Σεμινάρια Κουλεμανσόν Αρ.1

Κουλεμανσόν: ετυμολογικά λέξη αποτελούμενη από τα συνθετικά κουλό- (το πλάσμα – συνήθως άνθρωπος αλλά πολλές φορές και εξωγήινος- από το οποίο λείπουν τα χέρια) και τη λέξη μανσόν (γούνινο ενδυματολογικό εξάρτημα που χρησιμεύει στο χουχούλιασμα των χεριών. Απαντάται σε χώρες με πολύ χαμηλά βαρομετρικά και στη Dame Νόνικα Γαληνέα). Ουσιαστικό ουδέτερο και άκλιτο καθώς το δεύτερο συνθετικό είναι ξενικό. Ενίοτε μπορεί να χρησιμοποιηθεί και ως επιθετικός προσδιορισμός.
Νοηματικά υπογραμμίζει το παράλογο, το απροσδόκητο, το αναπάντεχο, τον Μόλντερ και την Ντέϊνα Σκάλι. Περιγράφει ένα πρόσωπο, ζώο, πράγμα ή κατάσταση που όχι μόνο αντιτίθεται στην πραγματικότητα αλλά κλωτσά τα όρια της λογικής in a galaxy far, far away. Συνώνυμα: σανσόν, κουλεσανσόν, μανσόν, κουλεμανσόν σανσόν, κουλεσανσόν μανσόν, τζαζλοματέξ-παπλωματέξ.
Προέλευση: ένα πέπλο μυστηρίου σκεπάζει τις ρίζες της λέξης και την πατρότητα της. Υπάρχουν τρεις θεωρίες: (α) πλάστης της λέξης είναι ο Γιαννάκης που σε μια και μόνο λέξη απόσταξε δεκαετίες εκπαίδευσης και σοφίας πλάι στα μεγαλύτερα ονόματα του υποκόσμου, του πάρκου, του σκοινιού, του παλουκιού, του φτερού και του πίπουλου, (β) γεννήθηκε στη Πατριάρχου Σεργίου το απόγευμα της κηδείας του Ανδρέα Παπανδρέου από εμένα και την Πωλινίτσα με αφορμή έναν πρώην κρατούμενο φυλακών, που κάτι έκανε στο απέναντι διαμέρισμα αλλά δεν θυμάμαι τι και, (γ) κάπου, κάπως, κάποτε την ακούσαμε, σημειώθηκε στο υποσυνείδητο και εξελίχτηκε με την πρόοδο της ιστορίας.

Εργασία για το σπίτι: Δώστε ένα παράδειγμα κουλεμανσόν από την προσωπική σας εμπειρία.


Essential koulemanson listening: Οι άνδρες θέλουν σκότωμα - Ιωάννα Κουταλίδου

Πρωινός εξευτελισμός

To αυτοκίνητο μου, τη Μπουλού, το παρκάρω στο πάρκινγκ της μαρίνας στη Ζέας. Την Τετάρτη το πρωί, μπήκα μέσα, έκανα όπισθεν και έφυγα χαρούμενος για τη δουλειά μου.
Χτες το πρωί, είχε μια ωραία συννεφιά και είχα αποφασίσει να ακούσω το playlist με τη Britney στη διαδρομή. Πάω να μπω χαρούμενος μέσα στη Μπουλού κι ακούω μια φωνή «Να σου πω, αρχηγέ!». Σε ένα κότερο ήταν τέσσερις κύριοι που το καθάριζαν, ηλικίας από 65 έως 67. Και μετά το ‘αρχηγέ’ ξεκίνησε ένας μαρτυρικός πεντάλεπτος δημόσιος εξευτελισμός. Κατά τα λεγόμενα τους, την Τετάρτη το πρωί ξεπαρκάροντας, γρατζούνισα το φτερό του διπλανού μου αυτοκινήτου. Αυτοί οι κύριοι προφανώς με είδαν που έφυγα και μου την είχαν στημένη. Τι αφιλότιμο με είπαν, τι ανεύθυνο, τι πως έχει γεμίσει ο κόσμος κωλόπαιδα που μπαίνουν σ’ ένα αυτοκίνητο και όποιον πάρει ο Χάρος, τι πως έχουν δώσει τις πινακίδες μου σ’ αυτόν που μ’ έψαχνε και θα πάει στην αστυνομία, τι πως αν γρουτζούνισω και τα δικά τους αυτοκίνητα θα μου κάνουν τη Μπουλού βίδες κλπ κλπ κλπ.
Το λαϊκό δικαστήριο κράτησε ένα ατελείωτο πεντάλεπτο. Η δική μου γλώσσα είχε δεθεί κόμπος και το μόνο που έλεγα ήταν «συγγνώμη δεν το είδα». Με κάποιο τρόπο μάζεψα τα ρημάδια μου και μπήκα στ’ αυτοκίνητο. Ήθελα να εξαφανιστώ και να πάρω τηλέφωνο τη μαμά μου! Φεύγοντας μου φώναξε ο εισαγγελέας «Δε μου λες ρε φίλε? Δικηγόρος είσαι?» Εκτός από καταγγελτικός ήταν και μέντιουμ. «Γιατρός, γιατρός» φώναξα κι έφυγα πριν προλάβουν να με ρωτήσουν τι συγγένεια έχω με τον Έλτον Τζον.
Για Μπρίτνευ, δεν το συζητώ. Μουσική έβαλα φτάνοντας στην Αγία Παρασκεύη κι αυτή ήταν Αρβανιτάκη. Τα βαριά της. Σε όλη τη διαδρομή μου’ρχόταν να βάλω τα κλάμματα. Ένιωθα πως είχα ζήσει την υπέρτατη ταπείνωση. Η μέρα μου ήταν officially ruined!
Φτάνοντας στη δουλειά άρχισα να λέω το πόνο μου σε όποιον έβρισκα: μοντέρ, σκηνοθέτες, συντάκτες, καθαρίστριες, σεκιούριτι, κομμώτριες. Δεν πέρασε πολύ ώρα προτού καταλάβω πως υπάρχει ένας άγραφος οδικός νόμος τον οποίο αγνοούσα. Αpparently, σε παρόμοιες περιστάσεις η απάντηση είναι μια: «Θα μου κλασεις τα’ αρχίδια ρε μαλάκα…άντε γαμήσου πρωί πρωί!». Δεν είναι καθόλου τυχαίο που οι 23 από τους 24 έβαλαν τα γέλια ακούγοντας την ιστορία μου και έδωσαν ακριβώς την παραπάνω απάντηση. Το Πρόβατο, βέβαια, με ενημέρωσε πως υπάρχει και μια συνομωσία των στρέιτ ενάντια σε όμορφους, κουτσουπωτούς, νέους οδηγούς – αλλά δεν τον πολυπιστεύω γιατί παίρνει χάπια για την πίεση και καμιά φορά τον πειράζουν.
Η αλήθεια είναι πως ένιωσα καλύτερα. Το έκανα και δυό φορές πρόβα με παιδιά του προσωπικού και κάπως έφτιαξαν τα πράγματα. Αν και μετά ξαναδαιμονίστηκα γιατί σκέφτηκα πως οι τέσσερις ταπεινωτές μου ίσως και να γελάνε ακόμα που με ‘ψάρωσαν’ τόσο πολύ. Και είμαι σίγουρος πως με περιμένουν για να με ξυρίσουν και γουλί!

Ταχύρυθμα Μαθήματα Κουλεμανσόν Νο 1

Ξέρω πως τα μαθήματα έπρεπε να είχαν ξεκινήσει από τη Δευτέρα αλλά έχουν πέσει πολλά τελευταία. Μεταξύ άλλων και πολλά, πολλά…πολλά αυτοκίνητα πάνω στο δικό μου κάθε φορά που προσπαθώ να παρκάρω. F.I.Y., χτες φώναξα το πρώτο μου «Τι κορνάρεις, μαντάμ?!» σε μια καναβατσότριχα που κόρναρε πριν ακόμα ανάψει πράσινο. Κατά τα άλλα, ησυχία.
Σήμερα δεν θα κάνουμε κανονικό μάθημα. Θα σας βάλω ένα υποτυπώδες τεστ για να δω το επίπεδο του γκρουπ και να σας κατατάξω αντίστοιχα. Σαν βιογραφικό αλλά τελείως διαφορετικό. Η βαθμολογία θα είναι με άριστα το 10 και το τεστ αυτό δεν θα μετρήσει στους βαθμούς του τριμήνου. Να θυμάστε πως η πρώτη απάντηση που μας έρχεται στο νου είναι συνήθως η σωστή. Να σας πω επίσης πως τα περισσότερα προβλήματα που θα κληθείτε να απαντήσετε – όπως το σημερινό – είναι βλαμμένα από την ίδια τη ζωή. Να μην αντιγράψετε και να μην σας βοηθήσει ο διπλανός σας γιατί σημασία έχει η δική σας πρόοδος και όχι του συναδέλφου στο γραφείο που πλήττει αβάδιστα κι αλύπητα.

«Έχετε βγει για φαγητό με μια αρκετά μεγάλη παρέα. Με μπλόγκερς παραδείγματος χάρην. Η βραδυά κυλάει ήρεμα και συζητάτε για την αγγλική γλώσσα και το πώς είναι διεθνής. Κάποιοι από την παρέα απορούν πώς είναι δυνατόν να μιλούν ελληνικά μερικοί Άγγλοι πανεπιστημιακοί και όχι όλη η πλάση. Η κουβέντα παίρνει αμπάριζα τα αρχαία ελληνικά. Μέχρι που κάποιος πετάγεται και λέει: «Τα λατινικά είναι αρχαία ελληνικά αλλά διαφορετική διάλεκτος. Κάτι σαν βλάχικα, να πούμε»
Περιγράψτε την αντίδραση σας.

Essential koulemanson listening: Αποθεώστε τον - Ελεάννα Παπαιωάννου

Λεμονάτο & πατάτες τηγανιτές

Στη πίσω γειτονιά, στο ισόγειο μιας πολυκατοικίας ζούνε μια γιαγιά κι ένας παππούς. Ούτε τους ξέραμε , ούτε μας ήξεραν. Το ζευγαράκι κάθεται στο μπαλκονάκι της κουζίνας που βλέπει στο δρόμο και περνάει ήσυχα τη ζωή του. Τα πρωινά βλέπουνε Τέρενς και τα’ απογεύματα ‘Βέρα στο δεξί’. Το ζευγαράκι αυτό λοιπόν εδώ και ενάμιση χρόνο, κάθε πρωί περιμένουν τον Λέννυ να περάσει. Τον πάω από πάνω για να δει τον φίλο του, τον Ντόριαν, και τον κυρ Νίκο που’χει το περίπτερο και τον μπουκώνει λιχουδιές) Ο Λέννυ κάθε πρωί κάθεται για λίγο κάτω από το μπαλκόνι και κουβεντιάζει με τους παπούδες. Το παιδί μου είναι σχετικά μουγκό. Όμως τα πρωινά τους κοιτάει στα μάτια, κουνάει σαν δαιμονισμένος την ουρά του και βγάζει περίεργους ήχους όσο του μιλάνε. Κάτι τους λέει αλλά δεν καταλαβαίνω. Κάτι σημαντικό κι ευχάριστο πάντως πρέπει να είναι γιατί η γιαγιά κάθε φορά του λέει «Να’σαι καλά, αγοράκι μου!»
Σήμερα το πρωί, πήρα το θάρρος και τους πήγα λίγα τυροπιττάκια. Μην φανταστείς από οίκτο για την Τρίτη ηλικία ή κάτι τέτοιο. Το ζευγάρι αυτό έχει παιδιά κι εγγόνια που τους αγαπάνε και μάλιστα το καλοκαίρι έλειπαν 3 μήνες διακοπές μαζί τους. Απλά ήθελα κάτι να τους πάω. Η γιαγιά – Μαρίνα την λένε- πήρε τα τυροπιττάκια και μου είπε «Κι αν κάποια Κυριακή δεν έχεις που να τον αφήσεις, να μας τον φέρεις. Σαν παιδί θα τον έχουμε. Θα του κάνω κι ένα λεμονάτο να ευχαριστηθεί».
Για μια στιγμή νόμιζα πως είχα μεταφερθεί στο σύμπαν της Αλκυόνης Παπαδάκη. «Θα σας τον φέρω» της είπα. Και το εννοούσα. Γιατί και ο δικός μου ο παππούς κάθε Κυριακή μας έφτιαχνε λεμονάτο με πατάτες τηγανιτές και μας έκανε το τραπέζι. Κι αν ζούσε, είμαι βέβαιος πως θα είχαν πολλά να πουν με τον Λέννυ. Ίσως γιατί καμιά φορά, τις Κυριακές συνήθως, θες να πεις και κάτι παραπάνω. Ο παππούς μου έλεγε πως κάθε Κυριακή πρέπει να έχουμε μαζέψει ένα μυστικό απ’όλη την εβδομάδα. Κι αυτό να το πούμε σε κάποιον που θα ξέρει να το φυλάξει. Αλλιώς η εβδομάδα που πέρασε θα είναι χαμένη. Πέρασαν τόσα χρόνια και σήμερα το θυμήθηκα αυτό. Και σας το λέω, για να μην πάει στο βρόντο η εβδομάδα που πέρασε. Καλή Κυριακή.

Take the fall

Χθες το βράδυ, επιστρέφοντας από άλλη μια μέρα σκληρής δουλειάς και ακόμα σκληρότερου παρκαρίσματος (όπου γνώρισα την Ελένη, θα σας τα πω άλλη φορά) πλησιάζοντας στο σπίτι των γονιών μου, είδα τη μαμά μου στην εξώπορτα με το παιδί (στο ρόλο του παιδιού, το Λέννυ). Μόλις με πήρε χαμπάρι το παχουλό από μακριά πήρε φόρα για να τρέξει προς το μέρος μου. Η μαμά μου όμως - παρ' ότι δεν το συνηθίζει- τον είχε δεμένο και μάλιστα με το λουρί τυλιγμένο γύρω από τον καρπό της. Πρέπει να ξέρετε πως το παχουλό εκτός του ότι με λατρεύει, έχει και πολύ πολύ δυνατά ποδάρια. Μέσα σε δευτερόλεπτα είδα τη μαμά να σωριάζεται με τα μούτρα στο πεζοδρόμιο. Κάτι σαν το Jackass αλλά στο πιο δραματικό γιατί κανείς - θέλω να πιστεύω- δεν θέλει να βλέπει τους γονείς του να χτυπάνε.
Έτρεξα και τη σήκωσα, έδεσα το παιδί στο δένδρο και καθίσαμε για λίγο στο πεζούλι της πολυκατοικίας. Πόναγε πάρα πολύ στο στήθος και τα πλευρά. Μόλις πήρε μια ανάσα, ανεβήκαμε στο σπίτι και ξάπλωσε (αγκαλιά με το παιδί που ως γνωστόν "παιδάκι είναι, δεν φταίει σε τίποτε").
Στο σπίτι ήταν η γιαγιά που είχε άλλα προβλήματα εκείνη την ώρα: σε μια σειρά με τη Μπάρμπα, η Κουλίεβα ανακάλυπτε κάτι που φαινόταν πολύ δραματικό και δεν είχε χρόνο ν' ασχοληθεί με άλλα θέματα. Η μαμά βόγκαγε και επαναλάμβανε ξανά και ξανά πως ούτε όταν με γεννούσε δεν είχε τέτοιους πόνους (για να καταλάβεις, μέχρι τελευταία στιγμή ήμουν με το κεφάλι πάνω και τον λώρο τυλιγμένο στο λαιμό μου. Βγήκα και ήμουν μωβ!)
Πήγα νωρίς το πρωί να δω πως ήταν και πονούσε ακόμα. Μπήκαμε αμέσως στο αυτοκίνητο και πήγαμε για ακτινογραφίες. Δεν έχει τίποτε αλλά θα της πάρει 2-3 μέρες να συνέλθει.
Αυτό που σκεφτόμου όταν γύρισα σπίτι είναι πώς άλλαξαν τα χρόνια: έφυγα το πρωί για τη δουλειά και το βράδυ ξαφνικά επέστρεψα και είχα γίνει αυτός που σήκωνε τη μαμά με τα γδαρμένα γόνατα από το πεζοδρόμιο. Ένιωσα εγώ να ήμουν ο γονιός κι εκείνη το παιδί. Η αλήθεια είναι πως αρχικά με σόκαρε αυτή η σκέψη κυρίως γιατί οι γονείς μου είναι ακόμα πολύ νέοι. Μετά όμως το ξανασκέφτηκα. Στη ζωή μεγαλώνουμε τελικά όχι όταν σβήνουμε κεράκια αλλά όταν αναλαμβάνουμε ευθύνες. Στο δικό μου κεφάλι έρχονται στιγμές που η λέξη 'ευθύνη' κλωτσάει. Γι' αυτό διαλέγω τη λέξη 'ανάγκη'. Μεγαλώνουμε ανάλογα με τις ανάγκες των άλλων. Και είναι καλό αυτό. Είναι ωραίο να ξέρεις πως υπάρχουν άνθρωποι που σ' έχουν ανάγκη. Όχι γιατί μεγαλώνει ο εγωισμός σου αλλά γιατί ξέρεις πως ό,τι κι αν γίνει, ο κόσμος να διαλυθεί εσύ πρέπει να σταθείς στα πόδια σου και να κουβαλήσεις αυτούς που αγαπάς. Σαν τα χόμπιτ αλλά με παπούτσια.
Όταν είμαστε παιδιά πιστεύουμε πως οι γονείς μας είναι παντοδύναμοι, πως δεν υπάρχει κάτι που δεν μπορούν να καταφέρουν και είναι το καταφύγιο μας. Άραγε όταν γίνονται αυτοί ξανά παιδιά να πιστεύουν το ίδιο για εμάς;

Εργαστήρι Δημιουργικής Γραφής

Ο Αλέξης είναι ένας πολυαγαπημένος μου φίλος - και μπλόγκερ! - του οποίου τις ικανότητες και το πνεύμα εμπιστεύομαι τυφλά. Το λιγότερο που μπορώ να κάνω είναι σας το πω. Αν και τα αποδεικνύει καλύτερα ο ίδιος στα μαθήματα του. Πληροφορίες στο www.nterpoulis.gr

Ξημερώνει Κυριακή

Ξαφνικά μέσα στη νύχτα, ήρθε ο Λένυ κι έπεσε με φόρα πάνω στο κρεββάτι μου. Ακούμπησε το χνουδωτό του κεφαλάκι δίπλα στο μαξιλάρι μου και γουργούρισε με παράπονο. Σα να είχε ξυπνήσει από όνειρο κακό. Τα μάτια του γυάλισαν λίγο παραπάνω από το φως των λαμπιονιών της βιβλιοθήκης. Ξύπνησα κι εγώ απότομα και μου πήρε λίγα δευτερόλεπτα να καταλάβω πως όποιος σε ξυπνά τη νύχτα, θέλει να τον πάρεις αγκαλιά. Μέσα στη ζάλη μου, ξέχασα την απαγόρευση να τον ανεβάζω στο κρεββάτι μου. Τον πήρα σφιχτά αγκαλιά και τον φίλησα. Του ψιθύρισα για λίγο στ' αυτί μέχρι ν' αρχίσει να ροχαλίζει ξανά.
Τώρα τον κοιτάζω όπως κοιμάται ανάσκελα στο κρεββάτι μου, με το κεφάλι ακουμπησμένο στο μαξιλάρι, τη γλώσσα λίγο να κρέμεται και τα παχουλά του ποδαράκια στον αέρα.
Απόψε θα κοιμηθώ στον καναπέ. Και δεν θα με νοιάζει. Ευτυχία είναι να παραχωρείς... και μετά να καμαρώνεις. Κι αν δεν τα 'χεις όλα, καταλαβαίνεις πως έχεις πολλά, ίσως και πάρα πολλά σ' αυτή τη ζωή.
Επίλογο δεν έχει. Εσείς καταλάβατε περισσότερα απ' όσα υπαγορεύει η ευτυχία.

Καλή Κυριακή & καλό σας μήνα.

Aπαραίτητη μουσική μιας ευτυχισμένης Κυριακής: Ξημερώνει Κυριακή