30

Είναι πολύ κακό που δεν αισθάνομαι καμία κρίση;που δεν θέλω να βάλω τα κλάμματα, τις φωνές και να καταραστώ τον χρόνο που περνάει; Έχω ακούσει τρομερές ιστορίες για την ημέρα που κάποιος γίνεται 30. Υποτίθεται πως σήμερα πρέπει να κοιτάξω τη ζωή μου και να καταπιώ μια χούφτα βαρβιτουρικά γιατί δεν είμαι πια 13 χρονών. Or am I ?!



Στα 13 μου ήθελα:

- να γίνω νίντζα,
- να τρώω μόνο αυγά με πατάτες τηγανιτές,
- να πάρω δικό μου σκύλο,
- να χορεύω στα πάρτυ,
- να μην υπνοβατώ τα βράδια μετά από θρίλερ στη τηλεόραση,
- να μην ξυπνάω νωρίς για το σχολείο και
- να ζήσω μια αγάπη σαν αυτή της Kylie και του Jason στο "Especially for you".

Έχουν περάσει ακριβώς 17 χρόνια και εξακολουθώ να θέλω τα ίδια ακριβώς πράγματα. Αν και πλέον έχω σκύλο και δεν χρειάζεται να ξυπνάω από το άγριο χάραμα για να πάω στο σχολείο. Στα χρόνια που μεσολάβησαν σπούδασα, έζησα μόνος, ερωτεύτηκα, γνώρισα πολύ κόσμο, έκανα νέους φίλους, αγάπησα πρόσωπα, εικόνες, ήχους, φωνές και μυρωδιές. Όμως ακόμα εξακολουθώ να κάνω φάρσες στα τηλέφωνα και να πετάω μπουγέλα από το μπαλκόνι. Η διαφορά φυσικά είναι πως τον ίδιο άνθρωπο που λες χαριτωμένο στα 13, στα 30 τον λες "jackass"! Ε, και?
Το θέμα είναι πως δεν νιώθω να έχουν περάσει τα χρόνια. Δεν έχω καμία ευχή. Δεν νιώθω νοσταλγία για τις ευτυχισμένες μέρες. Χαίρομαι που πέρασαν τα χρόνια και κύλησαν με τον πιο υπέροχο τρόπο. Χαίρομαι που είμαι 30 και δεν σβήστηκε από τα μάτια μου η λάμψη του παιδιού που έγραφε σκονάκια για 22 άτομα. Και χαίρομαι ακόμα περισσότερο που ξέρω πως και σήμερα θα έκανα ακριβώς το ίδιο πράγμα, χωρίς δεύτερη σκέψη, κυνισμό ή επιφύλαξη. Εκτός βέβαια και αν η ηλικία είναι σαν το ούζο που σε χτυπάει κατακέφαλα αφού σηκωθείς από το τραπέζι. Λες να το πάθω στα 60; Φαντάζομαι όμως πως μέχρι τότε θα είμαι σοφός δάσκαλος νιντζίτσου και θα τα αντιμετωπίζω όλα στωικά.

Νο 7

A new beginning.
Σε λίγες ώρες ξεκινά μια υπέροχη εβδομάδα. Όσο διαβάζετε αυτές τις γραμμές, αυτές οι καταπληκτικές 7 μέρες έχουν ήδη ξεκινήσει. 7 οι μέρες της, 7 και ο δυνατότερος αριθμός στο κόσμο της μαγείας. Σας προσκαλώ να περάσουμε μια αληθινά ανοιξιάτικη εβδομάδα: λίγο ο ήλιος, λίγο μια βόλτα, λίγο τα παγωτά ό,τι και όπως μπορεί ο καθένας. Θα πέσω για ύπνο και θα ξυπνώ με τη βεβαιότητα πως τίποτε στραβό δεν συμβαίνει και κανένας δεν ξέχασε να φορέσει το γλυκύτερο χαμόγελο του.
Retain eye contact.
Aυτές τις μέρες θα έχουμε όλοι αδιέξοδα, υποχρεώσεις, προβλήματα, δουλειά, μια έκλειψη κλπ κλπ. Προτείνω από τώρα τη μεγαλύτερη σκοτούρα της εβδομάδας: "ποιό τραγούδι θα μας εκπροσωπήσει στη Eurovision?!" Πως θα ήταν οι ζωές μας αν αυτό ήταν το μεγαλύτερο μας πρόβλημα; Και μην αρχίσετε ανοησίες "άλλη έννοια δεν είχαμε / ποιός χέστηκε κλπ κλπ". Ξέρετε πολύ καλά τι θέλω να πω. Kαι όσοι κάνετε τους ανήξερους ρωτήστε το διπλανό σας, τα σκονάκια επιτρέπονται!
Αυτή την εβδομάδα θέλω να κοιτάξω τον ήλιο και ν' αναπνεύσω φως. Και θέλω παρέα.
Σας στέλνω το πιο ανοιξιάτικο φιλί μου, το πιο διακριτικό χασμουρητό μου κι ένα μοναδικά γαλανό τραγούδι για να ξεκινήσετε χαμογελώντας: Flying - Nice little penguins

Ημερολόγια Χωρισμένων Μέρος Η: Θεσσαλονίκη ερωτική πόλη

To ραντεβού μας το είχε κανονίσει η Η. Φίλος της εκείνος, καλύτερος φίλος της εγώ, είπε να κάνει το καλό. Ούτως ή άλλως, πάντα πίστευε πως τα προξενιά ήταν το δυνατό της σημείο.

Μέχρι τότε είχα μιλήσει μετον Άλεξ μερικές φορές στο τηλέφωνο και μου είχε στείλει και δυο κάρτες - στις οποίες είχε υπογράψει ως "ο γιος του ανέμου" (αυτό μάλλον είναι εναντίον μου).

Συναντηθήκαμε ένα Μαρτιάτικο βράδυ στη Σαλονίκη, ανήμερα των Όσκαρ. Με περίμενε στο δρόμο δίπλα σε ένα κάδο απορριμάτων. Όταν αντιλήφθηκα πως δεν μπορούσα να ξεχωρίσω τον κάδο από τον "κουβά", κατάλαβα πως ήταν αργά για να χτυπήσω το κεφάλι μου στο τοίχο.

Ήταν πιο ψηλός από εμένα, πολύ αδύνατος και με την κατατονία ζωγραφισμένη στο μαυριδερό -από σολάριουμ- πρόσωπο του. Όταν βγήκα από το ταξί, άπλωσε το χέρι του με τέτοιο υποτονικό τρόπο που ασυναίσθητα αντί να το σφίξω το φίλησα.

Το χειρότερο είναι πως αντί να μου πει "Τι κάνεις ρε μαλάκα!" χαχάνισε δήθεν ντροπαλά.

Του είπα πως τελικά θα έμενα σε ξενοδοχείο για να μην τον ταλαιπωρώ αλλά, εκείνος ήταν ανένδοτος. Και πήγαμε σπίτι του.
Το σπίτι του έμοιαζε με θεματικό πάρκο. Το θέμα ήταν "Frozen: Μην ανάψεις τη θερμάστρα".

Αφού έριξα πάνω μου ένα πόντσο και ήπια λίγη βότκα από το φλασκί μου καθήσαμε να τα πούμε. Ο Αλεξ. είχε βάλει ένα cd με εύθυμα και πολύ αισιόδοξα τραγούδια. Ενδεικτικά θυμάμαι το "Πάλι άσκοπο ξενύχτι/ σφίγγει πιο πολύ το δίχτυ" της ΓΚανελλίδου,

το "Για σενανε μπορώ γυμνή να βγω στο δρόμο" της μεγάλης κυρίας

κι εκείνο που λέει κι αν με σαπακιάζει στο ξύλο και με βγάζει στο πεζοδρόμιο "τον αγαπώ και είναι δικός μου/ γιατί είναι βλέπεις ο άνθρωπος μου" της άλλης μεγάλης κυρίας (του Β' Παγκοσμίου).

Αφού μου μίλησε για όλες τις μεγάλες κυρίες με σεβασμό και δέος άρχισα να χασμουριέμαι και η βραδυά τερμάτισε με το δραματικό: "So long, farewell, auf wiedersehn, goodbye".

Την επόμενη μέρα αποφάσισα πως δεν ήταν δυνατό να είχα πέσει τόσο έξω στην εκτίμηση μου και, δεν γινόταν να με μισούσε τόσο πολύ η φίλη μου. Είπαμε να βγούμε μια βόλτα να περπατήσουμε. Ήταν 11 το πρωί.Μέχρι τις 8 το βράδυ περπατούσαμε με γρήγορο βήμα.

Καθίσαμε να ρημαδοπιούμε μια μπύρα. Όλο το πρωινό που περπατάγαμε -και κοντέψαμε να φτάσουμε στα σύνορα- τα μόνα θέματα που καταφέραμε να κουβεντιάσουμε ήταν η μοναξιά, το κενό, ο θάνατος και κάτι λιμάνια. Κουλεμανσόν σανσόν δηλαδή.
Και ήταν και τυχερός γιατί κάτι Κούντερες, Ντουόρκιν,Πλάθ κλπ κλπ τα είχα πρόσφατα και είχαμε και κάτι να πούμε. Σκέψου να τον συναντούσα τώρα που τα ενδιαφέροντα μου κινούνται σε άλλες σφαίρες.

Καθίσαμε λοιπόν να πιούμε κάτι. Παίρνω μια μπύρα εγώ, παίρνει ένα μπέηλις η Κική Δημουλά, ήρθε και ο αρραβωνιαστικός της φίλης μου και κάναμε όλοι τους ανύποπτους. Ο Άλεξ κάποια στιγμή έτρωγε φυστίκια και κοίταζε μαγνητισμένος το ποτήρι του. Και αναφώνησε με ένα γλυκό αναστεναγμό:"Αχ, και να 'μουν φυστίκι να πέσω να πνιγώ μες το ποτό μου".

Όπως καταλαβαίνετε, η βραδιά τελείωσε όπως το πρώτο "Dream Show": με συνοπτικές διαδικασίες. Πήγαμε σπίτι και ξάπλωσα ΑΜΕΣΩΣ.
Ο Αλεξ. ήρθε στο κρεβάτι μου και μου χαίδευε το κεφάλι. Εκείνος να θέλει αν μου πει παραμύθι, εγώ να θέλω να τον δαγκώσω.

Υποκρίθηκα ροχαλητό -το βαρύ με τα κρεατάκια- και μετά από λίγο αποχώρησε.

Το πρωί σηκώθηκα 20 λεπτά πριν από την ώρα που έπρεπε να φύγω. Ο Άλεξ. ήταν στο μπαλκόνι με ένα καυτό μίνι μπουρνούζι και χιλιάδες μανταλάκια αγκαλιά...

κι απλώνε κάτι σωβρακοκυλόττες του.

Απ' ότι μου είπε η γειτονιά τον έβλεπε συχνά έτσι.

Εγώ δεν τον ξαναείδα ποτέ. Την τελευταία φορά που άκουσα νέα του, δούλευε στο λιμάνι της Πάτρας.

Life is a box of chocolates

Υπάρχουν συνάνθρωποι που ξυπνάνε κάποιο πρωί και συνειδητοποιούν πως τα χρόνια πέρασαν, οι πίκρες έσκαψαν ρυτίδες και δεν θυμούνται πότε έκαναν την τελευταία τους ευχή. Άνθρωποι που θυμουνται τους εφιάλτες της νύχτας που πέρασε και διαπιστώνουν πως θυμούνται και τους εφιάλτες πολλών, πολλών, πολλών άλλων βραδιών. Και ξεκινάνε τη μέρα τους σε μια ζωή που δεν τους χωράει.

Με πολύ μικρές αλλαγές αυτή είναι η ζωή μου. Ξύπνησα προχτές το πρωί και η ζυγαριά μ' έδειξε 95 κιλά (και μη φανταστείς πως είμαι και κανένας Μητσιμπόνας, 1,78 άνθρωπος είμαι). Πως πέρασε το Σαββατοκύριακο; Πόσο έφαγα πια; Που πήγαν οι ηρωικές μέρες που το πρώτο ψηφίο της ζυγαριάς ήταν το 8; Οι αναμνήσεις με χαστουκίζουν αδυσώπητα!
Σάββατο βράδυ, 02:30: τρία μεγάλα κομμάτια λαζάνια, 16 κεφτέδες, φέτα φέτα φέτα, δυο κομμάτια κέικ σοκολάτας και λίγο ψωμί - γιατί η γιαγιά μου λέει πως αν δεν φας ψωμί είναι σα να μην έκατσες στο τραπέζι. Μέχρι να ξημερώσει ο Θεός τη μέρα του, είχα ένα φούσκωμα και όλο το βράδυ έβλεπα πως ήμουν σε μια βάρκα που ταξίδευε και όλοι οι παίκτες από το ριάλιτι μου κουνούσαν το μαντήλι από τη προβλήτα. Τα βλήτα!
Χρειάστηκε μια κόκα κόλα, ένας καφές, ένα ποτήρι φρεσκοστιμμένο λεμόνι, λίγο αρνί, μερικές πατάτες φούρνου και μια γαβάθα τζατζίκι για να χωνέψω - αργά το απόγευμα της Κυριακής.
Πιθανότητες να ανήκω στην κατηγορία όσων παχαίνουν ακόμα και με τον αέρα: μάλλον καμία!
Πριν 15 μέρες, είχα πει σε φίλους μου ότι πάσχω από μια σπάνια αρρώστια και πρέπει να τρώω ένα cheeseburger ανά 2 ώρες αλλιώς θα πεθάνω. They nearly bought it!
Xτες το πρωί λοιπόν, ξύπνησα και είπα πως από σήμερα θα μειώσω το φαγητό γιατί σε λίγο δεν θα χωράω στις κάλτσες μου και η ζυγαριά αντί για νούμερο θα γράφει "... to be continued".
Ήπια, λοιπόν, δυο ποτήρια νερό κι έφυγα από το σπίτι (για τη δουλειά, όχι για μετανάστης).
Στο σταθμό με έπιασε μια λιγούρα κι έφαγα μια λουκανικόπιτα (το πρωί είμαι ελεύθερος να φάω ό,τι θέλω).
Κατά τις 12 ήθελα κάτι γλυκό και έφαγα μια μπανάνα. Και γλυκό και φρούτο - και βουνό και θάλασσα. Μόλις την έφαγα εξακολουθούσα να θέλω γλυκό κι έφαγα 2 "Κουκουρούκου" που είχα στη τσάντα για ώρα ανάγκης.
Για μεσημέρι έφαγα ένα σάντουιτς πολύ βιαστικά - σα να μην το έφαγα δηλαδή.
Κατά τις 6 το απόγευμα πέρασα από τη μαμά μου που είχα να δω καιρό και μαζί με τον καφέ μου έβγαλε μια μεγάλη μαρουλοσαλάτα (με τυρί) και δυο κομμάτια σπανακόπιττα νηστίσιμη. Και δυο μπιφτέκια με πίτα, ντομάτα και κρεμμύδι - που αν θυμάμαι καλά έχει αρνητικές θερμίδες. Για γλυκό δοκίμασα λίγο περγαμόντο που μόλις είχε βράσει.
Μετά ξαναέφαγα μετά τις 12 το βράδυ (12:02) αλλά δεν πιάνεται γιατί : α) η Τετάρτη είχε τελειώσει και, β) το φαγητό που τρως μετά από έξοδο -και δη έντεχνα μποζούκια- δεν καταγράφεται από τον οργανισμό.
Σήμερα είμαι από το πρωί -εδώ και 2 ώρες- με ένα μπολ δημητριακά που δεν μου άρεσαν και να θυμηθώ να τα αλλάξω με "CocoPops". To μεσημέρι θα φάω μακαρόνια άκαυτα και το βράδυ πάλι δημητριακά. Μέχρι την άλλη εβδομάδα έχω σκοπό να χάσω 4 κιλά. Ή μήπως να φτάσω πρώτα 100 κιλά και μετά να ψωμολυσσάξω;! Αυτό θα ήταν μια πρόκληση!

Κατά τα άλλα, αγαπημένοι μου, πέρα από το φόβο μη μου έρθει καμιά χελώνα στο κεφάλι όλα είναι μια χαρά! Το αυτό επιθυμώ και δι' υμάς και πολύ καλή σας μέρα! Και σε περίπτωση που κάτι είναι λιγάκι στραβό, κάντε ένα διάλειμμα, ακούστε το Felicita με τον Αlbano και τη Romina -ούτε κι εγώ δεν ξέρω πως το θυμήθηκα σήμερα- και μετά όλα θα σας φανούν αλλιώς! Αν πάλι όχι, πάρτε με τηλέφωνο να κάνουμε ανωριμότητες! :-)

CRASH

Σήμερα τα ξημερώματα βραβεύθηκε ο φόβος και η αποξένωση μας. Η αποστροφή μας στο διαφορετικό, ο τρόμος που μας φέρενει το άγγιγμα του άλλου. Του άγνωστου άλλου. Σήμερα τα ξημερώματα αναδείχθηκε καλύτερη ταινία εκείνη που για πρωταγωνιστή είχε μια σκιά πάνω από τις ζωές όλων μας.
Όταν ακούσαμε τον Τζάκ να λέει "Crash" η καρδιές μας σταμάτησαν όπως την ώρα που ήμασταν στη σκοτεινή αίθουσα και παρακολουθούσαμε με κομμένη ανάσα. Για λίγα δευτερόλεπτα θυμηθήκαμε την απόγνωση και το γκρεμό. Και αποφασίσαμε πως είναι δικαιότερο να βραβεύεις αυτόν που σε χαστουκίζει για να πονέσεις και να συνέλθεις, αντ' αυτού που απλά σε συγκινεί.

Ria:
"Graham, we were rear-ended. We spun around twice. Somewhere in there one of us lost our frame of reference.I'm gonna go look for it."

Ημερολόγια Χωρισμένων Μέρος Ζ: Creepy Family Values

Mε τον Ηλία βγαίναμε περίπου 10 μέρες. Ήταν πολύ καλό παιδί. Δυό-τρία χρόνια μεγαλύτερος μου, ευγενής και έντιμος. Πολλά κοινά ενδιαφέροντα δεν είχαμε αλλά, είχε χιούμορ και καλή διάθεση. Νομίζω πως βασικά ελαττώματα δεν είχε. Αν εξαιρέσω το περίεργα πράσινο κράνος του

και την αφύσικα μεγάλη μύτη του.

Η μύτη όμως δεν ήταν πρόβλημα. Εξάλλου, ποτέ μια μύτη δεν στάθηκε εμπόδιο σε μια μεγάλη αγάπη.

Ένα μεσημέρι με κάλεσε στο σπίτι του για φαγητό. Έμενε σε ένα υπόγειο στο Σχιστό. Έξω από την πόρτα της πολυκατοικίας ήταν παρκαρισμένο ένα ταξί που έπαιζε στη διαπασών Άντζυ Σαμίου.

Το σπίτι έμοιαζε με σκουπιδότοπο. Σα σκηνικό ταινίας επιστημονικής φαντασίας, μετά την ολική καταστροφή που συνέβη έπειτα από δεκαετή απεργία των σκουπιδιαρέων.

Για μια στιγμή νόμισα πως βρίσκομαι σε θάλαμο αερίων.

Μόλις συνήλθα κατάλαβα πως η μπόχα δεν θα ήταν το μόνο μου πρόβλημα. Στο τραπέζι του σαλονιού καθόταν η ξαδέρφη του Ηλία και ο αρραβωνιαστικός της.
Η ξαδέρφη μου θύμισε μια κοπέλα που είχα δει στη τηλεόραση, τόσο στο χαρατήρα όσο και στο ντύσιμο.

Ο άντρας της και ιδιοκτήτης του ταξί που ήταν παρκαρισμένο απ’ έξω έμοιαζε καταπληκτικά με έναν γλυκούλη ήρωα από τον Πόλεμο των Άστρων.

Ήταν σα να ήμουν καλεσμένος της οικογένειας "Leatherface" στο Τέξας. Απευθύνονταν ο ένας στον άλλον με το κοσμητικό «μωρή σουμπρέτα», έκλαναν, ρεύονταν και τραγουδούσαν κάτι λαικά τραγούδια που ούτε εγώ δεν ήξερα.

Ο Ηλίας έπαιζε με τη γάτα του και φαινόταν πολύ χαρούμενος.

Λίγο αργότερα ήρθε η μαμά του Ηλία (και θεία της ξαδέρφης). Σούλα την έλεγαν. Ήταν οικιακή βοηθός και δυο φορές την εβδομάδα παρέδιδε μαθήματα αερόμπικ στα ΚΑΠΗ Σχιστού.

Όταν η μαμά άρχισε να κάνει χορευτικά με τον υπέρβαρο αρραβωνιαστικό της ξαδέλφης κατάλαβα πως είχε έρθει η ώρα να φύγω.

Ο Ηλίας με ξεπροβόδισε από τη χωματερή. Kάτι μου φώναζε για το βράδυ αλλά είχα κόντρα τον αέρα κι έκανα πως σεν άκουσα.

Ευτυχία είναι...

Χτες το βράδυ, πηγαίνοντας στη δουλειά , θυμήθηκα ένα σούρουπο στο Λονδίνο. Όταν είχαν έρθει οι φίλες της Ηλέκτρας από τη Θεσσαλονίκη και θα βγαίναμε βόλτα. Ήταν αργά το βράδυ σε ένα ξενοδοχείο στο Kensington. Oι κοπέλες αργούσαν να ετοιμαστούν, κι εγώ τις περίμενα καπνίζοντας στο μπαλκόνι. Το δωμάτιο ήταν στον τρίτο ή τέταρτο όροφο του ξενοδοχείου… δεν θυμάμαι. Τα σπίτια τριγύρω δεν ήταν ιδιαίτερα ψηλά. Ήταν Μάιος, ζέστη, σχεδόν καλοκαίρι.
Κάποια στιγμή άκουσα μια κιθάρα να παίζει. Κοίταξα τριγύρω και εντόπισα σε μια μικρή ταράτσα από τα απέναντι σπίτια ένα νεαρό. Δεν ήταν μακριά αλλά, ήταν αρκετά σκοτεινά ώστε να μην διακρίνω τα χαρακτηριστικά του. Καθόταν αγκαλιά με την κιθάρα του και τραγουδούσε το Moon River. Δεν θυμάμαι αν είχε καλή φωνή, αν ‘πατούσε στις νότες’ ή αν στόναρε. Θυμάμαι όμως πως είχε τόση ησυχία εκείνη τη στιγμή που με λίγη τύχη το τραγούδι του ίσως και να ακουγόταν σε όλο τον κόσμο. Κάθε συλλαβή ξεκάθαρη, κάθε λέξη χρωματισμένη, κάθε στίχος έντονος, κάθε στροφή γεμάτη αγάπη για τη ζωή, για κάθε τι και για όλα ξέχωρα. Θυμάμαι πως πήρα μια πολύ βαθιά ανάσα και ο αέρας αντί για οξυγόνο ήταν γεμάτος νότες. Σαν να άκουγα για πρώτη φορά τη μελωδία. Σαν να έντυνε για πρώτη φορά με τη γλυκύτητα της τη ζωή μου και την αίσθηση της προοπτικής. Σε μια νύχτα που έμοιαζε με κινηματογραφικό κάδρο, ένας άγνωστος μέσα σε λίγα λεπτά, που φάνηκαν ώρες, με τη κιθάρα του μου έδωσε το μεγαλύτερο μάθημα της ζωής μου: την ευτυχία δεν την συνειδητοποιείς σε σχέση με αυτά που κέρδισες αλλά, τη νιώθεις αγκαλιάζοντας αυτά που σου φέρνει η ίδια σου η ζωή.
Χτες το βράδυ, πηγαίνοντας στη δουλειά, σκέφτηκα πως από εκείνη τη νύχτα πέρασαν πολλά χρόνια. Και ακόμα δεν έχω κατακτήσει όσα θα ήθελα. Όμως, σαν άλλος Χανς, έχω αφήσει πολλά ψίχουλα πίσω μου για να ξαναβρίσκω το δρόμο σε τέτοιες αναμνήσεις. Κι αυτή η σκέψη γέμισε γαλήνη το πρώτο ξημέρωμα του Μάρτη.

Να έχετε όλοι έναν υπέροχο μήνα.

Σημ. Η εκτέλεση του Moon River που σας έχω βάλει, είναι η αυθεντική από το "Breakfast at Tiffany's" με την Audrey Hepburn.