Ραγού

 Το ραγού! Εκείνο το υπέροχο ραγού που σιγοβράζει για ώρες πολλές. Με την ελαφρώς πηχτή σάλτσα που το βούτυρο του τέλους την κάνει να γυαλίζει σαν ποταμός από χριστουγεννιάτικες κορδέλες. Εκείνο το ραγού που ξεσκεπάζεις κάθε μισή ώρα, δήθεν να δεις αν έσωσε το νερό αλλά, στην πραγματικότητα θες να κλέψουν τα ρουθούνια σου άλλο ένα συννεφάκι που θα εξατμιστεί μέσα σου και θα βρέξει στην καρδιά σου γέλια και σφιχτές αγκαλιές και καθαρά τραπεζομάντηλα και καρέκλες γεμάτες και κρασιά που μέθυσαν και τα ίδια από το τσούγκρισμα και τις ευχές. Το αγαπώ το ραγού γιατί θέλει χρόνο για να μαγειρευτεί. Δοκιμάζει την υπομονή σου. Ξεκινάς το πρωί της Κυριακής με την Μοσχολιού στο χαμηλό και μέχρι να αργομελώσει η μιρεπουά, οι μυρωδιές και οι μελωδίες έχουν γεμίσει την κουζίνα φιόγκους ή, αν τα παράθυρα είναι ορθάνοιχτα, οι γείτονες με αγαλλίαση. 

Μόλις αρχίσει το βράσιμο χαμηλώνεις λίγο ακόμα την μουσική και περιμένεις. Αυτό είναι το δύσκολο κομμάτι. Εκεί αρχίζεις να κοιτάς το ρολόι γιατί έχεις παγιδευτεί στην υποχρεωτική φροντίδα. Κι αναρωτιέσαι: "Άξιζε αυτός ο κόπος; Ήταν ανάγκη να κλειστώ μια τόσο καθαρή μέρα στην κουζίνα; Κι αν δεν τους αρέσει; Και γιατί να μαγειρεύω μόνο εγώ; Και πόσο θα ήθελα μια Κυριακή να στρώσει κάποιος άλλος το τραπέζι!". Αυτές τις τρικλοποδιές σου βάζει το άτιμο του ραγού. Σε κάνει ν' αμφιβάλλεις. σαν τον μικρό διαβολάκι στον αριστερό σου ώμο: για την υπομονή σου, για την οικογένεια σου, για τους φίλους σου, για το αλάτι, για τις Κυριακές, ακόμα και για την Μοσχολιού. Το ραγού είναι δοκιμασία. Πρέπει να νιώθεις σιγουριά, βεβαιότητα ακλόνητη. Για τα υλικά που διάλεξες, για τις ώρες που έκλεψες από μια άλλη σου αγάπη, για τα στόματα που θα γεμίσουν με τις πιρουνιές σου. Ακόμα και για την δική σου πιρουνιά.

Όσο καιρό ήμουν στο νοσοκομείο, ονειρευόμουν το ραγού. Δεν ξέρω τί δίνει δύναμη στον καθένα όταν η ζωή του σταματά. Σ' εμένα ήταν το φαγητό αυτό και όλα όσα κουβαλάει μαζί του. Έλεγα "θα περιμένω, όπως περιμένω το ραγού. Όσο χρειάζεται". Και περίμενα. Σιγόβραζα. Δεν με ένοιαζαν οι μέρες, οι εβδομάδες. Φανταζόμουν τον εαυτό μου να το μαγειρεύει ξανά και οι μύες έσφιγγαν. Σκεφτόμουν  φίλους να μπαίνουν στο σπίτι να κλείνουν τα μάτια, να εισπνέουν βαθιά κι ένιωθα τα παυσίπονα να τσακίζουν και το ελαφρύτερο άλγος. "Αααααχ, τι μυρίζει τόσο ωραία;!"  Τα πρόσωπα, τα χέρια, τα αρώματα, η σιγουριά πως κάποιοι σε αναζητούν.

Ας περιμένουμε λίγο. Πάντα πρέπει να περιμένουμε λίγο. Ν' αντέχουμε λίγο.