο, το αναπάντεχο, τον Μόλντερ και την Ντέϊνα Σκάλι. Περιγράφει ένα πρόσωπο, ζώο, πράγμα ή κατάσταση που όχι μόνο αντιτίθεται στην πραγματικότητα αλλά κλωτσά τα όρια της λογικής in a galaxy far, far away. Συνώνυμα: σανσόν, κουλεσανσόν, μανσόν, κουλεμανσόν σανσόν, κουλεσανσόν μανσόν, τζαζλοματέξ-παπλωματέξ.
Προέλευση: ένα πέπλο μυστηρίου σκεπάζει τις ρίζες της λέξης και την πατρότητα της. Υπάρχουν τρεις θεωρίες: (α) πλάστης της λέξης είναι ο Γιαννάκης που σε μια και μόνο λέξη απόσταξε δεκαετίες εκπαίδευσης και σοφίας πλάι στα μεγαλύτερα ονόματα του υποκόσμου, του πάρκου, του σκοινιού, του παλουκιού, του φτερού και του πίπουλου, (β) γεννήθηκε στη Πατριάρχου Σεργίου το απόγευμα της κηδείας του Ανδρέα Παπανδρέου από εμένα και την Πωλινίτσα με αφορμή έναν πρώην κρατούμενο φυλακών, που κάτι έκανε στο απέναντι διαμέρισμα αλλά δεν θυμάμαι τι και, (γ) κάπου, κάπως, κάποτε την ακούσαμε, σημειώθηκε στο υποσυνείδητο και εξελίχτηκε με την πρόοδο της ιστορίας.

Εργασία για το σπίτι: Δώστε ένα παράδειγμα κουλεμανσόν από την προσωπική σας εμπειρία.


Essential koulemanson listening: Οι άνδρες θέλουν σκότωμα - Ιωάννα Κουταλίδου

Παρασκευή, Οκτωβρίου 13, 2006

Πρωινός εξευτελισμός

To αυτοκίνητο μου, τη Μπουλού, το παρκάρω στο πάρκινγκ της μαρίνας στη Ζέας. Την Τετάρτη το πρωί, μπήκα μέσα, έκανα όπισθεν και έφυγα χαρούμενος για τη δουλειά μου.
Χτες το πρωί, είχε μια ωραία συννεφιά και είχα αποφασίσει να ακούσω το playlist με τη Britney στη διαδρομή. Πάω να μπω χαρούμενος μέσα στη Μπουλού κι ακούω μια φωνή «Να σου πω, αρχηγέ!». Σε ένα κότερο ήταν τέσσερις κύριοι που το καθάριζαν, ηλικίας από 65 έως 67. Και μετά το ‘αρχηγέ’ ξεκίνησε ένας μαρτυρικός πεντάλεπτος δημόσιος εξευτελισμός. Κατά τα λεγόμενα τους, την Τετάρτη το πρωί ξεπαρκάροντας, γρατζούνισα το φτερό του διπλανού μου αυτοκινήτου. Αυτοί οι κύριοι προφανώς με είδαν που έφυγα και μου την είχαν στημένη. Τι αφιλότιμο με είπαν, τι ανεύθυνο, τι πως έχει γεμίσει ο κόσμος κωλόπαιδα που μπαίνουν σ’ ένα αυτοκίνητο και όποιον πάρει ο Χάρος, τι πως έχουν δώσει τις πινακίδες μου σ’ αυτόν που μ’ έψαχνε και θα πάει στην αστυνομία, τι πως αν γρουτζούνισω και τα δικά τους αυτοκίνητα θα μου κάνουν τη Μπουλού βίδες κλπ κλπ κλπ.
Το λαϊκό δικαστήριο κράτησε ένα ατελείωτο πεντάλεπτο. Η δική μου γλώσσα είχε δεθεί κόμπος και το μόνο που έλεγα ήταν «συγγνώμη δεν το είδα». Με κάποιο τρόπο μάζεψα τα ρημάδια μου και μπήκα στ’ αυτοκίνητο. Ήθελα να εξαφανιστώ και να πάρω τηλέφωνο τη μαμά μου! Φεύγοντας μου φώναξε ο εισαγγελέας «Δε μου λες ρε φίλε? Δικηγόρος είσαι?» Εκτός από καταγγελτικός ήταν και μέντιουμ. «Γιατρός, γιατρός» φώναξα κι έφυγα πριν προλάβουν να με ρωτήσουν τι συγγένεια έχω με τον Έλτον Τζον.
Για Μπρίτνευ, δεν το συζητώ. Μουσική έβαλα φτάνοντας στην Αγία Παρασκεύη κι αυτή ήταν Αρβανιτάκη. Τα βαριά της. Σε όλη τη διαδρομή μου’ρχόταν να βάλω τα κλάμματα. Ένιωθα πως είχα ζήσει την υπέρτατη ταπείνωση. Η μέρα μου ήταν officially ruined!
Φτάνοντας στη δουλειά άρχισα να λέω το πόνο μου σε όποιον έβρισκα: μοντέρ, σκηνοθέτες, συντάκτες, καθαρίστριες, σεκιούριτι, κομμώτριες. Δεν πέρασε πολύ ώρα προτού καταλάβω πως υπάρχει ένας άγραφος οδικός νόμος τον οποίο αγνοούσα. Αpparently, σε παρόμοιες περιστάσεις η απάντηση είναι μια: «Θα μου κλασεις τα’ αρχίδια ρε μαλάκα…άντε γαμήσου πρωί πρωί!». Δεν είναι καθόλου τυχαίο που οι 23 από τους 24 έβαλαν τα γέλια ακούγοντας την ιστορία μου και έδωσαν ακριβώς την παραπάνω απάντηση. Το Πρόβατο, βέβαια, με ενημέρωσε πως υπάρχει και μια συνομωσία των στρέιτ ενάντια σε όμορφους, κουτσουπωτούς, νέους οδηγούς – αλλά δεν τον πολυπιστεύω γιατί παίρνει χάπια για την πίεση και καμιά φορά τον πειράζουν.
Η αλήθεια είναι πως ένιωσα καλύτερα. Το έκανα και δυό φορές πρόβα με παιδιά του προσωπικού και κάπως έφτιαξαν τα πράγματα. Αν και μετά ξαναδαιμονίστηκα γιατί σκέφτηκα πως οι τέσσερις ταπεινωτές μου ίσως και να γελάνε ακόμα που με ‘ψάρωσαν’ τόσο πολύ. Και είμαι σίγουρος πως με περιμένουν για να με ξυρίσουν και γουλί!

Τετάρτη, Οκτωβρίου 11, 2006

Ταχύρυθμα Μαθήματα Κουλεμανσόν Νο 1

Ξέρω πως τα μαθήματα έπρεπε να είχαν ξεκινήσει από τη Δευτέρα αλλά έχουν πέσει πολλά τελευταία. Μεταξύ άλλων και πολλά, πολλά…πολλά αυτοκίνητα πάνω στο δικό μου κάθε φορά που προσπαθώ να παρκάρω. F.I.Y., χτες φώναξα το πρώτο μου «Τι κορνάρεις, μαντάμ?!» σε μια καναβατσότριχα που κόρναρε πριν ακόμα ανάψει πράσινο. Κατά τα άλλα, ησυχία.
Σήμερα δεν θα κάνουμε κανονικό μάθημα. Θα σας βάλω ένα υποτυπώδες τεστ για να δω το επίπεδο του γκρουπ και να σας κατατάξω αντίστοιχα. Σαν βιογραφικό αλλά τελείως διαφορετικό. Η βαθμολογία θα είναι με άριστα το 10 και το τεστ αυτό δεν θα μετρήσει στους βαθμούς του τριμήνου. Να θυμάστε πως η πρώτη απάντηση που μας έρχεται στο νου είναι συνήθως η σωστή. Να σας πω επίσης πως τα περισσότερα προβλήματα που θα κληθείτε να απαντήσετε – όπως το σημερινό – είναι βλαμμένα από την ίδια τη ζωή. Να μην αντιγράψετε και να μην σας βοηθήσει ο διπλανός σας γιατί σημασία έχει η δική σας πρόοδος και όχι του συναδέλφου στο γραφείο που πλήττει αβάδιστα κι αλύπητα.

«Έχετε βγει για φαγητό με μια αρκετά μεγάλη παρέα. Με μπλόγκερς παραδείγματος χάρην. Η βραδυά κυλάει ήρεμα και συζητάτε για την αγγλική γλώσσα και το πώς είναι διεθνής. Κάποιοι από την παρέα απορούν πώς είναι δυνατόν να μιλούν ελληνικά μερικοί Άγγλοι πανεπιστημιακοί και όχι όλη η πλάση. Η κουβέντα παίρνει αμπάριζα τα αρχαία ελληνικά. Μέχρι που κάποιος πετάγεται και λέει: «Τα λατινικά είναι αρχαία ελληνικά αλλά διαφορετική διάλεκτος. Κάτι σαν βλάχικα, να πούμε»
Περιγράψτε την αντίδραση σας.

Essential koulemanson listening: Αποθεώστε τον - Ελεάννα Παπαιωάννου

Κυριακή, Οκτωβρίου 08, 2006

Λεμονάτο & πατάτες τηγανιτές

Στη πίσω γειτονιά, στο ισόγειο μιας πολυκατοικίας ζούνε μια γιαγιά κι ένας παππούς. Ούτε τους ξέραμε , ούτε μας ήξεραν. Το ζευγαράκι κάθεται στο μπαλκονάκι της κουζίνας που βλέπει στο δρόμο και περνάει ήσυχα τη ζωή του. Τα πρωινά βλέπουνε Τέρενς και τα’ απογεύματα ‘Βέρα στο δεξί’. Το ζευγαράκι αυτό λοιπόν εδώ και ενάμιση χρόνο, κάθε πρωί περιμένουν τον Λέννυ να περάσει. Τον πάω από πάνω για να δει τον φίλο του, τον Ντόριαν, και τον κυρ Νίκο που’χει το περίπτερο και τον μπουκώνει λιχουδιές) Ο Λέννυ κάθε πρωί κάθεται για λίγο κάτω από το μπαλκόνι και κουβεντιάζει με τους παπούδες. Το παιδί μου είναι σχετικά μουγκό. Όμως τα πρωινά τους κοιτάει στα μάτια, κουνάει σαν δαιμονισμένος την ουρά του και βγάζει περίεργους ήχους όσο του μιλάνε. Κάτι τους λέει αλλά δεν καταλαβαίνω. Κάτι σημαντικό κι ευχάριστο πάντως πρέπει να είναι γιατί η γιαγιά κάθε φορά του λέει «Να’σαι καλά, αγοράκι μου!»
Σήμερα το πρωί, πήρα το θάρρος και τους πήγα λίγα τυροπιττάκια. Μην φανταστείς από οίκτο για την Τρίτη ηλικία ή κάτι τέτοιο. Το ζευγάρι αυτό έχει παιδιά κι εγγόνια που τους αγαπάνε και μάλιστα το καλοκαίρι έλειπαν 3 μήνες διακοπές μαζί τους. Απλά ήθελα κάτι να τους πάω. Η γιαγιά – Μαρίνα την λένε- πήρε τα τυροπιττάκια και μου είπε «Κι αν κάποια Κυριακή δεν έχεις που να τον αφήσεις, να μας τον φέρεις. Σαν παιδί θα τον έχουμε. Θα του κάνω κι ένα λεμονάτο να ευχαριστηθεί».
Για μια στιγμή νόμιζα πως είχα μεταφερθεί στο σύμπαν της Αλκυόνης Παπαδάκη. «Θα σας τον φέρω» της είπα. Και το εννοούσα. Γιατί και ο δικός μου ο παππούς κάθε Κυριακή μας έφτιαχνε λεμονάτο με πατάτες τηγανιτές και μας έκανε το τραπέζι. Κι αν ζούσε, είμαι βέβαιος πως θα είχαν πολλά να πουν με τον Λέννυ. Ίσως γιατί καμιά φορά, τις Κυριακές συνήθως, θες να πεις και κάτι παραπάνω. Ο παππούς μου έλεγε πως κάθε Κυριακή πρέπει να έχουμε μαζέψει ένα μυστικό απ’όλη την εβδομάδα. Κι αυτό να το πούμε σε κάποιον που θα ξέρει να το φυλάξει. Αλλιώς η εβδομάδα που πέρασε θα είναι χαμένη. Πέρασαν τόσα χρόνια και σήμερα το θυμήθηκα αυτό. Και σας το λέω, για να μην πάει στο βρόντο η εβδομάδα που πέρασε. Καλή Κυριακή.

Πέμπτη, Οκτωβρίου 05, 2006

Take the fall

Χθες το βράδυ, επιστρέφοντας από άλλη μια μέρα σκληρής δουλειάς και ακόμα σκληρότερου παρκαρίσματος (όπου γνώρισα την Ελένη, θα σας τα πω άλλη φορά) πλησιάζοντας στο σπίτι των γονιών μου, είδα τη μαμά μου στην εξώπορτα με το παιδί (στο ρόλο του παιδιού, το Λέννυ). Μόλις με πήρε χαμπάρι το παχουλό από μακριά πήρε φόρα για να τρέξει προς το μέρος μου. Η μαμά μου όμως - παρ' ότι δεν το συνηθίζει- τον είχε δεμένο και μάλιστα με το λουρί τυλιγμένο γύρω από τον καρπό της. Πρέπει να ξέρετε πως το παχουλό εκτός του ότι με λατρεύει, έχει και πολύ πολύ δυνατά ποδάρια. Μέσα σε δευτερόλεπτα είδα τη μαμά να σωριάζεται με τα μούτρα στο πεζοδρόμιο. Κάτι σαν το Jackass αλλά στο πιο δραματικό γιατί κανείς - θέλω να πιστεύω- δεν θέλει να βλέπει τους γονείς του να χτυπάνε.
Έτρεξα και τη σήκωσα, έδεσα το παιδί στο δένδρο και καθίσαμε για λίγο στο πεζούλι της πολυκατοικίας. Πόναγε πάρα πολύ στο στήθος και τα πλευρά. Μόλις πήρε μια ανάσα, ανεβήκαμε στο σπίτι και ξάπλωσε (αγκαλιά με το παιδί που ως γνωστόν "παιδάκι είναι, δεν φταίει σε τίποτε").
Στο σπίτι ήταν η γιαγιά που είχε άλλα προβλήματα εκείνη την ώρα: σε μια σειρά με τη Μπάρμπα, η Κουλίεβα ανακάλυπτε κάτι που φαινόταν πολύ δραματικό και δεν είχε χρόνο ν' ασχοληθεί με άλλα θέματα. Η μαμά βόγκαγε και επαναλάμβανε ξανά και ξανά πως ούτε όταν με γεννούσε δεν είχε τέτοιους πόνους (για να καταλάβεις, μέχρι τελευταία στιγμή ήμουν με το κεφάλι πάνω και τον λώρο τυλιγμένο στο λαιμό μου. Βγήκα και ήμουν μωβ!)
Πήγα νωρίς το πρωί να δω πως ήταν και πονούσε ακόμα. Μπήκαμε αμέσως στο αυτοκίνητο και πήγαμε για ακτινογραφίες. Δεν έχει τίποτε αλλά θα της πάρει 2-3 μέρες να συνέλθει.
Αυτό που σκεφτόμου όταν γύρισα σπίτι είναι πώς άλλαξαν τα χρόνια: έφυγα το πρωί για τη δουλειά και το βράδυ ξαφνικά επέστρεψα και είχα γίνει αυτός που σήκωνε τη μαμά με τα γδαρμένα γόνατα από το πεζοδρόμιο. Ένιωσα εγώ να ήμουν ο γονιός κι εκείνη το παιδί. Η αλήθεια είναι πως αρχικά με σόκαρε αυτή η σκέψη κυρίως γιατί οι γονείς μου είναι ακόμα πολύ νέοι. Μετά όμως το ξανασκέφτηκα. Στη ζωή μεγαλώνουμε τελικά όχι όταν σβήνουμε κεράκια αλλά όταν αναλαμβάνουμε ευθύνες. Στο δικό μου κεφάλι έρχονται στιγμές που η λέξη 'ευθύνη' κλωτσάει. Γι' αυτό διαλέγω τη λέξη 'ανάγκη'. Μεγαλώνουμε ανάλογα με τις ανάγκες των άλλων. Και είναι καλό αυτό. Είναι ωραίο να ξέρεις πως υπάρχουν άνθρωποι που σ' έχουν ανάγκη. Όχι γιατί μεγαλώνει ο εγωισμός σου αλλά γιατί ξέρεις πως ό,τι κι αν γίνει, ο κόσμος να διαλυθεί εσύ πρέπει να σταθείς στα πόδια σου και να κουβαλήσεις αυτούς που αγαπάς. Σαν τα χόμπιτ αλλά με παπούτσια.
Όταν είμαστε παιδιά πιστεύουμε πως οι γονείς μας είναι παντοδύναμοι, πως δεν υπάρχει κάτι που δεν μπορούν να καταφέρουν και είναι το καταφύγιο μας. Άραγε όταν γίνονται αυτοί ξανά παιδιά να πιστεύουν το ίδιο για εμάς;

Τρίτη, Οκτωβρίου 03, 2006

Εργαστήρι Δημιουργικής Γραφής

Posted by Picasa

Ο Αλέξης είναι ένας πολυαγαπημένος μου φίλος - και μπλόγκερ! - του οποίου τις ικανότητες και το πνεύμα εμπιστεύομαι τυφλά. Το λιγότερο που μπορώ να κάνω είναι σας το πω. Αν και τα αποδεικνύει καλύτερα ο ίδιος στα μαθήματα του. Πληροφορίες στο www.nterpoulis.gr

Κυριακή, Οκτωβρίου 01, 2006

Ξημερώνει Κυριακή

Ξαφνικά μέσα στη νύχτα, ήρθε ο Λένυ κι έπεσε με φόρα πάνω στο κρεββάτι μου. Ακούμπησε το χνουδωτό του κεφαλάκι δίπλα στο μαξιλάρι μου και γουργούρισε με παράπονο. Σα να είχε ξυπνήσει από όνειρο κακό. Τα μάτια του γυάλισαν λίγο παραπάνω από το φως των λαμπιονιών της βιβλιοθήκης. Ξύπνησα κι εγώ απότομα και μου πήρε λίγα δευτερόλεπτα να καταλάβω πως όποιος σε ξυπνά τη νύχτα, θέλει να τον πάρεις αγκαλιά. Μέσα στη ζάλη μου, ξέχασα την απαγόρευση να τον ανεβάζω στο κρεββάτι μου. Τον πήρα σφιχτά αγκαλιά και τον φίλησα. Του ψιθύρισα για λίγο στ' αυτί μέχρι ν' αρχίσει να ροχαλίζει ξανά.
Τώρα τον κοιτάζω όπως κοιμάται ανάσκελα στο κρεββάτι μου, με το κεφάλι ακουμπησμένο στο μαξιλάρι, τη γλώσσα λίγο να κρέμεται και τα παχουλά του ποδαράκια στον αέρα.
Απόψε θα κοιμηθώ στον καναπέ. Και δεν θα με νοιάζει. Ευτυχία είναι να παραχωρείς... και μετά να καμαρώνεις. Κι αν δεν τα 'χεις όλα, καταλαβαίνεις πως έχεις πολλά, ίσως και πάρα πολλά σ' αυτή τη ζωή.
Επίλογο δεν έχει. Εσείς καταλάβατε περισσότερα απ' όσα υπαγορεύει η ευτυχία.

Καλή Κυριακή & καλό σας μήνα.

Aπαραίτητη μουσική μιας ευτυχισμένης Κυριακής: Ξημερώνει Κυριακή

Παρασκευή, Σεπτεμβρίου 29, 2006

Βέρα στο CD

Posted by Picasa

Πριν από αρκετούς μήνες, ήμουν στη πολύ ευχάριστη θέση να σας παρουσιάσω το πρώτο τραγούδι της Βέρας Λάμπρου με τίτλο "Το Νινί σέρνει καράβι" και να βοηθήσουμε στη προώθηση του - λίγο καιρό αργότερα έγινε παγκόσμια επιτυχία στην ελληνική μεσημεριανή ζώνη. Σήμερα η ευτυχία μας επαναλαμβάνεται, καθώς το θεάρεστο έργο μου συνεχίζεται με το νέο single της αγαπημένης ξανθιάς με τίτλο "Blackout" (στο ρεφρέν είναι ξεκάθαρο πως δεν πρόκειται για προβοκάτσια της ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ απλά, όταν ο γκόμενος "τη ρίχνει στο κρεββάτι / την βγάζει νοκ-άουτ!). Είναι χορευτικό, έχει κομμάτια ραπ και γενικά είναι από τα κομμάτια για τα οποία γεννήθηκε η έκφραση "Δεν πιστεύω στ' αυτιά μου!" Enjoy!

Y.Γ. Για όσους θέλουν να το ακούσουν αλλά ντρέπονται, να υπενθυμίσω πως δεν έχω visitor's counter οπότε δεν υπάρχει τρόπος να εκτεθείτε!

Πέμπτη, Σεπτεμβρίου 28, 2006

MISSING ENTEKA!

Το μπλόγκ του αγαπημένου "Έντεκα" για κάποιο λόγο δεν μπορεί ν' ανοίξει. Ο μπλόγκερ δεν το βρίσκει. Λέει πως δεν υπάρχει. Λες να μην υπάρχει...πια? Ο Λαμπρούκος, η Γουρούνα, ο Βαρετός και τώρα ο Έντεκα. Αναρωτιέμαι γιατί κλείνουν τα μπλόγκ τους αυτοί που αγαπώ να διαβάζω και δεν τα κλείνουν αυτές οι κουλές που γράφουν πως "...νιώθω τη μοναξιά να περπατά πάνω στο κεφάλι μου"!
Σας το λέω, αν μέχρι τη Δευτέρα δεν έχει ξανανοίξει το μπλόγκ του ο κυρ Έντεκας, θα πέσω με τα μούτρα στο αχαλίνωτο μετα-μπλόγκινγκ και θα παρασύρω και το παλιοΠρόβατο!
Έχω πάρα πολλά νεύρα!
Πάρα πολλά νεύρα!
Και να σκεφτείς πως μόλις χτες έλεγα πόσο πολύ ομορφαίνει τη μπλογκόσφαιρα!
Σταδιάλα, πια!
Έντεκα, γύρνα πίσω...και όπως έρχεσαι φέρε και εκμέκ!

Essential addiction listening: Addicted - Kelly Clarkson

Τετάρτη, Σεπτεμβρίου 27, 2006

Ε.Τ. Vs Τσιγγάνων

Oι δημοτικές εκλογές έρχονται κι εσύ φίλε μπλόγκερ καλείσαι να επιλέξεις το σωστό για τον τόπο σου! Κι αν νομίζεις πως αυτό είναι ένα ποστ που θα προσπαθήσει να σε χειραγωγήσει, κάνεις μέγα λάθος. Πρέπει όμως κάποιος να σε προειδοποιήσει για να μην γίνει το ανεπανόρθωτο.
Στο τελευταίο τεύχος του περιοδικού "Σινεμά" - που δυστυχώς αγόρασα γιατί δεν ήξερα πως το πρόγραμμα του φεστιβάλ το δίνει ΚΑΙ το "Downtown"- oι υποψήφιοι δήμαρχοι Αθηνών 'πάνε σινεμά'. Κι εκεί που λες πως οι υποψήφιοι δεν μπορεί να είναι τόσο βαρετοί όσο το σετάκι των ερωτήσεων, το κουλεμανσόν σου δίνει μια σφαλιάρα και σ' επαναφέρει στη πραγματικότητα: στην ερώτηση "Ε.Τ. ο εξωγήινος και Ο καιρός των τσιγγάνων: ποιά από τις δυο θα βλέπατε ευχαρίστως ανά πάσα στιγμή;" και οι 4 υποψήφιοι διαλέγουν τον "Καιρό των τσιγγάνων"!
Κι εσύ τώρα καλείσαι να διαλέξεις ανάμεσα σε 4 ανθρώπους από 32 έως 60 που δεν γουστάρουν τους εξωγήινους, δεν θα ήθελαν να πετάνε με ποδήλατο και, κυρίως, κανείς τους δεν παίρνει ένα τηλέφωνο σπίτι για να δει τι κάνουν οι δικοί του! Δεν μπορώ να καταλάβω πότε έγιναν ξανά όλοι κομμουνιστές.
Επίσης, αγαπημένε αναγνώστη και ψηφοφόρε του αθηναικού δήμου, θα πρέπει να ξέρεις πως από τους 4 μόνο ο Κακλαμάνης θα έβγαινε με τη Μόνικα Μπελούτσι ενώ ο Τσίπρας θα της έλεγε (της Μόνικας) να το ανβάλλουν γιατί μετακομίζει μια θειά του! Υποθέτω πως όλοι ξέραμε τι θα του απαντούσε η Μόνικα...

Υ.Γ. Εμείς εδώ στον Πειραιά, δεν έχουμε τέτοια προβλήματα. Αρχικά θα ψήφιζα τον Φασούλα γιατί με τη Μάσα ψωνίζουμε από τον ίδιο Σκλαβενίτη αλλά, τελικά μάλλον θα ψηφίσω τον Αγραπίδη γιατί στο ψηφοδέλτιο του έχει και τον Φίλιππο Καμπούρη (σε αυτό το σημείο όποιος δεν γνωρίζει τον Φίλιππο Καμπούρη και το έργο του, πατάει Χ στο πάνω δεξί κόκκινο κουτάκι και δεν ξαναπατάει σε αυτό το μπλόγκ).

Δευτέρα, Σεπτεμβρίου 25, 2006

Straight για μια εβδομάδα : Μέρα Έβδομη

Step 7: Συμπεράσματα
Τι έμαθα την εβδομάδα που μας πέρασε:

1. Oι straight άνδρες είναι –σε γενικές γραμμές- βαρετοί. Γι’ αυτό όμως δεν ευθύνονται οι ίδιοι αλλά η στρέητ θεματολογία: αυτοκίνητα, ποδόσφαιρο, δουλειά, γυναίκες. Γενικά, στο στρέητ σύμπαν για έναν ανεξήγητο λόγο θεωρείται ντροπή να θυμηθείς το όνομα της Χίλαρυ Σουάνκ ή ένα τραγούδι που σου άρεσε και δεν το ερμηνεύει ο Μπουγάς ή ο Ματθαίος Γιαννούλης. Όπως θεωρείται επίσης ντροπή το να δεις μια οποιαδήποτε γυναίκα και να μην σου τρέξουν τα σάλια.

2. Οι στρέητ άνδρες έχουν την ίδια αγωνία για τον γάμο με τις γυναίκες…

3. …και την ίδια παγερή αδιαφορία για τα διαζύγια.

4. Οι κουβέντες τους είναι πράγματι τόσο στρέητ όσο οι ερωτικές τους προτιμήσεις.
5. Στρέητ & γκέι δίνουν την ίδια σημασία στην ολική αποτρίχωση και στις ανταύγειες.
6. Δεν υπάρχουν bisexual άνδρες! Και όποιος υποστηρίζει το αντίθετο αποτελεί παράδειγμα προς αποφυγή. Οι άνθρωποι είναι σχεδιασμένοι με συγκεκριμένο σεξουαλικό προσανατολισμό. Αυτοί που πατάνε σε δυό βάρκες – ή τουλάχιστον έτσι προσπαθούν να πείσουν τους άλλους- είναι καταδικασμένοι κάποια στιγμή να γλιστρήσουν. Και να προσγειωθούν με πάταγο στον καναπέ του ψυχοθεραπευτή.
7. Το δωμάτιο μου είναι καλύτερο χωρίς την αφίσα των Hi-5!
8. Καληνύχτα!

Κυριακή, Σεπτεμβρίου 24, 2006

Straight για μια εβδομάδα: Μέρα Έκτη

Step 6 : S E X



Το ραντεβού μας με τη Λίτσα ήταν για τις 8 το βράδυ. «Το Σάββατο το απογευματάκι, μην κανονίσεις τίποτε» της είχα πει από την Τρίτη «θα περάσω από το σπίτι σου να κάνουμε σεξ και μετά θα πάμε να δούμε το ‘Snakes on a plane’».
Με τη Λίτσα γνωριζόμαστε πάνω από 11 χρόνια. Σχεδόν αδέλφια πλέον, ήταν η πρώτη μου επιλογή για τη βραδιά του τελικού της εβδομάδας που διανύω. Όμορφη, σχετικά χυμώδης και με πολλούς γκόμενους στο ενεργητικό της. Και Σκορπιός στο ζώδιο. Αυτό δεν ξέρω γιατί ήταν κριτήριο αλλά λένε πως οι Σκορπιοί είναι οι καλύτεροι εραστές. Αυτό βασικά είναι άλλο ένα urban legend όπως ‘οι άνδρες με τη μεγάλη μύτη’ αλλά αφού η λαογραφία είναι με το μέρος μου, τόσο το καλύτερο.
Η Λίτσα δεν είχε πρόβλημα με το να κάνουμε σεξ. Δεν έχει πρόβλημα με το σεξ γενικά. Το πλεονέκτημα, άλλωστε, των γκέι έναντι των στρέητ είναι πως ένας γκέι άνδρας μπορεί να κάνει πιο εύκολα σεξ με μια γυναίκα απ’ότι ένας στρέητ. Σε αυτό φυσικά φταίνε οι γυναίκες που εκτός από καριέρα, έρωτα και σούσι έχουν κι αυτή τη σταυροφορία: να κάνουν τουλάχιστον έναν γκέι στρέητ.
Στην Αγγλία, η συγκάτοικος μου Ελένη – παγκοσμίου κυπέλλου προδιαγραφών γυναικάρα- θεωρούσε φυσικό να τριγυρίζει ολόγυμνη σ’ ένα σπίτι 140 τετραγωνικών – ενίοτε καπνίζοντας ένα τσιγάρο ‘μάυρο’, μεγάλο σαν καρότο. Μια φορά είχε ‘ξεχάσει’ ανοιχτή την πόρτα του μπάνιου όση ώρα ξύριζε το νι της. Μετά από 2 χρόνια μου είπε πως όσο δεν της έκανα κοπλιμέντα για το σώμα της και δεν της ριχνόμουν, τόσο δαιμονιζόταν. Ίσως γι’ αυτό μια μέρα που έλειπα μάζεψε τα πράγματα της κι εξαφανίστηκε. Τι να πω?
Τέλος πάντων, η Λίτσα δέχτηκε, σχεδόν αδιαμαρτύρητα να περάσουμε μια βραδιά διαφορετική απ’ όσες είχαμε συνηθίσει.
Έφτασα σπίτι της λίγο μετά τις οκτώ και τέταρτο. Η Λίτσα μαγείρευε.

«Έλα μισό λεπτάκι να με βοηθήσεις» μου είπε «ψήνω κέηκ και έχω βάλει κοκκινιστό στη κατσαρόλα. Φτιάχνω και μια μελιτζανοσαλάτα και είμαστε έτοιμοι».
«Έτσι έχεις σκοπό να μ’ερεθίσεις» τη ρώτησα
«Έννοια σου, καθάρισε τις μελιτζάνες και σε 5 λεπτά θα σ’ έχω κάνει μουνοπαγίδα»
«Άντε να δούμε» είπα κι άρχισα να ξεψαχνίζω τις μελιτζάνες
«Δεν μου είπες, πως το φαντάζεσαι? Με θες σκλάβα, νοικοκυρά, αυταρχική, γατούλα. Θες να βάλω στολή?»
«Τι στολή?»
«Έχω κάτγουμαν, βασίλισσα της νύχτας, καουμπόισα και νομίζω πως κάπου έχω κρυμμένο κι ένα ζευγάρι ολλανδέζικα τσόκαρα»
«Μωρέ Λίτσα, να σου πω κάτι? Οι άνδρες της ηλικίας μου έχουν ένα θέμα με την Λέια από την ‘Επιστροφή των Τζεντάι’, στη σκηνή με το χρυσό μπικίνι. Το’χω δει και στα Friends. Έχεις κανένα κίτρινο μπικίνι?»
«Έχω αλλά μόνο το κάτω. Σουτιέν δεν ψωνίζω. Μας κάνει?»
«Όχι άστο. Τέλος πάντων, δεν θα ντυθείς τίποτε και βλέπουμε»
«Καλά. Θες να μιλάμε απλά? Να μιλάμε βρώμικα?»
«Θα έλεγα να μη μιλάμε καθόλου»
«Και πώς θα καταλάβεις πως τα κάνεις όλα σωστά?»
«Καταρχάς, θα είμαι παρόν στο δωμάτιο. Εκτός κι αν τόσες μέρες έχεις καταλάβει πως θα το κάνουμε τηλεφωνικά»
«Χαστουκάκια παίζουν?»
«Από τέτοιο interview τους περνάς τους γκόμενους κάθε φορά?»
«Όχι αλλά τους ψαρεύω. Όσο είμαστε στο ποτό πετάω κανένα ‘ο πρώην μου με είχε χαστουκίσει/κλωτσήσει/ταπεινώσει κλπ’ και από τις αντιδράσεις καταλαβαίνω».
«Είμαι τόσο περήφανος για ’σένα»
«Κι εγώ για ‘ μένα. Κι αν μας πάνε όλα καλά απόψε, την άλλη εβδομάδα θα φέρω και τη Στέλλα να βλέπει»
«Καλή ιδέα. Να φέρω και τον Λέννυ και μια κάμερα και να πουλήσουμε την ταινία στη Κίνα»
«Γιατί στη Κίνα?»
«Γιατί στην Αλβανία, Λιτσάκι μου, έχεις πολλούς γνωστούς»
«Ξέρεις που είναι το μουνί?»
«Ο Μιχάλης? Πήγε στην αδελφή του στα Μέγαρα. Θα ‘ρθει αργά»
«Όχι ρε μαλάκα αυτό το μουνί. Το ‘τσεπάκι’ της γυναίκας»
«Ελπίζω να το ‘χεις στη θέση του, μη φρικάρω τελευταία στιγμή»
«Στη θέση του το’χω. Αλλά αν δεν το βρίσκεις, αν λέμε, ρωτώντας πας στη πόλη»
«Έννοια σου θα το βρω»
«Και, Νανάκο μου, πάνω απ’όλα ψυχραιμία. Ό,τι κι αν γίνει εσύ ψυχραιμία»
«Με τρομάζεις λίγο!»
«Ρε παιδί μου, μπορεί να μην σου σηκωθεί, να μην μπορείς να βάλεις το προφυλακτικό, να μην με ‘φτιάχνεις’, να με δεις να βαριέμαι, χίλια δυό. Μην δώσεις σημασία»
«Εγώ ήδη έχω αρχίσει να βαριέμαι αλλά δεν βλέπω να σε απασχολεί»
«Σε μισό λεπτό τελειώνω»

Μόλις τελειώσαμε με τα μαγειρικά, η Λίτσα καθάρισε γρήγορα την κουζίνα και καθίσαμε στο σαλόνι.
«Να σου βάλω ένα ποτό?» με ρώτησε ναζιάρικα
«Λίγη βυσσινάδα θα την έπινα»
«Με βυσσινάδα θα φτιαχτείς ρε μαλάκα? Θα σου βάλω μια μπύρα»

Η Λίτσα μου έφερε μια μπύρα κι έβαλε μουσική. Από τα ηχεία άρχισαν ν’ακούγονται κλαρίνα σε ερωτικούς ρυθμούς. Η Λίτσα άρχισε δήθεν και τάχα να λικνίζεται.

«Παιδί μου είσαι ηλίθια? Με το κλαρίνο του Σαλέα θα κάνεις στριπτίζ?»
«Γιατί τι έχει? Να βάλω τα καινούρια του Κιάμου? Σήμερα τα πήρα»
«Με δουλεύεις? Άστο, χέστο το στριπτίζ γιατί είσαι και μπατάλα»
«Καλά… πιάσε μου τα βυζιά».
Κάθισε δίπλα μου και της έπιασα το στήθος.
«Τώρα που μου πιάνεις τα βυζιά, πως νιώθεις?»
Δεν της απάντησα.
«Πιάσε μου τον κώλο…έτσι μπράβο…τώρα που μου πιάνεις τον κώλο, πως αισθάνεσαι?»
«Άστο Λίτσα! Χέστο δεν μας βγαίνει»
«Γιατί? Μια χαρά τα πας»
«Μια χαρά τα πάω αλλά πριν γίνει το γαμήσι άρχισαν τα exit polls. Άστο δεν πειράζει»
«Να βάλω κάτι πιο σέξυ»
«Να βάλεις τα παπούτσια σου να πάμε σινεμά»
«Είμαστε σε καλό δρόμο, μην τα παρατήσουμε τώρα»
«Που τον είδες τον καλό δρόμο που είμαστε σα να γυρίζουμε ερωτική σκηνή για τις ‘Τρελλές Σφαίρες’»
«Δεν έχεις κι άδικο. Κι εγώ δεν έχω πολύ όρεξη σήμερα αλλά δεν ήθελα να στο χαλάσω. Κλείστηκα και στο ασανσέρ το απόγευμα. Να το κάνουμε όμως κάποια στιγμή. Την Παρασκευή μπορείς?»
«Μπα, δε νομίζω Λιτσάκι μου. Την Παρασκευή αρχίζει το 'Dream Show' και μάλλον θα έχω πάθει μερική αμνησία»
«Α, καλά! Αν θυμηθείς πάντως, έλα να το δούμε εδώ και να σου κάνω τορτελίνια»
«Με τυρί?»
«…και μανιτάρια!»