Τραγούδια για τις μέρες #38: "What seems like an interlude now..."

Love will come through - Travis


Islands in the stream - Dolly Parton & Kenny Rogers


If you come to me - Atomic Kitten


I come undone - Jennifer Rush


Dream a little dream - Louis Armstrong


My side of the bed - Susanna Hoffs


Tenderness - General Public


Trouble is a friend - Lenka


Us against the world - Westlife


Interlude - Siouxsie & Morrissey

Κ α λ ή
ε β δ ο μ ά δ α
&
κ α λ ό
μ ή ν α!

Inspired by ...

Δεν είναι παράλογο να φοβάσαι πως θα μείνεις "single" σ' ένα κόσμο που υπάρχουν τόσα όμορφα cupcakes?! Πού πήγε η σιγουριά πως πάντα υπάρχει κάποιος που θα θέλει να μοιραστείτε το ίδιο γλυκό? Ε? Πού πήγε?

Η πρώτη μου φορά

Χθες το μεσημέρι πήγα στην Εθνική τράπεζα στα Εξάρχεια για να κάνω μια κατάθεση. Κρατούσα ένα φάκελλο με χρήματα, μια μπουγάτσα και το ipod που έπαιζε ένα τραγούδι των Radiohead που ευτυχώς τελείωσε γρήγορα και ακολούθησε όλο το νέο cd του Ρέμου.
Ήταν λίγο μετά τις 2 και η τράπεζα ήταν σχεδόν άδεια. Δεν πήρα νούμερο προτεραιότητας γιατί σκέφτηκα πως θα ήμουν ο επόμενος. Πίσω μου ακολούθησαν δύο κύριοι που ήταν πιο ρεαλιστές και τύπωσαν αμέσως νούμερο παίρνοντας τη δική μου σειρά. Τράβηξα ένα χαρτάκι και κάθησα.
Μέσα στο κεφάλι μου είχε κολλήσει ο στίχος "σε ανέχτηκα πολύ μα τελειώσαμε τρελλή" κι άρχισα να φαντάζομαι μια τρελλή κυρία που περιμένει τον άντρα της στο σπίτι φορώντας ένα πυρέξ για καπέλο. Το γαϊτανάκι των συνειρμών ξεκίνησε: πυρέξ - κανελλόνια - έχω μιά λιγούρα- δεν φτούρησε η μπουγάτσα - τί να κάνει το Μάο στη Θεσσαλονίκη? - τέλειωσε άραγε το φεστιβάλ?- μεγάλη μαλακία το 'Hancock'...
Δεν πρόλαβα να απολαύσω το ντανταϊστικό ταξίδι του μυαλού όταν η άκρη του ματιού μου συνέλαβε μιά περίεργη κινητικότητα: ένας αδύνατος τύπος με κατεβασμένο μάλλινο σκούφο στο πρόσωπο, έσερνε τον φρουρό μέσα στο κατάστημα πιέζοντας του το κεφάλι με ένα όπλο.
"Ληστεία!" φώναξε και σωριάστηκε η κοπελίτσα που καθόταν δίπλα μου που τόση ώρα κράταγε μούτρα στον φίλο της. "Ληστεία, ακίνητοι όλοι!" ξαναφώναξε και μια υπάλληλος της τράπεζας τρούπωσε αστραπιαία κάτω από το γραφείο λες και αντί για ληστή μας επισκέφτηκαν 6 ωραιότατα ρίχτερ.
Ο ληστής έριξε τον φρουρό στο πάτωμα. Μ' έπιασε μια ξαφνική στεναχώρια γιατί είναι πολύ καλός άνθρωπος: είναι ευγενικός κι επιτρέπει και τα σκυλιά στη τράπεζα. Ούτε οπλοφορεί. Ένα γουόκι τόκι έχει μόνο κι αυτό μάλλον θέλει μπαταρίες.
Ο νεαρός με την κουκούλα πέρασε από τα ταμεία με μια πλαστική σακούλα και απαίτησε τα λεφτά τους. Χωρίς να το συνειδητοποιήσω, έχωσα τον φάκελλο με τα λεφτά στο κάθισμα κι έκατσα πάνω του. Μόλις τελείωσε με τα ταμεία, έκανε μια γύρα στους πελάτες με παρατεταμένο το όπλο και τους άρπαζε τα λεφτά. Όταν έφτασε σ' εμένα με ρώτησε "εσύ τί έχεις?". "Δεν έχω τίποτα, για ανάληψη ήρθα". Χωρίς να το θέλω παρατήρησα τα σηκωμένα μου χέρια κι ένιωσα μιά προσωπική περηφάνια που τα χέρια μου ήταν τόσο καθαρά και τα νυχάκια μου κομμένα. Δεν μου απάντησε κι έτρεξε στην πόρτα. Φεύγοντας μας είπε: "Μην καλέσετε τους μπάτσους γιατί θα σας κάψουμε!". Και βγήκε τρέχοντας.
"Έλα Γιώργο. Μας έκλεψαν πάλι. Θα κατέβεις?" ήταν οι πρώτες λέξεις που ακούστηκαν από τον ένα ψύχραιμο ταμία. "Κλείσαμε, κλείσαμε για σήμερα" μας φώναξαν και βγήκαμε όλοι έξω.
"Γιατί δεν του έδωσες τα λεφτά σου?" με ρώτησε μετά ένας κύριος που μόλις είχε χάσει ένα φάκελο με 500άρικα (και το χαρτί της εφορίας). "Γιατί ήταν πάνω από 1,80 και λιγότερο από 60 κιλά: δεν δίνω τίποτα σε ανθρώπους κάτω των 80 κιλών". Ξαναφόρεσα τ' ακουστικά μου κι έβαλα τη Μισιρλού από το Pulp Fiction. Everybody cool this is a robbery.

Κομμένες οι μαλακίες

Τραγούδια για τις μέρες #37: "so many lovely songs are waiting to be sung"

The music played - Matt Monro


Yesterday, when I was young - Shirley Bassey


Heaven stood still - Willy de Ville

Don't call this love - Leon Jackson


If you go away (ne me quittes pas) - Sheena Easton


Hoppipolla - Sigur Ros


Have I told you lately? - Rod Stewart


Let the heartaches begin - Long John Baldry


The first time ever I saw your face - Leona Lewis


Someone like you - Van Morrison

Breakfast club

Μην ξεχνάς πως το πρωινό είναι το σημαντικότερο γεύμα της ημέρας!

Πάρε μια μπερούγκα απ' το Αιγαίο

Toν τελευταίο καιρό υπάρχουν μερικά θέματα που με απασχολούν. Χωρίς συγκεκριμένη σειρά αξιολόγησης είναι τα εξής:

* Σχεδόν κάθε μέρα βρίσκω πάνω στη μουρίτσα της Μπουλούς ένα αυτοκόλλητο που γράφει "Το πεζοδρόμιο είναι για τους πεζούς". Και ο κεφτές για το τηγάνι. Το περίεργο είναι πως βρίσκω αυτό το αυτοκόλλητο ακόμα και όταν δεν παρκάρω στον πεζόδρομο. Έχω στήσει δόκανο: όποιον πετύχω θα τον θάψω στο παρτέρι να κομποζάρει με τις πικροδάφνες.

** Κάτι περίεργο συμβαίνει με την μπερούγκα του Χάρη Ρώμα. Έτρωγα στον Μπαρμπα-Γιάννη (σεφταλιές σε βαθύ πιάτο με πατάτες τηγανιτές) και χάζευα στην αφίσα ενός έργου του. Δεν είναι περίεργο που το περουκίνι φαινόταν ν' ανεμίζει? Πώς μακραίνουν οι αλογότριχες? Βγάζουν ψαλίδα? Ποιά είναι η σχέση τους με τον στατικό ηλεκτρισμό?


*** Δεν μας έφτανε ο πρώτος μαύρος πρόεδρος σε λίγους μήνες θα έχουμε και το πρώτο μαύρο Karate Kid! O γιος του Will Smith θα πρωταγωνιστήσει στο remake της ταινίας που έκανε σταρ τον Ραλφ Μάτσιο και μελανά τα μπούτια της αδελφής μου από τα απανωτά χτυπήματα του 'γερανού'. Αν δεν συμμερίζεσαι το δράμα αυτό είτε είσαι ανήλικος (και κλείσε το pc πριν το πω στη μαμά σου) είτε ζεις σε μια τρύπα στο δάσος και σε λένε Νταβε-Lee.


**** Xθες βράδυ, στόλιζαν με Χριστουγεννιάτικα την Αμαλίας. Τώρα μπορεί και να έμοιαζαν με Πασχαλιάτικα. Πάντως δεν ήταν και πολύ όμορφα. Για την ακρίβεια ήταν πολύ άσχημα αλλά, από την άλλη, τα λαμπάκια είναι πάντα μιά παρηγοριά.

***** Έχει κανείς νέα από την Ειρήνη Μερκούρη?

****** Ο Λέννυ χτες άνοιξε την πόρτα. Μόλις μάθει να κρεμάει τις κουρτίνες θα τον βγάλω στον Τριανταφυλλόπουλο.

******* Η αστυνομία Εξαρχείων κάνει σεμινάρια κι ενημερώνει τις γυναίκες πώς ν ' αντιμετωπίσουν τον πυρηνικό όλεθρο, τον χημικό πόλεμο και τον ραδιοπόλεμο (αυτό μπορεί να το λέω και λάθος αλλά αν είσαι ραδιοφωνικός παραγωγός μπορεί και να έχει μιά λογική). Ευτυχώς που δεν γίνονται σεισμοί. Υ.Γ. Καλά να πάθεις!

Mέσα στον γυάλινο κώδωνα

Στη ζωή, έρχεται κάποια στιγμή που νομίζεις πως τα έχεις όλα: την καλύτερη οικογένεια, τον πιο υπέροχο σύντροφο, τους πιστότερους φίλους, την δημιουργικότερη δουλειά, τον πιο χνουδωτό σκύλο. Φαίνονται πως όλα είναι στη θέση τους και, μάλιστα, με τη δυναμικότερη προοπτική που θα μπορούσες να φανταστείς. Αλλά δεν μπορείς να φανταστείς.
Και ξαφνικά χάνεις τον έλεγχο. Τα έχεις όλα αλλά κάθε τί που θες να απολαύσεις συνοδεύεται από ένα κόμπο. Θες να περνάς όσο το δυνατό περισσότερο χρόνο με τον άνθρωπο σου γιατί τόσο πολύ τον αγαπάς, αλλά δεν μπορείς. Θες να κοιμάσαι στη δουλειά σου γιατί τόσο πολύ την αγαπάς, αλλά δεν μπορείς. Θες να περάσεις χρόνο με τους φίλους σου γιατί, πώς να γίνει, έχουν περάσει πολλά χρόνια που τους λατρεύεις αλλά ούτε αυτό το μπορείς. Πρέπει να βρεις μιά ισορροπία ανάμεσα σε όλους και όλα. Πες μου πώς γίνεται;
Πώς γίνεται να μοιράσεις έτσι τη ζωή σου ώστε να μην αδικείς κανένα κομμάτι της; Πώς γίνεται μέσα στη νύχτα να σταματήσεις το μυαλό σου από το να τρέχει στο συναίσθημα που δεν κατάφερες να αποδώσεις την ημέρα που έφυγε ή την ημέρα που θα έρθει;
Τον τελευταίο καιρό ζω μέσα σε μιά μόνιμη ενοχή. Προσπαθώντας να τα κάνω όλα, νιώθω πως δεν κάνω τίποτα. Νιώθω πως έχω χάσει τον έλεγχο. Λίγο ή πολύ δεν ξέρω. Πάντως τον έχω χάσει. Και όλα αυτά που θα έπρεπε να απολαμβάνω φαίνεται πως απομακρύνονται. Μου φαίνεται πως όλα κουβαριάζονται μέσα στο μυαλό μου. Ακόμα και το μπλόγκ μου που αγαπάω τόσο πολύ εδώ και χρόνια εξαφανίζεται μέσα στον ορυμαγδό της μέρας. Έχω πολλά να γράψω αλλά νομίζω πως έχω αρχίσει να ξεχνάω πώς.
Είναι οι μέρες που ξεχνάω πώς. Οι μέρες που δεν ξέρω πώς. Όλα συνεχίζουν αλλά δεν ξέρω προς τα πού. Και η μέρα έχει τελικά πολύ λίγες ώρες για να ξεκαθαρίσω τόσους προορισμούς.
Υours faithfully.

Η πρώτη αλήθεια του Νοέμβρη

"Έτσι όπως είμαστε αγκαλιά, μοιάζουμε με δυό σφηνοτουβλάκια!"