silence

Η Αναστασία Ρόμανωφ ζει!

Ευκαιρίας δοθείσης θα ήθελα να συγχαρώ την κυρία ΕΡΤ που υποστηρίζει τόσο θερμά την ανάληψη της φετινής Γιουροβίζιον από την Ρωσία. Επίσης, να παρακαλέσω τους 29 κατασκευαστές επικεφαλής μανσόν να λυπηθούν τις απανταχού τσίχλες (τα πτηνά, όχι αυτές που κολλάνε στις σόλες): μπορεί να μην έχει νόημα να τις τηγανίσεις αλλά αυτό δεν σημαίνει πως μπορείς να τις φορέσεις! Αν δεν το φας, μην το φοράς!

Ζήτω η Πάτρα!

Παρασκεύη και 13 ή έξυπνο δώρο για τον Άγιο Βαλεντίνο

Φέτος στη γιορτή των ερωτευμένων, κάνε κι εσύ δώρο στο άλλο σου μισό μιά μισάωρη εκδρομή στην κατασκήνωση του Crystal lake. Πάτε - τον/την αφήνεις - πετάγεσαι για τσιγάρα - γυρίζεις μετά από 30 λεπτά και τον/την παραλαμβάνεις κεμπάπ με φιόγκο. Ή δεν επιστρέφεις καν. Να πάει να γαμηθεί. Ούτε χωρισμοί, ούτε δώρα, ούτε γκρίνιες, ούτε μουρμούρες. Ο Τζέησον είναι εδώ για σένα. No muss...no fuss!

Μα μου πήγαν όλοι οι ταξιτζήδες

Χθες το βράδυ, μου τηλεφώνησε ο φίλος ο Μάκης. Αφού είπαμε τα νέα μας και λίγο πριν κλείσουμε θυμήθηκε πως δεν μου είχε πει κάτι "φοβερό" που του συνέβη. Αυτό το "φοβερό" νέο ήταν η γνωστή ιστορία με τον ταξιτζή.
Το στόρι έχει ως εξής: μοναχικός γκέι μπαίνει σε ταξί, ο οδηγός του την πέφτει και καταλήγουν να κάνουν αχαλίνωτο σεξ με φορεμένα τα μπουφάν σε απόμερο πάρκινγκ - συνήθως σε σκοτεινά σημεία της παραλιακής. Στην ερώτηση "την κούρσα την πλήρωσες?", η προβλεπόμενη απάντηση "και με το παραπάνω!", η συζήτηση τελειώνει και πάτε όλοι στην ευχή της Παναγίας.
Μόλις ο Μάκης είπε "Μπαίνω τις προάλλες σ' ένα ταξί κι όπως έσκυψα να βγάλω το κινητό από τη μπανάνα μου, γυρίζει ο οδήγος και μου..." έκλεισα το τηλέφωνο. Είχα μόλις δει και την 'Αυστραλία' και όπως καταλαβαίνεις ήμουν λες και μου είχες βγάλει τη σκωληκοειδίτιδα. Μου είχε πέσει βαριά και η ψαρόσουπα με τη γκαλάνγκα κι έτσι όλο το βράδυ έβλεπα τη Νικόλ Κίντμαν (στην κατσαρή της βερσιόν) να μπαίνει σε ταξί που οδηγούσε ο Κίνγκ Τζόρτζ ο Αβορίγινας με τρία καγκουρό στο πορτ μπαγκάζ.
Σήμερα το πρωί που συνειδητοποίησα πως τα καγκουρό είναι μυθικά πλάσματα που εφηύρε ο Όμηρος και δεν υπάρχουν στ' αλήθεια, έπαθα ρήξη αυτοπεποίθησης.
Μετά από ώριμη σκέψη κατέληξα στο συμπέρασμα πως είμαι ο πιο άσχημος άνθρωπος που ξέρω. Για την ακρίβεια, η αληθινή μου διεύθυνση θα έπρεπε να γράφει "Notre Dame: Καμπαναριό". Δεν μου έχει ριχτεί ποτέ κανένας οδηγός (οποιουδήποτε μεταφορικού μέσου με εξαίρεση έναν οδηγό λεωφορείου που μ' έπιασε χωρίς εισιτήριο και πήγε να μου δώσει κουτουλιά), δεν μου έχει κλείσει ποτέ κανείς το μάτι στο δρόμο, δεν μ' έχει πλησιάσει ποτέ κανείς όσο χαζεύω μπροστά από μιά βιτρίνα (το κλισέ προτείνει βιτρίνα παπουτσιών) για να μου χώσει το τηλέφωνο του στην τσέπη, δεν μου έχει τριφτεί ποτέ κανένας στο λεωφορείο (αυτό κλισέ επιβάλλει σ' εκείνους που τρίβονται, να 'τελειώνουν' κιόλας) και ούτε μου έχει πιάσει κανείς κουβέντα στο ταμείο του σουπερμάρκετ για να καταλήξουμε μετά από λίγο στο λεβητοστάσιο του σπιτιού του κάνοντας άγριο σεξ την ώρα που τα τυριά ξεψυχάνε στις σακκούλες (λόγω φλογερού πάθους ή εντατικής λειτουργίας του καλοριφέρ).
Μπορεί να φταίει το κούρεμα μου. Ή το gaydar μου που έχει χαλάσει εδώ και χρόνια και δεν έχω αξιωθεί να το πάω στο μάστορα - είναι λίγο περίεργο πως έζησα τόσα χρόνια στην Αγγλία και είδα μόνο τρεις γκέι και τον Γιαννάκη.
Αν νομίζεις πως οι γκέι είναι ευφάνταστοι κι έχουν πλάκα, κάνεις πολύ μεγάλο λάθος. Στην Ελλάδα το να είσαι γκέι μπορεί να είναι μιά απίθανα βαρετή υπόθεση. Αν και να μου πεις, αν είναι να σε ρουφήξει η μαύρη τρύπα του ηλίθιου κλισέ, ό,τι και να 'σαι πάλι με την 'Αυστραλία' σε extended director's cut θα μοιάζεις.

Το τέλος μιάς σχέσης ή Ο βασιλιάς πέθανε! Ζήτω ο βασιλιάς!

Έχει περάσει πολύς καιρός από τότε που πρωτοσυναντηθήκαμε. Κεραυνοβόλος ήταν. Ήσουν ό,τι πιο όμορφο είχα συναντήσει. Όχι μόνο εξωτερικά. Οι χάρες σου, τα σχεδόν ανύπαρκτα ψεγάδια σου, οι απίθανες δεξιότητες σου, η καθαρή σου όψη.
Οι υπέροχες στιγμές μας: το σπίτι αγκαλιά στον καναπέ, χαζολογώντας στη δουλειά, οι διακοπές μας, τα ταξίδια μας, η ξενοιασιά στους δρόμους και στα ελεύθερα παγκάκια.
Τους τελευταίους όμως μήνες διαλυθήκαμε. Διαλύθηκες. Σιγά σιγά. Σε γέμισα μ' ένα σωρό άχρηστα πράγματα που δεν χρειαζόσουν και δεν χρειαζόμουν. Ένα σωρό προβληματικά φορτία που αντικατέστησαν την ήρεμη και καθησυχαστική σιωπή σου μ' ένα παραπονεμένο βουητό. Τον θόρυβο που κάνουν οι σχέσεις πριν φτάσουν στο οριστικό τέλος τους.
Τους τελευταίους μήνες με απομάκρυνες απ' ό,τι αγαπούσα. Απ' ό,τι απολάμβανα: τους φίλους, τις μουσικές, τις ταινίες ακόμα και από το ίδιο μου το μπλόγκ. Με γέμιζες απογοήτευση και οίκτο κάθε φορά που σε αντίκρυζα γιατί καταλάβαινα πως είχαμε φτάσει στο τέλος μας. Ήταν απλά θέμα χρόνου να το παραδεχτούμε.
Χτες πήρα τη μεγάλη απόφαση κι αποφάσισα: τέλος. Ως εδώ. Αν συνεχίζαμε δεν θα έμενε τίποτε όμορφο να θυμόμαστε. Μόνο η θλιμμένη σου όψη. Ήσουν ένας αληθινά υπέροχος σύντροφος. Αλλά ήρθε η ώρα να χωρίσουν οι δρόμοι μας.

Κι επειδή ξέρω πως με αγαπάς και θέλεις να είμαι ευτυχισμένος, είμαι στην ευχάριστη θέση να σου ανακοινώσω πως ο νέος μου αγαπημένος σου μοιάζει πολύ. Μόνο που είναι πιο γυαλιστερός, πιο γρήγορος και μπορεί να θυμάται πολλά, πολλά περισσότερα απ' όσα εσύ. Α! Και με αφήνει να μπαίνω στο μπλόγκ μου! I love you... goodbye!

Έρχεται, για να βρεις αυτό που λείπει

Η πρώτη του δεύτερου

Τον Φεβρουάριο θα έχει πολύ κρύο. Μπορεί να έχει και χιόνια. Μπορεί και όχι. Δυστυχώς, ο μήνας αυτός σέρνει μαζί τις Απόκριες και όλους τους λιλιπούτειους και μη τρελλούς καρναβαλιστές. Και τον Άγιο Βαλεντίνο που θα γεμίσει τα μάτια μας με όλες τις μπανάλ αποχρώσεις του κόκκινου και την εκνευριστική ερώτηση "μα θα φας πίτσα στην γιορτή των ερωτευμένων?". Είναι και τα Όσκαρ στο τέλος του μήνα αλλά δεν με πολυνοιάζουν γιατί η αγαπημένη μου ταινία για φέτος, το "Μπέβερλυ Χιλς Τσιουάουα, αποκλείστηκε απ' όλες τις μεγάλες κατηγορίες.
Το ωραιότερο πράγμα όμως με τον Φεβρουάριο είναι πως ακόμα κι αν κρύο, ακόμα κι αν σου φέρει θλίψη κάποιες στιγμές, αν είσαι αληθινά προσεκτικός ένα βράδυ θα μείνεις για μερικά δευτερόλεπτα ακίνητος και θ' ακούσεις την άνοιξη να έρχεται.
Είχα κι άλλα τέτοια βαθυστόχαστα να γράψω για την άνοιξη που ανθίζουν τα λελούδια αλλά μ' έπιασε μια ακατανίκητη πλήξη και πάω να φτιάξω καφέ. Μπορεί να φταίει και το ότι πέρασε από μπροστά μου μιά αληθινή κοντή. Kαλό μήνα!

υγ. Δεν είναι απίθανες οι τουλίπες που ψώνισα το Σάββατο? Ο Δημήτρης λέει πως ψηλώνουν. I seriously doubt it.