Δευτέρα, Σεπτεμβρίου 29, 2008
Dial 'M' for 'Memory'
Αναγκαστικά κατά τη διάρκεια της συναυλίας αναπολείς, χαίρεσαι, μελαγχολείς, συγκινείσαι, εξοργίζεσαι. Βρίσκεσαι στην καρδιά ενός πλήθους που πνίγεται από το ίδιο συναίσθημα. Ίδιο ταξίδι, αλλιώτικες εικόνες. Γι' αυτό δεν έχει τόση σημασία το πόσο καλός είναι αυτός που χειροκροτάς, πόσα καλά τραγούδια έχει ή το πόσο καλά χορεύει. Αυτό που συνδέει τον κάθε θεατή με τον καλλιτέχνη είναι πολύ πέρα από κάθε αντικειμενικό κριτήριο.
Και κάθε φορά που ακούς ό,τι σου έχει κρατήσει συντροφιά σε όλα αυτά τα χρόνια σε τυλίγει ένα αίσθημα ασφάλειας: ό,τι υπήρξε, εξακολουθεί. Σαν ανεξίτηλο αποτύπωμα. Μετά από πολλά χρόνια εξίσου δυνατό και τόσο κοινό που δεν φανταζόσουν. Aκόμα και ο χρόνος μπορεί να δαμαστεί αν είμαστε μαζί.
Αυτή είναι η μαγεία της μουσικής, ο τρόπος που μας συνδέει μεταξύ μας. Και για λίγες ώρες, μέσα σ' ένα στάδιο έχεις την ψευδαίσθηση πως 'μοναξιά' είναι μια λέξη που στ' αλήθεια δεν υπάρχει.
Πέμπτη, Σεπτεμβρίου 25, 2008
(Ντα) Λάρα & Μάριο
... δυό πιάνα και όλα τα τραγούδια κομμένα και ραμμένα για φωνή και πιάνο. Όπως καταλαβαίνεις, τα ακούσαμε όλα σε πολύ αργές στροφές. Apparently, η ποιότητα ενός τραγουδιού πολλαπλασιάζεται όταν απλουστεύεις την ενορχήστρωση του. Κάτι που δεν συνέβαινε στη συγκεκριμένη περίπτωση. Πολύ ατυχής επιλογή τραγουδιών και ακόμα ατυχέστερη εκτέλεση.
... αγαπημένα τραγούδια όπως το Both sides now και το Amazing grace εκτελέστηκαν (κυριολεκτικά) και χειροκροτήθηκαν (προφανώς από όσους δεν τα είχαν ξανακούσει ποτέ).
... αν η Lara Fabian τραγουδούσε από τα καμαρίνια, θα νόμιζες πως έστειλε στο πόδι της την Celine Dion. Ίδια τεχνική, ίδια γυρίσματα και όλα στον ίδιο τόνο. Ακόμα και όταν μιλούσε νόμιζες πως της έβγαινε η ψυχή (όπως ακριβώς και της μπαγκετοφατσούλας Celine). Dommage!
... το αγαπημένο Eleanor Rigby των Beatles με συνολική διάρκεια δύο λεπτών και κάτι ψιλών, ερμηνεύτηκε από τον Marios σε όλο το μίζερο μεγαλείο που ποτέ πριν δεν είχε. Πάνω από τέσσερα λεπτά που νόμιζες πως θα σου ξεκολλήσει η ψυχή. Από την πλήξη, βεβαίως.
... μετά από τόσα πολλά χρόνια καριέρας και ακόμα ο Φραγκούλης δεν μπορεί να σε πείσει πως καταλαβαίνει ό,τι τραγουδάει και μπορεί, έστω και στο ελάχιστο να ταυτιστεί συναισθηματικά με αυτό.
... οι γυναίκες ηλικίας 20-120 που μόλις το πρώτο ψηφίο της θερμοκρασίας γράψει '2' τυλίγονται με κασκόλ στο λαιμό και παλτό που, στην περίπτωση της διπλανής μας, είναι μυρομένα με eau de toilette ναφθαλίνης.
... ο καλύτερος (κατά Φραγκούλη) δήμαρχος της Αθήνας που είναι τόσοπολύ καλός, τόσο βαθιά κοινωνικά ευαίσθητος και υποστηρίζει τις φιλανθρωπικές εκδηλώσεις. Ελπίζω μιά μέρα να τον βάλουν σ' ένα τεράστιο αλεξίσφαιρο luxurious τζιπ και να τον κάνουν μιά βόλτα από την Ομόνοια. Για εκπαιδευτικούς λόγους. Πού ξέρεις κύριε δήμαρχε? Όλο και κάποιο έδαφος αληθινής φιλανθρωπίας μπορεί ν' ανακαλύψεις.
... ποτέ δεν πρέπει να έχεις μεγάλες προσδοκίες για μιά συναυλία: μπορεί το τέλος της βραδιάς να σε βρει στο πατάρι του σπιτιού σου καταχωνιάζοντας σε διπλοκλειδωμένο μπαούλο τους δίσκους του καλλιτέχνη που αγαπούσες.
υγ έχουμε πόλεμο κι από το πρωί ακούμε σειρήνες στα Εξάρχεια?
Τετάρτη, Σεπτεμβρίου 24, 2008
Το μεγαλύτερο urban legend όλων των εποχών
Μου λέει η μανούλα:
"Άκου τί μου είπε η θεία η Μπέμπα: Ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι γιος της Ντόρας Μπακογιάννη. Τον έκανε πολύ μικρή. Με τον Τέρρη Χρυσό. Της το είπανε εμπιστευτικά μέσα από τη Νέα Δημοκρατία".
Από πού να το πιάσεις και από πού να το πετάξεις?!
Ένα μήνυμα θέλω μόνο να στείλω προς τη Νέα Δημοκρατία: Τα θερμά μου συγχαρητήρια στον υπεύθυνο των δημοσίων σχέσεων σας!
Αν και, μεταξύ μας, οφείλω να ομολογήσω πως το "Τέρρης Χρυσός - Ντόρα Μπακογιάννη είναι κομματάκι ανεκτίμητο! Σα να λες Σεφερλής - Καταλειφός στο Pizza Hut. And far, far very far beyond!
Ελπίζω να το βάλουν στην ταινία Urban Legends 3!
Τρίτη, Σεπτεμβρίου 23, 2008
Τα τσακάλια
Χθες το βράδυ, γύρισε από τις διακοπές το Λέννυ. Τέρμα τα μπάνια (εύχομαι κι ελπίζω), τέρμα οι ανοιχτές πόρτες, τέρμα η ζητιανιά για ένα κομμάτι μπρεσάολα στα μπακάλικα, τέρμα το σκάψιμο για μιά δροσερή φωλιά στον κήπο. Η πρώτη νύχτα ήταν λίγο δύσκολη γιατί την πέρασε μπροστά στο ψυγείο προσπαθώντας να θυμηθεί πώς στα κομμάτια ανοίγει. Επειδή όμως έχουν γνώση οι φύλακες, είχα φροντίσει να σμπρώξω μιά βαριά πολυθρόνα μπροστά. Από τα χαράματα είχε αρχίσει να μoυρμουράει γιατί δεν μπορούσε να εξηγήσει πώς είχε πάει 6 το πρωί κι εκείνος δεν ήταν στο πάρκο με τα κουκουνάρια να κουβαριάζεται και μετά να βουτάει στη θάλασσα. Με ξύπνησε, το συζητήσαμε, άκρη δεν βγάλαμε! Έχει γίνει δε τόσο αλήτης που στο Γαλαξείδι μπουνιδιαζόταν κάθε μέρα με τη νέμεση του, τον Παπουτσάκια, με αποτέλεσμα ο σβέρκος του να είναι γεμάτος ξεραμένες πληγές. Δεν τον λυπάμαι βέβαια, γιατί και το άλλο το καυμένο το σκυλάκι το είχα δει μιά μέρα με κατεβασμένη τη μούρη.
Πολύ φοβάμαι δε πως αν τελικά τον στείλω στο νυχτερινό θα μπλέξει με παλιοπαρέες και σε δυό χρόνια θα έχει τον δικό του στόλο από βαποράκια, πουτάνες, μπουζούκια και θα εμπορεύεται παράνομα και ληγμένα κόκκαλα. Λέω να τον βάλω από τώρα στο ίδρυμα για να έχω ήσυχο το κεφάλι μου.
Κυριακή, Σεπτεμβρίου 21, 2008
Τραγούδια για τις μέρες #35: Πρωινή μελέτη
Rain on the pretty ones - Ed Harcourt
Absolute beginners - David Bowie
Rooms on fire - Stevie Nicks
You made me the thief of your heart - Sinead O' Connor
Je t' aime - Lara Fabian
Greenfields - Faultline & Michael Stipe
K α λ ή
ε β δ ο μ ά δ α !
Τρίτη, Σεπτεμβρίου 16, 2008
Χαραλαμπός Ταϊγανίδης
Χρυσός Ολυμπιονίκης στα 100μ ελεύθερης κολύμβησης στους Παραολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνου. Ένα από τα 6 του συνολικά μετάλλια ( 2 χρυσά, 1 ασημένιο και 3 χάλκινα). Ακολουθούν 3 χρυσά, 5 ασημένια και 4 χάλκινα σε διάφορα αθλήματα. Σύνολο 18 μετάλλια. 18! 18! Δυστυχώς, ο Μπόμπ Βουλγαράκης και η μπιζουτιέρα της μονής Βατοπαιδίου τους έχουν στερήσει το (τεράστιο) 'μπράβο' που θα έπρεπε ν' ακούσουν.
Δύσκολες εποχές για ήρωες.
υγ Εδώ θα βρείτε τα μετάλλια και τους Ολυμπιονίκες μας.
Δευτέρα, Σεπτεμβρίου 15, 2008
Ημερολόγια Χωρισμένων Μέρος ΙΣΤ: Ακρότητες
«Γνωριστήκαμε μέσω του ιντερνέτ. Εγώ, όπως ξέρετε, ήταν να παντρευτώ φέτος το καλοκαίρι ένα πριγκηπόπουλο από την Τζαντζιβάρη, τον Πίτα»
«Πίτα. Το επίθετο;»
«Πίτα μπιφτέκι. Δεν έχει σημασία το επίθετο. Το θέμα είναι πως ήμασταν πολύ ερωτευμένοι και η μαμά του μου είχε πολύ μεγάλη αδυναμία. Να φανταστείτε δυό φορές την εβδομάδα μου έστελνε με κούριερ τάπερ με φαγητά που έσιαχνε η υπερέτρια και φυλαχτά από γκαλάνγκα»
«Καλή κυρία»
«Μόνο καλή;! Αλλά κι εγώ δεν την άφηνα έτσι. Και τα cd της Ραλλίας της έστειλα και το ημερόλογιο του Τρύφωνα Σαμαρά κι έναν φρονιμήτη της Θώδης που της είχε ξεκολλήσει στη Boom Boom. Τί νομίζατε? Να μας περάσει για γύφτους ως έθνος?»
«Και γιατί χωρίσατε με τον πρίγκηπα?»
«Ανωτέρα βία. Έπεσε σε μιά γούρνα με μπαρακούντα και μόνο τις κάλτσες του βρήκανε. Κι αυτές σουρωτήρι».
«Τα συλλυπητήρια μου»
«Ευχαριστώ πολύ. Έτσι λοιπόν χήρεψα πριν ακόμα στεφανωθώ. Όπως καταλαβαίνετε, βούλιαξα στο πένθος. Για 40 μέρες, έντυσα με κρέπια τους τοίχους, μαύρη νταντέλα στους καθρέφτες και όλη μέρα άκουγα Γαϊτάνο και Περικλή Στεργιανούδη. Μέχρι και τα σκυλιά μου κυκλοφορούσαν με πενθάκι».
«Εύγε σας. Τον τιμήσατε τον συχωρεμένο»
«Αν τον τίμησα λέει? Βέβαια, μετά τα σαράντα τα ξάνοιξα λίγο γιατί με τόσο μαύρο, το σπίτι είχε γίνει ηλιακός θερμοσίφωνας και ρούφαγε όλη τη λαλάκα. Να μην σας τα πολυλογώ γιατί αργήσαμε κι έχω να σας δώσω και αυτόγραφο, άρχισα σιγά σιγά να προχωράω. Γιατί, τί είναι η ζωή, κύριε αρχιφύλακα μου?»
«Εεεμμ...μεγάλη πουτάνα?»
«Μια κουνελότρυπα που αν δεν έχεις ταίρι, δεν σε χωράει»
«Στο σπίτι σας μόνο ΣΚΑΙ πιάνετε?»
«Όχι, πιάνω κι Έξτρα3. Τέλος πάντων, αυτά δεν έχουν σημασία. Σημασία έχει πως πριν μερικές μέρες γνώρισα μέσω του ιντερνέτ τον ‘Κρεατόβεργα_33’. Του ζήτησα φωτογραφίες, γιατί ζούμε σε πονηρούς καιρούς, κι αντίκρυσα έναν καλλονό, έναν Άδωνη, έναν κούρο. Φανταστείτε τον Μπάμπη Γκολέ μισή φορά πιο όμορφο»
«Τί μου λέτε? Υπάρχουν τόσο ωραίοι άνδρες?»
«Κι όμως υπάρχουν. Μου στέλνει τις φωτογραφίες κι όταν με συνέφερε η οικιακή μου βοηθός με τον αιθέρα, του έστειλα κι εγώ δυό δικές μου – όχι πρόσωπο.»
«Αλλά?»
«Ε, πιο πικάντικες: λίγο μπούτι, λίγο κότσι, λίγη σπάλα. Έτσι για να πάρει μιά ιδέα και να μην αποκαλύψω πως είμαι δημόσιο πρόσωπο. Κανονίζουμε ένα ραντεβού και βρισκόμαστε σ’ ένα ξενοδοχείο εδώ κοντά που γνωρίζω τον ιδιοκτήτη και τη μαμά του κι όποτε ανθίζουν οι ζαρντινιέρες μου τους πάω λίγη ρόκα, έτσι για το συχώριο.»
«Ο νεαρός σας περίμενε εκεί?»
«Μάλιστα. Μπήκα, με είδε, έπαθε την πλάκα του και κάτσαμε να πιούμε ένα φρουτοποτό. Μιλήσαμε για Τέχνη, για αθλητισμό και μουσική. Είχαμε πολλά κοινά ενδιαφέροντα και φαινόταν άριστος άνθρωπος αλλά κουβέντα στη κουβέντα είχε περάσει το μισάωρο και δεν είχα όρεξη να μείνουμε πάνω από 3 ώρες και να πληρώσω κι άλλα 10 ευρώ για το δωμάτιο.»
«Στις Φιλιππίνες το είχατε νοικιάσει το δωμάτιο κι έκανε 10 ευρώ?»
«Όχι στου Πάπαγου. Φιλική τιμή λόγω γνωριμίας. Μετά το μισάωρο λοιπόν, βγάζουμε τα ρούχα μας: εγώ έμεινα με το ζλιπ και τα βραχιόλια που φοράω για τ’ αρθριτικά και το παιδί με το πανταλόνι και τις σαγιονάρες. Πάμε στο δωμάτιο, ξαπλώνω στο στρώμα με το νερό και μόλις έπιασα μουράγιο του κάνω νόημα να πλαγιάσει δίπλα μου»
«Δεν μιλήσατε καθόλου?»
«Ναι αμέ. Τον ρώτησα εγώ: ‘τί γουστάρεις να σου παίξω μπουζουξή μου σεβνταλή?’»
«Και τί σας απάντησε?»
« ‘Σκάσε και κλείσε το αιρ κοντίσιον γιατί έχω αυχενικό’»
«Μάλιστα. Και μετά?»
«Μετά με γύρισε τα μπρούμυτα και μου’ κατσε στο σβέρκο.Και μετά...»
«Και μετά...?»
«Με βίασε, κύριε αρχιφύλακα μου. Με βίασε και μάλιστα παρά φύσην!»
«Εεεεμμ, υπάρχει κι άλλος τρόπος μεταξύ δυό ανδρών?»
«Δεν ξέρω και ποσώς μ’ ενδιαφέρει. Έχω χρέος να το τονίσω. Με βίασε τρεις φορές, την μιά πάνω στην άλλη»
«Τί μου λέτε? Χωρίς διάλειμμα?»
«Χωρίς. Μισό. Όχι, έκανε διάλειμμα. Μεταξύ δεύτερης και τρίτης φοράς με παράτησε και μου βούτηξε από τη μπανάνα 2.500 ευρώ κι ένα ρολόϊ αμύθητης αξίας. ‘Πάρτα’ του λέω ‘σατανά και πήγε στα κομμάτια και στις μπουκιές’. Φοβόμουν για τη σωματική μου ακεραιότητα, καταλάβαίνετε. ‘Σκάσε’ μου είπε ‘μωρή καναβατσότριχα’ και έπεσε πάνω μου ξανά να με πολιορκήσει»
«Εσείς γιατί είχατε πάνω σας τόσα χρήματα?»
«Νοικιάζω μιά καντίνα στη παραλιακή και είχα περάσει για το μηνιάτικο»
«Όση ώρα σας βίαζε, δεν προσπαθήσατε να φωνάξετε βοήθεια?»
«Στο ξενοδοχείο αυτό επειδή είναι γνωστοί μου, κάθε φορά που πηγαίνω μετά από 20 λεπτά τηλεφωνούν στο δωμάτιο από τη ρεσεψιόν για να δουν αν είμαι καλά»
«Και τότε?»
«Εκείνη την ημέρα είχαν καθαρίστρια και πλένανε τις μοκέτες και ξεχάστηκε η κυρία που με γνωρίζει».
«Κάμερες δεν υπήρχαν?»
«Υπήρχαν και κάμερες αλλά η καθαρίστρια είχε βγάλει τους φακούς και τους μούλιαζε στη χλωρίνα».
«Και πώς σωθήκατε?»
«Αφού με γλέντησε καλά καλά για να με εξευτελίσει με έλουσε με χρυσή βροχή»
«Ταχυδακτυλουργός?»
«Όχι, ανώμαλος. Μου έριξε και μιά μπάτσα κι εξαφανίστηκε».
«Εσείς δεν καλέσατε τη ρεσεψιόν να τον σταματήσουν?»
«Φυσικά και την κάλεσα. Έκανα τρία τσιγάρα – ένα για κάθε βιασμό – και μετά τηλεφώνησα στη ρεσεψιόν. Αλλά δεν ήταν κανείς γιατί βοηθούσαν την καθαρίστρια που είχε στουμπώσει σ’ ένα πατάρι»
«Και μετά?»
«Φωνάξαν την πυροσβεστική γιατί κόντευε να σκάσει μεροκαματιάρα γυναίκα»
«Με εσάς τί έγινε μετά?»
«Ντύθηκα, πλήρωσα με American express, έφαγα 6 καλαμάκια και ήρθα από εδώ να σας τα πω»
«Ξέρετε κάποιο στοιχείο του δράστη για να κάνουμε έρευνα μετά τη μήνυση?»
«Α, δεν θέλω να του κάνω μήνυση. Μικρό παιδί ήταν, έκανε ένα σφάλμα. Πρέπει να σαπίσει στη φυλακή για ένα στιγμιαίο λάθος?»
«Κι εδώ τί ήρθατε τότε?»
«Βασικά ήρθα να σας τα πω και να με δανείσετε 10 ευρώ για να πληρώσω τον σουβλατζή στη γωνία και το ταξί για το σπίτι μου. Κι επειδή σε μερικές μέρες θα βγω να τα πω και στην τηλεόραση, σκέφτηκα να έρθω και να σας δώσω την είδηση σε αποκλειστικούλι. Έτσι για να μην βαριέστε στη βάρδια»
Σάββατο, Σεπτεμβρίου 13, 2008
Τραγούδια για τις μέρες #34: Φθινοπώριασε
This Love - Craig Armstrong featuring Elizabeth Fraser
Move closer - Phyllis Nelson
Falling from grace - The gentle waves
The way it is - Nicole Atkins
Summertime in Prague - Έλλη Πασπαλά
Heaven - Bryan Adams
Breathless - Dan Wilson
Every breath you take - The Police
Deeper end - Minnie Driver
Almost here - Delta Goodrem & Brian McFadden
Κ α λ ή
ε β δ ο μ ά δ α !
Πέμπτη, Σεπτεμβρίου 11, 2008
Μείον ένας
Το πάρτυ ξεκίνησε σ' ένα μικρό μπαρ στο Κολωνάκι που δεν θυμάμαι πάλι πώς το λένε αλλά θυμάμαι πως όταν πέρυσι τα Χριστούγεννα μπήκαμε κατά λάθος μέσα με την Πωλινίτσα, μας έπιασε μιά ακαταμάχητη θλίψη από το λαρύγγι και παραλίγο να βάλουμε τα κλάμματα. Ευτυχώς, η δεύτερη φορά ήταν καλύτερη. Το μπαρ είχε έως και 12 άτομα, η μουσική ήταν καλή και το μπρί λιωμένο. Ο μέλλων γαμπρός είχε μιά θολούρα στο μάτι αλλά με τόσο τρέξιμο και άγχος πάλι καλά που δεν έιχε μια γυαλάδα circa "Αzax: Τα κάνει αόρατα".
Μου ήταν πολύ δύσκολο να πιστέψω πως ο φίλος μου παντρεύοταν. Μου είναι δύσκολο να πιστέψω πως οι φίλοι μου παντρεύονται γενικά. Ίσως γιατί ένα κομμάτι του εαυτού μου τους θέλει πάντα διαθέσιμους για βουτιές και πλάκες και ξενύχτια και σφαλιάρες. ϊσως γιατί δεν μπορώ να φανταστώ πώς ο Ηλίας που πριν 15 χρόνια πηδούσε από τον Βράχο της μαϊμούς ουρλιάζοντας, είναι πλέον σύζυγος και σε λίγο θα είναι πατέρας. For better or worse.
Φαντάζομαι πως όλοι μας θα θέλαμε να πάρουμε τους πιο αγαπημένους μας φίλους και να τους κλείσουμε σε ένα σπίτι με σταματημένα ρολόγια. Αυτό θα ήταν μιά πολύ ωραία ευχή. Εγωιστική λίγο αλλά ποιός νοιάζεται.
Αλλάζουν οι ζωές των ανθρώπων και μαζί οι δρόμοι τους. Πάντα το ξέρεις αλλά όσες φορές κι αν το επαναλάβεις ποτέ δεν είναι αρκετό. Τα ελαφρώς οδυνηρά αξιώματα δεν σε συμφέρει να τα μάθεις με την πρώτη. Ο Ηλίας σύζυγος και σε λίγο μπαμπάς. Και σε λίγο ο άλλος Ηλίας, ο Βασίλης, ο Δημήτρης ο καθένας με τη σειρά του. Σου πάιρνει λίγο καρό για να συνηθίσεις την ιδέα πως θα είστε για πάντα φίλοι αλλά δεν θα είστε για πάντα μαζί. Και θα ήταν ωραία αν οι άνθρωποι ήταν μεγαλόψυχοι και βολεύονταν με την ευτυχία του άλλου. "Αρκεί που θα είναι ευτυχισμένος κι ας μην βλεπόμαστε τόσο συχνά". Προσωπικά, δεν είμαι τόσο μεγαλόψυχος. Αλλά τουλάχιστον είναι μιά παρηγοριά πως από ένα σημείο και μετά αρχίζει ο καθένας τη δική του ξεχωριστή περιπέτεια με καλά εφόδια. Γιατί ο Ηλίας αγαπάει τη Μαρία και η Μαρία λατρεύει τον Ηλία. Τον Ηλία που μόλις χτες κλέβαμε μαζί τσόντες από τα περίπτερα, σήμερα είναι σύζυγος και αύριο θα είναι πατέρας. Καλή αρχή.
υγ. για το μπάτσελορ ήθελα να γράψω αλλά μ' έπιασε παραλήρημα. Εν συντομία, όταν άρχισαν να ρίχνουν ιδέες για στριπτιτζάδικα, τα ματάκια μου βάρυναν (όπως βλέπεις χαρακτηριστικά στη φωτογραφία), οι 2 κόκα κόλες με βάρυναν απότομα και πήρα τον δρόμο του γυρισμού με μιά πολύ σύντομη στάση για σάντουϊτς. Την επομένη έμαθα πως δεν πήγαν σε στριπτιτζάδικο αλλά στα μπουζούκια. Just as well!
Τετάρτη, Σεπτεμβρίου 10, 2008
Τρίτη, Σεπτεμβρίου 09, 2008
H παντόφλα που άφησα πίσω
Θυμήθηκα το καλοκαιρί που ήμουν 8 χρονών και η μαμά μου μαζί με δύο αστεράκια νίντζα για τις διακοπές, μου είχε ψωνίσει ένα deux pieces πιτζάμας alouette και το είχε κομποζάρει με ένα ζευγάρι παντόφλες, φτυστές με αυτές του κύριου dj.
Για κάποιο λόγο, τις αγαπούσα πολύ αυτές τις παντουφλίτσες. Ίσως να ήταν η μοναδική φορά στη ζωή μου που δεν περπατούσα στις εξοχές ξυπόλητος σαν τον Μόγλη. Ήταν μπλέ και μαλακές. Ήταν τόσο άνετες μπροστά που μπορούσα να κουνάω τα δαχτυλάκια μου, τα οποία τότε έμοιαζαν με μικρά ριγκατόνι.
Στη ζωή όμως τίποτε δεν πρέπει να έχουμε ως δεδομένο.
Είχαμε πάει θυμάμαι διακοπές με τους γονείς στη Λευκάδα. Τότε ήταν η εποχή που έπαιζα μπάσκετ κι εκτός από τις παντουφλίτσες και το 'True blue' της Μαντόνα κουβάλαγα πάντοτε μαζί μου και μια μπάλα του μπάσκετ. Μια στρουμπουλή, κεραμιδή Mikasa. Ένα απόγευμα λοιπόν, κατέβηκα στην αυλή του ξενοδοχείου να παίξω με την μπάλα μου. Στο τρίτο άστοχο καλάθι αποφάσισα να πάω στο περίπτερο για τσίχλες. Στο δρόμο για το περίπτερο έκανα ντόινγκ-ντόινγκ με τη μπαλίτσα μου η οποία όμως σκόνταψε κι άρχισε να κατρακυλάει. Κατρακύλαγε, κατρακύλαγε μέχρι που μπήκε σε κάτι θάμνους και χάθηκε. Τρέχω να την πιάσω από τους θάμνους και βουλιάζω με φόρα σ' ένα χαντάκι.
Φοβήθηκα πάρα πολύ γιατί πέραν της πτώσης προσγειώθηκα σ' ένα στρώμα από αγκάθια που ξεπέτσισαν το παιδικό κορμάκι μου. Άρχισα να φωνάζω 'βοήθεια' σε τρεις γλώσσες (ήταν η πρώτη χρονιά που έκανα γαλλικά και γνώριζα άπταιστα να προφέρω 'au secours'!). Skata! Ψυχή δεν περνούσε από εκεί. Ματωμένος και σε βουτηγμένος στις τσουκνίδες και την απόγνωση, άρχισα να παίρνω βαθιές ανάσες και να τραγουδώ από μέσα μου το 'Papa don't preach'. Προσπάθησα να σκαρφαλώσω στο χαντάκι αλλά οι παντουφλίτσες γλιστρούσαν. Η ώρα περνούσε. Σκοτείνιαζε κι εγώ από το πολύ εσωτερικό τραγούδι είχα φτάσει στη δεύτερη πλευρά του LP. Και τότε πήτα μια γενναία απόφαση.
Έβγαλα τις παντόφλες, τις ακούμπησα μαλακά στα χόρτα κι άρχισα να κρεμιέμαι από το χείλος του γκρεμού (το οπόιο δεν ήταν πάνω από 1,5 μέτρο αλλά ακόμα δεν είχα πάρει το απιτούμενο μπόι από το μπάσκετ). Άρχισα να χοροπηδάω σαν το πιο δαιμονισμένο τραμπολίνο του κόσμου. Οι πατούσες μου έγιναν καφέ/μωβ από τα χώματα και τις γρατζουνιές. Στο τέλος τα κατάφερα. Έμοιαζα βέβαια με την Poison Ivy αλλά δεν είχε σημασία. Είχα σώσει την μπάλα και είχα μάθει το μάθημα μου: you have to lose a little, to win a little!
Bέβαια, πάνω στον πανικό μου και την απόλυτη πεποίθηση πως εκεί θα γινόταν ο χορταρένιος τάφος μου, δεν σκέφτηκα πως έτσι ακριβώς όπως είχα σώσει την μπάλα πετάγοντας τη έξω από το χαντάκι, θα μπορούσα να είχα κάνει το ίδιο με τις παντόφλες. Αυτό ήταν το δεύτερο μάθημα της μέρας: looks and brains don't match!
Δευτέρα, Σεπτεμβρίου 08, 2008
Υπάρχει καλύτερη Ελλάδα και την έχουμε!
Ο αγαπημένος μας πρωθυπουργός, με τον οποίο μας συνδέει η κοινή αγάπη στην ταβανοθεραπεία, τη θάλασσα και το playstation, εμφανίστηκε χτες στην συνέντευξη τύπου της ΔΕΘ αδυνατισμένος, φανερά ανανεωμένος και πιο λαμπερός από ποτέ. Εκεί μας διαβεβαίωσε πως τίποτα δεν παέι στραβό σε αυτή τη χώρα: οι συντάξεις αυξάνονται, οι κοινωνικές παροχές είναι περισσότερες από ποτέ, ο κύριος Παυλίδης είναι πολύ καλός άνθρωπος, ο Μπόμπ ο Βουλγαράκης διαφανής σαν ενυδρείο, η κυρά Μάρα πολυτάλαντη, σκάνδαλο Ζαχόπουλου δεν υπήρξε ποτέ και γενικά δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα και όλα όσα λέγονται για ακρίβειες, λαμογιές και διαφθορά τα βγάζουν οι δημοσιογράφοι από το κεφάλι τους. Εγώ σας τα έλεγα αλλά εσείς δεν με ακούγατε!
Γενικά το μόνο μας πρόβλημα είναι αν η συναυλία της J.Lo είναι κανονική συναυλία με μπαλέτα και ορχήστρα ή αρπαχτή για φωνή και πιάνο.
Η Ελλάδα είναι μιά υπέροχη χώρα: το είδαμε στο Mamma mia! και μας το επιβεβαίωσε χτες και ο πρώτος πολίτης της χώρας. Αλλά έτσι είναι: το μόνο που ξέρουμε είναι να γκρινιάζουμε και να φαντασιωνόμαστε πασχαλινά αυγά εκεί που δεν υπάρχουν. Go Costas!
Παρασκευή, Σεπτεμβρίου 05, 2008
Μεγάλα διλήμματα
Παρέα δεν έχω βρει ακόμα γιατί όλοι σιχαίνονται την επιθεώρηση. Εκτός βέβαια από μερικούς που θέλουν να έλθουν με την προυπόθεση πως θα φοράνε μια δροσερή καπαρντίνα και μιά ακόμα δροσερότερη μπερούκα. Ακόμα και η Πωλινίτσα που λέει πως θα με πάει στο "Μουρλέν Ρουζ" νομίζω πως ψεύδεται ασύστολα και το κάνει για να χαρώ περιστασιακά και μετά να με μανιπιουλάρει κατά βούληση. Ξεχνάει όμως πως όταν ένα βράδυ τρώγαμε παϊδάκια στου 'Δερματά', όταν ζήτησε ένα κομμάτι τούρτα από το γαμήλιο τραπέζι που γινόταν στην τραπεζαρία, εγώ τσακίστηκα και της έφερα. Αλλά όπου κι αν ξαποστάσει η κουρασμένη μου ματιά, αχαριστία θα βρει για μαξιλάρι!
Φέτος, όμως είμαι αποφασισμένος να πάω έστω και μόνος μου! Απλά δεν ξέρω πού: να πάω στον Σεφερλή που έχουμε φάει τόσες φορές σε διπλανά τραπέζια στο Ciao της Συγγρού? Ή να πάω στον Ψάλτη που στάθηκε κερί αναμμένο στα προβλήματα της Καίτης Φίνου? Να πάω στον φαγανό ή στον τζέντλεμαν? Και στους δύο δεν υπάρχει περίπτωση να πάω γιατί έχω διαβάσει και 3 βιβλία της Δημουλίδου φέτος το καλοκαίρι σ' ένα μοναδικό ξεφάντωμα υποκουλτούρας και όπως καταλαβαίνεις το μυαλό μου θα γίνει πύο από εφηβικά σπυράκια.
Θέλω λίγο ακόμα να το σκεφτώ και ν' αποφασίσω.
Να προβληματιστώ...ish.
υγ. ο Ψάλτης έχει χαβανέζες!
υγ. αλλά και ο Σεφερλής έχει το Lady Marmalade!
υγ. ουφ!
Τετάρτη, Σεπτεμβρίου 03, 2008
Αγγελία
Για περισσότερες πληροφορίες παρακαλώ επικοινωνήστε μέσω του mail blmurder@yahoo.gr
Τρίτη, Σεπτεμβρίου 02, 2008
Έχτιζα παλάτια με νερό και άμμο
Άκουσον άκουσον! Νομίζω πως αυτό ξεπερνάει και τον κρυφό εραστή που είχε η γιαγιά μου πριν 3.500 χρόνια στην Αυστραλία! Ποιόν να πιστέψεις και πού να στραφείς πλέον?
Και όχι τίποτε άλλο, αλλά συναναστρέφεται και με ηλικιωμένους ανθρώπους που ασπιρίνη παίρνουν και σωριάζονται από την υπόταση. Σκέψου να κάνει καμιά μυτιά ο κύριος Παναγιώτης με τα 5 διαμερίσματα, τα 2 εξοχικά και τα 12 εγκεφαλικά. Ούτε τη συνταξούλα του δεν θα προλάβει να χαρεί ο πρόσκοπος.
Ευτυχώς να λες που δεν στείλαμε την φίλη της γιαγιάς, κυρία Γεωργία, γιατί θα μας την γυρίζανε στη μπαγκαζιέρα με τα χερούλια βιδωμένα στα πλευρά.
Όσο είσαι παιδί, πιστεύεις στον Αη Βασίλη. Όσο είσαι έφηβος, πιστεύεις στο ΚΚΕ. Όσο είσαι νέος, πιστεύεις στο πρώτο ραντεβού . Όσο είσαι μεσήλικας, πιστεύεις στην καλή σύνταξη. Όταν φθάσεις στο μη περαιτέρω, πιστεύεις στην κυρία Μαριάννα. Ο Μπάτμαν είναι η τελευταία μας ελπίδα.