Το 'ξερες πως τα βράδυα..

"... la lune trop pale caresse l' opale de tes yeux blases"

The original Dreamgirls

And I am telling you I'm not going - Jennifer holliday

Σκηνές από ένα Σαββατοκύριακο.

Σκηνή πρώτη

(Σάββατο κι απόβραδο, έκαιγε η ασετυλίνη στο σπίτι των γονιών μου)

Στον απόηχο της ονομαστικής μου γιορτής, η κυρία Δέσποινα - η οποία όταν ήμουν μικρός ντυνόταν 'Μητσοτάκης-Τσιγγάνος' και με τρομοκρατούσε - πήγε να ευχηθεί στους γονείς μου να με χαίρονται. Μαζί της έφερε και μια μεγάλη τούρτα. Ακολούθησα τη μυρωδιά του κουτιού από την είσοδο της πολυκατοικίας και κατέληξα στην κατάψυξη του ψυγείου. Ξετύλιξα την κορδέλα κι αντίκρυσα το πιο διεστραμμένο γλυκό όλων των εποχών: μια στρώση σοκολάτας, μια μεγάλη στρώση από μια πορτοκαλί κρέμα που η νεκροψία απεφάνθη πως ήταν φράουλα και, πάνω στη τούρτα γλασσαρισμένες φράουλες, γλασσαρισμένα φυστίκια, γλασαρισμένη σοκολάτα σε τρίγωνα και τετράγωνα σχήματα και bonus ΄μια πατούσα από μάρτζι παν. Είναι πολύ πιθανό να είχε κι ένα γλασσαρισμένο κομμάτι από τον κώλο του ζαχαροπλάστη αλλά δεν το έψαξα πολύ. Το καλύτερο όμως σε αυτή την τούρτα ήταν πως της έλειπε ένα κομμάτι! Ένα κομμάτι! Ένα ολόκληρο κομμάτι! Πιθανότατα το κομμάτι με το φλουρί και την υποτροφία ζαχαροπλαστικής στην έπαυλη του Βίκτωρα Φρανκενστάιν.

Έρευνα διεξήχθη αλλά ο ένοχος δεν βρέθηκε. Σήμερα το πρωί την έστειλα στους εμπειρογνώμονες του κύριου Ευαγγελάτου.

Σκηνή δεύτερη

(Σάββατο κι απόβραδο, έκαιγε η ασετυλίνη σε υπερcrowded γκέι μπαρ της Αθήνας)

Με πλησιάζει πολύ νόστιμος, τσουπωτός νεαρός.

Τσουπωτός: Καλησπέρα.

Εγώ: Καλησπέρα (με πλατύ χαμόγελο)

Τσουπωτός: Σου έστειλα το απόγευμα μήνυμα στο τσατ. Είμαι ο Χ.

Εγώ: Α...μάλιστα (θυμάμαι το μήνυμα και μου κόβεται η χαρά)

Τσουπωτός: Λοιπόν? Σου αρέσω?

Εγώ: Για να είμαι ειλικρινής μου αρέσεις αλλά δυστυχώς δεν...(αμήχανο χαμόγελο)

Τσουπωτός: Έχεις φίλο?

Εγώ: Όχι

Τσουπωτός: Τότε? Δεν φεύγω αν δεν μου δώσεις μια εξήγηση!

Εγώ: Κοίτα...είσαι πολύ ωραίο παιδί αλλά στο μήνυμα σου τη λέξη 'άλογο' την είχες γράψει με δυο 'λ' και 'ω'. Υπάρχουν και όρια.

Σκηνή τρίτη

(Κυριακή κι απόγευμα, η ασετυλίνη είχε κάψει από το προηγούμενο βράδυ, στο σπίτι μου)

Λέννυ: Τι είναι οι Απόκριες?

Εγώ: Είναι κάποιες μέρες του χρόνου που ντυνόμαστε με παράξενα ρούχα και χτυπάμε ο ένας τον άλλον με ρόπαλα στο κεφάλι.

Λέννυ: Ντυνόμαστε κι εμείς οι σκύλοι?

Εγώ: Μόνο οι σκύλοι της Πάρις Χίλτον.

Λέννυ: Ο μπαμπάς του Μπρούνο τον έντυσε πέρυσι γάτα.

Εγώ: Ο μπαμπάς του Μπρούνο πέρυσι τις Απόκριες ήταν στο άσυλο.

Λέννυ: Η Γιαννούλα θα ντυθεί γάτα!

Εγώ: Ωραία, θα σε ντύσω ποντικοφάρμακο.

Λέννυ: Τι είναι ποντικοφάρμακο?

Εγώ: Αυτό που έπρεπε να έχει φάει η Γιαννούλα εδώ και καιρό.

Λέννυ: Να ντυθώ Scooby Doo?

Εγώ: Να διαβάσω την εφημερίδα μου ή να ξανακάνουμε το μάθημα για την ευθανασία?

Λέννυ: Έσκασα.

Η Γιορτή

Την ημέρα της γιορτής μου αποφάσισα να την περάσω αποκλειστικά και μόνο κάνοντας τα αγαπημένα μου πράγματα. Όλα εκτός από σεξ! Βλέπετε, πιστεύω πως όταν κάνεις σεξ ειδικές μέρες και κάτω από εορταστικές προυποθέσεις, το πιο πιθανό είναι το σεξ ν' αποτύχει παταγωδώς και μετά να τρέχεις με το F.B.I. να συλλάβεις το κουλεμανσόν που σου γκαντέμιασε την επέτειο. Tricky!
Σηκώθηκα λοιπόν νωρίς και πήγα το παιδί μια πολύ μεγάλη βόλτα. Σκοπός μου ήταν να του πετάξω τόσες φορές την μπάλα μέχρι να σωριαστεί λιπόθυμος και μετά να ροχαλίζει μέχρι το απόγευμα - τουλάχιστον. Mission accomplished! Φυσικά αυτό δεν είναι και πολύ δύσκολο όταν έχεις να κάνεις μ' ένα κοιλιόδουλο τετράποδο που μετά από κάθε μπαλιά το μπουκώνεις μ' ένα λουκανικάκι. Τον γύρισα με γερανό στο σπίτι και δεν ξανακούνησε την ουρά του μέχρι τις 6 το απόγευμα.
Με τον Λέννυ στον πάγκο, ο δρόμος ήταν ανοιχτός για να απολαύσω τη μέρα μου. Αγόρασα ένα βουνό εκλέρ και πήγα στους γονείς να μου ευχηθούν. Οι γονείς, δυστυχώς γι' αυτούς, βρίσκοντα σε περίοδο δίαιτας για να χάσουν τα κιλά των Χριστουγέννων και να προετοιμαστούν για τα κιλά της Σαρακοστής. Όπως καταλαβαίνετε ήταν σα να πήγαινα επίσκεψη στο Betty Ford κρατώντας παγωμένη Στολίσναγια. Bottom line, γύρισα σπίτι μ' έναν κουβά γλυκά και τη συνείδηση μου πλυμμένη στους 80 βαθμούς!
Έφτιαξα ένα καφέ στη ΄κούπα με το κεφάλι του Σπάιντερμαν κι έβαλα στο cd Belinda Carlisle τόσο δυνατά που οι απέναντι βγήκαν στα μπαλκόνια και αναρωτιόντουσαν γιατί στα καλά καθούμενα ξανάρθε το 1990. Αφού χόρεψα όλη τη καριέρα της αγαπημένης Belinda λες και με είχες βάλει τιμωρία ξάπλωσα για να σκεφτώ τη ζωή μου. Όπως ξέρετε, αυτή είναι μια ιδιαίτερα κουραστική διαδικασία και με πήρε ο ύπνος τη στιγμή που αποφάσιζα τί τραγούδι να πω στη Γιουροβίζιον. Σκεφτόμουν το "Ήσουν, είσαι και θα είσαι" της Στανίση. Και μετά κενό! Σεντόνι!
Ξύπνησα κατά τη 1 με μια λιγούρα πράγμα παράξενο γιατί συνήθως με πιάνουν λιγούρες λίγο μετά το φαγητό. Πήγα στους γονείς που μου είχαν φτιάξει κοκκινιστό με μακαρόνια. 2 1/2 πιάτα μετά και 4 οδοφράγματα περιμετρικά της κουζίνας, τους ευχαρίστησα κι αποχώρησα παχουλός κι ευτυχισμένος.
Το μεσημέρι είδα το "Διάβολος φοράει prada" αγκαλιά με το Λέννυ στο κρεββάτι και μετά μας διάβασα το 'Λυχάρι του Αλαντίν' από μια καινούρια έκδοση με τις "Χίλιες και μια νύχτες". Του Λέννυ του αρέσουν πολύ τα παραμύθια που δεν πρωταγωνιστούν σκύλοι. Καταλαβαίνεις φαντάζομαι πόσο πολύ μισεί τη Λάσσι και τα σκυλιά της Δαλματίας. Και τα 101!
Το απόγευμα πήγαμε να πάρω τα δώρα μου. Επειδή το παιδί μου είναι χοντρό και γελαστό, τον αφήνουν να μπαίνει σε όλα -σχεδόν- τα μαγαζιά. Ειδικά στο Μετρόπολις τον αφήνω στις κοπέλες του ταμείου όση ώρα χαζεύω. Ψωνιστήκαμε ταινίες και βιβλία και cd και κάναμε μια μεγάλη βόλτα από τη παραλία τραγουδώντας. Για να ολοκληρωθεί η ευτυχία, ο Λέννυ έριξε και μια βουτιά στη θάλασσα. Δεν μπορούσα να τον μαλώσω. Είδε ζέστη και μπερδεύτηκε. Παιδί είναι, τι να το κάνω?
Στο σπίτι αφού τελειώσαμε με μπάνιο και καλλωπισμό, πέσαμε με τα μούτρα στο τηλεφωνικό κέντρο. Κατά τις 11 έκλεισα για λίγο τα τηλέφωνα και ήπια το πιο υπέροχο μιλκ σέηκ βανίλια στο μπαλκόνι. Κατά τις 2, χαμήλωσα τα φώτα, τελείωσα τα τηλεφωνήματα, πήγα το παιδί στο κρεββάτι του κι έβαλα να παίζει το "who's that girl" στο dvd. Έγραψα σ' ένα post it "και του χρόνου" και το κόλλησα στο κουτί με τα κορν φλέηκς για να το δω το πρωί και να θυμηθώ πόσο ευχάριστη μέρα ήταν. Όχι μόνο γιατί έκανα χωρίς άγχος ό,τι μ' ευχαριστούσε αλλά κυρίως γιατί μίλησα με τόσο απροσδόκητα πολύ κόσμο που συνειδητοποίησα πως αγαπάω πολύ περισσότερους ανθρώπους απ' όσους νόμιζα. Και η σκέψη αυτή μου φάνηκε αφόρητα γιορτινή.
Σας ευαχριστώ πολύ για τις ευχές! Πολύ!

Bonus update: Επίσης σας έχω νέα της κοντής-γρουσούζας Ντέφης! Όπως πολύ καλά γνωρίζετε χτες έφυγε για Λονδίνο. Στην ίδια πτήση ήταν και 4 φίλοι μου που την γνώριζαν - και αυτή και το υπερτυχερό ποιόν της! Η πτήση έφτασε στην ώρα της στο Λονδίνο. Οι επιβάτες όμως παρέμειναν για 2 ολόκληρες ώρες εγκλωβισμένοι στο προσγειωμένο αεροπλάνο γιατί φυσούσε τόσο πολύ που δεν μπορούσαν να κατεβάσουν τις φυσούνες και να μεταφέρουν τους ταξιδιώτες στο αεροδρόμιο! Και αυτό επισφραγίζει την εγκυρότητα τουτουνού του μπλόγκ! Ευχαριστώ! Ευχαριστώ!

KONTH & MAYPH ΓΑΤΑ

To ξυπνητήρι χτύπησε στις 08:45 ακριβώς. Δυο δευτερόλεπτα αργότερα η μουσούδα του χοντροΛέννυ είχε ήδη χωθεί κάτω από το πάπλωμα κι έσκαβε. Σηκώθηκα, ντύθηκα στα μαύρα γιατί αποφάσισα να είμαι Τζεντάι today, έβγαλα το παιδί βόλτα κι έφυγα γρήγορα προτού έρθει η καθαρίστρια. Πήρα έναν πολύ ωραίο καπουτσίνο από τον φίλο μου τον Ανδρέα και ήρθα στο νετ καφέ της γειτονιάς μου να κάνω τη δουλίτσα μου.
Κι έπεσα πάνω στη Κοντή! Η Κοντή στη γειτονιά μου! Πώς σου φαίνεται τώρα αυτό?! Χαιρετάω τον Μιχαλάκη κι ακούω μια κοντή φωνή από πίσω μου "Θάαανο??!" Γυρίζω και τη βλέπω να με κοιτά με τα κοντά της κουκουβαγίστικα μάτια της, άβαφτη και τουλάχιστον 4 πόντους χαμηλότερη απ' όσο τη θυμόμουν. Το σοκ ήταν τέτοιο που νομίζω πως για μερικά εφιαλτικά κλάσματα δευτερολέπτου άκουσα τον Σωκράτη Μάλαμα να τραγουδά μέσα στο κεφάλι μου.
Πήδηξε τρεις φορές για να με φιλήσει κι αφού δεν τα κατάφερε με ρώτησε "Πως από 'δω?" Ήθελα να της πω ότι ήρθα για το φεστιβάλ αποτυχημένου φενγκ σούι αλλά θυμήθηκα τη μαμά μου που μου έλεγε να είμαι πάντα ευγενικός με τους καλλικάντζαρους. "Εδώ μένω" της είπα. "Εδώ?" απόρησε. Μαλάκο! σκέφτηκα αλλά δεν το είπα. "Ε, όχι εδώ μέσα (ηλίθια). Λίγα τετράγωνα πιο κάτω. Το θέμα είναι εσύ τι κάνεις εδώ?" κοντοστούπα μάγισσα. "Χάλασε το κομπούτερ μου" μου απάντησε. "Και ήρθες από τη Νίκαια στο Πασαλιμάνι?" τη ρώτησα αλλά δεν μου απάντησε. Μέσα στο κεφάλι μου άρχισε να αναβοσβήνει μια πινακίδα από νέον που έγραφε "STALKER!" καθώς η κοντή ανοιγόκλεινε το στόμα της. "...για Λονδίνο αύριο" ήταν οι τελευταίες λέξεις που έπιασα. "Τι το θες το Λονδίνο κοντή (γρουσούζα) γυναίκα?" της έκανα χαριτολογώντας κυρίως γιατί δεν είχα ακούσει τι μου έλεγε. "Πάω να παραδώσω τη πτυχιακή μου" είπε. "Και μετά θα παραδωθείς στη Σκότλαντ Γυάρντ?" χαχάνισα. "Χαχαχα, πολύ πλάκα έχεις" μου είπε και με σκούντηξε. Μου 'ρθε να την κλωτσήσω αλλά ο παπούς μου πάντα έλεγε να φέρομαι καλά σε όποιον μοιάζει με μπουρίτο. "Αν είμαι τυχερή θα δω και την Kylie Minogue" μου είπε ενθουσιασμένη. "Τι σου φταίει μωρή η Κάιλι, εγχειρισμένη γυναίκα? Τον Nick Cave να πας να δεις που τα 'χει φάει τα νεκρόφιλα ψωμιά του" της είπα σχεδόν εκνευρισμένος. Μετά μου είπε και κάτι άλλα που δεν θυμάμαι γιατί ξεματιαζόμουν από μέσα μου. Της είπα πως έχω δουλειά και κάθισα μακριά από το οπτικό πεδίο της. Έστειλα αμέσως μέηλ στο site της Κάιλι κι αν το λάβει το έλαβε. Αν συμβεί κανένα έκτροπο θα κάνω update.
Πάντως αν μου συμβεί οτιδήποτε να ξέρετε πως η Κοντή πετάει αύριο για Λονδίνο με την πτήση 12:45 της Easyjet!

Β Ε W A R E
B E W A R E
B E W A R E
B E W A R E
B E W A R E

Little Miss Sunshine

Για όλους αυτούς που σου χαμογελάνε,

για όλα αυτά που κρύβεις στα συρτάρια σου,

για τα βράδυα που νόμιζες πως το κορμί σου δεν χωράει άλλη ευτυχία,

για τα χνάρια που άφηνες πίσω σου,

για το παρελθόν που αντί να σε κυνηγά σε προστατεύει,
για τα μπισκότα στο ζεστό γάλα,

για τα φιλιά που έχουν γεύση,

για την καρδιά σου που δεν θα σκληρύνει ποτέ,

για το γέλιο σου που ζεσταίνει κάθε γειτονιά,


για το ανέμελο βάδισμα σου πάνω στις στέγες,

για το χάδι σου που δεν μοιάζει με τίποτε στον κόσμο,

για όλα αυτά που πιστεύεις,

για όλες τις μάχες που τόσο περήφανα χάνεις,

για όσα σου 'μαθε η μαμά σου και δεν ξέχασες,

για το πρώτο σου ποδήλατο,

για την τελευταία σου γρατζουνιά,

για την άνοιξη που φέρνει το τηλεφώνημα σου,



για τη χνουδωτή αγκαλιά του σκύλου σου,

για την πτώση από το γκρεμό,

για τα λουλούδια που φροντίζεις,

για τα μακροβούτια σου,

για τη μυρωδιά της σάρκας σου,

για το ζεστό ψωμί με το σουσάμι,

για την κάθε μελωδία που αγάπησες,

για το κάθε καρέ που σε μάγεψε,

για το κάθε χρώμα που πέρασε από το βλέμμα σου,

γι' αυτούς που δεν σ' εγκατέλειψαν,

για εκείνους που δεν θα εγκαταλείψεις,

για τις λέξεις από μαρκαδόρο,

για το παλιό κι αγαπημένο σου κασκόλ,

για την μαγεία που κρύβει αυτή η ζωή,

για τη μέρα που θ' αλλάξει η ζωή σου,

για όλα αυτά και άλλα τόσα που ξέρεις αλλά ξεχνώ,

αγαπημένε αναγνώστη,

σου αφιερώνω το πιο ζεστό τραγούδι του κόσμου.

Καλή εβδομάδα...

Λογκοτεχνία

Η τελευταία εικόνα της: αυτό με λυγίζει πιο πολύ. Να στέκεται στο κατώφλι λες και αιωρούταν πάνω από την άβυσσο. Λες και θα την κατάπινε ένα αδιαίρετο κενό που δε λογάριαζε και μετά θα έσβηνε για πάντα από τη ζωή μου. Έκανε να μιλήσει και ορκίζομαι πως για ένα δευτερόλεπτο η γροθιά της έσφιξε την καφέ της τσάντα τόσο σφιχτά που αν ήταν το δέρμα μου θα είχαν ζεσταθεί τα ακροδάχτυλα της από το λιγοστό αίμα.
"Φεύγω τώρα" μου είπε τρυφερά χωρίς να ξεκολλήσει το βλέμμα της από το στόμα μου που έτρεμε. "Σου έχω πατάτες μ' αυγά στο φούρνο. Ψωμί δεν πήρα, φάε φρυγανιά. Σου'χω κάνει και σαλάτα. Με κάπαρη." έκανε μια παύση και φόρεσε βιαστικά τα γυαλιά της.
"Το βράδυ?" τη ρώτησα κατεβαίνοντας ένα σκαλί και πλησιάζοντας τη.
"Μην πλησιάζεις" με αναχαίτισε αστραπιαία. "Δεν είμαι καλά" ψιθύριζε την ώρα που ένα δάκρυ έσκαβε με μανία το πρόσωπο της.
Ήθελα να μηδενίσω τα λίγα μέτρα που μας χωριζαν και να την αγκαλιάσω.Ήμουν βέβαιος πως ένα άγγιγμα μου θα την έκανε καλά. Αλλά το χέρι της ήταν ακόμα προτεταμένο σαν άκαμπτη διαταγή που καμία αγάπη δεν μπορούσε να λυγίσει.
"Με κόλλησε κουλεμανσόν η Τασία όταν ήρθε για τα κάλλαντα" είπε "ο γιατρός είπε πως είμαι φορέας προς το παρόν αλλά..." σταμάτησε βιαστικά.
Δεν ξέρω ποιό συναίσθημα στριμώχτηκε στο βλέμμα μου εκείνα τα τελευταία δευτερόλεπτα. Άνοιξε την πόρτα και χάθηκε χωρίς να με κοιτάξει, χωρίς να μου πει μια λέξη τελευταία. Έμεινα μαρμαρωμένος με κενό νου μέχρι την ώρα που εμφανίστηκαν οι πυροσβέστες για να βγάλουν τη Σούλα του πέμπτου και τη μπουγάδα της από το ασανσέρ.

(Απόσπασμα από το βιβλίο "Οι Κουλεμανσόν Ξανάρχονται")

Ημερολόγια Χωρισμένων Μέρος 'ΙΓ: Επέτειος

Τα ακόλουθα συνέβησαν σαν σήμερα, τρία χρόνια πριν.

Τω καιρώ εκείνω, κλείναμε πάνω από 4 χρόνια σχέσης με τον Βαλάντη. Ο Βαλάντης με τη σειρά του, είχε κλείσει πάνω από 10 χρόνια σχέσης με τον Τριαντάφυλλο. Ο Τριαντάφυλλος αγνοούσε την ύπαρξη μου. Το ‘χεις, αγαπημένε μου μπλόγκερ? Οκ! Προχωρώ!
Ήταν η εποχή που εγώ υπηρετούσα στο ναυτικό και η σχέση μας περνούσε τη γνωστή ‘κρίση της μπελαμάνας’: μούτρα, τσακωμοί και κάπου ανάμεσα σε κολαρίνα και σκοπιά είχαμε χάσει τη μπάλα. Λίγες μέρες πριν τα Χριστούγεννα, ο Βαλάντης μου ανακοίνωσε πως θα πάει για 10 μέρες στη Νέα Υόρκη με τον Τριαντάφυλλο γιατί «η Νέα Υόρκη είναι υπέροχη τέτοια εποχή». Ξεμπερδέψαμε σχετικά γρήγορα με ευχές του τύπου «ελπίζω το όνομα του διπλανού στο αεροπλάνο να τελειώνει σε Λάντεν» και ο Βαλάντης πήρε το midget και αναχώρησε για την πόλη που δεν κοιμάται ποτέ.
Οι αναφορές από τη Νέα Υόρκη ήταν συχνές και πολύ ευχάριστες – για ‘μένα που έβραζα στο καζάνι με το σέλινο: «είναι υπέροχα...μου λείπεις...είναι κρίμα που δεν είσαι εδώ!» Όλο αυτό το κουλεμανσόν αναδεικνύεται καλύτερα αν με φανταστείς σ’ ένα καναπέ, με πιτζάμες, μπουκωμένο με τα αμφιβόλου ποιότητας απομεινάρια εκείνου του αποτυχημένου πρωτοχρονιάτικου πάρτυ που σου ‘λεγα.
Λίγο πριν πρηστώ από τη τελευταία μπόμπα, σηκώνομαι, ντύνομαι, βάζω ένα πορτοκαλί σκουφί και πάω στο σπίτι του Δάκη που είχα γνωρίσει το ίδιο απόγευμα από το ίντερνετ. Δεν κάναμε και τίποτε τρομερό, μη φανταστείς, γιατί ο Δάκης φορούσε κάλτσες (δεν είναι της παρούσης). Πάντως ένα δίωρο το έκατσα. Τι είναι 2 ώρες θα μου πεις? Να μπεις, ένα ‘χρόνια πολλά’ να πεις, ένα μπακάρντι να τσουγκρίσεις, ένα σώβρακο να ψάξεις, πέρασε η ώρα.
Επιστρέφοντας στο σπίτι με είχαν φάει οι τύψεις. Βασικά γιατί την πιθανότητα να χωρίσω με αξιοπρέπεια την είχε ρουφήξει το σιφόνι της τουαλέτας. Τηλεφώνησα στη Πωλινίτσα – που δεν είχε χάψει το παραμύθι πως ήμουν για πρόβα στη μοδίστρα.

«Έναν Δάκη τον ξέρεις?» τη ρωτάω χωρίς να περιμένω απάντηση.
«Ποιόν Δάκη? Εκείνον που μας έλεγε ο Βαλάντης πριν 2 μήνες? Εκείνον που είχε γνωρίσει σ’ ένα τραπέζι και σου έκανε πλάκα πως θα σε χωρίσει και θα τα φτιάξει μαζί του?»

Εκείνη ακριβώς τη στιγμή κατάλαβα το τίμημα που πληρώνεις όταν τραγουδάς μέσα στο κεφάλι σου όταν οι άλλοι τριγύρω σου μιλάνε. Όπως αποδείχθηκε, ποτέ δεν ξέρεις ποιά άχρηστη πληροφορία θα σου καταστρέψει τη ζωή!
9 ώρες αργότερα κι ενώ ήμουν στο ταξί επιστρέφοντας από το “Freaky Friday” μου τηλεφώνησε ο Βαλάντης. Από Νέα Υόρκη. Να με ρωτήσει τι κάνει ο φίλος μου ο Δάκης! Εκείνη τη στιγμή έκανα –χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία- την πάπια. Δεν ήθελα να δώσω και χειρολαβές στον ταξιτζή. Όταν έφτασα σπίτι κι επειδή ψυχανεμίστηκα πως κάποιος Ξεκουκουλωματάκης είχε ανοίξει το στόμα του και δεν μπορούσα να το παίξω θύμα δικαστικής πλάνης, τα ομολόγησα όλα χωρίς περιστροφές, καταλήγοντας 'Θέλω να χωρίσουμε'. Η αλήθεια είναι πως προσπάθησα να ανταλλάξω την χαμένη μου τιμή με θράσος! Για να μην σου τα πολυλογώ, ο Δάκης αποδείχτηκε major μπουκάλα χωρίς πάτο: μόλις έφυγα από το γιατάκι – και λογικά πριν φτάσει το ασανσέρ στον ημιόροφο- τηλεφώνησε στον φίλο του, τον Ανδρέα-Έκτορα, και του περιέγραψε καρέ καρέ τη συνάντηση μας. Ο Ανδρέας-Έκτορας με τη σειρά του τα είπε στη γυναίκα του, τη Μαντώ και αυτή, που δεν είχε με τι άλλο να ασχοληθεί, τηλεφώνησε σε μια φίλη της στη Νέα Υόρκη, την Αλέξια. Η Αλέξια το ίδιο απόγευμα πήγε στο θέατρο με τον Βαλάντη, τον Τριαντάφυλλο και κάτι άλλους που είχαν συναντηθεί την προηγούμενη τυχαία στα Gap. Μετά το θέατρο, πήγαν να τσιμπήσουν μια πίτσα κι εκεί τους τα ξέρασε όλα. Με κάθε λεπτομέρεια plus ό,τι προσθέτει το σύνδρομο ‘χαλασμένο τηλέφωνο’.
Όπως καταλαβαίνεις, το ‘butterfly effect’ νίκησε το ‘κουλεμανσόν’ κατά κράτος. Όταν κλείσαμε το (πρώτο) τηλεφώνημα του χωρισμού θυμήθηκα το tagline από τον «Μονομάχο»: “What you do in life, echoes in eternity”. “What you do in Athens, echoes in New York”, αποφάσισα κι έβαλα ν’ ακούσω Λίτσα Γιαγκούση.

...βγήκε παγανιά...

Parental Advisory: Ακολουθεί δυσοίωνο ποστ.

Την προηγούμενη εβδομάδα, βρήκα νερά στο πάτωμα της κρεββατοκάμαρας. "Κάποια μαλακία θα έκανε το Λέννυ" σκέφτηκα και τα σκούπισα. Λίγη ώρα αργότερα κατάλαβα πως έσταζε ένας σωλήνας του καλοριφέρ. Πρέπει να ξέρεις πως δεν φοβάμαι ούτε φίδια, ούτε αρρώστιες, ούτε ύψη, ούτε ασανσέρ, ούτε τη Βικτώρια Ταγκουνάκη. Η λέξη όμως 'διαρροή' με παραλύει. Έστρωσα λοιπόν ένα στεγνό πανί και παρήγγειλα μια πίτσα!
Να μην σας τα πολυλογώ, όταν πέρασε από το σπίτι ο τυφώνας 'Μανούλα' ανακάλυψε τη ζημιά και ξεκίνησε προσωπικό quest για την επιδιόρθωση της. Το πρότζεκτ της συνάντησε σθεναρή αντίδραση από τον 'από πάνω', τον κυρ Σπύρο, έναν καλό παπούλη που μισεί το Λέννυ και μάλιστα μια φορά τον είχε κατηγορήσει πως του έκλεψε το επικουρικό. Ο κυρ Σπύρος αρνήθηκε να επισκεύασουμε τη ζημιά και κοντολογίς είπε στη 'Μανούλα' να κόψει το λαιμό της.
Δυό ενέσεις ατροπίνης και μια ταχύρρυθμη συνεδρία σε anger management class μετά, η 'Μανούλα' - με κλειδιά που αγνοώ πώς βρέθηκαν στα κρουσταλλοβραχιονάτα χέρια της - μπήκε στο σπίτι μου με δυο υδραυλικούς για εντουράζ και με τη συναίνεση της διαχειρίστριας τάπωσαν τα καλοριφέρ. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα, ο κυρ Σπύρος να ξανασκεφτεί το ξεροκεφαλιά του και να δώσει τη συγκατάθεση του για την επισκεύη.
Ο υδραυλικός θα ερχόταν χτες το μεσημέρι. Ανέβηκα στον κυρ Σπύρο να τον ειδοποιήσω για την ώρα. Με χαιρέτησε - τον είχα βοηθήσει πολλές φορές να κουβαλήσει τα ψώνια της λαικής- μου ευχήθηκε και κέρασε κι ένα ύποπτο σαλαμάκι το Λέννυ. Ο υδραυλικός ήρθε στην ώρα του αλλά ο κυρ Σπύρος είχε συχωρεθεί 2 ώρες νωρίτερα. Ανακοπή. Μπαμ και κάτω. Κάτω κι αυτός, κάτω και τα 85 του χρόνια.
Ο αιφνίδιος θάνατος όμως του κυρ Σπύρου έχει σπείρει τον πανικό στη πολυκατοικία. Όχι γιατί πέθανε - δεν ήταν και ιδιαίτερα αγαπητός ή κοινωνικός. Το πρόβλημα είναι πως πέθανε και αυτός. Θυμάστε την κυρία Μiss Πόπη? Ε, στα μέσα στου Νοέμβρη μας κούνησε κι αυτή το μαντήλι - υπό περίεργες συνθήκες είναι η αλήθεια. Μέσα σε λιγότερο από 2,5 μήνες είμαστε μείον 2 διαμερίσματα. Οι ηλικιωμένοι της πολυκατοικίας φοβούνται πως θα καταλήξουμε σαν τη κατασκήνωση του Κρύσταλ Λέηκ στο Παρασκεύη και 13. Λες τελικά η ζωή να τελειώνει εδώ?!

Τραγούδια για τους μήνες!

Μου έχει μείνει η συνήθεια από το πάρτυ. Εκείνο το Πρωτοχρονιάτικο πάρτυ που είχα κάνει στο σπίτι ξημερώματα του 2004 με το αναποδογυρισμένο φενγκ σούι: τα φαγητά χάλια, οι καλεσμένοι μουτρωμένοι, εγώ στα πρόχειρα του χωρισμού, το καλτσόν της Λέττας τρύπιο, χαρτιά δεν έπαιζε κανείς, η μουσική χαμηλωμένη γενικά άστα να πάνε στα κομμάτια. Και φυσικά το 2004 μας πήρε και μας σήκωσε. Όμως σ' εκείνο το πάρτυ με τις ξινισμένες μπόμπες και τους καλεσμένους που λιγοθυμούσαν από την ανία, είχα γράψει ένα cd - σε σχήμα καρδιάς, με λογότυπο 'χρόνια πολλά' - και είχα συμπεριλάβει 12 τραγούδια. Ένα για κάθε μήνα και μοίρασα σε κάθε έναν από μια κόπια. Γιατί δεν μας έφτανε η βραδιά που περάσαμε, έπρεπε να έχουμε και σουβενίρ.
Από τότε όμως, κάθε χρόνο πλέον τέτοιες μέρες φτιάχνω ένα δισκάκι για να το ακούω όλη τη χρονιά. Με τραγούδια παλιά και νέα. Ευχάριστα και μελαγχολικά. Όλα όμως αγαπημένα. Φέτος θέλησα να τα μοιραστώ μαζί σας. Καλή χρονιά. Ξανά.

Ιανουάριος: That's what friends are for - Elton John, D. Warwick, Gladys Knight & Stevie Wonder

Φεβρουάριος: Littlest things - Lilly Allen

Μάρτιος: The rose - Bette Midler

Απρίλιος: I think i Love you - David Cassidy

Μάιος: How to save a life - The Fray

Ιούνιος: Let the sunshine in - Army of lovers

Ιούλιος: Escape (the Pina Colada song) - Rupert Holmes

Αύγουστος: Happy to be stuck with you - Huey, Lewis & the news

Σεπτέμβριος: Those were the days - Mary Hopkins

Οκτώβριος: Rhythm of the rain - Jason Donovan

Νοέμβριος: What hurts the most - Rascal Flatts

Δεκέμβριος: Silent Lucidity - Queensryche

Ο καινούριος χρόνος...

....με βρήκε αγκαλιά με το Λέννυ έξω από την είσοδο της πολυκατοικίας να περιμένουμε το σήμα από τις καμπάνες για να μπούμε στο σπίτι και να κάνουμε ποδαρικό. Με τα πρώτα βεγγαλικά φιληθήκαμε σταυρωτά και προχωρήσαμε: μπρος εγώ και πίσω το παιδί – αυτό ήταν ασφαλιστικό μέτρο σε περίπτωση που μπερδευόταν κι έμπαινε με το αριστερό. Σπάσαμε το ρόδι, φιληθήκαμε με την υπόλοιπη οικογένεια και κόψαμε την πίτα.
Εκεί εκτυλίχθηκε ένα θρίλερ καθώς μιλούσαν όλοι μαζί την ώρα που προσπαθούσα να μοιράσω τα κομμάτια με αποτέλεσμα να μπερδεύομαι: «...του νοικοκύρη, του Άη Βασίλη, της νοικοκυράς, του κουλεμανσόν, του νοικοκύρη ξανά κλπ κλπ». Έτσι την πήρα και την έκοψα στη κρεββατοκάμαρα με κλειστή την πόρτα και μοίρασα τα κομμάτια ανάλογα με το αντίστοιχο σημαιάκι.
Έφυγα από το σπίτι των γονιών μου κατά τις 12:30 και σε περίπου 10 λεπτά βρισκόμουν στο Μοναστηράκι. Πάρκινγκ δεν βρήκα γι’ αυτό και αμόλησα την Μπουλού πάνω στο πεζοδρόμιο – έχω ξεχάσει να σου πω ότι έχω αποκτήσει ‘επιθετικό λουκ κι έτσι’ στο κεφάλαιο παρκάρισμα. Η Πωλινίτσα με τον Αλεξούλη, το Σου και το Λου είχαν αλλάξει τη χρονιά στο Cosa Nostra. Η ατμόσφαιρα ωραία και γιορτινή. Το φαγητό πάλι, όχι. Για να σας δώσω να καταλάβετε τους βρήκα όλους να μοιάζουν τρομακτικά πολύ με την Κέητ Κάπσοου στο ‘Ιντιάνα Τζόουνς και ο ναός του χαμένου θησαυρού’ στη σκηνή με το δείπνο στο παλάτι. Πολλά αυγά ορτυκιών, πολλά ελάφια με σως σοκολάτας, πολλά μάνγκο στο σχήμα του γαντιού του Φρέντι Κρούγκερ. Η πρόταση μου να πάμε στη κουζίνα και να κάνουμε στον σεφ το ξόρκι ‘sectumsempra’ δεν χαιρετήθηκε με ιδιαίτερο ενθουσιασμό οπότε πήραμε τα πρωτοχρονιάτικα κομμάτια μας και φύγαμε.
Περπατήσαμε μέχρι το ‘Μαργαρώ’ (δλδ το ‘Baccaro’) για να ευχηθούμε στο Νου που δούλευε χρονιάρα μέρα. Το θέμα του πάρτυ φέτος στο Baccaro ήταν «Εμμηνόπαυση: άλλος ένας χρόνος στη πλάτη σου». Είχε λίγο κόσμο, ηλικίες από 25 έως 2007 και πολλοί (10 περίπου) χόρευαν. Το κοινό όσων χόρευαν με όσους προσπαθούσαν να συνέλθουν από το φαγητό (δεν θέλετε να ξέρετε τι διάβασα στο μενού!) ήταν πως όλοι ανεξαιρέτως μισούσαν το νέο χρόνο! Μούτρα, μούτρα, μούτρα! Να έφταιγε ο dj που μόνο Iron Maiden δεν έπαιξε? Να φταίει το μεγάλο πανό που πρόβαλλε διεστραμμένα γκράφιτι απ’ όλη την Αθήνα (είμαι βέβαιος πως όλοι οι σανσόν τα χάζευαν κι έλεγαν «Τς, τς, τς! Εκπληκτικό! Αυτά τα παιδιά σήμερα ουρλιάζουν την απογοήτευση τους με έργα τέχνης!»)? Να φταίει που οι περισσότεροι επειδή ήταν arty τύποι είχαν έρθει αχτένιστοι και με πασούμια? Δεν ξέρω! Αδειάσαμε τα ποτά μας σε μια γλάστρα και διακτινηστήκαμε στο πεζοδρόμιο.
Οδηγούσαμε στην Αθήνα που για πρώτη φορά μας φαινόταν τόσο άδεια τέτοια μέρα. Χωρίς κίνηση, χωρίς μποτιλιάρισμα. Κατεβαίναμε την Πειραιώς και με δυσκολία αποφεύγαμε τους μετρ από τις μεγάλες πίστες που μας τουφέκιζαν με άγχος και μανία. Με τα πολλά – και μετά από μια συγκλονιστική ιδέα μου – καταλήξαμε στη παραλία, στο περίφημο Βινύλιο!
Αν δεν έχεις πάει, χάνεις! Μια παλιά ντίσκο, μουσική από τα ‘50ς μέχρι τα ένδοξα ‘80ς, παλιακά φωτορυθμικά και ντισκομπάλες. Ξαφνικά τσουλίσαμε στον χωροχρόνο με βρεθήκαμε στο 1993, όταν τα τραγούδια του ελληνικού κινηματογράφου ήταν τόσο πολύ της μόδας! Χαρούμενα τραγούδια, χαρούμενοι άνθρωποι, χορός και κέφι.
Ωραία ήταν! Γελάσαμε πολύ κι επιστρέφοντας το φεγγάρι είχε γίνει πορτοκαλί και χανόταν σιγά σιγά. Ανοίξαμε τα παράθυρα του αυτοκινήτου και κάναμε τις ευχές μας που πέρυσι είχαμε γράψει σ’ ένα μπαλόνι και μετά το αφήσαμε να χαθεί στη νύχτα.Φέτος δεν βρήκαμε μπαλόνι αλλά δεν είχε και πολύ σημασία.
Καταλήξαμε να τρώμε ζεστή κρεμμυδόσουπα στο Baby Grand και να γελάμε. Όπως κάναμε όλο το βράδυ. Όπως κάναμε και όλη τη προηγούμενη χρονιά. Και καθώς οδηγούσα προς το σπίτι, περασμένες 8 το πρωί, αποφάσισα πως και φέτος θα περάσουμε τη χρονιά γελώντας μέχρι δακρύων.