Aπροειδοποίητο διαγώνισμα κουλεμανσόν (γιατί πολύ λάσπα αφήσαμε τα λουριά!)

Διάβασα χτες στο yupi.gr πως ο Χάρης Σιανίδης βρήκε τον έρωτα στο πρόσωπο (κρατήσου!)... της Σίλβια Παπαδάκη. Η προειδοποίηση πήγαινε στο άρθρο! "Ο Χάρης και η Σίλβια είναι λίγο καιρό μαζί και δηλώνουν ζευγάρι - και μάλιστα πολύ ερωτευμένο" γράφει ο δημοσιογράφος με το πετυχημένο χιούμορ.
Εσείς καλείστε να δώσετε στο ευτυχές ζεύγος ιδέες για τη δημοσίευση της αναγγελίας γάμου σε εφημερίδα της επιλογής σας.

Καλή επιτυχία!

υγ Και στα δικά σας!

The force is strong with this one!

Αυτή την εβδομάδα επιστρέφω μαζί με τα 97 μάχιμα κιλά μου για να δώσω τον αγώνα μου ενάντια στη γκρίνια και τα μούτρα των καιρών...

κρατώντας το πράσινο φωτόσπαθο του jedi master, Obi Wan Kenobi, που θα λάμπει μέχρι να σβήσει η ελπίδα από τον γαλαξία - ή να σώσουν οι αλκαλικές του μπαταρίες.

Ελπίζω τόσα χρόνια εντατικών σπουδών και αριστείων σε πολλά (πολλά) καλλιστεία να αποδώσουν.

Καλή εβδομάδα!

Τραγούδια για τις μέρες #39: Μέρα Γιορτινή

Can't smile without you - The Carpenters


Making up again - Goldie


This house - Alison Moyet


Rise - Gabrielle


The miracle of love - Eurythmics


Don't answer me - The Alan Parsons Project

There'll be sad songs (to make you cry) - Billy Ocean

To χόρτο

Όπως είναι γνωστό, η γιαγιά παίρνει ναρκωτικά. Ελαφρά μεν, ενοχλητικά δε. Σήμερα το πρωί, ξύπνησα και τη βρήκα στο σαλόνι με τη φίλη της, την κυρία Μαρίνα του β’ ορόφου, να φοράνε τους γούνινους γιακάδες τους και να καπνίζουν η κάθε μιά από ένα ‘καρότο’ τόοσο (και χωρίς συμπάθειο). Όσο καλή διάθεση και να έχω, είναι λίγο alarming να ξυπνάς στις 8 και το σαλόνι σου να έχει γίνει τζαμαϊκανή παράγκα με ρενάρ πιτσιλιές.
Επειδή δε οι ηλικιωμένες γυναίκες ξυπνάνε από τ’ αχάραγα – πόσο πια να τις ξεκάνει ένα λεξοτανίλ; - έχουν όλο το χρόνο μπροστά τους να κάνουν το σταυρό τους, να πουδραριστούν, να ντυθούν, να στρώσουν τα κρεββάτια και, apparently, να γίνουν κόκκαλο βλέποντας Αυτιά. Το τελευταίο, φυσικά, είναι το σκληρότερο ναρκωτικό που κανένα rehab δεν έχει καταφέρει ν’ αναχαιτήσει.
Το καλό της υπόθεσης είναι βέβαια πως με το ντουμάνι των μπάφων, μαστουρώνει και η χοντρή τετράποδη φλοκάτη με αποτέλεσμα όταν με βλέπει να έχει ξεχάσει πως κατουριέται κι έτσι να γλιτώνουμε τις μισοκοιμισμένες πρωινές περιπλανήσεις στα πειραιώτικα σοκάκια. Το downside είναι πως εγώ το πρωί δεν αντέχω ούτε τη μυρωδιά του κανονικού τσιγάρου. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να ξυπνάω με πρωινή ανακατωσούρα και μέσα στο θολωμένο μου κεφάλι ν’ αναβοσβήνουν δεκάδες λαμπάκια από νέον που σχηματίζουν το γνωστό χιτ «Καμαρώτε τη σακούλα». Προσθέστε άλλο ένα ‘κου’ κατά βούληση.
Τώρα που το ξανασκέφτομαι, μπορεί το κρητικό χόρτο να ευθύνεται για τα τρομοκρατικά σάντουιτς της γιαγιάς τα οποία είναι σαν kinder έκπληξη από την κόλαση! Ποτέ δεν ξέρεις τί θα βρεις αν τ’ ανοίξεις: από μελιτζανοσαλάτα και πιπεριές φλωρίνης, μέχρι σκορδαλιά και φρικασέ. Ξέρω πως δεν θα το πιστέψεις αλλά μιά φορά μέσα σ’ένα σάντουιτς είχα βρει ένα κομμάτι σπανακόπιτα!Τελικά όλα κουμπώνουν μεταξύ τους!
Δυστυχώς, δεν μπορώ να πω στη γιαγιά να σταματήσει τα γάρα γιατί τη λυπάμαι: φέτος δεν βλέπει κανένα απογευματινό σίριαλ και αν καμιά φορά πέσει πάνω στα ‘Μυστικά της Σαμαρόπετρας’ έχει μπερδευτεί τόσο που πριν τελειώσει το επεισόδιο κλείνεται στο δωμάτιο της αγκαλιά με την κουκουνάρα και βγαίνει μετά από 2 μέρες νηστική και μ’ έντονα προβληματισμένο το μάτι που είχε πάθει αποκόλληση.
Έτσι την αφήνω στην ησυχία της. Προσέχω βέβαια να λουκετώνω τις πόρτες και να μην αφήνω πόπερς στο ψυγείο για να μην ξαναζήσω το ξαναμμένο french kissing που είχα δει ν’ανταλλάσουν με την κυρία Μαρίνα. Μία εικόνα, χίλιοι εφιάλτες.
Σήμερα φεύγοντας της άφησα το Trainspotting στον πάγκο της κουζίνας. You gotta do what you gotta do!

Ανασχηματισμός εδώ και τώρα!

Τον τελευταίο καιρό ζω ένα νέο εσωτερικό μπαράζ στεναχώριας και τύψεων.
Ένα βράδυ είδα στον ύπνο μου τις Pussycat Dolls - αν δεν τις ξέρεις είναι μερικές πρώην στρίπερ που χοροπηδούν και τραγουδάνε νεγκλιζέ. Τις είδα, που λες, να είναι στουμπηγμένες σ' ένα αποθηκάκι με σκούπες κι απορρυπαντικά και βυσσοδομούσαν δαιμονισμένα εναντίον της αρχιστρίπερ (και leader του γκρούπ) Νικόλ. Άνοιξα την πόρτα, μπήκα, με κοίταξαν (ευτυχώς που φορούσα μαγιό και τιράντες και δεν μου έπεσαν τα μούτρα) έκλεισα διακριτικά την πόρτα κι έφυγα. Στο διάδρομο πέτυχα τη Νικόλ, που δεν ήταν η Νικόλ αλλά η Καίτη Ντάλη, η οποία καθόταν μόνη της σ' ένα σκαλοπάτι και μασούσε τσίχλα. Με κοίταξε πολύ υποτιμητικά κι όπως περνούσα μου 'δωσε μιά στο καλάμι με την μπαλαρίνα της που, περιέργως, ήταν ιδιαίτερα αιχμηρή. Ξύπνησα μ' έναν δυνατό πόνο στον αγκώνα.


Ξαγρύπνησα κοιτώντας το ταβάνι. Σκεφτόμουν πώς θα πρέπει να αισθάνονται οι καϋμένες Κίμπερλι, Μέλοντι, Άσλι, Τζέσικα, Κάρμιτ, Θόρτον και η (αρχικαϋμένη) Κάγια που δεν τις ξέρει ούτε ο μάνατζερ τους ενώ τη Νικόλ την αναγνωρίζει κάθε 14χρονος που αγοράζει μανιωδώς πορνοπεριοδικά. Ως εκ τούτου, ένα σωρό ερωτήματα προκύπτουν:
Τί έχει αυτή που βγαίνει γκρο πλαν σε όλα τα βίντεο και όλα τα εξώφυλλα?
Γιατί να εμφανίζεται παντού η Νικόλ σαν τον παγωμένο κώλο και να μιλά επί παντός επί(κυρίως)στητού?
Γιατί να μπαινοβγαίνουν άλλα κορίτσια στο γκρούπ σύμφωνα με τα κέφια της?
Δεν γδύνονται οι άλλες το ίδιο καλά? Δεν τραγουδούν οι άλλες το ίδιο κακά?
Γιατί να συστήνεται λέγοντας "Είμαι η Νικολίτσα κι από εδώ το αντουράζ μου!"?
Αφού είναι ανίκανη κι ασκημομούρα επειδή την είπαν μιά στιγμή αρχηγό πρέπει να την λουστούν μέχρι τα (κοντινά) γεράματα της?
Τις λυπάμαι πολύ τις Pussycat Dolls κι όποτε τις βλέπω πλέον με πιάνει μιά στεναχώρια. Η Νικόλ παίρνει όλα τα εύσημα (αλλά και τις μούτζες) χωρίς ν'αφήνει καμιά άλλη να ξεχωρίσει. Αυτή είναι το συγκρότημα και όλες οι άλλες βοηθητικές ρόδες χωρίς ονοματεπώνυμο. Κι εκεί που νομίζεις πως βούλιαξαν, δεν θα ξαναεμφανιστούν και γλιτώσαμε οριστικά από τα στρίνγκ τους, φέρνουν καινούρια μέλη και υπόσχονται νέες συγκινήσεις. Αλλά η Νικόλ στο θρόνο της.
Το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι. Όσα εξτένσιονς κι αν κουβαλάει.

C.S.I. Εξαρχείων

Στην εκπνοή του ο παλιός ο χρόνος μας επεφύλασσε μιά πολύ δυσάρεστη έκπληξη: την προηγούμενη Τρίτη το πρωί, η καθαρίστρια βρήκε παραβιασμένη την πόρτα και τα πάντα άνω κάτω. Κάποιος καλλικάντζαρος τρύπωσε τη νύχτα στο θέατρο κι έκανε πάρτυ με λαχειοφόρο αγορά και πλούσια δώρα. Ό,τι πήρε, πήρε και μαζί την εύχη μου ό,τι ψωνίσει με τα κλοπιμαιϊκα να τα βρει -70% στις εκπτώσεις.
Κάλεσα την αστυνομία. Δυστυχώς δεν μπορούσαν γιατί δεν στέλνουν περιπολικά στα Εξάρχεια. Το τμήμα Εξαρχείων! Apparently, δεν στέλνουν ούτε πεζούς αστυνομικούς σε διάρρηξη απόστασης 200 μέτρων - γιατί τόσο απέχουμε από το τμήμα της Καλλιδρομίου. Αφού πέρασαν 4 ώρες και προκοπή δεν είδαμε, πήρα τα ρημάδια μου και πήγα ο ίδιος για την κατάθεση. Η σήμανση δεν μπορούσε να έρθει εκείνη την ημέρα γιατί (όπως μου είπαν) είχαν και άλλες υποθέσεις και μετά τις 4 το μεσημέρι δεν στέλνουν! Κοινώς: κάτσε και φάτα! Κλείσαμε ραντεβού για την επόμενη μέρα μετά τις 08:30.
Όσα συνέβησαν σας τα αφηγούμαι μέχρι τελευταίας λεπτομέρειας.

Τετάρτη, Παραμονή Πρωτοχρονιάς, λίγο μετά τις 08:00

Την ώρα που έβαζα το κλειδί στο λουκέτο της πόρτας, σιγοψιθυρίζοντας ένα σουξέ της MLV (μην ρωτάς, δεν θες να ξέρεις!) άκουσα μια φωνή πίσω μου κι ένα σώμα να στριμώχνεται πα΄νω στο δικό μου.
CSI: Σήμανση!
(Εκεί μ' έπιασαν υστερικά γέλια γιατί νόμιζα πως ήταν ο φίλος μας ο Σωτηράκης που μου έκανε πρωινή -ελαφρώς κακόγουστη - πλάκα. Γύρισα για να τον καλημερίσω με το συνηθισμένο "είσαι πολύ κοπάνι" αλλά η χαρά μου κόπηκε. Πίσω μου στεκόταν ένα κουλεμανσόν γύρω στα 30 με 35, σε διαστάσεις 2 x 2, με γυαλιά 'Εργαζόμενο κορίτσι' και τραγιάσκα λοστρόμου. Στα χέρια του κρατούσε ένα σακουλάκι από το Hondos - το πιο μικρό, από αυτά που σου δίνουν όταν αγοράζεις ένα παιδικό κραγιόν). Ήταν ο (έλληνας) Γκιλ Γκρίσομ του (ελληνικού) CSI!
CSI:Άνοιξε γρήγορα. Θα μας την πέσουν και θα μας τα κάψουν!
Νανάκος: Ποιοί?
CSI: Οι αναρχικοί.
Νανάκος: Tί θα μας κάψουν?
CSI: Τα σπίτια, τ' αυτοκίνητα, ό,τι βρουν.
Νανάκος: Είναι 8 και 10. Οι αναρχικοί κοιμούνται τέτοια ώρα.
CSI: Θ' ανοίξεις ή θα σε συλλάβω?
Άνοιξα την πόρτα και μπήκαμε. Έκανα ν' ανέβω τη σκάλα και ο CSI κοντοστάθηκε.
CSI: Eίμαστε μόνοι μας?
Nανάκος: Μάλιστα.
CSI: Είσαι σίγουρος πως είμαστε μόνοι μας?
Nανάκος: Εκτός κι αν ξόμεινε η καθαρίστρια και φοράει τις τουαλέτες των ηθοποιών.
CSI: Πήγαινε να τσεκάρεις και έλα πες μου.
Καταριόμουν την τύχη μου την πρωταγωνίστρια όσο άναβα τα φώτα στους χώρους του κτιρίου. Απ' όλο το Police Academy έπρεπε να μου κληρώσει ο Ζέντ που τρώει τα ντεοντοράν.
Έψαξα παντού με μιά κρυφή ελπίδα πως θα έβρισκα έναν ληστή ν' αποκοιμάται στις κουίντες για ν' ανεβάσω ένα αληθινό deathmatch στο youtube. Αλλά οι ουρανοί δεν είναι ποτέ ανοιχτοί όταν τους χρειάζεσαι.
Κατεβαίνω κι ενημερώνω πως στο κτίριο ήμουν μόνο εγώ, αυτός και τ' απομεινάρια της Τέχνης. Ανεβαίνει στο γραφείο που το είχαμε αφήσει ρημαδιό για να διευκολύνουμε τη δουλειά της σήμανσης (στο ρόλο της σήμανσης το 10 το καλό).
CSI: Ποιός δουλεύει εδώ?
Nανάκος: Μέχρι χτες εγώ και η Πωλινίτσα. Τώρα που το ξαναβλέπω, και το τέρας της Τασμανίας να βάλετε στην αναφορά σας δεν θα είναι και μεγάλο ψέμα.
CSI: Δεν κάνω αναφορά.
Nανάκος: Δεν ήθελα να σας προσβάλλω.
Ο Γκιλ Γκρίσομ μπήκε σ' ένα γραφείο αναποδογυρισμένο. Δεν ήταν τίποτε απολύτως στη θέση του. Ούτε το χαρτί του φωτοτυπικού. Και απ' όλο το χάος έπρεπε να πάρει αποτυπώματα από δυό -τρία σημεία που πιθανότατα να είχε ακουμπήσει ο διαρρήκτης. Τα επικρατέστερα ήταν: το πόμολο του παραθύρου, ένα κουτάκι ταμείου, οι πόρτες της βιβλιοθήκης. Κόντρα στις προβλέψεις, ο Μπόλεκ έσκυψε στο πάτωμα ξέθαψε το dvd 'Love Actually' και το γέμισε με αυτή τη μαύρη σκόνη των αποτυπωμάτων που έβγαλε από την τσαντούλα του Hondos.
Νανάκος: Μήπως να ξεκινούσατε από τα πόμολα?
CSI: Ξέρω τί κάνω. Από αυτά θα τους πιάσουμε.
Νανάκος: Μα αυτό το έχω πιάσει μόνο εγώ.
Με κοίταξε με βλέμμα " Τότε σε βλέπω σε 6 μήνες να σφυρίζεις το "cell block tango" στις Δικαστικές φυλακές της Λάρισας" και το βούλωσα. Μέσα σε 2 λεπτά είχε μουτζουρώσει τα πάντα. TA ΠANTA. Σηκώθηκε να φύγει.
CSI: Mε λίγο αζαξ να τα κάνεις και θα καθαρίσουν.
Nανάκος: Α, ευχαριστώ πολύ...(not!)
CSI: Και να κλειδώνετε. Να μην ανοίγετε αν δεν ξέρετε ποιός χτυπάει.
Νανάκος: Μαμά?? ψιθύρισα με απορία καθώς στο βάθος του μυαλού μου γύρισα πίσω στο χρόνο και συγκεκριμένα στις στιγμές που η μαμά μου πήγαινε στον φούρνο και τον μπακάλη (τον κυρ Αριστείδη με την ωραία φέτα) και μας έδινε οδηγίες σε περίπτωση που κάποιος χτυπήσει την πόρτα όσο θα έλειπε.
CSI: Να κλειδώνετε αλλιώς θα σας κάψουν. Καλή χρονιά.
Nανάκος: Ευχαριστώ... μάλλον.
Έκλεισε την πόρτα κι έμεινα πίσω εγώ, ένα μικρό κατσικάκι, να φλιτάρω με άζαξ όλο το επαγγελματικό μου μικρόκοσμο.

Είχα πολλά στο μυαλό μου να γράψω σαν συμπέρασμα. Τώρα όμως που το ξανασκέφτομαι, τί να γράψεις? Ας πούμε πως οι εξωγήινοι εξακολουθούν να είναι σταθερά η καλύτερη λύση.
Καλή χρονιά!