Απροειδοποίητο Διαγώνισμα Κουλεμανσόν

... όλοι έχουμε παέι σε πάρτυ κι έχουμε δοκιμάσει ναρκωτικά αλλά αν παρασυρθείς από όλα αυτά " γίνεσαι φερέφωνο του εαυτού σου".

(Bάνα Μπάρμπα στην εκπομπή 'Κίτρινος Τύπος')

Ερμηνεύστε την φράση εντός των εισαγωγικών.

Beauty and the Beast

- "Πασκάλη μου, πολύ χαίρομαι που θα τραγουδήσεις μαζί μου για 20 παραστάσεις"
- "Κι εγώ Μπέγκυ μου, χαίρομαι που στην αφίσα φαίνεσαι σα να είσαι η μάνα μου"
- " Το κόνσερτ της φωτογράφησης είναι 'η πεντάμορφη και το τέρας', Πασκάλη μου"
- "Όχι, Μπέγκυ μου. Το κόνσερτ είναι 'ο μπαντανέος και η πικραγγουριά'"
- "Εγώ ποιά είμαι?"
- "Ο δάκος που τρώει την πικραγγουριά"
- "Κι εσύ?"
- "Εγώ, Μπέγκυ μου, είμαι ο εαυτός μου, το 1982"
- "Πολύ σε θαυμάζω, Πασκάλη μου"
- "Κι εγώ Μπέγκυ μου σε θαυμάζω και κάνω ό,τι μπορώ για να μη σου μοιάσει η κόρη μου".

Τραγούδια για τις μέρες # 4

1) This old heart of mine - The Isley Brothers

2) Advice for the young at heart - Tears for Fears

3) Hitler in my heart - Anthony & The Johnsons

4) Ain't my beating heart - Ten Sharp

5) I don't have the heart - James Ingram

6) Cross my heart - Eighth Wonder

7) The heart asks pleasure first - Michael Nyman



Κ α λ ή Ε β δ ο μ ά δ α !

Facebook Dummy

Το τελευταίο διάστημα βαρέθηκα να λαμβάνω 2 ειδών μηνύματα: την ανακοίνωση που είχα βάλει στο ασανσέρ των γειτόνων ως spam (ή chain mail - δεν ξέρω ποιό είναι το σωστό) και προσκλήσεις για το Facebook. Όπως έχουμε ξανακουβεντιάσει, πριν μερικούς μήνες έφτιαξα μια σελίδα στο myspace. Εκεί λογικά ορέπει να έχω το παγκόσμιο ρεκόρ ως ο μόνος που απέρριπτα σχεδόν όλες τις προσκλήσεις για να γίνω 'φίλος' με κάποιον. Δεν είναι πως σνομπάρω ή είμαι αντικοινωνικός αλλά το βρίσκω μάλλον απίθανο να πάω στην Αλάσκα για να συναντήσω την Μπέττυ που μπορεί να είναι συμπαθής, χρυσή και άγια αλλά, ξέρεις, ζει στην Αλάσκα και η κοντινότερη γειτόνισσα της είναι του διαόλου η μάνα. Μετά από 2 μέρες το παράτησα γιατί μου φάνηκε βαρετό.
Χθες, λοιπόν, και μετά από πολλές πιέσεις έφτιαξα έναν λογαριασμό στο Facebook. Λιγότερο από 20 ώρες μετά και το βρίσκω εξίσου βαρετό και ανούσιο με το myspace. Δεν καταλαβαίνω γιατί τρελλαίνονται όλοι με αυτά τα πράγματα. Εκτός κι αν αγνοώ κάτι θεμελιώδες - πράγμα πολύ πιθανό καθώς θα γέμιζες χιλιάδες εγκυκλοπαίδειες με όλα όσα δεν ξέρω. Γι' αυτό, αν κάποιος ξέρει κάτι παραπάνω τον παρακαλώ να με διαφωτίσει. Σε απλά ελληνικά, αν γίνεται!

Lovechild

Δεν υπάρχει τίποτα και τίποτα δεν συγκρίνεται με την χαρά αυτών που αγαπάς.
Μετά από καιρό
και προσπάθεια
και προσμόνή
κι ελπίδα...
επιτέλους,
η παρέα
μεγαλώνει!
Η ωραιότερη είδηση του 2007 ήρθε σήμερα, ανήμερα του Αγίου Δημητρίου.
Oύτε δουλειές, ούτε αξιώματα, ούτε έρωτες τίποτα δεν συγκρίνεται με την κοιλίτσα της που λίγο λίγο θα φουσκώνει.
Σε λίγους μήνες θα γεννηθεί το πιο όμορφο μωρό του κόσμου.
Το μωρό που φέρνει μιά πολύ πολύ μεγάλη αγάπη.
Μια πολυαγαπημένη μου φίλη περιμένει παιδί.
Μόλις το έμαθα.
Και αν γυρίσεις ανάποδα τις τσέπες μου, μόνο ελπίδα και χαρά θα βρεις.

Δεν υπάρχει πιο μεγάλη 'Καλημέρα'!

Eσύ & η τρελλή σου αδελφή!

Φαντάζομαι πως οι περισσότεροι από εσάς θυμάστε τον Chris Crocker, που πριν λίγο καιρό διαμαρτυρήθηκε για τον πόλεμο ενάντια στην αγαπημένη του Britney. Ο Chris έχει βγάλει πολλά βιντεάκια του στο youtube από τα οποία κάποια είναι πολύ κουλεμανσόν ενώ με κάποια άλλα σε οδηγούν κατευθείαν στην τουαλέττα με το κεφάλι στη λεκάνη.
Όπως όμως συνήθίζει να λέει ο λαός, "πίσω από κάθε σπουδαία γυναίκα, κρύβεται ένας σπουδαιότερος εξωγήινος". Στη συγκεκριμένη περίπτωση, ο εξωγήινος λέγεται Sarah Goldberg και τραγούδησε στον έκτο κύκλο του American Idol. Κι έτσι εξηγείται και το γιατί σε όλες τις ταινίες, οι επισκέπτες απ' όλον τον γαλαξία προσγειώνονται κατευθείαν στους '31 Δρόμους'!

5 : η άλλη όψη

Πριν λίγους μήνες, ήταν της μόδας στη μπλογκόσφαιρα το παιχνίδι με τα πέντε πράγματα που ο καθένας έπρεπε να αποκαλύψει για τον εαυτό του. Διάβαζα ξανά τα δικά μου και σκέφτηκα πως δεν είμαι τόσο καλός ή αθώος όσο φανέρωνε εκείνη η πεντάδα. Γι' αυτό θέλησα να την συνεχίσω. Δεν δίνω καμία πάσα γιατί δεν ξέρω αν θα ήθελε κάποιος να γράψει για πράγματα που -ίσως- να νιώθει μια μικρή ενοχή.

1) Νομίζω πως δεν είμαι αληθινά φιλόζωος. Οι αληθινά φιλόζωοι άνθρωποι αγαπάνε όλα τα ζώα (τα καυμένα) το ίδιο και τα βρίσκουν όλα ξεχωριστά και χαριτωμένα. Προσωπικά, μόλις βλέπω γάτα θέλω να την βάλω στο πλυντήριο στο πρόγραμμα για τις κουρτίνες – μεγάλο κι επώδυνο. Ναι, είναι χαριτωμενές. Ναι, νιάου - αλλά μακριά από εμένα. Έχω ζήσει με γάτες και αληθινά ήταν μεγάλη η μάχη που έδινα με τον εσωτερικό μου εαυτό για να παρουσιάζονται καθημερινά όλες αρτιμελείς στην πρωινή αναφορά.
Πέρα από αυτό δεν καταλαβαίνω γιατί υπάρχουν μικρόσωμα σκυλιά. Άντε και το πήρες το πατσαβούρι, τί θα το κάμεις? Το πολύ πολύ να του κολλήσεις ένα κοντάρι και να το κάνεις παρκετέζα. Τα μικρά σκυλιά γαβγίζουν συνέχεια, είναι ανήσυχα και από τη μέρα που θα γεννηθούν, ο εγκέφαλος τους δίνει μόνο μία εντολή: “Seek & Destroy”. Το σκυλί (κατ' εμέ) πρέπει να είναι τόσο όσο να γεμίζει την αγκαλιά σου και όχι τόσο όσο να γίνεται κασκόλ για κοντολαίμες. Άσε δε που the smaller, the pontikomourier.

2) Νομίζω ότι ως γκέϊ, έχω αποτύχει. Για να καταλάβεις, δεν αντέχω τις αδερφές. Με τίποτα! Αυτές που είναι γεμάτες τσαχπινιά, πεταριστά βλέφαρα και κάθε τους κίνηση είναι μισή χορογραφία της Σακίρα. Όλες αυτές που μιλάνε με το ‘μωρή’, έχουν για σημείο αναφοράς τις ατάκες από το «Κλάμα βγήκε από τον παράδεισο» και τη Ντένη Μαρκορά, βαφτίζουν τα σκυλάκια τους ‘Τζούντι’,’Λάϊζα’, και ‘Μπάρμπρα’, φοράνε χαμηλοκάβαλα και θέλουν να αποκτήσουν παιδί με μια φίλη τους λεσβία (P-L-E-A-S-E!). Γενικά, έχω ένα πρόβλημα με το νάζι, τα κλισέ και το μέηκαπ – όταν αυτό κρύβει τα κοψίματα από το ξύρισμα. Πιστεύω πως αν υπάρχει παράλληλο σύμπαν, η στρέϊτ εκδοχή του εαυτού μου κλωτσάει μια λιβελούλα που κάθεται μπροστά στον καθρέφτη της και τραγουδάει το ‘Vogue’ ρουφόντας τα μαγουλάκια της.
Αυτό μάλλον συμβαίνει γιατί με μπερδεύουν τα μπερδέματα. Το να γουστάρει ένας άνδρας έναν άλλον άνδρα το καταλαβαίνω (dah!). Δεν καταλαβαίνω όμως πώς μπορεί να αρέσει η ανδρική απομίμηση μιας γυναίκας ή (ακόμα χειρότερα) να θες εσύ να γίνεις αυτή η αποτυχημένη απομίμηση. Πώς γίνεται μια γυναίκα να καυλώνει με μια άλλη γυναίκα όταν αυτή αντί για θηλυκό, φτύνει στο πάτωμα και φέρεται σαν τον Μπάντ Σπένσερ?

3) «Δεν υπάρχουν χυδαίες λέξεις, μόνο χυδαία μυαλά». Αναρωτιέμαι αν έστω και ένας από αυτούς που πιστεύουν αυτή τη φράση - καραμέλα και βρίζουν ακατάσχετα είπε ποτέ στη μαμά του «Γαμάνε τα μπιζέλια σήμερα, καριολίτσα!».

4) Δεν πηγαίνω στο θέατρο. Κι αν πάω το πιθανότερο είναι να βαρεθώ. Αυτό που με ενοχλεί είναι πως οι ηθοποιοί παίζουν ψεύτικα. Δεν μιλούν φυσικά αλλά με στόμφο και γουρλωμένα μάτια. Προφανώς είμαι θεατρικά απαίδευτος αλλά σπάνια με έχει αγγίξει θεατρικό παίξιμο (παίξιμο, όχι κείμενο). Mάλλον γιατί στο δικό μου το μυαλό, σπάνια κάποιος ηθοποιός μιλάει με τρόπο απλό. Όπως δηλαδή θα έκανε αν το δράμα συνέβαινε στο σαλόνι του δικού του σπιτιού.

5) «Οι Ώρες»! Πέντε (μεγάλα) βήματα πέρα από τον Ρουβίκωνα της μανιοκατάθλιψης. Καλή ταινία αλλά μία φορά στο dvd και αυτή στο γρήγορο ήταν υπέρ αρκετή.

Τραγούδια για τις μέρες #3

1) I wish it would rain down - Phil Collins

2) Can you stop the rain? - Peabo Bryson

3) Laughter in the rain - Neil Sedaka

4) Here comes the rain again (unplugged) - Eurythmics

5) Rhythm of the rain - Jason Donovan

6) Tears in the rain - Robin Beck

7) She's a rainbow - The Rolling stones



Καλή Εβδομάδα!

Ninja Tv: is this the end?

Την προηγούμενη εβδομάδα, στις 10 του μηνού συγκεκριμένα, όλη η χώρα γιόρτασε μια μεγάλη επέτειο (στο ρόλο της χώρας, τα κοριτσάκια μέχρι 14 χρονών, διάφοροι πανελίστες και οι Sodadίτσες που εχθρεύονται την Αιώνια και προσμένουν να τη δουν τούμπανο. Στο ρόλο της επετείου, η δεκαετής συνεργασία του Φοίβου με τη μούσα κι ανυπέρβλητη αηδό(να), Despina Vandi το γένος Μάϊκλ Τζάκσον circa 2002).
Για να γιορταστεί λοιπόν αυτή η κορυφαία συνεργασία, το τρομερό δίδυμο Μπόλεκ & Λόλεκ αντί να βρουν έναν καλό δικηγόρο που θα τους επέβαλλε ασφαλιστικά μέτρα όπου θα κρατούν αποστάσεις τουλάχιστον 20 μέτρων ο ένας από την πιανόλα και η έτερη από κάθετι που θυμίζει μικρόφωνο, αποφάσισαν να κυκλοφορήσουν ένα τραγούδι το οποίο θα παιζόταν ταυτόχρονα σε πολλούς ραδιοφωνικούς σταθμούς στις 10/10 και ώρα 10 το πρωϊ! Δεν θέλω να σε τρομάξω αλλά το ίδιο promotion είχε γίνει και το 2006 με την "Προφητεία", όπου προβλήθηκε στις 06/06/06 με πρωταγωνιστή τον Αντίχριστο! Κουβεντιάζουμε δηλαδή για την επιτομή του δαιμόνιου μάρκετινγκ!
Την ίδια μέρα, πέτυχα σ' έναν σταθμό έναν παρουσιαστή που προλόγιζε το κομμάτι - γιατί τέτοιο λαχείο δεν μας τυχαίνει κάθε τετραετία. Και αρχίζει το κομμάτι. Και λέω στην Πωλινίτσα: "Ευτυχώς, μπερδεύτηκε το playlist και βάλανε το Clocks των Coldplay". Αντί όμως ν' ακούσουμε τον Chris Martin ακούσαμε την Despina σε μια ανεκδιήγητη παρλάτα. Δεν δώσαμε και πολύ σημασία καθώς παρθενογένεση δεν υπάρχει/ έμπνευση δεν υπάρχει/ τσίπα δεν υπάρχει, πάλι καλά που υπάρχουν ωτασπίδες.
Σήμερα λοιπόν πληροφορήθηκα πως ο αγαπημένος παρουσιαστής του Mad, Guy, στην καθημερινή εκπομπή του "Ninja Tv", έθιξε ακριβώς το ίδιο θέμα προβάλλοντας ένα βίντεο με τα δύο τραγούδια και την εξόφθαλμη ομοιότητα τους. Η εκπομπή - απ' ό,τι έμαθα - κόπηκε!

Αν η εκπομπή κόπηκε αληθινά γι' αυτό τον λόγο, αυτός που πήρε την απόφαση πρέπει να είναι είτε κουφός (αλλιώς δεν εξηγείται το ότι δεν κατάλαβε τις ξαπατικωμένες παρτιτούρες), είτε ο ίδιος ο Φοίβος (που πιστεύει πως κατά καιρούς τον έχουν αντιγράψει οι Faithless, o 50Cent, τώρα και οι Coldplay). Εκτός βέβαια και αν πρόκειται για μια απλή περίπτωση ηλιθιότητας (εδώ δεν υπάρχουν επιχειρήματα). Το ανησυχητικό δεν είναι ότι ο Guy εξέφρασε μια γνώμη του αλλά έκανε μια παρατήρηση που αν ζεις στη Γη τα τελευταία χρόνια κάπου θα έχεις ακούσει το Clocks. To ακόμα πιο ανησυχητικό είναι πως αυτό συνέβη στο Mad! Στο κανάλι της μουσικής η οποία, ως γνωστόν μαζί με την αγάπη, δεν γνωρίζει σύνορα και περιορισμούς. Απ' όσο φαίνεται τελικά, μαζί με τη μουσική και την αγάπη, σύνορα δεν γνωρίζει και η λογοκρισία (ή τα δισκογραφικά συμφέροντα, το ίδιο είναι). Το μόνο που έχει όρια είναι η γνώμη του Guy! Kαι η νοημούνη μας!



Διατηρώ πάντα μια ελπίδα πως όλα αυτά είναι μια κακόγουστη ράδιο-αρβίλα!

76 και σήμερα

Θέλω να πέσω για ύπνο και να ξυπνήσω το 2008! Να πιω λίγο νερό και μετά να ξανακοιμηθώ ξένοιαστος!

Και μετά, όταν θα έχω ξυπνήσει κανονικά, θα ιδρύσω ένα σύλλογο που θα λέγεται "Λοβοτομή στο 2007".

Έχουμε βέβαια άλλες 76 μέρες να ελπίζουμε πως θα φτιάξουν τα πράγματα! Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία!

Ευτυχώς, λίγα λεπτά μετά θα πεθάνει κι αυτή η στραβή (και ανάποδη για πολύ κόσμο) χρονιά!

Τραγούδια για τις μέρες #2

1) Good morning, Baltimore!

2) I can hear the bells

3) (The legend of) Miss Baltimore Crabs

4) Welcome to the '60s

5) (You're) Timeless to me

6) I know where I've been

7) You can't stop the Beat



Kαλή Εβδομάδα!

Η γάτα

Τη γνώμη μου για το Φεστιβάλ τραγουδιού της Θεσαλονίκης την ξέρετε ή τουλάχιστον μπορείτε να την φανταστείτε: πέσε πλήξη να σε φάω! Κάθε χρόνο, τα τραγούδια είναι τα ίδια και τα ίδια, σκοτεινά, βαρετά ως επί το πλείστον συνώνυμα της έκφρασης "μπουνιά στο στομάχι".
Ένα πρωινό πρίν από δύο εβδομάδες, παρακολουθούσα την - beyond boredom! - παρουσίαση των τραγουδιών. Από όλα τα κομμάτια που παίχτηκαν περισσότερο μου άρεσε "Η γάτα" σε μουσική και στίχους του Μάριου Τσικνή με ερμηνεύτρια την Ασπασία Θεοφίλου. Μου άρεσε γιατί ήταν το μοναδικό ευχάριστο, λίγο παιχνιδιάρικο, λίγο θεατρικό και καθόλου μονότονο κομμάτι. Με λίγα λόγια, το μοναδικό τραγούδι που θα ακούσω με μεγάλη ευχαρίστηση στο σπίτι, στο αυτοκίνητο και σίγουρα θα θελήσω να αγοράσω. Η δε Ασπασία, είναι μια όμορφη κοπέλα που δεν θυμίζει σε τίποτε survivor κατατονικού ολοκαυτώματος με χόμπι την εντατική ψυχοθεραπεία! Aκούστε το και αγαπήστε το!

Bluetooth

Δεν είναι λίγο τρομακτικό το ότι πλέον στο δρόμο όλοι παραμιλάνε? Τα παλιά τα χρόνια (πριν μερικούς μήνες δηλαδή), οι τρελλοί απαντούσαν στις φωνές που άκουγαν στο κεφάλι τους και οι υπόλοιποι μιλούσαν στο κινητό (και απαντούσαν στις φωνές όταν ήταν μόνοι τους). Τώρα όλοι ακούμε φωνές. Και παραμιλάμε. Γιατί αλλιώς το κινητό θα τηγανίσει τον εγκέφαλο μας! It sucks!



Το μόνο καλό είναι πως πλέον στο τραίνο μπορώ να μιλάω σε όλους τους imaginary φίλους μου χωρίς να με παρεξηγεί κανείς.

What dreams may come

Ειλικρίνα, στα 31 χρόνια που με ξέρω δεν θυμάμαι να έχω κοιμηθεί χειρότερα από χθες βράδυ. Έβλεπα φρικτούς εφιάλτες τους οποίους, για καλή μου τύχη, τους θυμάμαι έναν προς έναν. Αν και για την ακρίβεια, ένας εφιάλτης ήταν απλά κάθε φορά που έκλεινα τα μάτια μου συνεχιζόταν. Πάντως χθες ήταν η δική μου σειρά να σηκώσω τη γειτονιά στο ποδάρι γιατί παραμιλούσα πολύ έντονα και τις τρεις φορές που ξύπνησα ήταν από τις δικές μου φωνές.
Δεν ξέρω τί συνέβη.
Για βραδυνό είχα φάει τορτελίνια και λίγες πατάτες τηγανητές κατά τις 10, οπότε ούτε αργά είχα φάει, ούτε βαριά. Ξέρεις τί νομίζω πως φταίει? Το "Constantine", αυτή η ανεκδιήγητη μαλακία με τον Κιάνου Ρηβς. Αυτή την αηδία εγώ την είχα δει στο σινεμά και δεν είχα καταλάβει τίποτα (για να καταλάβεις πόσο μονοδιάστατος είμαι δηλαδή, ούτε το Κονσταντέν δεν μπορώ να καταλάβω - πόσο μάλλον το πόνημα κάθε ιρανού αρτίστα). Και το χάζευα χτες το βράδυ πριν κοιμηθώ αλλά ενώ με κατάπιε κι αναγκάστηκα να το δω μέχρι τέλους, πάλι δεν κατάλαβα τί γινόταν. Πάντως κάτι γινόταν με τον διάβολο τον οποίο είχα και μετά guest star στ' όνειρο να μου στέλνει sms. Γελάς αλλά ήταν πολύ φρικτό γιατί δεν ήταν απλά sms.

Damn it!

Πολλά νεύρα!

Πολύ κακή διάθεση!

Tραγούδια για τις μέρες #1

1) If you were a sailboat - Katie Melua

2) Dark Road - Annie Lennox

3) Valerie - Mark Ronson feat. Amy Winhouse

4) Because of you - Reba McEntire & Kelly Clarkson

5) Diana - Paul Anka

6) Bubbly - Colbie Caillat

7) Crying in the rain - A-Ha

Καλή Εβδομάδα !

Pushing Daisies

Σου δίνω το λόγο μου πως μόλις τελειώσει το επεισόδιο, θα έχεις ένα σούπερ πλατύ χαμόγελο στο πρόσωπο σου - εκτός κι αν είσαι σκληροπυρηνικός φαν της Ντόμινικ Ντέβερο, οπότε και μάλλον θα το καταραστείς. Αν αφεθείς όμως σε αυτή την ιδιαίτερη αισθητική που θυμίζει τόσο έντονα το 'Big Fish' του Μπάρτον, στο απίθανο λαβ-στόρυ, στα πρόσωπα, τα χρώματα, τη μουσική, οι εικόνες και οι σκηνές του θα στριφογυρίζουν στο μυαλό σου για πολύ καιρό. Ο μόνος λόγος για να μην αγαπήσεις το "Pushing Daisies" είναι μόνο η φυσική αποστροφή που μερικοί άνθρωποι έχουν προς τα παραμύθια ή οτιδήποτε ακολουθεί την αφηγηματική τους φόρμα. Πέρα από αυτό όμως , θα γνωρίσεις έναν κόσμο όπου το δράμα και η ελπίδα είναι τόσο τρυφερά ακαθόριστα που ό,τι κι αν διαλέξεις μοιάζει λυτρωτικό. Αν δεις μια τηλεοπτική σειρά αυτή τη σεζόν, πρέπει οπωσδήποτε να είναι αυτή. Γιατί αποδεικνύει πως η τηλεόραση δεν υπάρχει μόνο για να μας καίει τα εγκεφαλικά κύτταρα. Κι αυτό με τον πιο ευχάριστο τρόπο.



Η σειρά προβάλλεται στην Αμερική κάθε Τετάρτη βράδυ και μερικές ώρες μετά μπορείς να την παρακολουθήσεις (όχι να την κατεβάσεις, you download junkie!) από το www.tv-links.co.uk (εκεί θα βρεις και δεκάδες άλλες). Την υπόθεση θα σε αφήσω να την παρακολουθήσεις από το επίσημο τρέηλερ γιατί αν σου την αφηγηθώ εγώ, μάλλον κακό θα της κάνω! Enjoy!

Desperate Times - Desperate Measures

Στους 31 Δρόμους

Να γιατί το πιο αναμενόμενο(?) δράμα της σεζόν, είναι η καλύτερη κωμωδία των τελευταίων χρόνων:

1) Καταρχάς, έχει την πιο κατανοητή υπόθεση: μιά κοπέλα πάει στην Αμερική! 5 λέξεις! Κι αν θες γίνεται και με 3: μία στην Αμερική! Ούτε τις ειδήσεις δεν μπορείς να περιγράψεις με 3 λεξούλες! Και είναι επί της ουσίας 3 λέξεις γιατί αν σε ρωτήσει κάποιος: "Και μετά τι γίνεται?", εσύ απλά θ' απαντήσεις: "Μια χαρά, τα δικά σου πες μου!"

2) Είναι μια σειρά που προωθεί το ήθος και τα ιδανικά ενάντια στις αντιξοότητες της ζωής! Picture this: μια κοπέλα πιάνει τον φίλο της να την απατά κι αποφασίζει να πάει στην Αμερική γιατί 'δεν έχει ζήσει τίποτε στη ζωή της'. Την κλέβουν, προσπαθούν να την βιάσουν, την ξανακλέβουν, μπαίνει σ' ένα πάρτυ κόκας, μετά σ' ένα άλλο πάρτυ, κοιμάται στη βροχή και καταλήγει σ' ένα σπίτι με γυμνούς άνδρες και μια τρελλή που σπάει πόρτες. Όλα αυτά σε λιγότερο από 24 ώρες. Αν είχε παέι στη Λάρισα και δεν της άρεσε το κρεβάτι θα είχε γυρίσει σπίτι. Αλλά, θα μου πεις, όταν έχεις στόχους...!

3) Η πρωταγωνίστρια εκτός από τον πλαστικό έχει υιοθετήσει και ΟΛΕΣ τις μούτες και τα σουσούμια της Απόλυτης. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να μην ξέρεις ποιά από τις δύο παίζει. Είναι το ίδιο πράγμα που παθαίνεις όταν βλέπεις τη Βάνα Μπάρμπα: δεν ξέρεις αν βλέπεις τη Μπάρμπα ή το Ζαχαράτο!

4) Καθώς μιλάνε οι πρωταγωνιστές, ξεχνάνε τα λόγια τους και κάνουν πάυσεις 2-3 δευτερολέπτων. Για παράδειγμα: "Δεν έχεις λόγο να φοβάσαι εδώ...(εεεεε,μμμμμμμ,χρτσ,χρτσ) ... Χριστίνα!"

5) Είναι το μοναδικό σίριαλ που αγκαλιάζει τόσο πολύ την ουσία της Τέχνης να επιτρέπει δηλαδή στον θεατή αποδώσει τη δική του ερμηνεία στα γεγονότα: σε αυτό φυσικά βοηθά το ότι δεν καταλαβαίνεις τί λένε και στα νυχτερινά γυρίσματα δεν βλέπεις ποιός λέει τί!

6) Το κακό δεν είναι η ελληνική/κυπραική προφορά των αγγλικών - οι περισσότεροι ξενόγλωσσοι διάλογοι έχουν υπότιτλους. Το κακό είναι πως όταν μιλάνε ελληνικά ακούς κάτι ήχους τύπου "ούργκ!". Αν οι πρωταγωνιστές έχουν άγνωστες λέξεις στο ελληνικό κείμενο, να μην τις αντικαθιστούν με δικές τους κουλεμανσόν. Να τους τις γράφετε με latinikous xaraktires. Αν και θα προτιμούσα να είχαν υπότιτλους και τα ελληνικά.

7) Το βρίσκω πολύ τρυφερό και νοσταλγικό το ότι η σειρά είναι άμεσο tribute στους 'Δέκα Μικρούς Μήτσους': ΟΛΟΙ μιλάνε σαν την Μισέλ και τον Τζίμη! Πάμε όλοι μαζί με το κεφάλι στο πλάι: "Ωωωωωωωωω!"

8) Η μοναδική μαεστρία του σκηνοθέτη και του διευθυντή φωτογραφίας μου έμαθαν πως τελικά η Ιτέα μπορεί και να είναι υπέροχη σε σχέση με τη Νέα Υόρκη. Αυτό δεν είναι παρεξήγηση, είναι κατόρθωμα!

9) Αpparently, στην Αμερική αν κόψεις το χέρι σου εν ώρα εργασίας, απλά το τυλίγεις με μια χαρτοπετσέτα και ο καλός σου εργοδότης σε στέλνει σε άδεια μετ' αποδοχών. Για τουλάχιστον 2 μέρες. Το μόνο που πρέπει να κάνεις είναι να μην βάλεις ένα χανζαμπλάστ αλλά να το αφήσεις με τη χαρτοπετσέτα και να τριγυρνάς σαν τον Μάικλ Τζάκσον.

10) Είναι από αυτές τις υπέροχες σειρες που κοιμάσι, ξυπνάς, ξανακοιμάσαι και μετά από 8 εβδομάδες που δεν το έχεις παρακολουθήσει δεν έχει γίνει τίποτε! Σα να μην πέρασε μιά μέρα!