ΘΕΑ ΤΗΝ ΕΚΑΝΕΣ ΤΗΝ ΕΡΑΤΕΙΝΗ!

Σάββατο βράδυ στην ερωτική Ερατεινή. Κόσμος πολύς στη "Γιορτή της Tράτας". Βέβαια, εκτός από σαρδέλες δεν είδα κανένα άλλο ψαρικό οπότε και την μετονομάζω σε "Γιορτή της Σαρδέλας (στα κάρβουνα) 2005". Το σύνθημα ένα: "Δώστε στο λαό τη σαρδέλα του". Πολλή σαρδέλα, βρε παιδί μου. Και είναι και πολύ τζαναμπέτικο ψάρι στο ψήσιμο: 25 λεπτά περίμενα στην ουρά για να πάρω 3 κομματάκια. Βέβαια, επειδή είμαι και μαλάκας παραχωρούσα και τη σειρά μου σε άλλους που βιάζονταν: "Μπορώ να πάρω πρώτος γιατί έχω άρρωστο στο αυτοκίνητο με κλειστά παράθυρα?" (Τι να κάνω? Να τον αφήσω να τουμπανιάσει τον άνθρωπο?), "Να πάρω λίγο για τη γυναίκα μου που της μύρισε?" (Έγκυος υπέθεσα. Σε πλάνη έπεσα. Ο άνθρωπος κυριολεκτούσε. Απλά της είχε μυρίσει και ήθελε να φάει α μ έ σ ω ς!). Η τρίτη όμως κυρία ήταν και άτυχη:"Να πάρω πρώτη γιατί είμαι στο χορευτικό του Πολιτιστικού και είμαι με ένα παξιμάδι από το πρωί?" "Ε, τότε μαντάμ να φάτε μετά το χορευτικούλι σας γιατί θα λαδώσετε τη στολή σας και ο λεκές από σαρδέλα βάφει". Με τούτα και μ' εκείνα έφαγα τελικά σουβλάκια. Τρία καλαμάκια δηλαδή που ούτε στο δόντι δε μου 'φτασαν. Και βγαίνει ο δήμαρχος. Κι αρχίζει ο λόγος. Εκεί χάζεψα λιγάκι γιατί αφού είχαμε φτιαχτεί όλοι από τα παραδοσιακά χορευτικά του Τολοφώνα, ο Mr. Mayor άρχισε να λέει ότι αγαπάει, σέβεται και εκτιμά όλους τους Ευρωπαίους αλλά τι ξέρουν αυτοί από σαρδέλα?! Εγώ νόμιζα πως όλες οι προτάσεις που αρχίζουν "Αγαπώ, σέβομαι κι εκτιμώ..." τελειώνουν "...αλλά δυστυχώς του δίνω την αρνητική μου ψήφο γιατί δεν είμαστε κοντά". Όσο ζω μαθαίνω! Είπε κι άλλα ο δήμαρχος αλλά για κάποιο περίεργο λόγο όλα συνοψίζονταν στο ότι οι Ευρωπαίοι δεν ξέρουν από καλή σαρδέλα! Μετά κύρηξε την έναρξη της γιορτής, όπως το ακούς καλή μου Βασιλικούλα με τη στραβή μυτούλα, και σβήνουν τα φώτα του λιμανιού. Σκοτάδι μαύρο κι έρεβος. Να φωνάζουν οι γριές "Παναγιά μου Δέσποινα, σώθηκε το λάδι μου", να φωνάζουν στις υπαίθριες ψηστιέρες "Φέρτη πίσω μωρή λιγούρα περιπτερού τη σαρδέλα μου", να με ρωτάει η μάνα μου "Ωραίο τραγούδι αυτό το Τσικουλάτα. Ποιός το λέει?". Κι αρχίζουν τα βεγγαλικά. Πολύ εντυπωσιακά και λαμπερά, που θα ΄λεγε και η Κορομηλά. Για περίπου 20 λεπτά σκάγανε στον ουρανό με υπόκρουση εκείνο το τραγούδι του Σπανουδάκη που έπαιζε σε μια διαφήμιση με μια κοπέλα που άνοιγε το ψυγείο για να πάρει μια γιαούρτη και την έπαιρνε ο ανεμοστρόβιλος. Αυτό! Για 20 λεπτά στη λούπα. Ο κόσμος να παραληρεί. Να νομίζουμε πως ξαναζούμε την έναρξη των Ολυμπιακών και να περιμένουμε πότε θα ανάψει το φουγάρο με τη φλόγα που λόγω περίστασης θα ήταν σε σχήμα σαρδέλας φυσικά. Φουγάρο δεν άναψε, σαρδέλα δεν κάηκε μόνο τ' απομεινάρι ενός βαρελώτου έπεσε μπροστά στη Νάντια Καραγιάννη (αοιδό της βραδυάς) και τρόμαξε η καλλιτέχνιδα και παρολίγο να της βουλώσει το ηχοσύστημα. Όταν μετά από μισή ώρα περίπου άναψαν τα φώτα, το σκουπιδιάρικο μάζωχνε τα πτώματα όσων τους είχε έρθει λιγοθυμιά μετά από τόση σαρδέλα - δεν φυσούσε και όλη η κάπνα του ψητού ψαριού σου έκανε στενό μαρκάρισμα όλη τη νύχτα. Ευτυχώς, η γιαγιά βαρέθηκε γρήγορα και οι γονείς έφυγαν με μια στεναχώρια γιατί δεν τους άφησα να πάρουν το cd του Τσικουλάτα Τσικιντάν αλλά, και γιατί δεν βρήκαν τίποτε στο πανηγύρι που θα άρεσε στο Λένυ. Τα Μποτάκια δεν τα συνάντησα αλλά, έμαθα ότι ο Μπότος κόντεψε να φάει ένα καίκι σαρδέλες μοναχός του. Όπως φεύγαμε από την ερωτική (κι ευωδιάζουσα) Ερατεινή ακούγαμε τη Νάντια Καραγιάννη να τραγουδά "Μια σου και μια μου θα το μετανοιώσεις". Ίσως και να φύγαμε πάνω που θα άναβε το κέφι αλλά, ο Λένυ μας περίμενε με μούτρα.