Π

Πρώτη πάντων, η πατάτα. Γι' αυτό και μετά από τόσο καιρό σκέφτηκα πως αν είναι να ξαναγράψω, χρειαζόμουν μια αλλαγή. Βαρέθηκα να βλέπω τη φάτσα του Λέννυ που με κοιτούσε επικριτικά κάθε φορά που έγραφα κάτι που δεν τον αφορούσε. Βαρέθηκα λίγο την ομπρέλλα θαλάσσης ενώ κατά βάθος ο χειμώνας είναι η αγαπημένη μου εποχή. Από την άλλη σκέφτομαι μήπως το καινούριο ρούχο του blog μου (που πιστέψτε με ακόμα και αυτή η τόσο απλή αλλαγή μου πήρε δυο μέρες χαμένες μέσα σε ακαταλαβίστικες συντομογραφίες ) είναι μια από τις αποφάσεις που κατά καιρούς παίρνω αλλά δεν τηρώ: δεν θα πάω γυμναστήριο πριν πάρω καινούρια φόρμα/παπούτσια/τραγούδια για το ipod. Και όταν τα κάνω όλα αυτά, παραδέχομαι απλά πως δεν αντέχω την αφόρητη πλήξη του γυμναστηρίου. Κι εκεί τελειώνει η συζήτηση.
Είναι 02:43 ξημερώματα Τρίτης. Η κόκα κόλα τελειώνει, το τασάκι γέμισε, ένας σκύλος μόλις κατάπιε ένα άλιεν (και μετά ένα λουκάνικο), τα πόδια μου μ' έχουν ειδοποιήσει πως είναι ώρα για ύπνο και το τελευταίο κομμάτι της πίτσας θα το αφήσω για τη μαμά μου που θα έρθει το πρωί να μου καθαρίσει τα μπαλκόνια. Αλλά αποφάσισα να μην κοιμηθώ με τη σκέψη πως "αύριο θα αρχίσω να ξαναγράφω".
Γύρισα (ξανά). Και αν βρεθεί ένας χριστιανός να με βοηθήσει ν' αλλάξω το πράσινο φόντο με μια υπέροχη φωτογραφία από αχνιστές λαχταριστές πατάτες, θα ήμουν υπόχρεος.
Καλημέρα.