Navy Puppy

Όταν ζούσαμε με το Θου είχαμε δυο σκυλιά, τον Τσέρτο και τη Λώρα. Δυο αδέλφια Ροτβάιλερ. Τα πήραμε 2 μηνών και τα μεγαλώσαμε με πολύ αγάπη. Μόνοι μας τα εκπαιδεύσαμε, μόνοι μας τα μάθαμε να είναι φαγανά, γλυκά και αξιολάτρευτα.
Έμεναν μαζί στο ίδιο κλουβί (το είχε φτιάξει ο Θού και ήταν ένα τεράστιο κλουβί που χωριζόταν στα δυο με πόρτα για τις μέρες που θα ήταν 'αδιάθετη' η μικρή). Παρ' όλο όμως που προσέχαμε πάντα τις ημερομηνίες για να ξέρουμε πότε θα τα χωρίσουμε, μια φορά δεν υπολογίσαμε σωστά τις μέρες και, όταν γυρίσαμε σπίτι ένα βράδυ, τα βρήκαμε Kabalah. Λένε πως όσες φορές δυο σκυλιά κάνουν σεξ, τόσα κουτάβια θα γεννήσει το θηλυκό. Όπως αποδείχτηκε δυο μήνες μετά, ο Τσέρτος και η Λώρα μέχρι να τους ανακαλύψουμε είχαν ήδη κάνει 8 φορές σεξ.
Νοέμβρης ήταν, ξημέρωμα Δευτέρας που με ξύπνησε ο Θου. "Γεννάει η σκύλα". "Α! τη σκύλα" σκέφτηκα και βγήκα να δω. Η Λωρίτσα ήσυχη στο σπιτάκι της είχε ήδη βγάλει το πρώτο μωρό. Γεννούσε μέχρι το μεσημέρι της επόμενης μέρας. Οκτώ μωρά.
Ο Θού πήγε στη δουλειά το πρωί κι εγώ τηλεφώνησα στον τμηματάρχη μου (υπηρετούσα τότε ... στο ναυτικό μη νομίζετε, στη Σάλα-Μίνα) και ειδοποίησα πως δεν θα πήγαινα γιατί γεννούσε η σκύλα μου. "Καλή λευτεριά!" μου είπαν και μου έδωσαν την ευχή να της βγουν μ' έναν πόνο.
Η Λώρα όμως δεν τα πλησίασε τα μωρά της. Ούτε να τα πλησιάσει. Ο γιατρός είπε να τα ταίζουμε με σύρηγγα ή μπιμπερό κάθε 4 ώρες και να τα κρατάμε ζεστά. Τα βάλαμε μπροστά από μια σόμπα και τα κανακεύαμε.
Την άλλη μέρα όμως ο Θου έπρεπε οπωσδήποτε να πάει στη δουλειά του κι εγώ στο στρατόπεδο. Ποιός θα φύλαγε 8 νεογέννητα;
Αυτό που με εντυπωσίασε ήταν το πόσο εύκολα πείστηκε ο Θου! Έβαλα σε ένα σακ βουαγιάζ μια σόμπα, γκαζάκι, μπιμπερό και γάλα σε σκόνη. Σε ένα άλλο σακ βουαγιάζ που κρατούσα στα χέρια φόρτωσα τα μωρά!
Αποφάσισα να μείνω 2 μέρες 'μέσα' για να μην τα πηγαινοφέρνω μιας και ο Θου δεν μπορούσε να τα κρατήσει. Στην πύλη δεν με έψαξε κανείς -λόγω παλαιότητας! μπουχαχαχα! Τα άφησα σε ένα καμαράκι που είχε η καντίνα του Διοικητηρίου. Σε ένα χαμηλό χαρτόκουτο στρωμένο με την Athens Voice (ήταν η πρώτη και η τελευταία φορά που εκτίμησα αυτή τη 'φημερίδα) και κάθε 4 ώρες τα τάιζα και τους άλλαζα φύλλα. Από το απόγευμα τα έφερνα στο γραφείο που κοιμόμουν για να τα έχω κοντά. Το πρωί τα ξαναπήγαινα στη καντίνα. Εννοείται πως η παρουσία τους δεν πέρασε απαρατήρητη. Ευτυχώς όμως που όλοι (οι ανώτεροι δηλαδή, βαθμούς δεν ξέρω και δεν κατάφερα να μάθω ποτέ γι' αυτό μη με ρωτάτε!) έβρισκαν το περιστατικό περισσότερο χαριτωμένο παρά κολάσιμο! Τα είχα κάνει και βόλτα μέχρι την Ασφάλεια (όπου εμείς και η σόμπα με τα μπιμπερά) αλλά δεν ξέρω αν τους άρεσε γιατί τα ματάκια τους τα άνοιξαν 2 εβδομάδες μετά.
Δυστυχώς, τα 7 από τα 8 πέθαναν λίγο καιρό αργότερα. Ο γιατρός είπε πως έπαθαν εντερικά γιατί όταν τελείωσε το πρώτο κουτί με τη σκόνη γάλατος, πήραμε μια άλλη μάρκα χωρίς να ξέρουμε πως είχε σημασία. Μια άλλη κτηνίατρος είπε πως τα σκυλιά αυτά θα πέθαιναν ούτως ή άλλως γι 'αυτό και δεν τα πλησίασε η μάνα τους. Ο Θου μου θύμωσε πάρα πολύ γιατί
ήθελε να τα πηγαίναμε σε μια βοηθό του κτηνίατρου που θα τα φρόντιζε μέχρι να μεγάλωναν. Η κυρία ήταν αποδεδειγμένα αδιάφορη και ήμουν βέβαιος πως δεν υπήρχε περίπτωση να τα ταίζει τις ώρες που χρειαζόταν οπότε επέμεινα να τα κρατήσουμε. Μέχρι σήμερα δεν ξέρω αν έκανα το σωστό.
Αυτή πάντως είναι η μοναδική ανάμνηση από τη θητεία μου. Όλο το βράδυ χτες, μετά την κουβέντα που είχα με τον Μάκη έσπαγα το κεφάλι μου μήπως και θυμηθώ και τίποτε άλλο. Μάταια.
Ευτυχώς.

Παράπονο

"When you knew that it was over, you were suddenly aware..."

The windmills of your mind - Dusty Springfield

Round
Like a circle in a spiral
Like a wheel within a wheel
Never ending or beginning
On an ever-spinning reel
Like a snowball down a mountain
Or a carnival balloon
Like a carousel that’s turning
Running rings around the moon
Like a clock whose hands are sweeping
Past the minutes of it’s face
And the world is like an apple
Whirling silently in space
Like the circles that you find
In the windmills of your mind

Like a tunnel that you follow
To a tunnel of it’s own
Down a hollow to a cavern
Where the sun has never shone
Like a door that keeps revolving
In a half-forgotten dream
Or the ripples from a pebble
Someone tosses in a stream
Like a clock whose hands are sweeping
Past the minutes of it’s face
And the world is like an apple
Whirling silently in space
Like the circles that you find
In the windmills of your mind

Keys that jingle in your pocket
Words that jangle in your head
Why did summer go so quickly?
Was it something that you said?
Lovers walk along a shore
And leave their footprints in the sand
Is the sound of distant drumming
Just the fingers of your hand?
Pictures hanging in a hallway
And the fragment of a song
Half-remembered names and faces
But to whom do they belong?
When you knew that it was over
You were suddenly aware
That the autumn leaves were turning
To the colour of her hair
Like a circle in a spiral
Like a wheel within a wheel
Never ending or beginning
On an ever-spinning reel
As the images unwind
Like the circles that you find
In the windmills of your mind

Ημερολόγια Χωρισμένων Μέρος Β: Father & Son

ΣΚΗΝΗ

ΠΛΑΝΟ ΕΞΩΤΕΡΙΚΟ/ΝΥΧΤΑ

ΣΕ ΠΑΡΑΛΙΑΚΟ ΜΠΑΡ /ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ

( Δυο άντρες πίνουν χαλαροί το ποτό τους στη ταράτσα ενός ήσυχου καλοκαιρινού μπαρ με θέα τη θάλασσα. Ο Λου, ο Νου και οι φωνές στο κεφάλι του Νου. Ο Νου, 28 χρονών, γελαστός, ευδιάθετος, με βερμούδα και Τ-Shirt πίνει μια μπύρα. Ο Λου, 31, όμορφος με λίγο πιο αδρά χαρακτηριστικά, πιο σοβαρός, με κοστούμι, πίνει ουίσκι. Γνωρίστηκαν πριν μια ώρα και μετά τις αναγνωριστικές ερωτήσεις μιλάνε για πιο προσωπικά θέματα. Το αμοιβαίο ενδιαφέρον είναι φανερό).

- Μου αρέσεις, Νου. (Ο Νου χαμογελάει με τρόπο που δηλώνει "κι εσύ μου αρέσεις")

Σιωπή δευτερολέπτων. Αγναντεύουν και οι δυο τη θάλασσα.

Το Σάββατο θα πάμε με τον Λάκη στη Χιλιαδού. Κατασκηνώνουμε εκεί και περνάμε το Σαββατοκύριακο γυμνοί. Θες να έρθεις μαζί μας;

- Ο Λάκης είναι...;

- Ο γιός μου.

- (WHAT?)

- Να αυτός εδώ είναι (ο Λου δείχνει στο κινητό του τη φωτογραφία ενός υπερβολικά χοντρού αγοριού)

- Αυτός είναι ο γιος σου;

- Ναι ο Λάκης μου! Είναι 11 χρονών.

- Φαίνεται... μοναδικός! (Κι εγώ έτσι νομίζω: δύσκολα βρίσκεις σήμερα έναν 11χρονο που να μοιάζει τόσο λίγο με αγόρι και τόσο πολύ με 'πποπόταμο.)

- Είναι μοναδικός.

- Εσύ όμως είσαι πολύ νέος για να έχεις 11χρονο γιο.

- Τον έκανα πολύ μικρός. Γι αυτό και τον έχω μεγαλώσει σαν να είναι ο μικρός μου αδερφός. Ο Λάκης ξέρει τα πάντα για τις ερωτικές μου προτιμήσεις και το έχει αποδεχτεί πλήρως.

- (Correction: Είσαι πολύ νέος για να έχεις 11χρονο γιο που για bedtime story να διαβάζει το "Οι άγγελοι δεν έχουν φύλο"της Χειλουδάκη.)

-Σε σόκαρα;

- Μπααα! Έχω ακούσει και χειρότερα.

- Δηλαδή;

- Mια φίλη μου, αρίστης οικογενείας την είχαν απαγάγει η εξωγήινοι μέρα μεσημέρι. Είχε γίνει μεγάλο σκάνδαλο.

- Σοβαρά; Ποιά;

- Μια, δεν την ξέρεις.

- Τέλος πάντων, με τη μάνα του χωρίσαμε όταν ήταν μικρός και δεν την αφήνω να τον βλέπει. Αλλά ούτε κι αυτός τη θέλει. Του έχω πει πως είναι μια καριόλα. Μόνος τον μεγάλωσα. ΜΟΝΟΣ. (Η τελευταία λέξη συνοδεύεται από δυνατό χτύπημα του χεριού στο τραπέζι) Εσένα σου αρέσουν τα παιδιά;

- Μόνο όταν έχουν Πανελλήνιες.

- Ξέρεις Νου εγώ δεν ψάχνω απλά για σύντροφο.

- Αλλά ;(It's gonna get really ugly! Θα πρότεινα να φεύγαμε)

- Θέλω κάποιον να με βοηθήσει να μεγαλώσουμε τον Λάκη. Καταλαβαίνεις τι θέλω να πω;

- Ας πουμε, ναι. Τελείωσε αυτό που θες κι εγώ θα κάνω την αποφώνhση.

- Δεν μπορώ να αφήνω συνέχεια τον Λάκη μου στον παππού και τη γιαγιά του. Δεν τους γουστάρει καθόλου. Δεν του τραγουδάνε ποτέ.

- Εγώ στη θέση σου θα του έπαιρνα ένα walkman.

-Αλλιώς είναι η ανθρώπινη επαφή. Κάποιος να παίζει μαζί του, να περνάει την ώρα του.

- Πάρτου ένα σκύλο.

- Του είχα σκύλο αλλά τον κλώτσαγε και μια μέρα έφαγε τις κροκέτες του.

- Πάρτου ένα Playstation.

- Έχει Playstation αλλά δεν έχει κάποιον να τον νικήσει. Είναι πολύ ανταγωνιστικός, ξέρεις. Εγώ του το έμαθα αυτό γιατί η ζωή είναι μια πουτάνα.

- Φίλους δεν έχει; (...που να μην τους έχει φάει;)

- Δεν έχει πολλούς. Είχαμε παέι με τον πρώην μου να τον πάρουμε από το σχολείο και ήμασταν αγκαλιά. Την άλλη μέρα τον ρώτησαν αν ο πατέρας του είναι πούστης και τους σακάτεψε όλους στο ξύλο. Είναι πολύ περήφανος.

(Στη κάτω τουαλέττα υπάρχει μια έξοδος κινδύνου που οδηγεί στον υπόνομο. Θα κολυμπήσεις μέχρι το Φάληρο κι από εκεί με ένα ταξί σε 10 λεπτά θα είσαι σπίτι αγκαλιά με τον συναγερμό. RUN!)

Γι' αυτό σου λέω. Χρειάζομαι κάποιον να τον φροντίζει. Να τον πηγαίνει στ' Αγγλικά, να τον φέρνει, να τον διαβάζει. Του χρόνου πάει πρώτη Γυμανσίου. Εγώ δουλεύω πάρα πολύ. Γυρίζω αργά το βράδυ. Οκτώ σφραγίσματα έχει και μια γέφυρα επειδή δεν πλένει τα δόντια του το βράδυ.

- Γιατί δεν προσλαμβάνεις μια γυναίκα να τον φροντίζει;

- Δεν τα πάει καλά με τις γκουβερνάντες. Τρεις έχω αλλάξει.

- Εντύπωση μου κάνει. Φαίνεται χαριέστατος.

- Έτσι είναι. Και νομίζω πως θα τα πηγαίνατε περίφημα.

- Οκ! Ας ανακεφαλαιώσουμε λοιπόν: χρειάζεσαι κάποιον που να του αρέσουν τα παιδιά, ο γυμνισμός, τα ταξίδια στην επαρχία, να τραγουδάει, να ξέρει αγγλικά, να είναι αρκετά χαζός για να χάνει στο Playstation από ένα 11χρονο, να μην τον ενδιαφέρει η γνώμη του κόσμου και να προσέχει τα δόντια του.

- Με κολακεύει ιδιαίτερα η προσοχή που μου έδωσες. Από τη πρώτη στιγμή που σε...

- OK save it! Λου μου, λυπάμαι πάρα πολύ αλλά δεν μπορώ να σε βοηθήσω γιατί μη με βλέπεις έτσι κι εγώ ένα ναύαγιο της ζωής είμαι, με τ' αντικαταθλιπτικά βαστιέμαι. Όμως, είσαι τυχερός γιατί έχω ακριβώς τον άνθρωπο που θέλεις. Συγκεντρώνει ΟΛΑ όσα ζητάς... and then some!

- Αλήθεια; Ποιός;

ΤΕΛΟΣ

Ο.Κ.

Μερικοί bloggers έχουν προβλήματα. Correction: οι μπαμπάδες/μαμάδες κάποιων blogs που αγαπάω έχουν θέματα αυτές τις μέρες.
Προσωπικά, υπαρξιακά, υγείας και ό,τι άλλο. Θέματα, ερωτήσεις, απορίες, γιατί, αμφιβολίες. Αρχικά έγραψα ένα post για να χαμογελάσουν. Screw it είπα μετά και σκέφτηκα πως στα δύσκολα όλοι θέλουμε κάποιον να μας πάρει αγκαλιά και να μας πει πως όλα θα στρώσουν.
Όλα θα στρώσουν, λοιπόν.
Αμφισβητείστε τα πάντα, εκτός από αυτό.

Ελεύθερο (τρυφερό) θέμα

"Μείναμε μόνοι μας μικρό μου κι απόψε θα κοιμηθούμε αγκαλιά. Σφιχτά... να μη μου κρυώνεις. Πολύ σε αγαπάω με το χιόνι."

To N.N. σέρνει...

Αφιερωμένο σε όλους τους αναγνωστές, με τη βεβαιότητα πως θα σας φτιάξει τη μέρα και θα αποτελειώσει την ήδη λαβωμένη σας αισθητική!


Το νινι σέρνει καράβι - Βέρα Λαμπρου


Με τις ευχές μου για μια δροσερή μέρα!


(Και μην πεις πως δεν το έψαχνες γιατί θα πέσει η Βejentakou να σε πλακώσει!)

UPDATE: Ο Piri Pi Piri το ζήτησε! Φαντάζομαι πως το αφιερώνει στην Εξοχότατη GourounA!

Πειράζει που είσαι μεγάλη φίρμα - Γιάννης Φλωρινιώτης

Memoirs of a Karate Kid

Το όνομα μου δεν ήταν πάντα Νανάκος. Με βαφτίσαν Narahiko. Γεννήθηκα σ’ένα μακρινό χωριό της Γιαπωνίας λίγες μέρες μετά την πρεμιέρα του «Eξορκιστή» στα σινεμά. Για παιδάκι ήμουν αρκετά παχουλό αλλά είχαμε μεγάλη φτώχεια.

Ο μπαμπάς μου ήταν συνταξιούχος νίντζα. Με τα λεφτά του εφάπαξ ανοίξανε με τη μαμά μου βιοτεχνία ‘Κουλεμανσόν’ αλλά δεν πήγε καλά και στο τρίμηνο έβαλε λουκέτο. Φτώχεια καταραμένη! Γλυκόξινο δεν ξέραμε τι θα πει. Τα μπαμπού ωμά τα τρώγαμε σαν τα κοάλα. Από το σούσι τρώγαμε το φύκι μόνο. Στο σπίτι όλο καυγάδες. Η μαμά μου ξενόπλενε κι ο μπαμπάς μου έπινε σάκε με το δελτίο. Ένα βράδυ μας έπαιξαν στα χαρτιά, κι εμένα και την αδελφή μου, την Mατατσούι.



Μας έχασαν. Την αδελφή μου την πήρανε πουτανιτσιουά σ’ ένα μπορντέλο στην Οκινάουα και δεν την ξαναείδα. Μετά από χρόνια έμαθα πως είχε γίνει τηλεπαρουσιάστρια.


Εμένα με πήρε ένας παλιόγερος που’ χε ινστιτούτο αποτρίχωσης.



Ήμουν 9 χρονών. Κάθε μέρα έτρωγα πολύ ξύλο. Με είχανε για τα θελήματα, τα πατώματα και όλες τις χαμαλοδουλειές.



Η μόνη μου παρηγοριά ήταν το αρκουδάκι μου, ο Σο Χο , που τον έφτιαχνα τα βράδια με τις τρίχες που μάζευα από τα πατώματα. Τα άλλα παιδιά δεν με έκαναν παρέα και με κορόιδευαν γιατί εκεί που έκανα δουλειές ξαφνικά με έπαιρνε ο ύπνος.



Μια μέρα βροχερή είχα βγει να πάρω μισό κιλό σαλάχι για τον αφέντη. Όπως γύριζα κάθισα σε μια γέφυρα να ξαποστάσω. Ένας κύριος με πλησίασε.



Μου είπε πως θα μου έδινε ένα κουτί Maltesers αν του έδειχνα το σαλάχι μου. Εγώ αρνήθηκα γιατί αν έχανα το σαλάχι θα με μπαουλιάζανε στο ξύλο πάλι. Ο κύριος όμως δεν θύμωσε. Με κοίταξε και μου είπε πως έχω ωραία μάτια και πως του θύμιζα μια φίλη του, τη Καίτη Γαρμπή Σαν , που’χε κι αυτή στα μάτια ουρανό. Μου πήρε μια γρανίτα κι εξαφανίστηκε στο πλήθος.



Τα χρόνια περνούσαν κι εγώ από το πολύ ξύλο είχα αρχίσει να μοιάζω με την Φάρα Φώσετ στις "Ακρότητες".



Μια μέρα ήρθε ένας κοντούλης παππούλης στο κατώφλι και ζήτησε να με αγοράσει. Ήταν Καράτε Μάστερ και ήθελε να με εκπαιδεύσει για τους Ολυμπιακούς της Αθήνας.



Ο αφέντης μου με πούλησε για ένα μπωλ ρύζι και μ’ έδιωξε δίνοντας μου μια κλωτσιά με το προϊστορικό του πόδι. Ο κύριος Μιγιάγκι ήταν πολύ καλός μαζί μου. Έτρωγα πολύ λιγότερο ξύλο, έβαφα φράχτες, γυάλιζα αυτοκίνητα και για το χαρτζιλίκι μου πουλούσα τσοπ στικς στα φανάρια. Μ’ έγραψε και σε μια σχολή να μάθω τραγούδι, χορό και κανονάκι.



Το καλοκαίρι του 2004 πήγαμε στην Αθήνα. Ήμουν πολύ καλά προετοιμασμένος. Ήξερα το χτύπημα του γερανού, της κόμπρας, της πάπιας και της πέρδικας.



Έφτασα εύκολα στον τελικό και πήρα και το Χρυσό. Την ώρα που φώναζα «Mr Miyaki we did it!» πλησίασε ένας κύριος και μου ‘κανε ‘πατ πατ’ στον ώμο. Ω! τι έκπληξη! Ήταν ο ίδιος κύριος που ήθελε να του δείξω το σαλάχι μου χρόοονια και ζαμάνια πριν.



Εκτίμησε πολύ τις προσπάθειες μου και το ότι είχα κρατήσει το χωνάκι από εκείνη τη γρανίτα και το’χα κάνει στο λαιμό μου τσόπερ. Μου εκμυστηρεύτηκε πως αυτός είχε βάλει τον Μιγιάκι να με αγοράσει. Εκείνος πλήρωνε την προστασία μου όσο δούλευα στα φανάρια. Εκείνος ερχόταν κι έπαιρνε τον έλεγχο μου κάθε τρίμηνο από τη σχολή και τα κιμονό του Μιγιάκι από το καθαριστήριο.



Μου είπε πως επόμενος μου στόχος θα ήταν να πετύχω και στο τραγούδι και πως θα μ’ έβαζε στο Fame Story 3 αρχικά...



και μετά θα κάναμε περιοδείες στην υφήλιο.



«Γιατί τα κάνατε όλα αυτά για μένα;» τον ρώτησα σε άπταιστα γιαπωνικά με ταπεινό το βλέμμα. «Narahiko» μου είπε «I AM YOUR FATHER»