Cyber Sex

Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν μια κοπέλα. Σπούδαζε κάπου στη ξενιτιά. Τα βράδια που έβρεχε καθόταν μπροστά στο κομπιουτεράκι της και σέρφαρε στο ίντερνετ συνομιλώντας με ανθρώπους απ' όλο τον κόσμο. Ένα βράδυ που έβρεχε λίγο παραπάνω, ένας πολίτης του κόσμου την ξεμονάχιασε σ' ένα πριβέ τσάτρουμ και τη ρώτησε το χρώμα της κυλόττας της. Κουβέντα στη κουβέντα βρέθηκαν να κάνουν cyber sex.
Cyber sex, όπως πολύ καλά θα ξέρετε, είναι αυτό που σου γράφω "th kanis kayja?" και σε 5" εσύ πρέπει: να το διαβάσεις, να υποθέσεις πως εννοώ "τι κάνεις καύλα?", να μου απαντήσεις "είμαι γυμνή, ξεμαλλιασμένη κι έχω στείλει τον άνδρα μου για σουβλάκια" και μέσα σε όλη τη σύγχυση να ψάξεις να βρεις και το g-point σου και να το ξυπνήσεις.
Η κοπέλα όμως και τυφλό σύστημα είχε τελειώσει και το g point της το είχε πάντα εύκαιρο δίπλα στη μολυβοθήκη και τα συρραπτικά. Τα χρόνια πέρασαν και η κοπέλα έκανε τέτοιου είδους σεξ με κόσμο από όλα τα μήκη και πλάτη της Γης. Άγγλοι, Γάλλοι , Πορτογάλοι, κίτρινοι , κόκκινοι και μαύροι εραστές, φτωχοί, πλούσιοι, διπλωμάτες, συνταξιούχοι όλοι πέρασαν από το μόνιτορ της. Βαρέα ανθυγιεινά δεν ξέρω αν της χρέωσαν. Πάντως το καταευχαριστήθηκε. Κυρίως ευχαριστιόταν γιατί δεν έβλεπε με ποιόν τρίβεται. Αλλά φανταζόταν κι αυτό την ερέθιζε. "Με λένε Ομάρ" της έλεγε το μόνιτορ, τον Ντάνυ ντε Βίτο φανταζόταν εκείνη. Κοινώς, με το νου πλουταίνει η κόρη.
Η κοπέλα, βετεράνα πλέον, υπογραμμίζει πόσο ωραία περνούσε με αυτού του είδους το σεξ αλλά προειδοποιεί πως αυτός με τον οποίο κάνετε σεξ ΙΣΩΣ και να μην έχει τα χαρακτηριστικά που σας περιγράφει. Σωστά! Δεν γίνεται στη Γκάνα να ζουν μόνο ψηλοί, ξανθοί και γαλανομάτηδες. Σημασία όμως στο σάιμπερ σεξ έχει η εμπειρία και η φαντασία σου που δημιουργεί τον τέλειο εραστή!
Η κοπέλα αυτή είναι γύρω στα 30, κυκλοφορεί κάπου εδώ γυρώ και είναι single. Αυτό το τελευταίο μου κάνει -και της ίδιας φαντάζομαι- τρομερή εντύπωση. Σπανίζουν οι ισορροπημένοι άνθρωποι.

Back to Basics

Έχουμε και λέμε:

- Ο πυρετός με σιχάθηκε εν τέλει κι έχει να εμφανιστεί περίπου 20 ώρες.

- Στο σπίτι επέστρεψε η μυρωδιά της βανίλιας.

- Αντάλλαξα τον κυνισμό μου με 2 βαζάκια μερέντα.

- Έπλυνα και σιδέρωσα όλα μου τα άπλυτα.

- Eίναι περασμένες 5 το πρωί και στο dvd παίζει το "Love Actually".

- Το μεσημέρι θα τηγανίσω τις τέλειες μπριζόλες με τις τέλειες πατάτες.

- Η ζωή σου κρύβει ευχάριστες εκπλήξεις ακόμα και όταν είσαι μισοπεθαμένος στον καναπέ του σπιτιού σου.

- Κι εκεί που νομίζεις πως χειμώνιασε μες στο κατακαλόκαιρο θυμάσαι πως στη καρδιά του χειμώνα ...

- πάντα θα υπάρχουν τα Χριστούγεννα...

- και τραγούδια αφιερωμένα εξαιρετικά.

Βαθιά υπόκλιση και μια μεγάλη Κυριακάτικη καλημέρα.

Αναπάντητα μούτρα παντού

Παρασκεύη βράδυ. Κάτω από το σπίτι υπάρχουν τουλάχιστον 8 θέσεις για πάρκινγκ. Στην πολυκατοικία κυριαρχεί απόλυτη ησυχία. Λείπουν όλοι. Σε παραλίες, σε μπαράκια, σε νησιά, σε εξοχικά. Καλά κάνει ο κόσμος. Επειδή κάθομαι εγώ βιδωμένος στον καναπέ να σιγοψήνομαι στους 38,3 από τον πυρετό, ΓΙΑ ΔΕΥΤΕΡΗ ΜΕΡΑ???
Ναι, είμαι γκρινιάρης!
Ναι, έχω πολλά νεύρα!
Ναι, η αδελφή μου έφερε καινούρια μερέντα!
Και να σας πω και κάτι? Με έχουν εγκαταλείψει όλοι! ΟΛΟΙ! Ποντάρουν στο "κακό σκυλί ψόφο δεν έχει" και πήραν σβάρνα τις παραλίες! Ακόμα και η αδερφή μου έφυγε! Ο μόνος άνθρωπος που είναι εδώ κοντά είμαι εγώ αλλά να το χέσω γιατί αν μου'ρθει μια λιγοθυμιά, θα ξεραθώ κι εγώ και ο εαυτός μου!
Από τα νεύρα μου, μου'ρχεται να κατέβω στο κλιμακοστάσιο και ν' ανάψω το καλοριφέρ και να το σβήσω την Κυριακή το μεσημέρι. Τώρα που το ξανασκέφτομαι...
Μήπως κι εσύ κατακαυμένε blogger που κάθεσαι και με διαβάζεις είσαι άρρωστος?
Γιατί δεν είσαι σε μια παραλία να παίζεις ρακέτες και να μαζεύεις κατάρες?
Γιατί δεν έχεις βγει να πιείς, να μεθύσεις, να σου κάνουν αλκοτέστ και να περάσεις μια βραδυά στο κρατητήριο?
Γιατί δεν είσαι κάπου να κάνεις σεξ με μια άγνωστη, να σε δει η κουνιάδα και να σε καρφώσει στη γυναίκα σου?
Θα μπορούσα να συνεχίσω μέχρι το πρωί γράφοντας τέτοιες θετικές σκέψεις αλλά ίσως πάθω αναρρόφηση από τον πυρετό στον ύπνο μου (γίνεται αυτό?) και δεν θέλω να είναι αυτά τα τελευταία μου λόγια.
Αυτά. Κλείνω με νταλκαδιασμένο τραγούδι - μην κάνεις τον υπεράνω αφού ξέρω πως γουστάρεις- αφιερωμένο στον αγαπημένο μου φίλο, το θερμόμετρο. Σ' έχω κάνει θεό / Κατερίνα Στανίση

Κύκνειο άσμα

Σας γράφω το τελευταίο μου πόστ. Το πολύ σε 2 ώρες θα έχω πάρει το δρόμο για ένα κόσμο πιο ήσυχο, πιο πράσινο, με παγωτά που κρέμονται από τα δένδρα και καταρράκτες από τηγανιτές πατάτες. Όλα αυτά φυσικά αν πάω στον παράδεισο και δεν βρεθώ να γίνομαι stew σε κάποιο καζάνι της κόλασης.
Ο πυρετός μου ανέβηκε πάλι πάνω από 39,5. Το σώμα μου πονάει, το κεφάλι μου καίγεται, κρυώνω και μου τελείωσε η πορτοκαλάδα. Και η μερέντα. Σε λίγο θα αφήσω τη στερνή μου ανάσα και δαιμονίζομαι όσο σκέφτομαι πως θα πεθάνω μόνος την ώρα που ο Λένυ αντί να είναι πλάι μου να μου φέρει ένα ποτήρι κόκα κόλα ροχαλίζει στο κρεβάτι μου στο Γαλαξείδι.
Θα πεθάνω νέος, ωραίος, τσουπωτός χωρίς να προλάβω να δω το "Πήρε τοστ το Σαββατόβραδο".
Δεν μπορώ να γράψω άλλο.
Πεθαίνω.
Πεθαίνω.
Τα φιλιά μου στη Γωγώ Γαρυφάλου.

Υ.Γ. Αν βρεθεί έστω κι ένας χριστιανός να μου φέρει ένα ποτήρι νερό...

Y.Γ.2 Στη νεκρώσιμη ακολουθία να χορεύετε το καλτσιόν των Μαριάτσι, που πάντα μου άρεσε, και να σκορπάτε σερπαντίνες για να σχωρεθούν τα πεθαμένα μου.

Oι πιο αγαπημένες μουσικές (Νοs 5-1)

No 1 Sous le ciel de Paris / Yvette Horner

“Kάτω από τον παριζιάνικο ουρανό τριγυρίζει ένα τραγούδι που ξεπήδησε μόλις σήμερα μέσα από την καρδιά ενός αγοριού”.
Mέχρι σήμερα δεν έχω ακόμα αποφασίσει αν γεννήθηκε πρώτα το Παρίσι και μετά αυτή η μελωδία ή το αντίστροφο. Ακούγοντας το πάντα αναρωτιέμαι τι υπήρξε πρώτο: οι άνθρωποι ή η ευτυχία, το γέλιο ή η ζωή, η ελπίδα ή η ανάγκη της. Δεν θυμάμαι αν το άκουσα πρώτα από την Εντίθ Πιάφ ή τον Υβ Μοντάν όπως επίσης δεν θυμάμαι κάποια στιγμή της ζωής μου που να μην το ξέρω. Σε πολλές εκτελέσεις, σε πολλές ενορχηστρώσεις το θυμάμαι πάντα κάπου να παίζει στο πίσω μέρος της ζωής μου. Έχει ταιριάξει τις νότες του σε όλες τις στιγμές της μέρας, σε όλες τις αλλαγές της ζωής. Όσα χρόνια και αν έχουν περάσει η μελωδία του είναι πλημμυρισμένη από μια συγκινητική αισιοδοξία, γεμάτη τρυφερές εικόνες και φως. Αυτό είναι βασικά: ένα βαλσάκι γεμάτο φως και την ομορφιά του παντοτινού. Γι’ αυτό μάλλον θα το αγαπάω παντοτινά αυτό το τραγούδι: γιατί κάθε γύρισμα του σου θυμίζει πως τελικά στη ζωή μας τίποτε απ’ όσα αγαπάμε δεν τελειώνει. Όλα κρατάνε για πάντα. Και όλα θα τα χορεύουμε για πάντα. ( lyrics )

Best bit: "Leur bonheur se construit sur un air fait pour eux "


Νο 2 Save your love / Renee & Renato

Ποτέ μου δεν έχω ακούσει αυτό το τραγούδι κάπου εκτός από το σπίτι μου. Ποτέ. Ούτε σε ραδιόφωνο, ούτε σε δισκοπωλείο, ούτε το δρόμο πουθενά. Θυμάμαι μόνο τη μαμά μου να το τραγουδάει ξανά και ξανά και ξανά και να το χορεύει στη κουζίνα. Το είχε γράψει σε μια κασσέτα και το είχε στείλει στον μπαμπά μου και τη θυμάμαι να λέει πως αυτό είναι το αγαπημένο της τραγούδι γιατί μιλάει για εκείνη και τον μπαμπά μου. Δεν χρειάστηκε ποτέ να αναρωτηθώ για τα λόγια του τραγουδιού γιατί από το ύφος της μαμάς μου καταλάβαινα πως μιλάει για δυο ερωτευμένους ανθρώπους. Είναι μάλλον το τραγούδι που μου δίδαξε το πρώτο μάθημα της ζωής μου: οι γονείς, έστω κι αν περνούσαν πολύ χρόνο χωριστά, ήταν δυο πολύ ερωτευμένοι άνθρωποι. Τόσο ερωτευμένοι που είχαν και το προσωπικό τους ντουέτο – που τραγουδούσαν ακόμα και από το τηλέφωνο.
Με τα χρόνια συνειδητοποίησα πως δεν χρωστάω τίποτε στους γονείς μου. Καμία υποχρέωση για την ανατροφή, την άνετη ζωή μου, τις σπουδές μου, την αμέριστη βοήθεια τους όποτε τους χρειαζόμουν. Δεν ξέρω αν θα τους το πω κάποτε αλλά το μόνο που τους χρωστάω είναι η ευγνωμοσύνη μου που υπήρξα παιδί ενός πραγματικά μεγάλου έρωτα που μετά από 34 χρόνια ακριβώς εξακολουθεί να ψιθυρίζει αυτή τη σερενάτα. ( lyrics )

Best bit: "A serenade I long to sing you, the reddest rose I always bring you".


Νο 3 One / U2 & Mary J. Blige

Αρχές του 1992 και το One των U2 έπαιζε σαν μουσικό χαλί στον πρώτο μου έρωτα. Είναι ειρωνικό πως ένα τραγούδι που μιλάει κυρίως για την απώλεια και την καταστροφή μπορεί να γίνει το σάουντρακ μιας εφηβικής αγάπης. Δεν μπόρεσα ποτέ να το εξηγήσω αυτό. Ίσως γιατί η σαρωτική ορμή που έχει η πρώτη αγάπη αδιαφορεί για τα συντρίμμια και κάθε είδους κόστος. Και ήταν έτσι ακριβώς. Ο πρώτος έρωτας δεν είχε ίχνος λογικής και το μόνο που τον διέκρινε ήταν η λαχτάρα για τη στιγμή και την ίδια την αυτοκαταστροφή. Ο πρώτος μου έρωτας κράτησε περίπου 3 χρόνια και την επιλογή μου την εξαργύρωσα με ένα και μοναδικό φιλί. Και με την καταστροφή που περιγράφει ο Μπόνο. Αλλά αυτό μάλλον είναι η μαγεία της εφηβικής αγάπης: όσο και αν πόνεσες, όσο κι αν διαλύθηκες ίσως να είναι η μοναδική καταστροφή που θα θες να ξαναζήσεις κάνοντας ακριβώς τα ίδια λάθη. Love IS a higher law ! ( lyrics )

Best bit: "And I can't be holding on to what you got, when all you've got is hurt"


No 4 Home / Michael Buble

Το αγαπάω πολύ αυτό το τραγούδι! Αγαπάω την ησυχία του, το παράπονο του, τη μοναξιά που κρύβουν τα λόγια του. Περισσότερο όμως αγαπάω την ανάγκη που έχει για επιστροφή. Το αγαπάω γιατί μιλά με τον πιο όμορφο τρόπο για την ανάγκη που έχουμε όλοι να ανήκουμε κάπου. Και μέσα σε όλη τη θλίψη και την γλυκειά απόγνωση του, η ελπίδα. Η ελπίδα πως κάποιος πάντα υπάρχει κάπου και μας περιμένει να γυρίσουμε. Ακόμα και αν βρίσκεται στην άλλη άκρη της γης, πάντα θα μας περιμένει. Και αυτή η σκέψη είναι αρκετή για να νικήσει όλη τη μοναξιά που αντέχει ο άνθρωπος. Το αγαπάω αυτό το τραγούδι γιατί τραγουδώντας τη μοναξιά καταφέρνει να τη σπάσει σε χίλια κομμάτια και να τα μετατρέψει σε σημάδια που δείχνουν το δρόμο για εκεί που ο καθένας μας ανήκει. ( lyrics )

Best bit: "Another summer dayHas come and gone awayIn Paris and RomeBut I wanna go home"


No 5 Wrapped / Gloria Estefan

Gloria! Πως είναι δυνατόν να μην αγαπάς μια γυναίκα που έχει αυτό το όνομα?! Γενικά πως είναι δυνατόν να υπάρχουν άνθρωποι που δεν αγαπούν τη Gloria Estefan?! Τα τραγούδια της υπήρχαν πάντα στη ζωή μου: πάντα ήρεμα, χωρίς φανφάρες, γεμάτα τρυφερότητα και νόημα. Ίσως αυτό να αγαπώ περισσότερο στη Γκλόρια: κάθε της λέξη, σε κάθε της τραγούδι φτάνει στ’ αυτιά μου και νιώθω πόσο πολύ εννοεί αυτά που μου λέει. Οι μελωδίες της πάντα αισιόδοξες, γεμάτες δίψα για ζωή κι ευτυχία. Τη Γκλόρια την εμπιστεύομαι. Μου λέει πάντα την αλήθεια γι’ αυτό που νιώθω και γι’ αυτό που πρέπει να γίνω.
Το συγκεκριμένο τραγούδι, το θυμάμαι να παίζει στο σι ντι ένα ανοιξιάτικο απόγευμα που πήγαινα να συναντήσω την Πωλινίτσα και τον Τιτίνο. Μόλις είχα αγοράσει το cd και μόλις ξεκίνησε το κομμάτι αυτό, κάθισα σε ένα παγκάκι έξω από τον σταθμό του τρένου στον Πειραιά. Κλισέ, ξεκλισέ εκείνη τη στιγμή ένιωσα πραγματικά ο βασιλιάς του κόσμου: το απόγευμα, η Γκλόρια, τα υπέροχα λόγια της, οι φίλοι μου όλα αυτά που θεωρούμε δεδομένα αλλά αν δεν κάτσουμε σ’ ένα παγκάκι για τριάμιση λεπτά να τα ‘χωνέψουμε’ αλλάζουν από δεδομένα σε αδιάφορα. Kαι μπορεί να πέρασαν τα χρόνια αλλά, ευτυχώς, εκείνα τα 3,5 λεπτά δεν έχουν τελειώσει ακόμα. ( lyrics)

Βest bit: "I'm simply a coin in your fountain, lost like the seconds I'm counting till I am closer to you".

Οι πιο αγαπημένες μουσικές (Νοs 10 - 6)

No 6 Both sides now / Joni Mitchell

Δεν γνώριζα κανέναν που να άκουγε Joni Mitchell. Πάντα την ήξερα, γνώριζα και 1-2 τραγούδια της αλλά μέχρι εκεί. Μια μέρα, στα πλαίσια της καθημερινής μου επίσκεψης στο HMV, βρήκα αυτόν τον δίσκο. Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, τον αγόρασα επειδή μου άρεσε το εξώφυλλο που απεικόνιζε την τραγουδίστρια λες και την είχε ζωγραφίσει ο Βαν Γκογκ. Όταν άκουσα το ομώνυμο κομμάτι, έμεινα ξαπλωμένος στο κρεββάτι για πολύ ώρα, κοιτάζοντας το ταβάνι. Ήταν από εκείνες τις στιγμές στη ζωή που ένιωσα πως μόλις είχα υπογράψει ισόβιο συμβόλαιο με τη μελαγχολία. Εκείνη τη στιγμή, δεν μπορούσα να το ταυτίσω με τη δική μου ζωή ήξερα όμως πως κάπου αντιστοιχούσε και πως για κάποιο λόγο θα έπρεπε να το κουβαλήσω μαζί μου σαν φορτίο μέχρι να βρεθεί η θέση και η στιγμή του. Άσχημο πράγμα να σου λένε το μέλλον, ειδικά όταν είσαι μικρός ακόμα. Ξαναέβαλα το δισκάκι στο κουτί του και δεν το ξανάκουσα.
Λίγο πριν τα Χριστούγεννα του 2003, είδα την ταινία “Love Actually”. Θα θυμάστε τη σκηνή που ο Άλαν Ρίκμαν κάνει δώρο στην Έμα Τόμσον ένα κουτί που εκεινή νομίζει πως κρύβει το κόσμημα που βρήκε στη τσέπη του. Αντ’ αυτού όμως βρίσκει αυτό το σι ντι. Το κόσμημα ήταν για την ερωμένη του. Η Τόμσον ανεβαίνει στη κρεβατοκάμαρα, βάζει το τραγούδι και κλαίει κρυφά απ’ όλους με λυγμούς.
Τη πρώτη φορά που είδα την ταινία μου φάνηκε απλά συγκινητικό. Μετά από λίγες μέρες, ξαναείδα την ταινία μαζί με τον Θ. Όπως τον κοίταξα ασυγκίνητο κατά τη διάρκεια της σκηνής αυτής, δεν μπορούσα να σταματήσω τα δάκρυα. Ο Θ. νόμιζε πως το έκανα επίτηδες γιατί θα πήγαινε ταξίδι χωρίς εμένα και προσπαθούσα να τον κάνω να αισθανθεί τύψεις. Ούτε του το είπα ποτέ και σίγουρα δεν το κατάλαβε από μόνος του: εκείνο το βράδυ της Τετάρτης μέσα στο Village Park, σε μια σκοτεινή αίθουσα η Joni Mitchell μ’ έκανε να καταλάβω πως όλα πλέον είχαν φτάσει στο τέλος τους: η σχέση, ο αγώνας, τα χρόνια που μοιραστήκαμε.
Επίσημα χωρίσαμε δυο εβδομάδες μετά. Το τραγούδι αυτό άργησε πολύ να σταματήσει να παίζει. Ίσως γιατί μου πήρε καιρό να αποδεχτώ πως μετά από τόσα χρόνια «I really don’t know love…at all”. (Lyrics)

Best bit: "it's life's illusions that I recall, I really don't know life at all".


No 7 Baby one more time / Britney Spears

Οι περισσότεροι από εμάς όταν είμαστε μικροί παίρνουμε βούρτσες, σκουπόξυλα και ό,τι άλλο μπορεί να μοιάζει με μικρόφωνο και τραγουδάμε μπροστά στον καθρέφτη. Οι περισσότεροι από εμάς φανταζόμαστε πως τραγουδάμε μπροστά σε κοινό, σε μπουζούκια, σε στάδια, στα Grammy, στη Γιουροβίζιον, σε μπουάτ. Εγώ δεν ήθελα να τραγουδήσω σε τίποτε από όλα αυτά. Αν όμως έδινα μια συναυλία ή αν γύριζα ένα βίντεο κλιπ στη ζωή μου, ο χώρος που θα διάλεγα θα ήταν το σχολείο μου. Μεγάλες αίθουσες, μεγάλη αυλή, μεγάλες σκάλες, αποδυτήρια, γυμναστήρια κλπ κλπ. Μπορείτε λοιπόν εύκολα να φανταστείτε πως αισθάνθηκα όταν είδα για πρώτη φορά αυτό το βίντεο κλιπ. Πολλά χορευτικά, πολλοί μαθητές, πολλά θρανία! Ένα βίντεο που είχε ξεπηδήσει μέσα από τη φαντασία μου, έτσι ακριβώς όπως το φαντασιωνόμουν από τα παιδικά μου χρόνια. Και πλέον το έβλεπα μπροστά μου γεμάτο χρώματα, ρυθμό και φρεσκάδα. Κανένα βίντεο δεν έχω παρακολουθήσει με τόση λαχτάρα. By far, η οπτικοποιημένη επιτομή των σχολικών μου φαντασιώσεων. (Lyrics)

Best bit: "My loneliness is killin' me" - φυσικά!!


Νο 8 With you I’m born again / Billy Preston & Syreeta

Αν υπάρχει ένα ντουέτο που υμνεί τον έρωτα, την τρυφερότητα και το πάθος μεταξύ δυο ερωτευμένων ανθρώπων τότε αυτό είναι το ‘With you I’m born again’. Λιτή μελωδία, με υπέροχα λόγια και δυο φωνές που δένουν τόσο γλυκά όσο η αρχή και το τέλος μιας αγάπης. Το ανακάλυψα τυχαία το 1992 σε μια κασσέτα που ξεπουλιόταν μόλις 500 δραχμές και είχε ντουέτα. Νομίζω πως ήταν το μοναδικό τραγούδι που άκουγα για περίπου μια εβδομάδα. Η μελωδία του είχε κολλήσει τόσο πολύ στο κεφάλι μου που το είχα αντιγράψει σε πολλές κασσέτες και το είχα μοιράσει σε συμμαθητές μου. Ένα χρόνο μετά, στο πίσω μέρος του τετραδίου της έκθεσης στις Πανελλήνιες εξετάσεις, στο κομμάτι που χρησιμοποιούσαμε για πρόχειρο, έγραψα τους στίχους περιμένοντας να περάσει η ώρα και να παραδώσω το γραπτό μου. Ακόμα δεν έχω καταλάβει γιατί δεν το παίζουν σε γάμους! (Lyrics)

Best bit: "Come show me your kindness in your arms I know I'll find it".



Νο 9 Especially for you (xtended) / Kylie Minogue & Jason Donovan

Όσα τραγούδια κι αν ακούσαμε, όσες μελωδίες κι αν χορέψαμε, όσους στίχους κι αν μουτζουρώσαμε στα τετράδια και τα λευκώματα μας, τίποτε δεν μπορεί να συγκριθεί με το ‘Especially for you’. Δεν ξέρω γιατί. Ίσως η μελωδία, οι γλυκανάλατοι στίχοι, η χωρίστρα του Ντόνοβαν, η εικόνα της Κάιλι που κάνει πρόβα στο θέατρο και ξαφνικά τον βλέπει και σταματάει; Δεν ξέρω. Ίσως ήταν ακόμα η εποχή που στις σχολικές εκδρομές τραγουδούσαμε και χορεύαμε σα να σήμαινε κάτι. Ίσως ήταν η αθωότητα των σχολικών χρόνων που ακόμα ήταν τόσο έντονη, η τρυφερότητα που αντιμετωπίζαμε την κάθε μας στιγμή στα θρανία πλάι στους πιο αγαπημένους μας φίλους. Έχω χορέψει αμέτρητες φορές αυτό το τραγούδι χωρίς ποτέ να το βαριέμαι και να με κουράζει. Όλοι μου οι παλιοί φίλοι το θυμούνται και όταν μια φορά βρεθήκαμε σε σχολική επανασύνδεση, όλοι αναστενάξαμε το ίδιο γλυκά στο άκουσμα του. Όχι γιατί ήταν απαραίτητα το ωραιότερο τραγούδι που είχαμε ακούσει αλλά μάλλον γιατί αντιπροσώπευε μια εποχή που όλα ήταν απλά, χρωματιστά και ανώδυνα: τα σχολικά μας χρόνια. (Lyrics)

Best bit: "...and if dreams were wings you know, I would have flown to you"



Νο 10 Loving you is a dirty job (but somebody’s got to do it) / Bonnie Tyler & Todd Rundgren

Τα προηγούμενα ντουέτα τα αγάπησα γιατί μιλούσαν για το πόσο όμορφο είναι ν’ αγαπάς, πόσο όμορφη είναι η ζωή και πόσο εύκολα είναι όλα όταν έχεις δίπλα σου αυτόν που έχεις διαλέξει για την υπόλοιπη σου ζωή. Αυτό το τραγούδι το αγαπώ για τον ακριβώς αντίθετο λόγο: γιατί περιγράφει πως ο έρωτας είναι μια συνεχής μάχη, ένας αγώνας που δεν τελειώνει εύκολα, ίσως και ποτέ. Σκληρό, με τα επικά σημεία και τις χορωδίες που αρέσει στον Jim Steinman να βάζει στα τραγούδια του, με λόγια που μοιράζουν στα ίσα τη νίκη και τον χαμό του έρωτα. Με είχε εντυπωσιάσει από τότε που η ξαδέλφη μου η Στέλλα μου είχε κάνει δώρο τον δίσκο της Τάιλερ αλλά τα λόγια και το νόημα του μου πήρε χρόνια να το καταλάβω. Αυτό το τραγούδι μου έμαθε την επιμονή και τη σημασία που έχει στη ζωή ενός ανθρώπου η υπεράσπιση της επιλογής του. Κυρίως μου έμαθε πως ακόμα και όταν νομίζεις πως τα έχεις χάσει όλα, πάντα υπάρχει ένα απόθεμα πίστης. Με αυτό το τραγούδι έπαψα να πιστεύω πως όλα είναι εύκολα. Όταν ήρθαν στιγμές που δεν ήξερα τον λόγο για τον οποίο προσπαθούσα και διαλυόμουν, αυτό το κομμάτι μου έδινε και ένα καινούριο μάθημα. (Lyrics)

Best bit: "There were times that we fought like tigers, there were times we were damn good liars"

Oι πιο αγαπημένες μουσικές (Νοs 15 - 11)

No 11 Silly love songs / Paul McCartney & the Wings

Εξομολόγηση: πάντα βαριόμουν τους Μπήτλς! ΟΚ, μερικά τραγούδια τους μου άρεσαν αλλά ποτέ δεν ήμουν τρελλός γι’ αυτούς. Το ίδιο ίσχυε και για τον καθένα τους χωριστά. Ειδικά για τον Πολ Μακάρτνει που έχει μια αποκαρδιωτικά αγγλική φάτσα. ΟΜΩΣ… όταν πρωτοάκουσα αυτό το κομμάτι σ’ ένα πάρτι του συμμαθητή μου Ανδρέα, ξετρελλάθηκα! Η γλυκειά του μελωδία, η αλήθεια που κρύβει μέσα του για τα τραγούδια των ερωτευμένων, οι δεκάδες φορές που επαναλαμβάνει τη φράση «I love you», δεν ξέρεις τι πρέπει να κάνεις με αυτό το τραγούδι: να το χορέψεις ή να το αγκαλιάσεις; Κάθε φορά που το ακούω καταλαβαίνω πως έχει έρθει η Άνοιξη. Ακόμα και όταν το χιόνι φτάνει μέχρι τη μουσούδα του Λένυ!

Βest bit : "Some people wanna fill the world with silly love songs. And whats wrong with that? "


Νο 12 Ιn my heart / Moby

Όταν ‘γεννήθηκε’ ο Μόμπι σπούδαζα στην Αγγλία. Δεν μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση καθώς οι σχέσεις μου με την ηλεκτρονική μουσική δεν ήταν ποτέ και οι καλύτερες. Όταν όμως μετά από μερικά χρόνια άκουσα το μελωδικό πιάνο του ‘In my heart’ – θυμάμαι πως ήμουν στο ASDA και ψώνιζα ντομάτες για γεμιστά- ένιωσα μια απέραντη ανακούφιση: για πολύ καιρό έψαχνα το ιδανικό τραγούδι για να με ξυπνάει το πρωί! Όχι πολύ αργό, ούτε πολύ γρήγορο, όχι θλιμμένο αλλά ούτε γλυκερό, αισιόδοξο αλλά όχι χαζοχαρούμενο, μελωδικό αλλά όχι κοινότυπο. Αυτό τα είχε όλα. Για 2 περίπου φοιτητικές σεζόν, ο Moby μου έλεγε καλημέρα. Και κάθε φόρα μ’ έκανε να πιστεύω αληθινά πως θα ήταν μια καλή μέρα. Ακόμα όμως και όταν η ζωή τον διέψευδε, το επόμενο πρωί εγώ τον ξαναπίστευα.

Best bit : Δεν υπάρχει! 4' και 36'' απόλαυσης!



Νο 13 Only love / Νάνα Μούσχουρη

Τέσσερις λέξεις: ‘Η κόρη του Μιστράλ’! Η Μάγκι Λουνέλ ερωτεύεται παράφορα έναν ζωγράφο, τον Ζυλιέν Μιστράλ. Μετά από χρόνια ο Μιστράλ ερωτεύεται –επίσης παράφορα και ολοκληρωτικά να προσθέσω- την Τέντι Λουνέλ, κόρη της Μαγκαλί από έναν άλλον που δεν θυμάμαι. Μαζί κάνουν μια κόρη, τη Φωβ! Όλα αυτά στο Παρίσι από το 1920 και δώθε, με πίνακες, ακορντεόν, μια άγκυρα και το κόκκινο μαλλί της Στέφανι Πάουερς. Αρχές της δεκαετίας του ’90, κάθε Τετάρτη βράδυ. Η πιο αγαπημένη σειρά της τηλεόρασης, μέχρι σήμερα τίποτε δεν ξεπέρασε την Μαγκαλί που φεύγοντας έλεγε: «Αντίο Ζυλιέν! Να’σαι πάντα καλά!»

Best bit : Το ρωτάς??? " Οnly love can make a memory!"


Νο 14 Super Trouper / ABBA

Για τους περισσότερους, οι ΑΒΒΑ θεωρούνται μεγαλύτερο γκέι icon ακόμα και από τη Μαντόνα. Αν είναι όντως έτσι τότε μπορώ με άνεση και χωρίς κουκούλα να καταδείξω τον άνθρωπο που έσπρωξε την σεξουαλική μου ταυτότητα ένα βήμα πέρα από το Γκράν Κάνυον του φυσιολογικού: η γιαγιά μου!
Καλοκαίρι του 1985. Ήμουν 9 χρονών και θα πήγαινα με τον παπού μου στο καλοκαιρινό Σπλέντιτ να δούμε την ‘Επιστροφή των Τζεντάι’. Τέλος Αυγούστου, αρχές Σεπτέμβρη ήτανε γιατί την προηγούμενη ημέρα είχαμε γυρίσει από τις καλοκαιρινές διακοπές. Λίγο πριν φύγουμε για το σινεμά, η γιαγιά μου έδωσε μια κασσέτα που της την έκανε δώρο η (γκέι φρέντλι) φίλη της η Άντι. Η κασσέτα είχε όλες τις επιτυχίες των ΑΒΒΑ, τους οποίους εγώ τότε αγνοούσα. Νομίζω πως έπαθα ομοφυλοφιλία λίγο πριν τελειώσει η πρώτη πλευρά! Και αυτό ήταν η αρχή: δυο καλοκαίρια μετά, είχα μάθει απέξω το La isla Bonita της Μαντόνα (τους στίχους του οποίου είχα βρει στη Μανίνα!).

Best bit : "Zoupapa...Tsoupapa...Zoupapa...Tsoupapa"


Νο 15 Put me in your mix / Barry White

Μου κάνει εντύπωση πόσο λίγος κόσμος γνωρίζει αυτό το τραγούδι! 1991 και ο συγκλονιστικός Μπάρι, κυκλοφορεί τον ομώνυμο δίσκο που λίγοι τον είδαν και λιγότεροι αγόρασαν. Ήταν το Χριστουγεννιάτικο δώρο στον εαυτό μου μαζί με τις ευχές μου για υγεία και παγκόσμια ειρήνη. Ο δίσκος δεν έφερε ειρήνη αλλά είχε αυτό το κομμάτι που κατά τη γνώμη μου είναι το απόλυτο τραγούδι αποπλάνησης! Ερωτικό, ρυθμικό, γεμάτο σεξουαλικά υπονοούμενα και, κυρίως, χορταστικό: 7 λεπτά και 40 δευτερόλεπτα a.k.a. προλαβαίνεις να κάνεις τη δουλειά σου! Προσωπικά το αγαπημένο μου κομμάτι του Barry White και από τα ωραιότερα κομμάτια που έχω ακούσει! Definately!

Best bit : "For all you know, I'm the best you'll know...in your mix!"

Οι πιο αγαπημένες μουσικές (Νοs. 20 - 16)

No. 16 Paris / Malcolm Mclaren and Catherine Deneuve

Μάιος 1998. 30 ώρες στο Παρίσι με την Μπέσσυ. «Πάμε για καφέ» είπαμε στη παρέα που μας περίμενε στη μαρίνα του Southampton. Και φύγαμε με την πρώτη πτήση που βρήκαμε. Στο αεροδρόμιο ψωνίσαμε ριγέ μπλούζες και μαντήλια. Περπατούσαμε αγκαλιά στους ανοιξιάτικους δρόμους και λέγαμε πως είμαστε οι πιο τυχεροί άνθρωποι του κόσμου. Όταν καταλάβαμε πως το συνάλλαγμα της Μπέσσυς δεν ‘περνούσε’ πια, έπρεπε να διαλέξουμε ανάμεσα σε ξενοδοχείο για τη νύχτα και μουσεία για την επόμενη μέρα. Κοιμηθήκαμε κάτω από τον Πύργο του Άιφελ ενώ γύρω μας παρέες τραγουδούσαν με κιθάρες μέχρι το ξημέρωμα. Λίγο πριν κοιμηθούμε, ξαναείπαμε πως είμαστε οι πιο τυχεροί άνθρωποι στον κόσμο. Δυό ώρες μετά, νωρίς το πρωί μιας ζεστής Κυριακής, ξετυλίγαμε ζεστά κρουασάν και χορεύαμε όπως η Γκόλντι Χόουν και ο Γούντι Άλεν στη Pont –Neuf.
Εκτός από τυχεροί ήμασταν μαζί κι ευτυχισμένοι.

Best bit: "Oh baby, just take my frozen hand and hear me say
don't let me turn to sand and blow away
through this crowded desert called Paris"



Νο. 17 Ιris / The Goo Goo Dolls

Το πρώτο μου καραόκε σ’ ένα γκέι μπαρ στην Αγγλία.Όλοι τραγουδούσαν Μαντόνα, Τραβόλτα, Κάιλι Μινόγκ και ξαφνικά βγήκα πάνω στη σκηνή και είπα αυτό το κομμάτι. Με τη φάλτσα μου φωνή, χωρίς να έχω ιδέα από νότες ή συγχρονισμό. Και αν κάπου εδώ νομίζεις πως ξαφνικά άρχισαν να με χειροκροτούν γιατί τραγούδησα με πάθος, κάνεις λάθος: με γιούχαραν! Κι όσο με γιούχαραν όλο και πιο δυνατά τραγουδούσα αλλά μάλλον φαινόταν πως ήθελα να πεθάνω από τη ντροπή μου. Και τότε ανέβηκε πάνω στη σκηνή η Στέλλα κι άρχισε να τραγουδάει μαζί μου. Κάποιος μας πέταξε ένα μπουκάλι νερό αλλά εμείς συνεχίσαμε. Όχι γιατί θέλαμε να βασανίσουμε τον κόσμο αλλά γιατί ξέραμε πως έπρεπε να τελειώσουμε. Για κάποιο παράξενο λόγο, το θάρρος μας εκτιμήθηκε και ήρθαμε τρίτοι. Και οι φίλοι στη ζωή μου πρώτοι.

Best bit : "And all I can taste is this moment and, all I can breathe is your life".



Νο. 18 Walking in my blue jeans (strange thing) / Sophie B. Hawkins

Καλοκαίρι στο Γαλαξείδι. Πολύ, πολύ πρωί με τον Πετράκο (το ροτβάιλερ) σε μια παραλία. Το τραγούδι αυτό έπαιζε στο cd όσο πέταγα ξύλα στη θάλασσα για να τα πιάνει ο Πέτρος. Και ξαφνικά, άρχισα να σκέφτομαι πως η ζωή μου άλλαζε πλέον οριστικά: τέρμα οι σπουδές, τελείωνε η θητεία μου, μεγάλωνα και πλέον έπρεπε να αντιμετωπίσω το μέλλον. Αυτές οι σκέψεις είναι φυσικά απόλυτα φυσιολογικές για έναν άνθρωπο. Το μέλλον όμως είναι πολύ σκληρό για κάποιον που ασχολείται αποκλειστικά και μόνο με το παρόν. Σκέφτηκα πως ίσως έτσι να νιώθουν οι άνθρωποι όταν ωριμάζουν. Η ιδέα μου φάνηκε τόσο τρομαχτική. Τι σημαίνει ‘ωριμάζω’? Θα έπρεπε να αποχωριστώ ό,τι χαρούμενο και θετικό μάζευα από παιδί για να το αντικαταστήσω με άγχος και αυπνία? Θα έπρεπε να σταματήσω τις βουτιές και να κολυμπήσω στα βαθιά? Θα χρειαζόταν να γίνει το πετσί μου σκληρό και το χαμόγελο μου δύσκαμπτο? Ένιωσα να πνίγομαι. Βούτηξα στο νερό και για πρώτη φορά, ο Πέτρος με ακολούθησε στ’ ανοιχτά. Όταν βγήκαμε από το νερό τον πήρα αγκαλιά και του είπα πως θα τον αγαπώ για πάντα. Ξαναφόρεσα τ’ ακουστικά μου κι αρχίσαμε να περπατάμε. Ας άλλαζε η ζωή μου. Ας μεγάλωνα. Ακόμα κι αν έπρεπε να γίνω κάποιος άλλος, θα αγαπούσα πάντα αυτόν τον σκύλο και το παρελθόν μου. Μ’ αυτή τη σκέψη, το σύμπαν μου επανήλθε στη θέση του.

Best bit : " I'm like a photograph who's image is still changing"


Νο. 19 (Can’t give you) Anything but my love / The Stylistics

Μερικά τραγούδια είναι σαν να τα γνωρίζεις από πάντα. Είναι σαν να γεννιέσαι και να είναι καταχωρημένα στο DNA σου. Ένα από αυτά είναι και αυτή η μελωδία που δεν ξέρεις αν είναι χαρούμενη ή πνιγμένη στο παράπονο. Μέσα στα χρόνια έμαθα να την μεταφράζω ανάλογα με τις περιστάσεις. Ταιριάζει σε κάθε έρωτα και σε κάθε απογοήτευση. Σε κάθε χαρά ή λύπη, χειμώνα ή καλοκαίρι. Δεν μου θυμίζει μια συγκεκριμένη στιγμή της ζωής μου απλά νιώθω πως δεν υπήρχε στιγμή της ζωής μου που να μην ακουγόταν από κάπου στο βάθος να παίζει από κάποιο ραδιόφωνο, κάποιο ανοιχτό παράθυρο, σε κάποιο πάρτυ. Ίσως γι’ αυτό με ενθουσιάζει τόσο κάθε φορά που το ακούω: γιατί μου θυμίζει πως δεν υπάρχει πραγματική μοναξιά. Πάντα κάποιος σε προσέχει.

Best bit: "My devotion I will give for as long as I live"



Νο. 20 This old heart of mine / Rod Stewart & Ronald Isley

Πολλά, πολλά χρόνια προτού μάθω αυτό το τραγούδι από τους Isley Brothers άκουσα αυτή την εκτέλεση περίπου το 1993, όταν έδινα Πανελλήνιες εξετάσεις. Κάθε πρωί πριν πάω να δώσω ένα μάθημα. Ίσως το μοναδικό τραγούδι που ερμήνευα πάντα μπροστά στον καθρέφτη αγκαλιά με το κοντάρι της ηλεκτρικής σκούπας. Εκείνη την εποχή πίστευα πως ήταν η πιο χαρούμενη μελωδία που είχα ακούσει. Ο ρυθμός, τα λόγια του, η φωνή του Rod που φωνάζει χωρίς να γίνεται νευρωτικός. Ίσως το πρώτο τραγούδι που μου ψιθύρισε συνοδεία σαξοφώνου, πως ο έρωτας είναι μια πολύ δύσκολη υπόθεση, γεμάτη λάθη, πόνο και εγκατάλειψη. Αυτό όμως που τελικά μας δένει με τους ανθρώπους είναι κάτι που δεν μπορούμε να ελέγξουμε. Κι έτσι το αφήνουμε να μας παρασύρει. Ακόμα κι αν μας ραγίζει η καρδιά ξανά και ξανά και ξανά.

Best bit: "But if you leave me a hundred times, a hundred times I'll take you back"

Let the music play!

Πάντα πίστευα πως ο καλύτερος και πιο σύντομος τρόπος για να γνωρίσεις έναν άνθρωπο είναι να του ζητήσεις να σου γράψει μια συλλογή με τα αγαπημένα του τραγούδια. Έτσι θα καταλάβεις όχι μόνο τις μουσικές του καταβολές αλλά και πολλά για το παρελθόν του. Η ζωή του, ο χαρακτήρας του, οι εικόνες του, οι ευαισθησίες του, η μουσική έχει ένα τρόπο να σκιαγραφεί αυτά που προσπαθούμε να κρύψουμε ακόμα και από τους εαυτούς μας. Τα τραγούδια σαν μικρές σημαδούρες στα χρόνια που πέρασαν φροντίζουν να μεγαλώνουμε αλλά να μην ξεχνάμε.
Στη ζωή μας αγαπάμε πολλά κομμάτια, πάρα πολλά. Πέρασα πολλές μέρες να σκέφτομαι ποια τραγούδια υπήρξαν τα σημαντικότερα στη ζωή μου. Δυσκολεύτηκα αρκετά αλλά κατέληξα σε 20 κομμάτια που κάθε ένα σημαίνει και κάτι διαφορετικό: μια δυνατή ανάμνηση, μια απίθανη χαρά, μια ασήκωτη απογοήτευση, τις ελπίδες μου, τη μοναξιά μου και ό,τι άλλο μπορεί να σέρνει στον δρόμο του ένας άνθρωπος. Αποφάσισα να σας τα δείξω γιατί αγαπώ πολύ το μπλόγκ μου –και ό,τι αυτό συνεπάγεται – για να το κρατάω μακριά από τις αληθινές στιγμές της ζωής μου. Κι εξάλλου, αν υπάρχει ένας τρόπος να γνωριστούμε καλύτερα αυτά τα τραγούδια είναι ο ιδανικός για να σας πω ποιος είμαι. Από αύριο λοιπόν, let the music play!

6 6 6

"Λούτσα μου, δείξε στο Νανάκο τη ζωγραφιά σου!" είπε η Βούρτσα στη κορούλα της. Η 7χρονη Λούτσα μου δίνει το μπλοκ με το σκίτσο. Με πράσινο μαρκαδόρο ήταν άψογα ζωγραφισμένο ένα προβατάκι. Πάνω από το προβατάκι υπήρχε ένα συννεφάκι με τις σκέψεις του προβατάκι: "Αγαπάω τη ζωή, είμαι ελεύθερη". Αυτό σκεφτόταν το προβατάκι, ντάλα μεσημέρι στη παραλία.
"Λούτσα μου" της λέω τρομοκρατημένος "ποιός σου είπε να το γράψεις αυτό"
"Κανείς" απαντά η μικρή
"Δεν μπορεί να το σκέφτηκες μόνη σου" της λέω. (Η Βούρτσα καμάρωνε)
"Μόνη μου το σκέφτηκα, είμαι ευφυής" με αποστομώνει η μικρή.
"Ήθελα να'ξερα που τις ακούς αυτές τις λέξεις και τις ξεπατικώνεις" της λέω
"Η μαμά μου έχει πολύ πλούσιο λεξιλόγιο γιατί είναι δικηγόρος" μου πετάει στα μούτρα
"Καλά, υπάρχουν και πιο τίμια επαγγέλματα με πλούσιο λεξιλόγιο. Πάρε τη ζωγραφιά και πήγαινε γρήγορα να ζωγραφίσεις ένα σπιτάκι, με λουλούδια και ήλιο. Και χωρίς μπαλονάκια με λόγια" της είπα όσο πιο τρυφερά μπορούσα.
"Καλά πάω" είπε η Λούτσα κι έφυγε
"Βούρτσα, το παιδί θέλει εξορκισμό" είπα στη μαμά δικηγόρο με χόμπι τις cosmetic surgeries.
"Γιατί? Θα ήταν καλύτερο να γράφει τις μπούρδες που γράφουν όλα τα παιδιά της ηλικίας της?" μου απαντά η μαμά.
"Δεν ξέρω αν θα ήταν καλύτερο πάντως το να έχει το 666 τυπωμένο στο κεφάλι της καλό δεν το λες"
"Υπερβολές" είπε η μαμά μέσα από τα καινούρια της δόντια - εκείνα τα μικρά που έχουν τη κλίση προς τα μέσα- και βούτηξε στη θάλασσα.
Βούλιαξα στη ξαπλώστρα μου και παρατηρούσα τη Βελζεβούλα. Ζωγράφιζε. "Αγαπάω τη ζωή, είμαι ελευθερη", είπε το προβατάκι. Το δικό μου πρόβατο μάλλον θα σκεφτόταν "τι δροσερά που είναι έξω από τη κατσαρόλα".
Άραγε τι θα γράφει το μπαλονάκι πάνω από το κεφάλι της Λούτσας την ώρα που γελώντας θα εξολοθρεύει το ανθρώπινο είδος; Τι;

Homecoming

Aυτό ήταν το πρώτο υπέροχο 'κομμάτι' των διακοπών!

I Really Missed You All!


Essential summer listening: It's fantasy / Amii Stewart

Παντρεύομαι! Παντρεύομαι!

Είναι αλήθεια! Παντρεύομαι! Και ξέρετε, δεν το κουβεντιάζω απλά το ανακοινώνω! Ακούστε το σκέδιο μου!

Θα νοικιάσω ένα υπέροχο διαμέρισμα: μικρό, τσουπωτό και φωτεινό.

Αντί για προσκλήσεις χάρτινες θα στείλω dvds στα οποία εγώ με τη νύφη θα προσκαλούμε τους αγαπημένους μας στην εκκλησιά. Κατά προτίμηση χορεύοντας το My humps και φορώντας jock straps!

Κρεββάτι δεν θα κάνω γιατί μια φορά σ’ ένα κρεβάτι ένας καλεσμένος έφαγε το ποτ πουρί και όλοι οι υπόλοιποι νοσηλεύτηκαν λόγω στομαχόπονου από τα γέλια.

Το μυστήριο –στη κυριολεξία!- θα τελεστεί σε πολύ μεγάλη εκκλησία γιατί μιζέριες του τύπου ‘δυο φίλοι, εγώ, εσύ και το πιστό μας σκυλί’ μου προκαλούν απεριόριστη θλίψη.

Όσο θα περιμένω τη νύφη θα χορεύω με κλακέτες το ‘Chapel of love’.

Στο ‘η δε γυνή να φοβήται τον άνδρα’ θα πατήσω και τη νύφη και τον κουμπάρο!

Στη δεξίωση δεν θα έχει dj ή ορχήστρα. Θα έχει όμως καραόκε κι έτσι οι καλεσμένοι προκειμένου να ακούσουν μουσική θα αναγκαστούν να τραγουδήσουν.

Και τώρα έρχεται το καλύτερο:
Θα ‘ξεχάσουμε’ να δηλώσουμε στο ληξιαρχείο τον γάμο και σε 40 μέρες –μαζί με ένα μικρό πρόστιμο – θα ακυρωθεί! Γαμώ;!!!!! Κανείς δεν θα το μάθει ποτέ και έτσι ΚΑΙ θα έχω παντρευτεί ΚΑΙ θα έχω ανοίξει ένα εκατομμύριο δώρα ΚΑΙ θα είμαστε και ελεύθεροι!

Είμαι πάρα πολύ περήφανος που με κάνω παρέα και με συμβουλεύω! Έχω πάντα τις καλύτερες ιδέες! Με αγαπώ και με σέβομαι!
Μόλις βρω τη νύφη θα σας ενημερώσω. Κανονικά δεν θα είναι και πολύ δύσκολο γιατί έχω πολλές καψερές φίλες που προκειμένου να φορέσουν νυφικό με νταντέλα θα θυσίαζαν το πεντικιούρ ενός ολόκληρου χρόνου!

Θα σας καλέσω ΟΛΟΥΣ! Μην ανησυχείτε, δεν θα βάλω λίστα δώρων, δεν θα δέχομαι χρήματα και γενικά χέστηκα για ό,τι δώρο δεν είναι αγορασμένο από το ‘Μετρόπολις’ ή το ‘Τζάμπο’. Βέβαια, αν μαζευτείτε πολλοί μπορείτε να βάλετε λεφτά και να μου αγοράσετε από κοινού ένα φωτόσπαθο!!
Και με αυτή την υπέροχη ιδέα σας αφήνω για να πάω να κοιμηθώ το δεκάωρο μου γιατί το πρωί έχω πολλές δουλειές: έχω να πάω για μπάνιο, να κάνω ηλιοθεραπεία, να παίξω τάβλι, να ξανακοιμηθώ, να ξαναπάω για μπάνιο με τον Λένυ και το βράδυ να πάω για κοντοσούβλια στο Χρισσό. Μην ανησυχείτε: θα πάρω βιταμίνες για να αντέξω!

Καληνύχτα, καλημέρα, καλή εβδομάδα! Σας αφήνω με το αγαπημένο So in love των OMD που όσο στραβωμένος κι αν ξύπνησες, είναι βέβαιο πως θα σε γλυκάνει!

Γλυκειά ζωή!

«Τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις;»

Όταν μου απηύθυναν αυτή την αγχωτική ερώτηση από τα 5 μου χρόνια –όπως και σε όλα τα παιδάκια άλλωστε – οι απαντήσεις μου δεν ήταν καθόλου ευφάνταστες: πιλότος, σερίφης, νίντζα, σούπερ ήρωας. Γιατρός δεν ήθελα με τίποτε – πολλές εφημερίες, πολλά άσπρα τσόκαρα, αρχιτέκτονας δεν ήθελα – πολλά χαρακάκια, πολλές λάσπες στην οικοδομή, δικηγόρος μου φάνηκε συμπαθητικό – το σπούδασα και ούτε που θυμάμαι πού είναι καταχωνιασμένο το πτυχίο – πολλές γραβάτες, πολλά χαρτόσημα, πολλή πλήξη. Το τι δουλεία θα κάνουμε όταν –και αν- μεγαλώσουμε είναι μια συνάρτηση του τι θέλουμε και, κυρίως, του τι μπορούμε να κάνουμε. Μου πήρε περίπου 25 χρόνια αλλά τελικά προχτές το απόγευμα ανακάλυψα ποιο επάγγελμα συνδυάζει το ‘θέλω’ και το ‘μπορώ’ μου με απόλυτη επιτυχία. Θα γίνω πρωθυπουργός! Έχω ΚΑΙ επιχειρήματα!

Μέχρι την Παρασκευή που ήρθα στη Νίσηρο πρωθυπουργός της Ελλάδας ήταν ο Κωστάκης – εφημερίδες και τηλεόραση δεν έχουμε οπότε διατηρώ μια επιφύλαξη για το αν είναι ακόμα στη θέση του.

Στον Κωστάκη αρέσουν οι διακοπές, η ξάπλα και το καλό φαί – για την ακρίβεια, το φαί! Περνάει τη μέρα του αλλάζοντας τσιμπιδάκια στα δίδυμα, κουτρουβαλιάζεται με τα σκυλιά του, βλέπει πολλές πολλές ταινίες, πηγαίνει βόλτες με όποιο ποδήλατο δεν βουλιάζει κάτω από τα εκατοντάδες κιλά του, κάνει μπάνιο τόπλες και χωρίς να ντρέπεται και στον ελεύθερο του χρόνο κόβει τις συντάξεις. Γαμώ!

Σ’ εμένα αρέσουν οι διακοπές, η ξάπλα και το πολύ φαί. Δίδυμα δεν έχω αλλά αν είναι να τα χαλάσουμε εκεί, δανείζομαι ένα ζευγάρι για να συναλλάζω κιόλας και να μην βαριέμαι. Λατρεύω το σινεμά, τις βόλτες με το ποβήλατο και μπορώ να είμαι όλη μέρα αγκαλιτσουλίνι με τον Λέννυ. Οι συντάξεις δεν μου φταίνε σε τίποτε και γενικά δεν μου φταίει οτιδήποτε δεν μου τρώει τη μπουκιά ή τον γκόμενο.

Θα μπορούσα φυσικά να καλώ τους υπουργούς ΜΟΥ στο Μαξίμου που είναι και δροσερό, να πίνουμε πίνα κολλάντα και να κουβεντιάζουμε τα πρότζεκτς ΜΟΥ:

1) Μια φορά τον μήνα θα αλλάζει το τραγούδι του κόμματος ανάλογα με τα κέφια ΜΟΥ.

2) Δεκαετής εξορία σε όποιον υπουργό δεν μαθαίνει καλά το αντίστοιχο χορευτικό.

3) Αφού στην Κουτσίκου αρέσουν τόσο πολύ οι καρφίτσες θα την ξηλώσω και στη θέση της θα βάλω τη Βιργινία Βεντουράκη.

4) Θα δώσω το κλειδί της χώρας στη Σακίρα.

5) Θα κλείσω τη Βουλή και θα την κάνω spa για τους κομμουνίστας.

6) Θα κάνω δικό μου κανάλι και θα παρουσιάζω όλες τις εκπομπές. Όταν δε, θα θέλω να περάσω κανένα

νομοσχέδιο, θα προτείνω 3 αντί για 1 και θα μπορεί ο πολίτης να στέλνει sms και στο τέλος της εκπομπής θα διαλέγουμε το καλύτερο.

7) Οι υπουργικές συσκέψεις θα γίνονται παρουσία ορκωτών νίντζα οι οποίοι θα κάθονται στα πλαινά μου σαν τα σκυλιά των Κάιζερ και θα πλακώνουν στο ξύλο όποιον λέει μαλακίες.

8) Θα ενημερώνω καθημερινά το μπλόγκ μου για το πώς περνάω τη μέρα μου.

9) Θα δημιουργήσω το φ-ο-β-ε-ρ-ό Υπουργείο Κουλεμανσόν/Σανσόν που θα ασχολείται αποκλειστικά και μόνο με κουλαμάρες του τύπου ‘καρπούζι μαχαίρωσε μανάβη’, ‘ ο άντρας μου την έχει μικρή και ο εραστής μου μικρότερη’ κλπ

10) Το Δημόσιο θα λειτουργεί μόνο μια ώρα την ημέρα – γιατί καλύτερα να το ματώνεις από το ξύσιμο στο σπίτι σου παρά στο γραφείο και να ταλαιπωρείς και τη σφουγγαρίστρια.

11) Τις θυμάστε τις Θεσπρωτίες; Ε, θα τις μαντρώσω όλες σε άσυλο για να ανέβει ο τουρισμός!

Bonus: Θα καταργήσω την Εφημερίδα της Κυβέρνησης και θα κυκλοφορώ μηνιαία αποσπάσματα από το μπλόγκ μου + τα νέα τρέντς στα παρκετόπανα!

Αυτά μου έρχονται προς το παρόν, εδώ στο μπαλκονάκι μου στη ξενιτιά. Αν σκεφτώ κάτι άλλο δεν θα σας το πω γιατί θα μου κλέψετε τις καταπληκτικές μου ιδέες.

A bientot αγαπημένοι μου μπλόγκερς που δεν είστε σε παραλία και δουλεύετε!

Υ.Γ. Για να σας δώσω μια αχτίδα καλοκαιριού σας βάζω το Forever J του Terry Hall για να έχετε να χαίρεστε!

Νύχτες στη Νίσυρο


Στη Νίσυρο η ζωή είναι ωραία. Τώρα πια, που έχουν περάσει 4 ολόκληρες μέρες! Στην αρχή ήθελα να πάρω το πρώτο θαλάσσιο ποδήλατο και να φύγω – γιατί άλλος τρόπος δεν υπάρχει εκτός και αν είναι 8 το πρωί ή 5:30 το απόγευμα που έχει καραβάκι για Κω.
Στη Νίσυρο ήρθα – υποτίθεται- για να παρακολουθήσω τα σεμινάρια σεναρίου που διοργανώνει το Mediterranean Film Institute μαζί με την Πωλινίτσα και τον Αλεξούλη. Τα παιδιά είχαν έρθει 10 μέρες νωρίτερα, στην αρχή των μαθημάτων αλλά εγώ λόγω ριάλιτι δεν μπορούσα να έρθω πριν τελειώσει το παλιόπραμα.
Διακοπές στη Νίσυρο, λοιπόν.

1) Καταρχάς η Νίσυρος είναι ένα πανέμορφο νησί με υπέροχους κι ευγενικούς κατοίκους…

2) … που όμως είναι οι ασχημότεροι άνθρωποι του κόσμου! Μια Πορτογαλέζα, η Μάρτα αποκαλεί τη Νίσυρο “the Ugly Land” γιατί όλοι είναι τόσο πολύ άσκημοι και εκτός αυτού μοιάζουν και μεταξύ τους! Οι φίλοι μου που έχουν μια θεωρία για όλα, λένε πως αυτό οφείλεται στην επιμειξία. Δεν ξέρω. Αυτό που ξέρω είναι πως στη πλατεία της ‘Ηλικιωμένης’ είναι μια κυρία με πολύ μαύρο δέρμα και τρίχες σε όλο το πρόσωπο. Οι πιο άτυχες θα είναι οι γυναικοπαρέες που θα έρθουν με σκοπό να πιουν, να ξενυχτίσουν και, κυρίως, να σεξουαλιστούν μέχρι τελικής πτώσεως: they are dooooomed!!!

3) Στο σεμινάριο δεν έχω πατήσει, Πήγα χτες σε μια διάλεξη και μετάνιωσα την ώρα και τη στιγμή, όπως και πολλοί άλλοι. Τώρα που σας γράφω είμαι σε μια αίθουσα που 5 παιδιά συζητούν τα σενάρια τους και μιλάει μια (πανέμορφη) ισπανίδα για ένα πολύ βαρετό πράγμα που δεν βγάζει νόημα.

4) Αντί των σεμιναρίων αποφάσισα να κάνω διακοπές. Μπάνιο, φαγητό και κίτρινα περιοδικά! Μόλις πήρα αυτή την απόφαση η ‘εκδρομή’ μετατράπηκε σε πραγματικές διακοπές!

5) Το καλύτερο σημείο των διακοπών λέγεται Terry! H κίτρινη βέσπα που καβαλάω και κάνω τους γύρους του νησιού. Για πρώτη φορά οδηγώ μηχανή και παρ’ ότι κάθε φορά που ανεβαίνω πάνω φοβάμαι, δεν βλέπω την ώρα να φτιάξω ακόμα και μια δικαιολογία για να πάω βόλτα με τον Τέρι. Εγώ, ο Τέρι , η θέα και το ipod να παίζει στη διαπασών… αυτές είναι πραγματικά οι πιο ευτυχισμένες στιγμές των διακοπών!

6) Τα παιδιά του σεμιναρίου είναι διεθνείς κατά κύριο λόγο. Δεν έχω κάνει πολύ παρέα μαζί τους γιατί συνήθως κινούνται μαζικά σαν αγέλη και είσαι μόνιμα καταδικασμένος να τρως με 10-20 άτομα. Όση καλή θέληση και αν έχεις, όσο καλός άνθρωπος και αν είσαι δεν μπορείς να κυκλοφορείς σαν το νομάδα με το ασκέρι συνέχεια.

7) Γενικά οι περισσότερες κουβέντες αφορούν το ποιοι ‘το έκαναν’ μεταξύ τους, ποια τράβηξε μαλακία σε ποιόν κλπ κλπ Ευχάριστα καλιαρντά που όμως όταν γνωρίζεις μόνο φατσικά τους πρωταγωνιστές, είναι ανούσια και βαρετά.

8) Λόγω των γεγονότων στο αεροδρόμιο δεν πρόλαβα να αγοράσω κανένα βιβλίο. Στο τοπικό βιβλιοπωλείο είχε ποικιλία αλλά ήμουν grumpy και δεν με ικανοποιούσε τίποτε. Την ώρα όμως που έφευγα κλώτσησα κατά λάθος μια στοίβα με βιβλία τσέπης. Και τότε μου αποκαλύφθηκε: « Η κόρη του Μιστράλ»!!! Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής και δίχως ίχνος ντροπής, από τη στιγμή που άρχισα να διαβάζω (το πιο αγαπημένο μου σίριαλ ΟΛΩΝ των εποχών – μαζί με το ‘Αν το αύριο έρθει’) μου έφτιαξε κατακόρυφα η διάθεση!

9) Στη Νίσυρο δεν έχει ΠΟΥΘΕΝΑ ωραίο ψωμί!

10) Στο γκρούπ και στο διπλανό μου δωμάτιο, υπάρχει ένας παθολογικός ψεύτης που κυνηγάει όλο τον κόσμο και τους ζητάει να ‘παίξουν’ ελληνορωμαϊκή πάλη!

11) Πολλές αγελάδες! Πολλές, πολλές, πολλές!!! Και όλες με σκουλαρίκια!

Όταν πρωτοήρθα εδώ είχα πολλά μούτρα. Κυρίως λόγω του πως θα έπρεπε να εξαρτώμαι από άλλα 20 άτομα για το που θα πάω, τι θα κάνω και τι ώρα θα κοιμηθώ. Μου πήρε δυόμιση μέρες να καταλάβω πως αυτό δεν είναι διακοπές αλλά υποχρέωση. Κι εγώ αυτές τις μέρες έχω σκοπό να μαυρίσω, να κοιμηθώ, να διαβάσω για τη ζωή της Μαγκαλί και να φάω όσους περισσότερους ρεβυθοκεφτέδες μπορώ.
Αυτά για την ώρα. Πάω για μπάνιο και μπριτζόλα τηγανιτή.

GATE 25

Την Παρασκευή για πρώτη φορά στη ζωή μου έφτασα 1,5 ώρα νωρίτερα από την ώρα της πτήσης. Συνήθως φτάνω δέκα λεπτά και κρεμιέμαι από τη φτερούγα του αερόπλανου. Μια φορά δε, επέστρεφα από Αγγλία και έχασα την πτήση γιατί παρακολουθούσα τον τελικό του Weakest Link!
Στο γκισέ της Ολυμπιακής μια πολύ ευγενική κυρία μου είπε με πολύ ευγενικό τρόπο πως το εισιτήριο μου δεν υπάρχει, δεν υπάρχει κράτηση, δεν υπάρχω σαν επιβάτης – μόνο που δεν μου είπε να πάω να γαμηθώ. «Θα περιμένετε μέχρι να κλείσει η πτήση και βλέπουμε!». Πριν προλάβω να αντιδράσω η κυρία είχε εξαφανιστεί και καμιά φιλενάδα της δεν ήταν διατεθειμένη να με εξυπηρετήσει. Η ώρα περνούσε και καθόμουν σε μια γωνίτσα περιμένοντας την γκαμούζα να ξαναεμφανιστεί – κάποια στιγμή την πήρε το μάτι μου να χαχανίζει μ’ έναν τύπο και να πίνει καφέ. Ο εφιάλτης πως θα γινόμουν μια από αυτές τις κυράτσες που βλέπω στην τηλεόραση και δαιμονολογούν ενάντια στην Ολυμπιακή και την κακιά τους ώρα, φαινόταν κοντινή πραγματικότητα.
Είκοσι λεπτά πριν το αεροπλάνο για Κω ανοίξει τις φτερούγες του και χαθεί για πάντα, μια άλλη κυρία εμφανίστηκε από το πουθενά και μου έδωσε το εισιτήριο μου. Επειδή το αεροπλάνο ήταν έτοιμο να φύγει έπρεπε το σακ βουαγιάζ μου να το πάρω παραμάσχαλα και να τρέξω σαν τον παλαβό μέχρι την Πύλη 25. Βαριά η τσάντα μου, βαριά και τα βυζιά μου αλλά πατουλιδώθηκα μπας και ρημαδοκάνω διακοπές μια φορά στη ζωή μου. Με τη γλώσσα στο πάτωμα βλέπω ένα καροτσάκι, το βουτάω κι αραδιάζω τα τσιμπράγκαλα μου. Μόλις αναπτύσσω ταχύτητα, πέφτω πάνω σε σκάλες. Πριν προλάβω να δυσανασχετήσω ακούω το όνομα μου από τα μεγάφωνα. Δρόμο παίρνω, δρόμο αφήνω άρχισα πάλι να τρέχω ζαλωμένος σα τον γάδαρο. Εννοείται πως όταν βιάζεσαι είναι μαθηματικά βέβαιο πως θα πέσεις πάνω σε τουλάστιχον μια ορδή από γριές που τρέχουν με έως και 12 μέτρα την ώρα. Πρέπει να σβάρνισα 3-4 αλλά στον πόλεμο δεν υπάρχουν περιθώρια για συναισθηματισμούς.
Φτάνοντας στη πύλη, η ουρά έμοιαζε με ουρά στον Βασιλόπουλο Σάββατο μεσημέρι. Προσπερνώ τους πάντες με αξιοζήλευτα πλονζόν λέγοντας πως μ’ έχουν φωνάξει από τα μεγάφωνα. Τη στιγμή που ετοιμάζομαι να περάσω από το σύστημα ανίχνευσης, νιώθω μια δυνατή κλωτσιά στον κώλο: ήταν ο νόμος του Μέρφι.
Ένας γραβατωμένος μεσήλικας πλησιάζει την κοπέλα της ασφάλειας τη στιγμή που ετοιμαζόταν να βάλει στον ιμάντα τα πράγματα ΜΟΥ: «Σας παρακαλώ πολύ, δεν είναι δυνατόν ο κύριος Τάδε να παρακάμπτει την ουρά επειδή γνωρίζει τον υπουργό. Θέλω να δω τον προϊστάμενο σας!» Εκεί άρχισε ένα άνευ προηγουμένου καλιαρντό γιατί ως γνωστόν σε αυτή τη χώρα το θέμα ‘αξιοκρατία’ είναι ιερό και κανείς δεν πρέπει να το θίγει. Ήρθε ένας τύπου προϊστάμενος μ’ ένα σημειωματάριο για να καταγράψει τη καταγγελία. Ο κύριος συνέχιζε να παραληρεί λέγοντας «… με λένε Τάδε. Ρωτήστε όποιον θέλετε, με ξέρει όλη η Αθήνα». Μόλις άκουσα κι αυτό σκέφτηκα πως μπορεί να φαινόταν αστείο το σκηνικό αυτό με τη διαφορά όμως πως ο ΜΑΛΑΚΑΣ αυτός θα έκανε διακοπές ενώ εγώ θα έχανα τη πτήση μου! Κι έτσι:
«Με συγχωρείτε που παρεμβαίνω αλλά εγώ είμαι Πειραιώτης και δεν σας ξέρω. Ξέρω όμως πως αυτό εκεί είναι το αεροπλάνο μου που φεύγει από λεπτό σε λεπτό και θα το χάσω εξαιτίας της μαλακίας σας! Κι αν το χάσω θα πλακώσω εσένα» είπα κι έδειξα τον τύπου προϊστάμενο. Ο μεσήλιξ δεν κώλωσε και άρχισε να βρίζει σε άπταιστα αρχαία ελληνικά αλλά μάλλον φαινόμουν πολύ έξαλλος γιατί ο τύπου προϊστάμενος έβαλε τον σάκο μου στον ιμάντα. And hell broke loose.
O κύριος που καθόταν στο σκαμπουδάκι και κοίταζε τις ακτινογραφίες βρήκε κάτι ύποπτο και ζήτησε από την αντιπαθητικιά κοντή τύπου σεκιούριτι να μου ανοίξει τον σάκο.
«Ελάτε από εδώ και ανοίχτε το σάκο» είπε επιτακτικά η τύπου σεκιούριτι.
«Να σας πω κάτι; Αυτά που βλέπει ο κύριος είναι τα κλειδιά μου, 6 ζώνες μπερδεμένες και μια μπαγκέτα με μαρούλι, μαγιονέζα και τυρί» τις λέω.
«Τι;» ρωτάει αυτή με ύφος ‘πόσο μαλάκας είσαι;’
«Τυρί!!» της απαντώ με ύφος ‘μαλάκο είσαι και φαίνεσαι’
Και τότε η γκόμενα κάνει το αδιανόητο: ανοίγει τον σάκο και αρχίζει να βγάζει τα ρούχα μου –γιατί μόνο ρούχα είχε η τσάντα. ΜΕ ΛΥΣΣΑ! Στοίβαζε τα κολαρισμένα πουκαμισάκια μου, που με τόσο κόπο είχα διπλώσει, το ένα πάνω στο άλλο, τα μπέρδευε, τα τσαλάκωνε και μου ερχόταν να βάλω τα κλάμματα! Νομίζω πως είχα βουρκώσει όσο την έβλεπα αποσβολωμένος να ξεκοιλιάζει τη βαλίτσα μου λες και της είχα κρύψει τον γκόμενο. Λίγο πριν λιποθυμήσω, βρήκε το σάντουιτς. Το πήγε στον εμπειρογνώμονα που καθόταν στις ακτινογραφίες, το ξετύλιξαν, το ΆΝΟΙΞΑΝ και μετά το ξανατύλιξαν. «ΤΑ ΤΡΟΦΙΜΑ ΑΠΑΓΟΡΕΥΟΝΤΑΙ ΣΤΙΣ ΑΠΟΣΚΕΥΕΣ!!» βροντοφώναξε η τύπου σεκιούριτι στο πλήθος που περίμενε τον έλεγχο.
Αισθάνθηκα σαν τη Μόνικα Μπελούτσι στη ‘Μαλένα’ που την κούρεψαν δημοσία δαπάνη και μετά την πετροβόλησαν. Τέτοια ντροπή δεν είχα νιώσει ούτε όταν ο κύριος Παστίας στη έκτη δημοτικού με ταπείνωσε μπροστά στους συμμαθητές μου επειδή δεν ήξερα διαίρεση.
«Εντάξει, μπορείτε να φύγετε» μου είπε η τύπου σεκιούριτι και με ξύπνησε από τον λήθαργο του εξευτελισμού.
«Δεν κατάλαβες! Κι αυτά τι θα γίνουν;» της είπα κι έδειξα τα ρούχα μου, μερικά από τα οποία σούρνονταν στο πάτωμα. Την τιμή μου την είχα χάσει αλλά ήμουν αποφασισμένος να διαβώ το Γκράν Κάνυον του κουλεμανσόν με οποιοδήποτε κόστος.
«Δεν είναι δουλειά μου κύριε να σας φτιάξω τη βαλίτσα…κύριε!» μου απάντησε το τσούρδελο με σηκωμένο φρύδι. Ήταν φανερό πως το απολάμβανε.
«Βάλε τα ρούχα στη θέση τους γαμημένη όπως ακριβώς τα βρήκες!»
«Πως μου μιλάς έτσι; Θα φωνάξω την ασφάλεια» είπε με γουρλωμένα μάτια.
«Δεν θα προλάβεις γιατί θα σε πλακώσω στις κλωτσές. Μπρος, ξεκίνα γιατί θα χάσω τη πτήση μου» της είπα και της έδωσα ένα πουκάμισο.
«Θα σου κάνω μήνυση» είπε έξαλλη
«Βάλε τα ρούχα στη τσάντα»
«Δεν τα βάζω»
«Θα τα βάλεις!»
«Δεν τα βάζω!»
«Άει στο διάβολο γαμημένη γυναίκα που θα μου κάνεις και μήνυση» άρχισα να βάζω τα ρούχα στη θέση τους άρον άρον, βρίζοντας αυτή και την Ολυμπιακή που βρίσκει όλες τις μαλακισμένες και τους λέει πως είναι αρχηγοί. Έβριζα εγώ, έβριζε κι αυτή, η ουρά είχε σταματήσει να κινείται και όλοι χάζευαν το υπερθέαμα.
«Δεν μου επιτρέπει η θέση μου να σου απαντήσω όπως σου αξίζει» την άκουσα να τσιρίζει.
Έβαλα τα πράγματα όπως όπως στη τσάντα και της πάτησα με δύναμη το πόδι, δήθεν όπως παραπατούσα από το βάρος της τσάντας.
«Ωχ, συγγνώμη! Ελπίζω να μη μείνεις κοντή για πάντα… γαμημένη!» απάντησα στο τσιριχτό της κι άρχισα να τρέχω προς την πύλη μου.

Το αεροπλάνο το πρόλαβα γιατί όπως αποδείχτηκε δεν ήμουν ο μόνος αργοπορημένος. Η διάθεση μου είχε καταστραφεί ολοκληρωτικά γιατί δεν μου αρέσει να φωνάζω και να συμπεριφέρομαι έτσι. Η εν λόγω είναι κοντή, ξεβαμμένη ξανθιά, γύρω στα 30-35, παχουλή και νομίζω πως την λέγανε Νίκη. Μετά από όλα αυτά όμως ήμουν πλέον βέβαιος πως οι διακοπές δεν είχαν αρχίσει καλά. Σε λίγες ώρες θα ήμουν στη Νίσυρο – απ’ όπου και σας γράφω. Νίσυρος. Ή αλλιώς «The Ugly Land».


ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ