Τρίτη, Ιουλίου 25, 2006

Oι πιο αγαπημένες μουσικές (Νοs 5-1)

No 1 Sous le ciel de Paris / Yvette Horner

“Kάτω από τον παριζιάνικο ουρανό τριγυρίζει ένα τραγούδι που ξεπήδησε μόλις σήμερα μέσα από την καρδιά ενός αγοριού”.
Mέχρι σήμερα δεν έχω ακόμα αποφασίσει αν γεννήθηκε πρώτα το Παρίσι και μετά αυτή η μελωδία ή το αντίστροφο. Ακούγοντας το πάντα αναρωτιέμαι τι υπήρξε πρώτο: οι άνθρωποι ή η ευτυχία, το γέλιο ή η ζωή, η ελπίδα ή η ανάγκη της. Δεν θυμάμαι αν το άκουσα πρώτα από την Εντίθ Πιάφ ή τον Υβ Μοντάν όπως επίσης δεν θυμάμαι κάποια στιγμή της ζωής μου που να μην το ξέρω. Σε πολλές εκτελέσεις, σε πολλές ενορχηστρώσεις το θυμάμαι πάντα κάπου να παίζει στο πίσω μέρος της ζωής μου. Έχει ταιριάξει τις νότες του σε όλες τις στιγμές της μέρας, σε όλες τις αλλαγές της ζωής. Όσα χρόνια και αν έχουν περάσει η μελωδία του είναι πλημμυρισμένη από μια συγκινητική αισιοδοξία, γεμάτη τρυφερές εικόνες και φως. Αυτό είναι βασικά: ένα βαλσάκι γεμάτο φως και την ομορφιά του παντοτινού. Γι’ αυτό μάλλον θα το αγαπάω παντοτινά αυτό το τραγούδι: γιατί κάθε γύρισμα του σου θυμίζει πως τελικά στη ζωή μας τίποτε απ’ όσα αγαπάμε δεν τελειώνει. Όλα κρατάνε για πάντα. Και όλα θα τα χορεύουμε για πάντα. ( lyrics )

Best bit: "Leur bonheur se construit sur un air fait pour eux "


Νο 2 Save your love / Renee & Renato

Ποτέ μου δεν έχω ακούσει αυτό το τραγούδι κάπου εκτός από το σπίτι μου. Ποτέ. Ούτε σε ραδιόφωνο, ούτε σε δισκοπωλείο, ούτε το δρόμο πουθενά. Θυμάμαι μόνο τη μαμά μου να το τραγουδάει ξανά και ξανά και ξανά και να το χορεύει στη κουζίνα. Το είχε γράψει σε μια κασσέτα και το είχε στείλει στον μπαμπά μου και τη θυμάμαι να λέει πως αυτό είναι το αγαπημένο της τραγούδι γιατί μιλάει για εκείνη και τον μπαμπά μου. Δεν χρειάστηκε ποτέ να αναρωτηθώ για τα λόγια του τραγουδιού γιατί από το ύφος της μαμάς μου καταλάβαινα πως μιλάει για δυο ερωτευμένους ανθρώπους. Είναι μάλλον το τραγούδι που μου δίδαξε το πρώτο μάθημα της ζωής μου: οι γονείς, έστω κι αν περνούσαν πολύ χρόνο χωριστά, ήταν δυο πολύ ερωτευμένοι άνθρωποι. Τόσο ερωτευμένοι που είχαν και το προσωπικό τους ντουέτο – που τραγουδούσαν ακόμα και από το τηλέφωνο.
Με τα χρόνια συνειδητοποίησα πως δεν χρωστάω τίποτε στους γονείς μου. Καμία υποχρέωση για την ανατροφή, την άνετη ζωή μου, τις σπουδές μου, την αμέριστη βοήθεια τους όποτε τους χρειαζόμουν. Δεν ξέρω αν θα τους το πω κάποτε αλλά το μόνο που τους χρωστάω είναι η ευγνωμοσύνη μου που υπήρξα παιδί ενός πραγματικά μεγάλου έρωτα που μετά από 34 χρόνια ακριβώς εξακολουθεί να ψιθυρίζει αυτή τη σερενάτα. ( lyrics )

Best bit: "A serenade I long to sing you, the reddest rose I always bring you".


Νο 3 One / U2 & Mary J. Blige

Αρχές του 1992 και το One των U2 έπαιζε σαν μουσικό χαλί στον πρώτο μου έρωτα. Είναι ειρωνικό πως ένα τραγούδι που μιλάει κυρίως για την απώλεια και την καταστροφή μπορεί να γίνει το σάουντρακ μιας εφηβικής αγάπης. Δεν μπόρεσα ποτέ να το εξηγήσω αυτό. Ίσως γιατί η σαρωτική ορμή που έχει η πρώτη αγάπη αδιαφορεί για τα συντρίμμια και κάθε είδους κόστος. Και ήταν έτσι ακριβώς. Ο πρώτος έρωτας δεν είχε ίχνος λογικής και το μόνο που τον διέκρινε ήταν η λαχτάρα για τη στιγμή και την ίδια την αυτοκαταστροφή. Ο πρώτος μου έρωτας κράτησε περίπου 3 χρόνια και την επιλογή μου την εξαργύρωσα με ένα και μοναδικό φιλί. Και με την καταστροφή που περιγράφει ο Μπόνο. Αλλά αυτό μάλλον είναι η μαγεία της εφηβικής αγάπης: όσο και αν πόνεσες, όσο κι αν διαλύθηκες ίσως να είναι η μοναδική καταστροφή που θα θες να ξαναζήσεις κάνοντας ακριβώς τα ίδια λάθη. Love IS a higher law ! ( lyrics )

Best bit: "And I can't be holding on to what you got, when all you've got is hurt"


No 4 Home / Michael Buble

Το αγαπάω πολύ αυτό το τραγούδι! Αγαπάω την ησυχία του, το παράπονο του, τη μοναξιά που κρύβουν τα λόγια του. Περισσότερο όμως αγαπάω την ανάγκη που έχει για επιστροφή. Το αγαπάω γιατί μιλά με τον πιο όμορφο τρόπο για την ανάγκη που έχουμε όλοι να ανήκουμε κάπου. Και μέσα σε όλη τη θλίψη και την γλυκειά απόγνωση του, η ελπίδα. Η ελπίδα πως κάποιος πάντα υπάρχει κάπου και μας περιμένει να γυρίσουμε. Ακόμα και αν βρίσκεται στην άλλη άκρη της γης, πάντα θα μας περιμένει. Και αυτή η σκέψη είναι αρκετή για να νικήσει όλη τη μοναξιά που αντέχει ο άνθρωπος. Το αγαπάω αυτό το τραγούδι γιατί τραγουδώντας τη μοναξιά καταφέρνει να τη σπάσει σε χίλια κομμάτια και να τα μετατρέψει σε σημάδια που δείχνουν το δρόμο για εκεί που ο καθένας μας ανήκει. ( lyrics )

Best bit: "Another summer dayHas come and gone awayIn Paris and RomeBut I wanna go home"


No 5 Wrapped / Gloria Estefan

Gloria! Πως είναι δυνατόν να μην αγαπάς μια γυναίκα που έχει αυτό το όνομα?! Γενικά πως είναι δυνατόν να υπάρχουν άνθρωποι που δεν αγαπούν τη Gloria Estefan?! Τα τραγούδια της υπήρχαν πάντα στη ζωή μου: πάντα ήρεμα, χωρίς φανφάρες, γεμάτα τρυφερότητα και νόημα. Ίσως αυτό να αγαπώ περισσότερο στη Γκλόρια: κάθε της λέξη, σε κάθε της τραγούδι φτάνει στ’ αυτιά μου και νιώθω πόσο πολύ εννοεί αυτά που μου λέει. Οι μελωδίες της πάντα αισιόδοξες, γεμάτες δίψα για ζωή κι ευτυχία. Τη Γκλόρια την εμπιστεύομαι. Μου λέει πάντα την αλήθεια γι’ αυτό που νιώθω και γι’ αυτό που πρέπει να γίνω.
Το συγκεκριμένο τραγούδι, το θυμάμαι να παίζει στο σι ντι ένα ανοιξιάτικο απόγευμα που πήγαινα να συναντήσω την Πωλινίτσα και τον Τιτίνο. Μόλις είχα αγοράσει το cd και μόλις ξεκίνησε το κομμάτι αυτό, κάθισα σε ένα παγκάκι έξω από τον σταθμό του τρένου στον Πειραιά. Κλισέ, ξεκλισέ εκείνη τη στιγμή ένιωσα πραγματικά ο βασιλιάς του κόσμου: το απόγευμα, η Γκλόρια, τα υπέροχα λόγια της, οι φίλοι μου όλα αυτά που θεωρούμε δεδομένα αλλά αν δεν κάτσουμε σ’ ένα παγκάκι για τριάμιση λεπτά να τα ‘χωνέψουμε’ αλλάζουν από δεδομένα σε αδιάφορα. Kαι μπορεί να πέρασαν τα χρόνια αλλά, ευτυχώς, εκείνα τα 3,5 λεπτά δεν έχουν τελειώσει ακόμα. ( lyrics)

Βest bit: "I'm simply a coin in your fountain, lost like the seconds I'm counting till I am closer to you".



8 σχόλια:

Idάκι είπε...

Έχω τρελαθεί με τα αγαπημένα σου τραγούδια... πολλά μου έχουν μιλήσει κι εμένα, αλλά ανακάλυψα τόσα άλλα χάρη σ'εσένα...

Μένω όμως στο νούμερο 2 σου, για να πω απλά, ότι φαίνεται ο έρωτας που ένωνε τους γονείς σου, μέσα από τα γραπτά σου, την ευαισθησία σου, και την ανεμελιά με την οποία αποκαλύπτεις πραγματικά "ευαίσθητα προσωπικά δεδομένα" όπως αυτά τα τραγούδια και την ιστορία τους...

Εύχομαι να έχεις πάντοτε την καρδιά σου ανοιχτή.

Grimdal είπε...

Διαβάζoντας τα σχόλια σου σε κάθε ένα από αυτά τα τραγούδια που έχεις βάλει στο blog σου διαφώνησα, γιατί; θα ρωτήσεις, επειδή είναι αναμνήσεις ενός ανθρώπου+ποτέ δικά μου (μας) άρα+δεν με (μας) αντιπροσωπεύουν.

Από την άλλη όμως σκέφτομαι ότι αυτός είσαι, έτσι είσαι, θέλησες να σε γνωρίσω (-ουμε) καλύτερα για να ξέρουμε το ποιόν του ανθρώπου που γράφει αυτό το δυαδικτυακό ημερολόγιο +"εκτίθεται" δημόσια. Καλά έκανες!Συνέχισε!

Μέσα σε 4 σειρές κείμενο κατάφερες να μου τρίψεις τα μούτρα υπενθυμίζοντας μου λόγια+ατελείωτες κουβέντες που έκανα(+ακόμη κάνω) με τον κολλητό μου για "όλα αυτά που θεωρούμε δεδομένα αλλά αν δεν κάτσουμε σ’ ένα παγκάκι για τριάμιση λεπτά να τα ‘χωνέψουμε’ αλλάζουν από δεδομένα σε αδιάφορα".

Με έκανες να συνειδητοποιήσω πολλά που συμβαίνουν στη ζωή μου αυτή τη στιγμή+θεωρούσα (θεωρώ;) σημαντικά χωρίς να έχουν τελικά τόσο μεγάλη βαρύτητα όση εγώ τους έδινα (δίνω;) +άλλα που μετράνε περισσσότερο+τα οποία δυστυχώς τα αφήνω να φύγουν χωρίς να τους δώσω σημασία. Όπως καταλαβαίνεις μου έβαλες δουλειά για το καλοκαίρι!!!

Χαλάλι σου όμως, αν είναι να περάσω (-ουμε) το χειμώνα παρέα με τόσο αναμνησιακό λόγο+τόσο εξαίσιες μουσικές σε συγχωρώ.

Η αλήθεια είναι ότι, άνθρωπος που δεν αγγίζει το παρελθόν του μια στο τόσο είναι άνθρωπος που δεν έχει μάθει να ζει, που πορεύεται χωρίς οδηγό+καθοδήγηση -χωρίς χάρτη!
Δεν οφελεί σε τίποτα η πορεία μπροστά όταν δεν έχεις μάθει να εκτιμάς+να συμπεραίνεις από το παρελθόν σου+από τα λάθη σου.

Η ανάμνηση που συνοδεύει το κάθε μουσικό κομμάτι (όσο αλήθεια ή υπερβολή+να είναι) δείχνει ότι είσαι άνθρωπος συνδεδεμένος+συμφιλιωμένος με της αναμνήσεις+τα βιώματα σου. Δεν το λέω σαν κριτική, φευ, αλλά σαν κάτι από το οποίο έχω αποκοπεί εγώ εδώ+πολύ καιρό+στο οποίο πρέπει οπωσδήποτε να επανέλθω (είναι σαν αυτό που λέμε στο σαμάρι για να το ακούσει ο γαίδαρος).

Οι μουσικές που συνοδεύουν τις στιγμές τις ζωής μας δεν τελειώνουν ποτέ, ελπίζω να συνεχίσω (-ουμε) να ακούμε+άλλες+να συνδέομαι (-μαστε) με αυτές.

Είναι πολύ όμορφο όταν μπορείς να διαβάσεις το λόγο ενός ανθρώπου+να ακούς το soundtrack που τον συνοδεύει στη ζωή του.

nanakos είπε...

ID, αν οι γονείς μου διάβαζαν το σχόλιο σου θα ήταν πολύ περήφανοι - για την αγάπη τους! Κρατάω ένα chicken wing για να στο δώσω με τη πρώτη ευκαιρία εκ μέρους τους!

Grimdal, μόλις είδα το μέγεθος του σχόλιου σου θέλησα να το σβήσω και να το αφήσω σε όλα τα μπλόγκς μήπως και βρεθεί ο αληθινός παραλήπτης! Η ιδέα πως όλες αυτές τις σκέψεις τις προκάλεσαν οι λέξεις μου. :-)
Αγαπώ πολύ τη μουσική. Και το μπλόγκ μου. Και τη μέχρι τώρα ζωή μου. Γι' αυτό και θέλησα να γράψω αυτά τα ποστς. Φυσικά και θα διαφωνείς αφού ο καθένας μας έχει διαφορετικά ακούσματα. Αλλά όπως πολύ σωστά είπες, δεν ήταν αυτός ο στόχος. Χαίρομαι πολύ αν βοήθησα σε κάτι. Αν και πρέπει να ομολογήσω πως "να περάσουμε μαζί εδώ τον χειμώνα με μουσικές" είναι μια απίθανα αισιόδοξη πρόταση. Από εκεί κατάλαβα πως βρισκόσουν στο σωστό μπλόγκ! ;-)

Παπαρούνα είπε...

πολύ καλά...!!!:)
το One είναι εκπληκτικό, επίσης, από τον Johnny Cash

vatraxokoritso είπε...

ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΤΑ ΚΑΤΕΒΑΣΩ ΡΕ ΓΑΜΩΤΟ???????

Grimdal είπε...

Παρακαλώ από "απίθανα αισιόδοξη πρόταση" να μετατραπεί σε "η πιθανότερο όλων πρόταση".

Προσπάθησα να γράψω σε ένα CD τα μουσικά κομμάτια σου αλλά (φυσικά!!!) δεν χωράνε οπότε πάμε για διπλή συλλογή!!! Έχω προσθέσει+τις 2 εκτελέσεις του Sous le ciel de Paris από την Έντιθ Πιάφ+τον Υβ Μοντάν, οπότε πάμε στα 22 κομμάτια.

Αλήθεια, εσύ αν έγραφες ένα τέτοιο CD που ανάμεσα θα τα έβαζες;
η δική μου προτίμηση ήταν να ξεκινάει το CD με την εκτέλεση της Πιάφ+στη μέση πρίν από το 10ο κομμάτι (Silly Love songs από McCartney&The Wings) να παίζει η εκτέλεση από Υβ Μοντάν αφήνοντας το ορχηστρικό για το τέλος. Ή, πως θα τα χώριζες σε 2 CD; (αυτό δεν είναι ερώτηση παγίδα, απλά είναι πολύ όμορφο να ακούς γνωστές+αγαπητές μουσικές+να νιώθεις ότι αυτές είναι γραμμένες από έναν άνθρωπος που έχει βιώσει στιγμές (που πραγματικά τις έχει ζήσει)+τον γνωρίζεις από το γραπτό του λόγο+όχι από μια ψυχρή+χωρίς βάθος+συναισθήματα συλλογή του εμπορίου -εξάλλου, τι είναι η μουσική χωρίς συναίσθημα;

Ο γραπτός λόγος είναι ο καθρέπτης της ψυχής+η μουσική η ομιλία της.)

Grimdal είπε...

Υ.Γ. Όπως λέει +ο/η Jazzy, πραγματικά θα ήταν ενδιαφέρον να δούμε τις 20 καλύτερες κινηματογραφικές σου ταινίες!
Αναμένουμε...!!!

nanakos είπε...

Jazzy & Grimdal, αν δεν πεθάνω από τον πυρετό απόψε κάποια στιγμή θα σας γράψω για τις αγαπημένες ταινίες.Τώρα, θερμόμετρο και ύπνο.